IPPB5/423-23/14-3/IŚ - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie od powiązanych spółek usług oraz licencji na korzystanie ze znaków towarowych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie od powiązanych spółek usług oraz licencji na korzystanie ze znaków towarowych - jest prawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie od powiązanych spółek usług oraz licencji na korzystanie ze znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka C (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność związaną z nieruchomościami (m.in. pośrednictwo w obrocie, w wynajmie, doradztwo w zakresie nieruchomości, ich wycena, czy też zarządzanie nieruchomościami).

Wnioskodawca nabywa od spółek z grupy kapitałowej C (tekst jedn.: podmiotów powiązanych podatkowo) następujące świadczenia:

Podmioty z grupy kapitałowej C, tj. Spółka C z USA i Spółka C z Wielkiej Brytanii obciążają za wyświadczone usługi C Sp. z o.o. poprzez wystawianie faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty nabytych Usług od C z siedzibą w USA i C z siedzibą w Wielkiej Brytanii mogą być rozpoznane przez C Sp. z o.o. jako koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu nabycia wyżej opisanych usług będą stanowić dla niej w całości koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Reguła opisana w tym przepisie wskazuje, że Spółka ma prawo uwzględnienia w kosztach podatkowym wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też na zachowanie źródła pozyskiwania przychodu.

Poniesione wydatki na usługi nabyte od podmiotów z grupy C służą pośrednio uzyskiwaniu przychodów przez polski podmiot. Bez wsparcia grupy C, polska spółka nie miałaby szans na obsługę międzynarodowych koncernów oraz nie wypracowałaby tak mocnej pozycji na rynku polskim, jakim obecnie się cieszy. Wydatki związane z pomocą w prowadzeniu projektów, opieką nad klientami oraz marketingiem, a także związane z korzystaniem ze znaków towarowych wpływają na przychody podatkowe uzyskiwane przez Spółkę. Doradztwo strategiczne, finansowe, operacyjne, organizacyjne usprawnia zarządzanie, poprawia efektywność C Sp. z o.o. oraz pozwala na korzystanie z unikalnej wiedzy na rynku nieruchomości, wypracowanego w całej grupie kapitałowej C.

W związku z powyższym, wydatki poniesione przez C Sp. z o.o. z tytułu nabycia wyżej opisanych usług stanowią dla niej w całości koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Koszty, przez które najogólniej rozumie się wyrażone w jednostkach pieniężnych celowe nakłady poniesione przez przedsiębiorstwo są kategorią ekonomiczną występującą na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego.

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych ustawodawca kwestie dotyczące kosztów podatkowych uregulował w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.), w której koszty sklasyfikował w zasadniczy sposób jako koszty uzyskania przychodów i jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Właściwe określenie kosztów uzyskania przychodów i określenie daty zaliczenia ich do rachunku podatkowego jest o tyle istotne, że rzutuje w danym momencie na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, której przedmiotem co do zasady jest - jak wynika z art. 7 ust. 1-2 cytowanej ustawy podatkowej - dochód oznaczający nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Kryteria pozwalające uznać określone wydatki za koszty uzyskania przychodów wskazuje art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Co prawda, ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Jednakże należy mieć na względzie, że każda próba zdefiniowania tych pojęć "kosztowych" w danym przypadku musi opierać się na analizie uwzględniającej konkretne okoliczności sprawy. Innymi słowy taka analiza nie może być przeprowadzona in abstracto, lecz musi brać pod uwagę okoliczności każdego konkretnego przypadku. Ocena tej kwestii musi być dokonywana niezależnie, w każdym indywidualnym przypadku, nie ma bowiem jednej reguły kwalifikacji kosztów w różnych stanach faktycznych - uwzględnić przy tym trzeba warunki danej jednostki, jak również i to, że na charakter danego kosztu ma wpływ polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki zmniejszać podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być ten cel widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Najwłaściwsza i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (cel, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celu, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na ten cel w postaci racjonalności i efektywności;

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami (o związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter nie stanowią kosztów podatkowych na tzw. zasadach ogólnych.

Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty uzyskania przychodów", nie pozostawia więc żadnych wątpliwości co do tego, że podatnik ma prawo zaliczyć do wspomnianych wyżej kosztów wszelkie poniesione wydatki (z enumeratywnym wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 cyt. ustawy) jednakże tylko wtedy, gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, zarazem zaś przekonywająco uzasadni, że ich poniesienie bądź to miało wpływ na wysokość osiąganych przychodów, bądź też mogło wpłynąć na tę wysokość lub że służy zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

A zatem organ podatkowy ma obowiązek uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu, jeżeli podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem i przedstawi dowód umożliwiający obiektywną ocenę przez organy, że powyższe okoliczności miały miejsce.

Należy także zaakcentować, że działania w celu osiągnięcia przychodu nie można utożsamiać z celowością tego działania, albowiem u.p.d.o.p. do tego pojęcia się nie odwołuje. O tym co jest celowe, potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby bowiem do sytuacji, że organy podatkowe oceniając celowość wydatku w istocie brałyby na siebie ryzyko wynikające z prowadzenia działalności gospodarczej (tak również NSA w wyroku z dnia 13 maja 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1354/97, LEX nr 35944).

Nie mniej jednak, mimo że podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kierując się kryteriami własnego rachunku ekonomicznego - to kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach oprawa podatkowego. I jakkolwiek strony mogą w ramach kodeksowej zasady swobody kształtowania umów swobodnie kształtować swoje prawa i obowiązki w zawieranych umowach, które nie mogą być przedmiotem ingerencji organów podatkowych, w sytuacji, gdy skutki tych umów odnoszą się do zobowiązań podatkowych podatników, organ ma nie tylko prawo, lecz obowiązek dokonać oceny tych skutków opierając się na przepisach prawa podatkowego.

W związku z powyższym, aby wydatek mógł być uznany za koszty uzyskania przychodów musi spełniać wyżej wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

A zatem nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym.

Z kolei jeśli chodzi o zasady porącalności kosztów dla celów rachunku podatkowego, kwestie z tym związane znajdują swoje unormowanie w przepisach art. 15 ust. 4-4e u.p.d.o.p., które w tym względzie zawierają trzy odrębne reguły, tj.:

* zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b:

* jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, to koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania - są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody;

* jeżeli podatnicy nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego, to koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego w terminie do dnia złożenia zeznania nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania - także są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Artykuł 15 ust. 4c określa natomiast, że jeżeli koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, zostały poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b, to wówczas takie koszty należy uwzględnić przy obliczeniu dochodu za rok podatkowy następujący po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie;

* zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - art. 15 ust. 4d ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą;

* i nie mająca odniesienia w niniejszej sprawie zasada dotycząca poniesionych kosztów prac rozwojowych - art. 15 ust. 4a - są kosztem w roku podatkowym, w którym prace zostały zakończone, o ile nie mogą być uznane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 2 pkt 3.

W świetle wyżej wskazanych zasad data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Jak już wspomniano wyżej, określone wydatki - ze względu na swój charakter - nie stanowią kosztów podatkowych na tzw. zasadach ogólnych. Mogą to być przykładowo wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych (np. licencji).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. b u.p.d.o.p. wydatki na nabycie, wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w chwili ich poniesienia. Tego rodzaju wydatki mogą być natomiast zaliczone do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Z kolei, wartościami niematerialnymi i prawnymi są wyłącznie prawa wyraźnie wymienione w przepisie art. 16b u.p.d.o.p.

Wartości niematerialne i prawne to nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

* spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego;

* spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;

* prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej;

* autorskie lub pokrewne prawa majątkowe;

* licencje;

* prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (przed 1 stycznia 2007 r. prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych);

* wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na mocy art. 16g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, a w razie wytworzenia ich we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem wątpliwości jest możliwość zakwalifikowania przez Spółkę - Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług od powiązanych spółek z Grupy CE, tj. od C z siedzibą w USA i C z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

Jak obrazuje opisany we wniosku stan faktyczny, Spółka prowadzi działalność w zakresie nieruchomości, np. pośrednictwo w obrocie, w wynajmie, doradztwo w zakresie nieruchomości, ich wycena, czy też zarządzanie nieruchomościami. Spółka poniesie wydatki na nabycie:

* usług w zakresie zarządzania (management services) od C z siedzibą w USA, w tym usług pozyskiwania kluczowych klientów, podtrzymywania relacji z kluczowymi klientami, opracowywania strategii dla projektów, które mogą mieć charakter globalny, rozwijanie kontaktów inwestorskich, usługi finansowe (tekst jedn.: globalna rachunkowość i sprawozdawczość), human resources (mi.n. wspólna polityka HR oraz wymiana najlepszych praktyk), usługi informatyczne, prawne, zarządzanie ryzykiem (m.in. zarządzanie ubezpieczeniami majątkowymi i osobowymi, zarządzanie bezpieczeństwem i ochroną środowiska). Wskazano przy tym, że globalna rachunkowość i sprawozdawczość umożliwia analizę konkurencyjności i możliwości rynku, co jest pomocne w podejmowaniu decyzji operacyjnych przez Spółkę;

* usług w zakresie regionalnego zarządzania (regional management services) od C z siedzibą w Wielkiej Brytanii, które to usługi polegają m.in. na świadczeniu przez brytyjski podmiot doradztwa w zakresie rozwoju działalności na rynku nieruchomości w Polsce, wspieraniu w kontaktach z potencjalnymi lub istniejącymi klientami (w celu ustalenia ich potrzeb w szerszym zakresie niż na jednym z rynków regionu EMEA, udzielaniu pomocy w budowaniu lokalnych zespołów i identyfikowaniu pracowników o pożądanym potencjale. Oprócz powyższych usług realizowane są też scentralizowane strategie marketingowe i usługi wsparcia marketingowego dla podmiotów z regionu EMEA, w tym public relations poprzez umieszczanie w prasie międzynarodowej pozytywnych treści, dbanie o jednolity wygląd materiałów reklamowych dla całej grupy C, organizowanie międzynarodowych imprez i konferencji. Opracowywana jest także strategia długoterminowego rozwoju poprzez analizę trendów, przegląd nowości rynkowych, ocenę sytuacji na rynku nieruchomości. Udzielane jest także bieżące wsparcie w trakcie realizowania projektów przez Spółkę -Wnioskodawcę;.

* licencji na dobra niematerialne, takie jak znaki towarowe, m.in.: "C", "S D" oraz dostęp do "C Network", nabyte od C z siedzibą w USA.

Jednocześnie w opinii Spółki, wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu nabycia wyżej opisanych usług będą stanowić dla niej w całości koszty uzyskania przychodów, które pośrednio służą uzyskiwaniu przychodów przez Spółkę.

Ponadto z uzasadnienia stanowiska Spółki w niniejszej sprawie wynika m.in., że wydatki poniesione na usługi nabyte od podmiotów z grupy C służą pośrednio uzyskiwaniu przychodów przez polski podmiot. Bez wsparcia grupy C, Spółka nie miałaby szans na obsługę międzynarodowych koncernów oraz nie wypracowałaby tak mocnej pozycji na rynku polskim, jakim obecnie się cieszy. Wydatki związane z pomocą w prowadzeniu projektów, opieką nad klientami oraz marketingiem, a także związane z korzystaniem ze znaków towarowych wpływają na przychody podatkowe uzyskiwane przez Spółkę. Doradztwo strategiczne, finansowe, operacyjne, organizacyjne usprawnia zarządzanie, poprawia efektywność C Sp. z o.o. oraz pozwala na korzystanie z unikalnej wiedzy na rynku nieruchomości, wypracowanego w całej grupie kapitałowej C.

A zatem w świetle przedstawionych rozwiązań prawnych należy uznać, że wyżej opisane wydatki spełniają kryteria dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Ogólnie ujmując, nabywane usługi stanowią świadome, celowe, planowe narzędzie służące kreowaniu pozytywnego wizerunku Spółki, nie tylko wśród potencjalnych klientów Spółki, ale również w szeroko rozumianym otoczeniu.

Bezsprzecznym jest, że korzystanie przez Spółkę z tych usług sprzyja rozwojowi jej działalności gospodarczej. Jednocześnie wydatki związane z finansowaniem tego rodzaju usług nie zastały wymienione w "negatywnym" katalogu kosztów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec tego należy stwierdzić, że wydatki na ww. usługi mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, które służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - a więc, jak słusznie uważa Spółka, w sposób pośredni służą uzyskiwaniu przychodów. Oznacza to tym samym, że wydatki na usługi zakresie zarządzenia świadczone prze spółkę z USA i Spółkę z wielkiej Brytanii w mogą być ujęte w rachunku podatkowym zgodnie z zasadą określoną w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p.

Z kolei wydatki na nabycie licencji na dobra niematerialne, takie jak znaki towarowe, m.in.: "C", "S D" oraz dostęp do "C Network", nabyte od C z siedzibą w USA winny mieć odzwierciedlenie w kosztach uzyskania przychodów poprzez sukcesywne odpisy amortyzacyjne - wspomniany wyżej art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16b u.p.d.o.p.

Dodać również należy, że dla możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów podatkowych (na powyższych zasadach) wydatków opisanych we wniosku nieodzownym jest właściwe udokumentowanie tych wydatków. Dlatego Spółka powinna gromadzić dokumentację dotyczącą wykonanych na jej rzecz usług, potwierdzającą faktyczne wykonanie usługi, m.in. dokumentację w postaci: umowy o świadczenie usług, sprawozdań, raportów, opinii, analiz ekonomicznych zawierających przykładowo informacje nt. podjętych czynności, zakresu wykonanych usług, wniosków z przeprowadzonych analiz, rekomendacji dotyczących działań, wiadomości e-mail, faktur ze specyfikacjami dotyczącymi wykonanych poszczególnych usług.

Wymóg taki wynika z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przepis ten zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Tymi odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z póżn. z zm.), która w art. 20 ust. 1 i 2 stwierdza, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym, a podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Kwestia właściwego dokumentowania wydatków w sposób szczególny dotyczy usług niematerialnych.

Ponadto w celu wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego przepisy podatkowe dopuszczają przeprowadzenie innych dowodów. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 Ordynacji podatkowej). Istotnym jest jednak, że przedstawione dowody muszą być pewne i niewątpliwe.

Podsumowując: wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie od powiązanych spółek usług zarządzania oraz licencji na korzystanie ze znaków towarowych stanowią koszty uzyskania przychodów na zasadach przedstawionych powyżej, przy czym na Spółce spoczywa ciężar wykazania racjonalności tych wydatków i ciężar prawidłowego ich udokumentowania.

Powyższe oznacza, że stanowisko Spółki co do możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu przedmiotowych wydatków organ uznaje za prawidłowe.

Niezależnie od powyższego wyjaśnienia wymaga, że podstawą interpretacji jest sam przepis prawa (co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej). Postępowanie związane z wydaniem interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest postępowaniem uproszczonym, które swoim zakresem nie obejmuje postępowania dowodowego, które przeprowadzane jest w ramach czynności sprawdzających i kontrolnych, z możliwością sprawdzenia odpowiednich dokumentów źródłowych. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego mają zastosowanie odpowiednie regulacje wskazane w art. 14h Ordynacji podatkowej, a przepis ten wskazuje, że w postępowaniu o wydanie interpretacji przepisów nie ma odesłania do przepisów regulujących postępowanie dowodowe, zmierzających do zebrania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 ustawy - Ordynacja podatkowa. W związku z tym gdyby się okazało, że wydatki ponoszone przez Spółkę a opisane we wniosku służą przerzucaniu dochodów, pomiędzy podmiotami powiązanymi, o których mowa w art. 11 u.p.d.o.p. - wówczas właściwy organ wywiedzie skutki podatkowe adekwatne do sytuacji mającej miejsce w rzeczywistości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.