IPPB5/423-207/12/16-5/S/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2928/12 (data wpływu 18 stycznia 2016 r.) stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012 r. (data wpływu 23 marca 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie

* uznania Funduszu za instytucję wspólnego inwestowania - jest prawidłowe,

* uznania Wnioskodawcy za podatnika polskiego podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* spełnienia warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f u.p.d.o.p. - jest prawidłowe,

* kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów osiąganych w Polsce w wyniku działalności inwestycyjnej Funduszu jako podlegających zwolnieniu z podatku dochodowego - jest prawidłowe.

W dniu 23 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania Funduszu za instytucję wspólnego inwestowania, wypełnienia poszczególnych warunków zwolnienia podmiotowego oraz kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów osiąganych w Polsce w wyniku działalności inwestycyjnej Funduszu jako podlegających zwolnieniu z podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

S. GmbH (dalej w treści wniosku określany jako: "Wnioskodawca") jest niemiecką spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we Frankfurcie nad Menem, założoną i działającą na podstawie prawa niemieckiego. Na podstawie niemieckiej ustawy o inwestycjach - Investmentgesetz vom 15. Dezember 2003 (BGBI. I S. 2676) z późn. zm. (dalej w treści wniosku określanej jako "InvG") - która stanowi podstawowy akt prawodawstwa niemieckiego regulujący zasady wspólnego inwestowania - Wnioskodawca ma status spółki inwestycyjnej (Kapitalanlagegesellschaft).

Na podstawie umowy spółki oraz zgodnie z przepisami InvG, przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest zarządzanie, zgodnie z zasadą dywersyfikacji ryzyka:

Wnioskodawca może również dokonywać transakcji i wykonywać czynności w zakresie:

* indywidualnego zarządzania aktywami na rzecz osób trzecich;

* indywidualnego zarządzania inwestycjami w nieruchomości na rzecz osób trzecich;

* doradztwa inwestycyjnego;

* przechowywania certyfikatów inwestycyjnych;

* dystrybucji certyfikatów inwestycyjnych;

* gwarantowania inwestorom wypłaty po umorzeniu udziałów w funduszu lub zakończenia zarządzania certyfikatami w ramach indywidualnego zarządzania portfelem inwestycyjnym lub zakończenia zarządzania tytułami uczestnictwa w funduszu przynajmniej określonej lub dającej się określić kwoty minimalnej;

* przeprowadzania transakcji niezbędnych do lokowania własnych aktywów;

* tworzenia oddziałów;

* uczestnictwa w tego samego rodzaju przedsiębiorstwach, jeżeli odpowiedzialność Wnioskodawcy wynikająca z takiego uczestnictwa jest ograniczona formą prawną takiego przedsiębiorstwa;

* innych pomocniczych czynności bezpośrednio związanych z powyższą działalnością.

Wnioskodawca - zgodnie z wymogami InvG - uzyskał na prowadzenie powyższej działalności pozwolenie niemieckiego Federalnego Urzędu Nadzoru Usług Finansowych (Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht; dalej w treści wniosku określanego jako "BaFin").

W ramach wykonywania powyższej działalności, Wnioskodawca zarządza szeregiem niemieckich funduszy inwestycyjnych, w tym funduszami zharmonizowanymi, funduszami nieruchomości, funduszami mieszanymi, funduszami emerytalnymi oraz funduszami specjalnymi. Każdy z powyższych funduszy stanowi wyodrębniony majątek (Sondervermögen), którego prawnym właścicielem - jednakże działającym na rachunek Inwestorów lokujących środki w danym funduszu - jest Wnioskodawca.

2. FUNKCJONOWANIE FUNDUSZU R.

2.1. Podstawa działalności Funduszu

Do funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez Wnioskodawcę zalicza się, między innymi, fundusz pod nazwą R. (dalej w treści wniosku określany jako: "Fundusz"). Fundusz jest specjalnym funduszem inwestycyjnym.

Działalność inwestycyjna Funduszu obejmuje głównie lokowanie kapitału na rynku nieruchomości zarówno bezpośrednio - poprzez nabywanie nieruchomości, jak też pośrednio - poprzez nabywanie udziałów w spółkach inwestujących na tym rynku (dalej określanych jako spółki nieruchomościowe"). Inwestycje Funduszu są dokonywane w różnych krajach, w tym także w Polsce.

Z perspektywy prawnej, Fundusz nie jest odrębnym samoistnym podmiotem praw i obowiązków (tj. nie posiada zdolności prawnej), w szczególności nie jest spółką kapitałową ani osobową inną osobą prawną ani też jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Funkcjonowanie Funduszu opiera się na umowie pomiędzy inwestorami a Wnioskodawcą Podstawę stosunku prawnego między inwestorami a Wnioskodawcą stanowią zaś przepisy InvG oraz warunki umowne (Vertragsbedingungen), na które składają się Ogólne Warunki Umowne (Allgemeine Vertragsbedingungen) - określające ogólne warunki umowne dla różnych specjalnych funduszy nieruchomości zarządzanych przez Wnioskodawcę - oraz Szczególne Warunki Umowne (Besondere Vertragsbedingungen) zawierające szczegółowe zapisy odnoszące się wyłącznie do Funduszu, a także ewentualnie uzupełniające porozumienia zawierane pomiędzy inwestorami, a Wnioskodawcą

2.2. Inwestorzy w Funduszu

Lokując środki finansowe w Funduszu, inwestorzy nabywają udziały w Funduszu - których odzwierciedleniem są wydawane inwestorom certyfikaty udziałowe (Anteilscheine). Inkorporują one prawa inwestorów wynikające z uczestnictwa w Funduszu, w szczególności prawa do przypadającej na dane udziały części zysków oraz majątku Funduszu (którego prawnym właścicielem działającym na rachunek inwestorów jest Wnioskodawca). Z uwagi na fakt, iż Fundusz jest funduszem specjalnym jest on przeznaczony dla inwestorów instytucjonalnych, tj. inwestorami lokującymi środki finansowe w funduszu nie mogą być osoby fizyczne. Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż powyższe udziały w Funduszu nie stanowią udziałów we Wnioskodawcy jako niemieckiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością), w związku z czym nie wynikają z nich po stronie inwestorów żadne prawa korporacyjne w odniesieniu do Wnioskodawcy takie jak prawo do uczestnictwa i glosowania na zgromadzeniu wspólników, wypłaty dywidendy przez Wnioskodawcę, itp.

Ilość udziałów w Funduszu jest zasadniczo nieograniczona, jednakże Wnioskodawca może - przejściowo lub całkowicie - zaprzestać wydawania udziałów w Funduszu. Inwestorzy nabywają nowe udziały oraz są uprawnieni do żądania umorzenia istniejących udziałów za kwotę, co do zasady, odpowiadającą wartości istniejących udziałów w majątku netto funduszu. W razie likwidacji Funduszu, wpływy ze spieniężenia majątku Funduszu podlegają podziałowi pomiędzy inwestorów stosownie do ich udziałów w Funduszu.

2.3. Zarządzanie Funduszem przez Wnioskodawcę

W ramach funkcjonowania Funduszu - Wnioskodawcy przypada rola podmiotu zarządzającego Funduszem, obejmująca nabywanie i zarządzanie aktywami we własnym imieniu na wspólny rachunek inwestorów przy zachowaniu staranności rzetelnego kupca. W powyższej roli Wnioskodawca działa wyłącznie w interesie inwestorów. Z tytułu zarządzania Funduszem, Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie określone w warunkach umownych. W celu wykonywania swojej funkcji, Wnioskodawca jest uprawniony do nabywania za otrzymane od inwestorów środki pieniężne określonych aktywów, zbywania ich i dalszego lokowania osiągniętych z tego tytułu wpływów. Wnioskodawca jest także uprawniony do podejmowania innych czynności prawnych wynikających z zarządzania powyższymi aktywami. Aktywa Funduszu są - z punktu widzenia prawa cywilnego - własnością Wnioskodawcy, który nimi zarządza powierniczo na rzecz inwestorów. Aktywa te stanowią wyodrębniony majątek, odrębny od własnego majątku Wnioskodawcy oraz analogicznych wyodrębnionych majątków składających się na inne fundusze inwestycyjne zarządzane przez Wnioskodawcę. Jakkolwiek Wnioskodawca jest uprawniony do rozporządzania składnikami tego wyodrębnionego majątku i wykonywania wszystkich praw z niego - a w szczególności jest uprawniony do nabywania za środki uzyskane od inwestorów określonych składników majątku, a także do ich zbywania oraz dalszego inwestowania uzyskanych z tego tytułu wpływów - to jednak w tych działaniach ograniczony jest przepisami InvG oraz warunkami umownymi Funduszu. W szczególności, Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania się do określonych limitów oraz ograniczeń.

2.4. Działalność inwestycyjna Funduszu

Zgodnie z przepisami InvG oraz warunkami umownymi Funduszu, Wnioskodawca może (w ramach określonych limitów inwestycyjnych) nabywać do wyodrębnionego majątku składającego się na Fundusz różnego rodzaju nieruchomości, w tym w trakcie budowy lub przeznaczono pod zabudowę, a także pewne prawa do nieruchomości. Na określonych zasadach Wnioskodawca może obciążać nieruchomości należące do Funduszu (wyodrębnionego majątku), a także obciążać lub cedować należności ze stosunków prawnych dotyczących nieruchomości. Ponadto, Wnioskodawca może nabywać - na rachunek Funduszu - udziały w spółkach nieruchomościowych spełniających określone kryteria. Działając na rachunek Funduszu, Wnioskodawca może - pod pewnymi warunkami - udzielać pożyczek spółkom, w których jest bezpośrednio lub pośrednio udziałowcem.

Przepisy ustawowe oraz warunki umowne dopuszczają także, w pewnym zakresie, lokowanie otrzymanych od inwestorów środków we wkładach bankowych, instrumentach rynku pieniężnego, papierach wartościowych, tytułach uczestnictwa w określonych funduszach inwestycyjnych, udzielanie pożyczek, których przedmiotem są papiery wartościowe, a także transakcje na instrumentach pochodnych. Wnioskodawca może też pod pewnymi warunkami na określonych zasadach zaciągać kredyty - na wspólny rachunek inwestorów.

2.5. Nadzór nad działalnością inwestycyjną wykonywany przez BaFin oraz rola banku depozytariusza

Zgodnie z InvG, Wnioskodawca był zobowiązany do powiadomienia BaFin o warunkach umownych stosowanych dla Funduszu. Jednakże Wnioskodawcy nie został wydany dokument stwierdzający zezwolenie na działalność Funduszu, gdyż InvG nie przewiduje wydawania takich dokumentów dla tego rodzaju funduszy). Ponadto, BaFin jest uprawniony do weryfikacji warunków umownych wraz z rocznymi raportami. Dodatkowo, biegły rewident badający raporty Funduszu ma obowiązek weryfikacji zgodności warunków umownych Funduszu z przepisami InvG. W przypadku, gdyby BaFin lub biegły rewident uznał, iż warunki umowne nie są zgodne z przepisami InvG, warunki te muszą zostać odpowiednio zmienione.

Ponadto, zgodnie z przepisami InvG przewidującymi rozdzielenie funkcji przechowywania aktywów i zarządzania nimi, Fundusz posiada depozytariusza (dalej: "Depozytariusz"), którym jest S. AG - mający w myśl prawa niemieckiego status instytucji kredytowej (co odpowiada polskiemu bankowi). Na powierzenie S. AG funkcji depozytariusza aktywów udzielona została zgoda BaFin.

Zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa niemieckiego oraz umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a Depozytariuszem, Depozytariusz działa niezależnie od Wnioskodawcy i wyłącznie w interesie inwestorów, przy czym Depozytariusz obowiązany jest do wykonywania instrukcji udzielonych przez Wnioskodawcę, jeżeli nie naruszają one przepisów ustawowych lub warunków umownych.

Funkcje powierzone depozytariuszowi obejmują w szczególności zadania w zakresie przechowywania aktywów, wydawania i umarzania tytułów uczestnictwa, obsługi płatniczej, udzielania zgody na dokonywanie określonych transakcji oraz kontroli zgodności działalności Funduszu z obowiązującymi regulacjami.

Zadania Depozytariusza w zakresie przechowywania aktywów obejmują przechowywanie pewnych aktywów należących do Funduszu (wyodrębnionego majątku) w depozycie a także bieżący nadzór nad niedającymi się przechowywać składnikami majątku (w tym nieruchomościami oraz udziałami w spółkach nieruchomościowych).

Natomiast w zakresie kontroli prawidłowości działalności z obowiązującymi regulacjami, Depozytariusz ma w szczególności obowiązek zapewnienia, aby wydawanie i umarzanie udziałów oraz obliczanie wartości udziałów odbywało się zgodnie z przepisami InvG oraz warunków umownych Funduszu, a także zapewnienia aby wynagrodzenie za transakcje dokonywane w imieniu Funduszu terminowo trafiało do jego przechowania, a zyski Funduszu były wykorzystywane zgodnie z InvG oraz warunkami umownymi.

2.6. Status Funduszu jako podatnika niemieckiego podatku od osób prawnych

Pomimo, iż - jak wspomniano wyżej - Fundusz (jako wyodrębniony zbiór aktywów będących prawnie własnością Wnioskodawcy) nie jest osobą prawną ani, zasadniczo, nie posiada zdolności prawnej, w świetle niemieckich przepisów podatkowych jest on traktowany jako podatnik niemieckiego podatku od osób prawnych (Körperschaftsteuer) będącego odpowiednikiem polskiego podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie zobowiązań podatkowych, Wnioskodawca jest ustawowym przedstawicielem Funduszu jako odrębnego podatnika, co oznacza, iż reprezentuje on Fundusz jako podatnika.

Wnioskodawcy oraz Funduszowi przydzielono odrębne niemieckie numery identyfikacji podatkowej, tj. Wnioskodawcy przydzielono jeden taki numer, a Funduszowi został przydzielony inny taki numer Dochody wynikające z inwestycji Funduszu (przykładowo osiągnięte w wyniku zbycia aktywów Funduszu, których prawnym właścicielem jest Wnioskodawca) są uznawane w świetle niemieckiego prawa podatkowego za dochody Funduszu. Konsekwentnie, dochody takie nie są wykazywane w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech przez Wnioskodawcę. Należy także zaznaczyć, iż dochody, które są uznawane w świetle niemieckiego prawa za dochody Funduszu jako odrębnego podatnika), są zwolnione z niemieckiego podatku od osób prawnych. Dochody te opodatkowane są natomiast na poziomie inwestorów zgodnie z zasadami określonymi w prawodawstwie niemieckim. Ponadto, na podstawie niemieckich przepisów podatkowych, Fundusz ma prawo otrzymać od właściwego organu niemieckiej administracji podatkowej certyfikat rezydencji, poświadczający, iż w świetle umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, Poz. 90 - dalej w treści wniosku "UPO") Fundusz posiada w Niemczech siedzibę dla celów podatkowych. Co więcej, wspomniany certyfikat rezydencji został Funduszowi wydany przez właściwy dla niego organ niemieckiej administracji podatkowej i jest w posiadaniu Wnioskodawcy.

2.7. Działalność inwestycyjna Funduszu w Polsce

W ramach działalności inwestycyjnej Funduszu możliwe jest także inwestowanie w polskie aktywa inwestycyjne, tj. położone w Polsce nieruchomości oraz udziały/akcje w polskich spółkach nieruchomościowych. Mianowicie, Wnioskodawca - działając na wspólny rachunek inwestorów - może nabywać nieruchomości oraz udziały w spółkach nieruchomościowych. W chwili obecnej trwa proces nabywania nieruchomości położonej w Polsce, a w przyszłości planowane jest nabywanie dalszych nieruchomości, względnie udziałów w spółkach nieruchomościowych. W związku z powyższym, w wyniku działalności Funduszu generowane będą dochody wynikające między innymi z wynajmu nieruchomości oraz ich sprzedaży, a także sprzedaży udziałów w spółkach nieruchomościowych, które zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa będą podlegać opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedmiotowej sprawie Fundusz należy uznać za instytucję wspólnego inwestowania posiadającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT ?

2. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna podlegać opodatkowaniu od całości swoich dochodów w kraju siedziby ?

3. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT, zgodnie z którym wyłącznym przedmiotem działalności instytucji wspólnego inwestowania powinno być zbiorowe lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego lub niepublicznego proponowania nabycia ich tytułów uczestnictwa, w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe ?

4. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna prowadzić swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym mają siedzibę ?

5. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d ustawy o CIT, zgodnie z którym działalność instytucji wspólnego inwestowania powinna podlegać bezpośredniemu nadzorowi właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma ona siedzibę ?

6. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna posiadać depozytariusza przechowującego aktywa tej instytucji ?

7. Czy w przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna być zarządzana przez podmiot, który prowadzi swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym podmiot ten ma siedzibę ?

8. Czy dochody osiągane w Polsce w wyniku działalności inwestycyjnej Funduszu powinny być wykazywane przez Wnioskodawcę jako dochody podlegające zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Fundusz należy uznać za instytucję wspólnego inwestowania posiadającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT.

2. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna podlegać opodatkowaniu od całości swoich dochodów w kraju siedziby.

3. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT, zgodnie z którym wyłącznym przedmiotem działalności instytucji wspólnego inwestowania powinno być zbiorowe lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego lub niepublicznego proponowania nabycia ich tytułów uczestnictwa, w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe.

4. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna prowadzić swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym mają siedzibę.

5. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d ustawy o CIT, zgodnie z którym działalność instytucji wspólnego inwestowania powinna podlegać bezpośredniemu nadzorowi właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma ona siedzibę.

6. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna posiadać depozytariusza przechowującego aktywa tej instytucji.

7. W przedmiotowym przypadku będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT, zgodnie z którym działalność instytucji wspólnego inwestowania powinna być zarządzana przez podmiot, który prowadzi swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym podmiot ten ma siedzibę.

8. Dochody osiągane w Polsce w wyniku działalności inwestycyjnej Funduszu powinny być wykazywane przez Wnioskodawcę jako podlegające zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

UWAGI WSTĘPNE

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 3 grudnia 2011 r. zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej w treści wniosku określanego jako "CIT") są instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (dalej: "UE") lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (dalej: "EOG"), które łącznie spełniają następujące warunki:

Wprowadzenie powyższego przepisu wynikało z konieczności usunięcia niezgodności polskiego prawa z prawem europejskim. Mianowicie, zgodnie z brzmieniem przepisów art. 6 ust. 1 ustawy o CIT obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., zwolnieniu z CIT podlegały fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm., dalej: "ustawa o funduszach inwestycyjnych"), co w myśl przeważającej praktyki organów podatkowych oznaczało, iż zwolnienie dotyczyło wyłącznie polskich funduszy inwestycyjnych. Powyższy stan prawny prowadził do nierównego traktowania funduszy inwestycyjnych na polskim rynku, co naruszało prawo europejskie.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, analizując intencję ustawodawcy oraz rafio legis ustawy można odwoływać się do uzasadnienia projektu nowelizacji zawartego w druku sejmowym nr 3500 Rządowy projekt ustawy o zmianie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Druki Sejmowe VI kadencja, Druk nr 3500, http://orka.sejm.gov.pl/Druki 6ka.nsf/0/ 55C68D36BB90D02FC12577C2004D0ADC/$file/3500.pdf). Jak zauważono we wspomnianym uzasadnieniu wprowadzanych zmian: "Należy zaznaczyć, że specyfika form organizacyjno-prawnych polskich funduszy różni się w znacznej mierze od form funduszy funkcjonujących w innych państwach członkowskich UE i EOG. Dążąc zatem do zapewnienia równego traktowania należało uwzględnić sytuację, w której podmiot na gruncie państwa siedziby jest uznawany za fundusz inwestycyjny, natomiast zgodnie z przepisami prawa polskiego podmiot ten takim funduszem nie jest. (...) Proponowane warunki określające zakres podmiotowy zwolnienia zostały ustalone tak, aby zwolnieniem objęte zostały podmioty równoważne polskim funduszom inwestycyjnym i polskim funduszom emerytalnym. Podejście takie przede wszystkim zapewni realizację konstytucyjnej zasady równości podatników wobec prawa oraz powszechności opodatkowania. Pozwoli również wyeliminować nierówne traktowanie podmiotów działających w porównywalnych warunkach."

Trzeba zatem przyjąć, iż ustawodawca mając świadomość różnic w prawno-organizacyjnych ramach, w których funkcjonują fundusze inwestycyjne w różnych krajach europejskich, dążył do przyznania zwolnienia tym funduszom inwestycyjnym z innych państw członkowskich UE (EOG), które odpowiadają polskim funduszom inwestycyjnym. Równocześnie trzeba przyjąć, iż skoro ustawodawca miał świadomość takich różnic, to jego intencją było objęcie zwolnieniem także takich funduszy inwestycyjnych z innych krajów UE (EOG), których konstrukcja prawna odbiega od konstrukcji polskiego funduszu, ale służy realizacji tych samych podstawowych celów funduszu inwestycyjnego.

W świetle powyższych uwag, przed przystąpieniem do szczegółowej analizy przepisów art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT, należy zwrócić uwagę na podobieństwa, jakie zachodzą pomiędzy polskim funduszem inwestycyjnym a Funduszem występującym w przedmiotowym przypadku.

Mianowicie, zgodnie z regulacją ustawy o funduszach inwestycyjnych, fundusz inwestycyjny jest osobą prawną której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Fundusz taki tworzy i nim zarządza oraz reprezentuje go w stosunkach z osobami trzecimi towarzystwo funduszy inwestycyjnych (dalej w treści wniosku określane jako "TFI") - działające w formie spółki akcyjnej, które jest także organem funduszu. Co więcej, utworzenie funduszu wymaga zgody Komisji Nadzoru Finansowego.

W związku z powyższym, składniki majątku funduszu inwestycyjnego stanowią odrębną własność funduszu, do której nie przysługują TFI żadne prawa. Majątek ten - jakkolwiek stanowi własność funduszu inwestycyjnego efektywnie - z ekonomicznego punktu widzenia - stanowi wspólną masę majątkową uczestników funduszu, posiadających jego jednostki uczestnictwa lub certyfikaty inwestycyjne (które reprezentują prawo uczestników do przypadającej im części majątku funduszu), którą TFI jedynie zarządza. Uprawnienie do otrzymania odpowiedniej części majątku funduszu inwestycyjnego uczestnicy mogą realizować - w zależności od rodzaju funduszu - między innymi poprzez umorzenie jednostek uczestnictwa lub odkupienie certyfikatów inwestycyjnych przez fundusz. Powyższa konstrukcja umożliwia zabezpieczenie majątku zarządzanego przez TFI (efektywnie na rzecz uczestników funduszu) przed potencjalnymi roszczeniami kierowanymi do TFI przez jego wierzycieli, a także ochronę przed niekorzystnymi zdarzeniami gospodarczymi, jakie mogłyby zaistnieć po stronie TFI (np. bankructwo).

W świetle powyższego, należy zauważyć, iż polski fundusz inwestycyjny można porównać do zbioru aktywów powstałych w wyniku ulokowania w nim środków pieniężnych przez uczestników funduszu, którym zarządzanie spoczywa w rękach podmiotu zewnętrznego. Konstrukcja ta zasadniczo odzwierciedla koncepcję zinstytucjonalizowanego zbiorowego inwestowania.

Mianowicie, zgodnie z tą koncepcją większa liczba inwestorów wspólnie gromadzi środki pieniężne i lokuje je w określone aktywa inwestycyjne. Równocześnie, koncepcja ta zakłada efektywne zarządzanie tym zbiorem aktywów poprzez powierzenie go wyspecjalizowanemu profesjonalnemu zarządcy, który zarządza aktywami w celu maksymalizacji zysku inwestorów. Oddając zebrany kapitał w ręce zarządcy inwestorzy zasadniczo wyrażają zgodę na brak bezpośredniego wpływu na zarządzanie tym zbiorem aktywów. Mianowicie, posiadane przez nich tytuły uczestnictwa inkorporują przede wszystkim prawo do odpowiedniej części zgromadzonego majątku, który inwestorzy mogą otrzymać poprzez wykup tytułów uczestnictwa, zaś nie uprawniają do podejmowania bieżących decyzji inwestycyjnych.

Ponadto - jakkolwiek z przyczyn praktycznych - w obrocie prawnym zarządca może formalnie występować jako nabywca aktywów inwestycyjnych, to - efektywnie - jest on tylko reprezentantem inwestorów. Ci ostatni z ekonomicznego (choć niekoniecznie cywilnoprawnego) punktu widzenia pozostają współwłaścicielami zgromadzonego majątku. Należy bowiem zauważyć, iż wzrost wartości ulokowanych w funduszu inwestycyjnym aktywów oznacza bezpośrednią korzyść ekonomiczną dla inwestorów, gdyż wartość posiadanych przez nich tytułów uczestnictwa w funduszu (determinująca kwotę, którą potencjalnie mogą uzyskać ze spieniężenia tytułów uczestnictwa) rośnie. Natomiast w przypadku spadku wartości aktywów funduszu, to inwestorzy muszą liczyć się z utratą części zainwestowanego kapitału (gdyż powyższa kwota, którą mogą uzyskać ze spieniężenia tytułów uczestnictwa, spada). Jednocześnie po stronie podmiotu zarządzającego zmiany wartości aktywów funduszu inwestycyjnego nie powodują bezpośrednich korzyści ani strat (ewentualnie wyniki inwestycyjne mogą mieć wpływ na wynagrodzenie przysługujące mu z tytułu zarządzania funduszem).

W celu zapewnienia bezpieczeństwa inwestowania i ochrony inwestorów, zbiorowe inwestowanie poddane jest nadzorowi właściwego organu władzy publicznej. Ponadto dla zapewnienia ochrony zgromadzonego kapitału inwestorów przed skutkami niekorzystnych zdarzeń dotyczących zarządcy (takich jak np. bankructwo), majątek, którym on zarządza (nie będąc efektywnie jego właścicielem ekonomicznym), musi być wyodrębniony od majątku należącego do niego zarówno w sensie prawnym, jak też ekonomicznym.

Dzięki wspólnemu inwestowaniu inwestorzy mogą osiągnąć wolumen kapitału pozwalający na prowadzenie inwestycji w skali niedostępnej dla indywidualnego inwestora, a przez to umożliwienie osiągnięcia większych korzyści ekonomicznych przy ograniczeniu poziomu ryzyka ponoszonego przez inwestorów.

W polskich warunkach prawno-gospodarczych powyższe założenia zostały zrealizowane poprzez wprowadzenie instytucji funduszu inwestycyjnego jako specyficznego typu osoby prawnej przyjmującej środki finansowe od inwestorów w zamian za wydanie im jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, a zarządzanej przez inną osobę prawną (TFI), działającą jako organ funduszu inwestycyjnego. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż poprzez nadanie funduszowi inwestycyjnemu odrębnej osobowości prawnej, polski ustawodawca osiągnął cel, jakim było stworzenie odrębnego zbioru aktywów zabezpieczonych przed negatywnymi zdarzeniami gospodarczymi po stronie zarządcy takimi jak bankructwo lub roszczenia wierzycieli w stosunku do TFI.

Jednakże powyższe założenia modelu zinstytucjonalizowanego wspólnego inwestowania można także osiągnąć w inny sposób, na co zdecydowano się w prawodawstwie innych krajów UE, w tym w Niemczech. Mianowicie, rozwiązania przyjęte przez niemieckiego ustawodawcę przewidują osiągnięcie tego celu, tj. wyodrębnienia zgromadzonego kapitału inwestorów - nie poprzez nadanie zgromadzonej przez inwestorów masie majątkowej osobowości prawnej (jak w przypadku polskiego funduszu inwestycyjnego), lecz poprzez przyznanie mu statusu wyodrębnionego majątku (Sondervermögen) zarządzanego przez spółkę inwestycyjną.

Jakkolwiek taki wyodrębniony majątek - cywilnoprawnie - stanowi własność spółki inwestycyjnej, to przepisy prawa niemieckiego wyraźnie podkreślają odrębność tego majątku. Mianowicie, zgodnie z § 30 ust. (1) InvG, składniki należące do Wyodrębnionego majątku mogą stanowić własność spółki inwestycyjnej, lecz należy je utrzymywać oddzielnie od własnego majątku spółki inwestycyjnej. Ponadto, zgodnie z § 31 ust. (1) InvG, spółka inwestycyjna może dysponować wyodrębnionym majątkiem jedynie zgodnie z przepisami InvG oraz warunkami umownymi. Zgodnie natomiast z regulacją § 31 ust. (2) InvG, wyodrębniony majątek nie odpowiada za zobowiązania spółki inwestycyjnej. Ponadto, zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi, Fundusz jest odrębnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody wynikające z działalności inwestycyjnej Funduszu nie są traktowane jako dochody Wnioskodawcy.

Porównując rozwiązanie niemieckie, według którego działa Fundusz, do rozwiązania przyjętego przez polskiego ustawodawcę, można przyjąć, iż niemiecki wyodrębniony majątek jest odpowiednikiem polskiego funduszu inwestycyjnego, a niemiecka spółka inwestycyjna pełni analogiczną rolę jak polskie TFI. Mianowicie, niezależnie od różnic w sposobie wdrożenia przedstawionych wyżej założeń do systemu prawno-gospodarczego, niemiecki wyodrębniony majątek (Sondervermögen) - identycznie jak polski fundusz inwestycyjny - pełni funkcję wyodrębnionego zbioru aktywów zgromadzonych przez inwestorów w celu wspólnego inwestowania. Niemiecka spółka inwestycyjna pełni zaś - podobnie jak polskie towarzystwo funduszy inwestycyjnych - rolę profesjonalnego zarządcy w stosunku do tego wyodrębnionego majątku. Odnosząc powyższe na grunt analizowanej sytuacji, można uznać, iż Fundusz jest odpowiednikiem polskiego funduszu inwestycyjnego, który - z racji na brak osobowości prawnej - reprezentowany jest przez Wnioskodawcę będącego odpowiednikiem polskiego TFI.

Ad. 1 Uznanie Funduszu za instytucję wspólnego inwestowania posiadającą siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (Europejskiego Obszaru Gospodarczego).

Przechodząc do szczegółowej analizy przepisów prawa podatkowego, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT, zwolnieniu z CIT podlegają instytucje wspólnego inwestowania, które spełniają określone warunki. Oznacza to, iż aby przedmiotowe zwolnienie z CIT znalazło zastosowanie, w danym przypadku musi występować instytucja wspólnego inwestowania oraz ta instytucja musi spełniać określone warunki. Konsekwentnie, dla oceny, czy w analizowanej sytuacji znajdzie zastosowanie powyższe zwolnienie z CIT, należy w pierwszej kolejności przeanalizować, czy w przedmiotowym przypadku występuje instytucja wspólnego inwestowania mająca siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub kraju należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Analizując tę kwestię, należy na wstępie stwierdzić, iż ustawa o CIT nie zawiera definicji instytucji wspólnego inwestowania. Jednakże, skoro wprowadzając zwolnienie z CIT dla instytucji wspólnego inwestowania z krajów UE (EOG) ustawodawca miał na celu objęcie nim podmiotów odpowiadających polskim funduszom inwestycyjnym, to należy uznać, iż ustawodawca uznaje polski fundusz inwestycyjny za taką instytucję. Należy przy tym podkreślić, iż w przypadku ram prawno-organizacyjnych ustanowionych przez polskiego ustawodawcę, instytucją wspólnego inwestowania jest fundusz inwestycyjny, a nie TFI, które jedynie funduszem zarządza.

Konsekwentnie, przez instytucję wspólnego inwestowania należy rozumieć taką instytucję, której rola (uwzględniając przy tym różnice prawno-organizacyjne występujące pomiędzy różnymi krajami) odpowiada roli, jaką w Polsce pełni fundusz inwestycyjny, tj. zbioru aktywów zgromadzonych przez inwestorów w celu wspólnego inwestowania.

Jak już wspomniano, ustawową podstawę dla funkcjonowania Funduszu stanowi niemiecka regulacja InvG. Zgodnie z § 1 InvG przepisy ustawy stosuje się - między innymi - do podlegającego prawu niemieckiemu majątku inwestycyjnego (Investmentvermögen) w formie funduszu inwestycyjnego w rozumieniu § 2 ust. (1) InvG. Przy tym, § 1 InvG stwierdza, iż majątkiem inwestycyjnym (Investmentvermögen) jest majątek przeznaczony do wspólnego inwestowania, lokowany zgodnie z zasadą dywersyfikacji ryzyka w określone składniki majątku.

Natomiast przywoływany wyżej § 2 ust. (1) InvG definiuje fundusz inwestycyjny jako wyodrębniony majątek (Sondervermögen) spełniający kryteria określone w prawie europejskim, a także pozostałe wyodrębnione majątki, tak publiczne, jak i specjalne. Równocześnie, zgodnie z § 2 ust. (2) InvG, przez wyodrębniony majątek (Sondervermögen) rozumie się majątek inwestycyjny (Investmentvermögen) zarządzany przez spółkę inwestycyjną na rachunek inwestorów zgodnie z InvG oraz warunkami umownymi określającymi stosunek prawny pomiędzy spółką inwestycyjną a inwestorami, w stosunku do którego inwestorom przysługuje prawo do umorzenia udziałów.

W świetle powyższego, Fundusz będący majątkiem inwestycyjnym (Investmentvermögen) stanowiącym wyodrębniony majątek (Sondervermögen) jest w świetle prawa niemieckiego funduszem inwestycyjnym, który jest zarządzany przez spółkę inwestycyjną (tj. Wnioskodawcę).

Ponadto, trzeba zauważyć, iż zgodnie z § 33 ust. (1) InvG udziały inwestorów w wyodrębnionym majątku reprezentują certyfikaty udziałowe, zaś zgodnie z § 37 ust. (1) InvG inwestor może za zwrotem udziału żądać wypłaty - przypadającej na tenże udział - wartości wyodrębnionego majątku (który obejmuje określone w InvG przedmioty majątkowe nabyte w wyniku lokowania w Funduszu środków finansowych przez inwestorów). Powyższe certyfikaty udziałowe pełnią funkcję podobną do tej, jaką w Polsce pełnią jednostki uczestnictwa, względnie certyfikaty inwestycyjne emitowane przez polskie fundusze inwestycyjne.

Mając na uwadze przytoczone powyżej argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, iż Fundusz jest odpowiednikiem polskiego funduszu inwestycyjnego, wobec czego nie ulega wątpliwości, iż to właśnie Fundusz jest instytucją wspólnego inwestowania.

Ponadto, skoro Fundusz został utworzony i działa zgodnie z przepisami niemieckimi oraz jest zarządzany przez podmiot niemiecki, to należy uznać, iż ma on siedzibę w Niemczech, a zatem w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Konsekwentnie, należy uznać, iż - jak Wnioskodawca zaznaczył na wstępie - Fundusz należy uznać za instytucję wspólnego inwestowania posiadająca siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Ad. 2 Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna podlegać opodatkowaniu od całości swoich dochodów w kraju siedziby.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia z CIT instytucji wspólnego inwestowania posiadającej siedzibę w innym niż Polska kraju UE (EOG) jest podleganie przez tą instytucję opodatkowaniu od całości swoich dochodów w kraju siedziby.

Zasady opodatkowania dochodów funduszu podatkiem dochodowym wynikają z przepisów niemieckiej ustawy o podatku od osób prawnych Körperschaftsteuergesetz in der Fassung der Bekanntmachung vom 15. Oktober 2002, (BGBI. I S. 4144), z późn. zm. (Körperschaftsleuergesetz, dalej w treści wniosku określana jako "KStG") oraz niemieckiej ustawy o podatku od inwestycji. Investmentsteuergesetz vom 15. Dezember 2003 (BGBI. I S. 4144), z późn. zm. (Investmentsteuergesetz, dalej w treści wniosku określana jako "InvStG").

Wnioskodawca chciałby zauważyć, iż niemiecki podatek od osób prawnych (Körperschaftsteuer) jest podatkiem dochodowym będącym odpowiednikiem polskiego CIT. Mianowicie, zgodnie z 7 KStG niemiecki podatek od osób prawnych oblicza się od kwoty dochodu do opodatkowania obliczanego zgodnie z przepisami tej ustawy. W myśl § 1 ust. (1) KStG nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym podatku podlegają korporacje, związki osobowe oraz masy majątkowe mające zarząd lub siedzibę w Niemczech. W szczególności zgodnie § 1 ust. (1) pkt 5 KStG powyższy obowiązek dotyczy nieposiadających zdolności prawnej związków, instytutów, fundacji oraz innych majątków celowych (Zweckvermögen) prawa prywatnego. Równocześnie, w § 11 InvStG określono, iż wyodrębniony majątek (Sondervermögen) w rozumieniu InvG stanowi wzmiankowany wyżej majątek celowy (Zweckvermögen), o którym mowa w § 1 ust. (1) pkt 5 KStG.

Powyższe oznacza, iż Fundusz, który jest takim wyodrębnionym majątkiem, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w niemieckim podatku (dochodowym) od osób prawnych (przy czym trzeba zauważyć, iż w myśl dalszych postanowień InvStG jest on z tego podatku zwolniony). Skoro zaś Fundusz podlega w Niemczech nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, to należy uznać, iż podlega on w Niemczech opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Powyższej konkluzji nie zmienia fakt, iż na mocy § 11 InvStG, Fundusz jest z niemieckiego podatku od osób prawnych zwolniony. Występuje tu bowiem pełna analogia do sytuacji polskiego funduszu inwestycyjnego, który mimo iż podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów niezależnie od miejsca ich osiągania zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, to równocześnie na mocy art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o CIT także jest zwolniony z polskiego CIT.

Za prawidłowością przyjętego przez Wnioskodawcę stanowiska, iż Fundusz podlega w Niemczech opodatkowaniu od całości swoich dochodów przemawia również fakt, iż Fundusz jest uprawniony do uzyskania certyfikatu potwierdzającego rezydencję podatkową Funduszu w Niemczech w rozumieniu UPO, który to certyfikat został uzyskany i jest w posiadaniu Wnioskodawcy.

Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z art. 2 UPO, jej postanowienia w Niemczech dotyczą m.in. podatku od osób prawnych, w świetle zaś art. 4 UPO oraz Komentarza do Konwencji Modelowej OECD w zakresie podatków od dochodu i majątku do tego artykułu określenie "rezydencji podatkowej" danej osoby następuje każdorazowo w oparciu o kryteria ustanowione w prawie wewnętrznym państw, takie jak: miejsce siedziby / zamieszkania, miejsce efektywnego zarządu albo inne kryteria podobnego rodzaju. Oznacza to, że miejsce podlegania przez daną osobę nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w danym państwie (bez względu na źródło osiągania przychodów) określa się w oparciu o kryteria ustanowione w prawie wewnętrznym tego państwa.

W związku z powyższym, certyfikat potwierdzający niemiecką rezydencję podatkową Funduszu, w rozumieniu Umowy, należy uznać za dokument urzędowy potwierdzający fakt podlegania przez Fundusz opodatkowaniu w Niemczech od całości dochodów (bez względu na źródło ich osiągania).

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż Fundusz podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Niemczech, który to kraj, jak wspomniano wyżej, jest krajem siedziby Funduszu. W związku z powyższym spełniony jest warunek określony w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna podlegać opodatkowaniu od całości swoich dochodów w kraju siedziby.

Ad. 3 Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT, zgodnie z którym wyłącznym przedmiotem działalności instytucji wspólnego inwestowania powinno być zbiorowe lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego lub niepublicznego proponowania nabycia ich tytułów uczestnictwa, w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe.

Kolejnym warunkiem, jaki musi spełnić instytucja wspólnego inwestowania, aby móc skorzystać ze zwolnienia z podatku CIT, jest ustanowiony w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT wymóg, zgodnie z którym wyłącznym przedmiotem działalności instytucji wspólnego inwestowania powinno być zbiorowe lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego lub niepublicznego proponowania nabycia ich tytułów uczestnictwa, w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Wnioskodawca chciałby przy tym zwrócić uwagę, iż powyższy warunek odzwierciedla - w uogólnionej formie - ustawowy zakres działalności polskiego funduszu inwestycyjnego sformułowany w art. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych, zgodnie z którym wyłącznym przedmiotem działalności polskiego fund uszu inwestycyjnego jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Powyższy warunek oddaje talio legis wprowadzenia zwolnienia z CIT funduszy inwestycyjnych posiadających siedzibę w UE lub (EOG), jakim było usunięcie niezgodnej z prawem europejskim dyskryminacji tych funduszy inwestycyjnych z innych krajów UE oraz EOG, które działają podobnie do polskich funduszy inwestycyjnych. Wobec powyższego, jeżeli zagraniczna instytucja wspólnego inwestowania (z siedzibą w UE lub EOG) prowadzi taką działalność, którą mógłby prowadzić polski fundusz inwestycyjny, to warunek, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT, niewątpliwie będzie spełniony.

Należy również zauważyć, iż - jak zaznaczono powyżej - instytucją wspólnego inwestowania (odpowiednikiem polskiego funduszu inwestycyjnego) jest Fundusz - stanowiący wyodrębniony majątek zarządzany przez spółkę inwestycyjną (odpowiednik polskiego TFI). Konsekwentnie, powyższy warunek należy odnieść do zakresu funkcjonowania Funduszu wynikającego z warunków umownych oraz InvG.

Wobec powyższego, należy podkreślić, iż działalność Funduszu określona przepisami InvG oraz warunkami umownymi, jest zbieżna z obszarami działalności polskich funduszy inwestycyjnych. Mianowicie, jak już wspomniano, kapitał do Funduszu pozyskiwany jest od inwestorów, którzy w wyniku ulokowania w Funduszu środków finansowych uzyskują certyfikaty udziałowe.

Wnioskodawca może też pozyskiwać środki finansowe na funkcjonowanie Funduszu poprzez zaciąganie na wspólny rachunek inwestorów (czyli efektywnie Funduszu) kredytów bankowych, co odpowiada także sytuacji polskich funduszy inwestycyjnych, które mogą zaciągać kredyty zgodnie z art. 108 oraz art. 152 ustawy o funduszach inwestycyjnych.

Zgodnie z InvG oraz warunkami umownymi Funduszu, pozyskane przez Fundusz środki finansowe przeznaczane są na zakup do wyodrębnionego majątku (Funduszu) określonych aktywów, w tym nieruchomości (w tym także w stanie budowy) oraz pewnych praw do nieruchomości, a także udziałów w spółkach nieruchomościowych oraz dokonywanie wkładów bankowych i lokat w instrumenty rynku pieniężnego, papiery wartościowe oraz tytuły uczestnictwa w określonych fund uszach inwestycyjnych. Ponadto możliwe jest zawieranie różnych transakcji na instrumentach pochodnych w celu zabezpieczenia inwestycji przed określonymi ryzykami.

Wspomniane wyżej inwestycje odpowiadają działalności inwestycyjnej polskiego funduszu inwestycyjnego. Mianowicie, w świetle przepisów polskiej ustawy o funduszach inwestycyjnych, polskie fundusze inwestycyjne mogą lokować zgromadzony kapitał w papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego, depozyty bankowe (art. 93 ustawy o funduszach inwestycyjnych), a także zawierać umowy, których przedmiotem są instrumenty pochodne (art. 94 ustawy o funduszach inwestycyjnych). Ponadto, pewne rodzaje polskich funduszy inwestycyjnych mogą nabywać nieruchomości (art. 147 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych) oraz dokonywać na nich inwestycji - w tym budowy i remontów - (art. 148 ust. 4 oraz ust. 5 ustawy o funduszach inwestycyjnych), a także obciążać te nieruchomości (art. 149 ustawy o funduszach inwestycyjnych), jak też nabywać udziały w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 145 ust. 1 pkt 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych).

Skoro polskie fundusze inwestycyjne mogą dokonywać powyższych inwestycji, to nie ulega wątpliwości, iż działalność w tym zakresie mieści się w pojęciu inwestowania w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego oraz inne prawa majątkowe. Konsekwentnie, opowiadające im inwestycje Funduszu wspomniane wyżej także zawierają się w tym pojęciu.

Ponadto, polska ustawa o funduszach inwestycyjnych przewiduje (przynajmniej dla pewnych funduszy) możliwość udzielania pożyczek pieniężnych (art. 153 ust. 1 pkt 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych), a także pożyczek, których przedmiotem są papiery wartościowe (art. 102 oraz art. 151 ustawy o funduszach inwestycyjnych). Konsekwentnie, także działalność Funduszu wspomniana w części II niniejszego wniosku odpowiadająca powyższym czynnościom mieści się w pojęciu inwestowania w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego oraz inne prawa majątkowe.

W świetle powyższych uwag, należy uznać, iż zaprezentowaną w części II niniejszego wniosku działalność inwestycyjną określoną w warunkach umownych Funduszu oraz zgodną z InvG można uznać za lokowanie środków pieniężnych w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Ponadto, skoro środki te pochodzą ze środków uzyskanych od inwestorów, którzy w wyniku ich ulokowania w Funduszu otrzymali certyfikaty udziałowe, a Fundusz nie prowadzi innej działalności, to należy uznać, iż wyłącznym przedmiotem działalności Funduszu jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego lub niepublicznego proponowania nabycia ich tytułów uczestnictwa, w papiery wartościowe instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Zatem, jak zaznaczono na wstępie, warunek - o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy o CIT należy uznać za spełniony.

Ad. 4 Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego Inwestowania powinna prowadzić swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma siedzibę.

W art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT, polski ustawodawca wyraził kolejny warunek, który musi spełnić instytucja wspólnego inwestowania mająca siedzibę w innym państwie UE (EOG), aby mogła skorzystać ze zwolnienia z podatku CIT. Mianowicie, przepis ten przewiduje, iż taka instytucja powinna prowadzić swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma siedzibę.

Zdaniem Wnioskodawcy, analizując powyższy warunek należy mieć na uwadze różnorodność ram prawno-organizacyjnych, w których fundusze inwestycyjne działają w różnych państwach UE (EOG). W szczególności należy zauważyć, iż warunek sformułowany w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT nie ustala formy, treści, ani sposobu udzielania zezwolenia przez właściwe organy nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym instytucja wspólnego inwestowania ma siedzibę.

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy wymóg prowadzenia przez instytucję wspólnego inwestowania działalności na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma ona siedzibę, należy uznać za spełniony, jeżeli właściwy organ nadzoru zezwala na taką działalność, niezależnie od tego, w jakiej formie to następuje w warunkach przyjętych w ustawodawstwie danego kraju.

Jak wspomniano wyżej przepis art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT nie formułuje wymogów odnośnie treści takiego zezwolenia, ani też odnośnie formy, w jakiej takie zezwolenie powinno nastąpić. W szczególności przepis ten nie formułuje wymogu, aby takie zezwolenie miało charakter decyzji administracyjnej, ani też, aby było wydawane w formie pisemnej. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy nie jest konieczne uzyskanie dokumentu wprost stwierdzającego, że właściwy organ nadzoru nad rynkiem finansowym zezwala na działalność instytucji wspólnego inwestowania. Powyższy wymóg będzie bowiem spełniony także w przypadku - jeżeli zgodnie z przepisami prawa danego państwa UE (EOG) - właściwy organ nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym instytucja wspólnego inwestowania ma siedzibę (powołana do zajmowania się sprawami z zakresu wspólnego inwestowania) nie wystawia w konkretnym przypadku takich dokumentów, lecz z całokształtu okoliczności wynika, iż organ ten akceptuje fakt działalności instytucji wspólnego inwestycyjnego.

W świetle powyższego należy wskazać, iż w myśl § 5 ust. (1) InvG właściwym organem niemieckim sprawującym nadzór nad spółkami inwestycyjnymi, inwestycyjnymi spółkami akcyjnymi oraz depozytariuszami jest Federalny Urząd Nadzoru Usług Finansowych (BaFin). Natomiast, zgodnie z § 93 ust. (2) InvG spółka inwestycyjna (która otrzymała zezwolenie na prowadzenie swojej działalności wydane przez właściwy organ niemiecki) jest obowiązana do poinformowania BaFin o założonych w poprzednim półroczu specjalnych funduszach inwestycyjnych. Ponadto, zgodnie z § 20 ust. (1) InvG, Wnioskodawca był zobowiązany uzyskać zezwolenie BaFin na ustanowienie S. AG depozytariuszem aktywów. Skoro BaFin został poinformowany o fakcie założenia Funduszu przez Wnioskodawcę, a ponadto BaFin udzielił zgody na wybór powyższej instytucji kredytowej na depozytariusza aktywów Funduszu, to oznacza to, iż BaFin fakt działalności funduszu zaakceptował. Konsekwentnie, pomimo, iż zezwolenie BaFin nie ma postaci dokumentu, to warunek sformułowany w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. c ustawy o CIT jest spełniony.

Wnioskodawca przyjmuje zatem zaprezentowane na wstępie stanowisko, iż w przedmiotowym przypadku spełniony jest warunek określony w art. 6 ust. 1 pkt 10 lit. c ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna prowadzić działalność na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwe organy nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym ma siedzibę.

Ad. 5 Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d ustawy o CIT, zgodnie z którym działalność instytucji wspólnego inwestowania powinna podlegać bezpośredniemu nadzorowi właściwych organów nadzoru nad Ryniem finansowym państwa, w którym ma ona siedzibę.

Kolejnym warunkiem, który musi spełnić instytucja wspólnego inwestowania mająca siedzibę w innym państwie członkowskim UE (EOG) aby móc korzystać ze zwolnienia z podatku CIT. jest postawiony w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d ustawy o CIT wymóg, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna podlegać bezpośredniemu nadzorowi właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa swojej siedziby. Również w przypadku tego warunku, analizując jego spełnienie należy brać pod uwagę różnice prawno-organizacyjne występujące między polskimi a zagranicznymi funduszami inwestycyjnymi. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, istotą tego wymogu jest, aby działalność inwestycyjna podlegała stałemu nadzorowi odpowiedniego organu nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym instytucja ta ma siedzibę.

Wnioskodawca chciałby zauważyć, iż zgodnie z § 5 InvG, BaFin został powierzony nadzór nad działalnością spółek inwestycyjnych, inwestycyjnych spółek akcyjnych, a także depozytariuszy. W szczególności, w celu wykonywania powyższego nadzoru BaFin otrzymał uprawnienie do wydawania nakazów, które są niezbędne i odpowiednie w celu zapewnienia, żeby działalność spółki inwestycyjnej była zgodna z przepisami InvG, przepisami wydanymi na podstawie tej ustawy, jak też warunkami umownymi. Biorąc pod uwagę konstrukcję Funduszu jako wyodrębnionego majątku stanowiącego - w aspekcie cywilnoprawnym - własność spółki inwestycyjnej, nadzór BaFin nad Funduszem przyjmuje postać nadzoru nad zarządzaniem przez spółkę wyodrębnionym majątkiem stanowiącym Fundusz. Nadzór ten przejawia się między innymi obowiązkiem uzyskania przez Wnioskodawcę zezwolenia na zmiany warunków umownych Funduszu (z pewnymi określonymi wyjątkami). Przejawem nadzoru BaFin nad Funduszem jest także obowiązek przekazywania BaFin prospektów informacyjnych Funduszu, jak też raportów rocznych Funduszu, które spółka inwestycyjna jest zobowiązana sporządzać. Ponadto, BaFin nadzoruje prawidłowość wykonywania obowiązków przez kierownictwo Wnioskodawcy (w tym poprzez możliwość odwoływania tego kierownictwa). W tym zakresie istnieją daleko idące podobieństwa z zakresem nadzoru sprawowanego przez Komisję Nadzoru Finansowego nad działalnością polskiego funduszu inwestycyjnego oraz TFI.

Ponadto, jak wcześniej zaznaczono w części II niniejszego wniosku, Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie BaFin potwierdzające wprost, że Fundusz od momentu założenia podlega nadzorowi BaFin.

Jako że - jak wynika z powyższych uwag - Fundusz podlega nadzorowi BaFin będącego niemieckim urzędem państwowym, należy uznać, iż jego działalność podlega bezpośredniemu nadzorowi właściwego organu nadzoru nad rynkiem finansowym kraju, w którym Fundusz ma siedzibę. Konsekwentnie, warunek o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. d ustawy o CIT, zgodnie z którym działalność instytucji wspólnego inwestowania powinna podlegać bezpośredniemu nadzorowi właściwego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, jest spełniony.

Ad. 6. Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e ustawy o CIT, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna posiadać depozytariusza przechowującego aktywa tej instytucji.

Jak wynika z art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e ustawy o CIT, kolejnym warunkiem, który musi być spełniony, aby instytucja wspólnego inwestowania była zwolniona z podatku CIT, jest posiadanie przez nią depozytariusza przechowującego aktywa. Podkreślenia wymaga fakt, iż wobec różnorodności prawno-organizacyjnej zagranicznych funduszy inwestycyjnych, warunek ten należy interpretować tak, iż zagraniczna instytucja wspólnego inwestowania musi posiadać depozytariusza, którego rola odpowiada roli depozytariusza, o którym mowa w polskiej ustawie o funduszach inwestycyjnych.

Należy przy tym zauważyć, że w świetle art. 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych, depozytariusz wykonuje obowiązki określone w tej ustawie, a w szczególności polegające na prowadzeniu rejestru aktywów polskiego funduszu inwestycyjnego. Ponadto, zgodnie z art. 10 ustawy o funduszach inwestycyjnych, TFI i depozytariusz działają niezależnie i w interesie uczestników funduszu inwestycyjnego.

Ponadto, zgodnie z art. 71 ustawy o funduszach inwestycyjnych depozytariuszem może być bank krajowy lub oddział zagranicznej instytucji kredytowej (pod warunkiem posiadania przez nie odpowiednich kapitałów) albo też Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych Spółka Akcyjna.

Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych, obowiązki depozytariusza obejmują:

Wobec powyższego należy zauważyć, iż rola pełniona przez Depozytariusza (zaprezentowana w części II niniejszego wniosku) w odniesieniu do Funduszu odpowiada funkcji, jaką w konstrukcji polskiego funduszu inwestycyjnego pełni depozytariusz. W szczególności, podobnie jak w przypadku depozytariusza polskiego funduszu inwestycyjnego, Depozytariusz jest bankiem (niemiecką instytucją kredytową) oraz działa niezależnie od Wnioskodawcy (odpowiednika polskiego TFI) i w interesie inwestorów (uczestników funduszu).

Ponadto, zakres obowiązków Depozytariusza podany w części II niniejszego wniosku jest zbieżny z określonymi w polskiej ustawie o funduszach inwestycyjnych obowiązkami depozytariusza.

Skoro - w świetle powyższych uwag - Depozytariusz pełni w stosunku do Funduszu rolę analogiczną do roli, jaką w stosunku do polskiego funduszu inwestycyjnego pełni depozytariusz, o którym mowa w polskiej ustawie o funduszach inwestycyjnych, to należy uznać, iż Fundusz posiada depozytariusza przechowującego aktywa Funduszu. Konsekwentnie, warunek postawiony przez ustawodawcę w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. e ustawy o CIT, tj. obowiązek posiadania przez instytucję wspólnego inwestowania depozytariusza aktywów, należy uznać za spełniony.

Ad. 7 Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania powinna być zarządzana przez podmiot, który prowadzi swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych organów nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym podmiot ten ma siedzibę

W art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT, ustawodawca sformułował warunek, zgodnie z którym instytucja wspólnego inwestowania mająca siedzibę w państwie członkowskim UE (EOG) powinna być zarządzana przez podmiot, który prowadzi swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwego organu nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym podmioty te mają siedzibę.

Jak zaznaczono w części II niniejszego wniosku, Wnioskodawca zarządza Funduszem, a ponadto uzyskał na prowadzenie swojej działalności zgodę właściwego niemieckiego organu nadzoru nad rynkiem finansowym. Wnioskodawca chciałby zaznaczyć, iż zezwolenie uzyskane przez niego na prowadzenie działalności jako spółka inwestycyjna jest odrębnym zezwoleniem od zezwolenia na stosowanie warunków umownych Funduszu. Mianowicie, zezwolenie na prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę jest wymagane w celu podjęcia przez niego działalności w obszarze zarządzania funduszami inwestycyjnymi i nie jest związane z żadnym konkretnym funduszem inwestycyjnym. Natomiast zezwolenie na stosowanie warunków umownych (ogólnych oraz szczególnych) odnosi się konkretnie do zarządzanych przez Wnioskodawcę funduszy i jest wydawane niezależnie od zezwolenia na prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę. W tym względzie istnieje analogia pomiędzy polskim TFI, które najpierw musi uzyskać zezwolenie na prowadzenie działalności (odpowiednik zezwolenia uzyskanego przez Wnioskodawcę na prowadzenie działalności jako spółka inwestycyjna) oraz zezwolenie na utworzenie funduszu inwestycyjnego (odpowiednik zezwolenia na stosowanie warunków umownych dla Funduszu).

Mając powyższe na uwadze, warunek postawiony przez ustawodawcę w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT, należy uznać za spełniony.

Ad. 8 Uprawnienie do skorzystania ze zwolnienia z CIT na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT

Jak już wspomniano, zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT, zwolnieniu z CIT podlegają instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim UE lub EOG, które łącznie spełniają następujące warunki:

Jak Wnioskodawca wskazał w uzasadnieniu do stanowiska w zakresie pytań 1-7, Fundusz jest instytucją wspólnego inwestowania posiadającą siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, a także spełnia poszczególne warunki, o których mowa wyżej. Równocześnie, należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy o CIT, warunkiem zastosowania powyższego zwolnienia jest istnienie podstawy prawnej, wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik ma siedzibę. Biorąc pod uwagę, iż zarówno Fundusz, jak też Wnioskodawca mają siedzibę w Republice Federalnej Niemiec, zastosowanie w tym przypadku znajdzie UPO. Wobec powyższego należy zauważyć, iż z art. 27 UPO wynika uprawnienie do uzyskania informacji podatkowych od właściwych organów niemieckich, w związku z czym należy uznać, iż ten warunek jest spełniony.

Mając na uwadze spełnienie wszystkich wymaganych warunków przewidzianych ustawą o CIT, dochody osiągane w Polsce z inwestycji należących do Funduszu powinny korzystać ze zwolnienia z podatku CIT, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT.

Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi wspomnianymi w uzasadnieniu do odpowiedzi na pytanie nr 2, w Niemczech Wnioskodawca oraz Fundusz są odrębnymi podatnikami, pomimo iż Fundusz nie jest samoistnym bytem prawnym, tzn. nie ma on ani osobowości ani zdolności prawnej, a stanowi - w ujęciu cywilnoprawnym - majątek Wnioskodawcy o specjalnym statusie. Wynika to z faktu, iż niemiecki ustawodawca podatkowy zdecydował się na przyznanie statusu podatnika pewnym bytom nieposiadającym zdolności prawnej, w tym wyodrębnionym majątkom takim jak analizowany Fundusz.

Z powyższego wynika, iż dla potrzeb niemieckiego podatku od osób prawnych, dochody pochodzące z inwestycji Funduszu nie stanowią dochodów Wnioskodawcy, lecz dochody Funduszu. W praktyce oznacza to, iż dochody te nie są wykazywane w deklaracjach podatkowych Wnioskodawcy przygotowywanych dla celów opodatkowania niemieckim podatkiem od osób prawnych. Równocześnie, ponieważ ze swej istoty Fundusz nie może sam wypełniać obowiązków podatkowych ani w Niemczech, ani w Polsce, to na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek działania w charakterze ustawowego przedstawiciela Funduszu w tym zakresie.

Należy tu wskazać na podobieństwo do konstrukcji polskiego funduszu inwestycyjnego. Mianowicie, w przypadku takiego funduszu, dochody funduszu inwestycyjnego nie są wykazywane w zeznaniach podatkowych TFI (gdyż nie stanowią jego dochodów), lecz przez fundusz inwestycyjny. Niemniej jednak na TFI - jako organie polskiego funduszu inwestycyjnego - ciążą obowiązki związane z zapewnieniem, aby fundusz poprawnie realizował swoje obowiązki wynikające z prawa podatkowego. Wobec powyższego należy zauważyć, iż zarówno polski, jak i niemiecki ustawodawca osiągają w gruncie rzeczy ten sam cel, realizując go jednak w odmienny sposób wynikający z różnych ram prawno-organizacyjnych w obu krajach.

Jednakże, pomimo iż na gruncie niemieckich przepisów podatkowych Fundusz jest podatnikiem niemieckiego podatku dochodowego, w świetle polskich przepisów podatkowych nie będzie miał on takiego statusu dla celów polskiego podatku dochodowego. Mianowicie, zgodnie z art. 1 oraz art. 1a ustawy o CIT podatnikami tego podatku są osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji, a także jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej (przy czym spółki takie mające siedzibę w innym państwie są podatnikami CIT, jeżeli są traktowane jak osoby prawne w tym państwie i podlegają tam opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania) oraz podatkowe grupy kapitałowe. Tymczasem Fundusz nie jest ani osobą prawną, ani spółką ani też podatkową grupą kapitałową. Zdaniem Wnioskodawcy, Funduszu nie można także klasyfikować jako jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, gdyż stanowi on jedynie będącą własnością Wnioskodawcy wyodrębnioną masę majątku (posiadaną na rachunek inwestorów), przy czym ten wyodrębniony majątek nie ma ani zdolności prawnej, ani też nie posiada struktury organizacyjnej.

Skoro, jak wskazano powyżej, Fundusz nie jest podatnikiem polskiego CIT, to dochody osiągane w Polsce z inwestycji Funduszu nie mogą być wykazywane jako dochody Funduszu dla celów polskiego CIT. Równocześnie pewne wątpliwości może budzić wykazywanie ich przez Wnioskodawcę, gdyż mimo iż z punktu widzenia prawnego to on jest podmiotem osiągającym te dochody, to faktycznie są one dochodami Funduszu. Niemniej jednak, mając na uwadze zasadę powszechności opodatkowania, nie miałaby racjonalnego uzasadnienia sytuacja, w której powyższe dochody nie byłyby w ogóle wykazywane do opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce. Stąd należy uznać, iż dochody te powinien wykazywać Wnioskodawca, jednakże powinien stosować do nich przepisy, jakie miałyby zastosowanie do Funduszu, gdyby ten był odrębnym podatnikiem dla celów CIT. Konsekwentnie, skoro - jak Wnioskodawca wskazał wyżej - dochody Funduszu powinny podlegać zwolnieniu z CIT na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy o CIT, to dla Wnioskodawcy powinny one stanowić dochody zwolnione.

Należy podkreślić, iż przyjęcie odmiennego podejścia oznaczałoby, iż dochody Funduszu nie korzystałyby ze zwolnienia z CIT, co oznaczałoby dyskryminację Funduszu oraz naruszenie zasady swobodnego przepływu kapitału ustanowioną w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W związku z powyższym, mając na uwadze intencje ustawodawcy wyrażone w uzasadnieniu do projektu nowelizacji, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko zaprezentowane wyżej.

W dniu 18 czerwca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-207/12-2/AJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji wskazano m.in., że zwolnieniu podmiotowemu określonemu w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. może podlegać jedynie podatnik, określony w art. 1-1a tej ustawy. Z uwagi na brak osobowości prawnej przy jednoczesnym braku struktury organizacyjnej oraz zdolności do czynności prawnych majątku odrębnego (dalej: Funduszu) nie można uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Dopiero uznanie, że "majątkowi odrębnemu" można przypisać status podatnika podatku od osób prawnych na gruncie polskiej ustawy umożliwia rozpatrzenie kwestii spełniania przez Fundusz wymagań opisanych w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. W przypadku wykluczenia możliwości uznania niemieckich majątków odrębnych za podatników polskiego podatku dochodowego od osób prawnych brak jest możliwości rozpatrywania kwestii zwolnienia podmiotowego określonego w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. Wnioskodawca, jako niemiecka spółka zarządzająca, nie spełnia bowiem podstawowej przesłanki zwolnienia określonego w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p., tj. nie jest instytucją wspólnego inwestowania.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Strona na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) pismem z dnia 9 lipca 2012 r. (data stempla pocztowego 10 lipca 2012 r.) wezwała organ podatkowy (data wpływu do Izby Skarbowej 11 lipca 2012 r.) do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji poprzez zmianę interpretacji i uznanie stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę za prawidłowe.

Po przeanalizowaniu wszystkich zarzutów Wnioskodawcy, w odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa tutejszy Organ podatkowy pismem z dnia z dnia 1 sierpnia 2012 r. znak IPPB5/423-207/12-4/AJ stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej. W powołanym piśmie organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

W dniu 5 września 2012 r. Wnioskodawca wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. interpretację, w której wnioskował o uchylenie zaskarżonej interpretacji na podstawie art. 146 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, według norm przepisanych na podstawie art. 200 oraz art. 205 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zaskarżonej interpretacji indywidualnej IPPB5/423-207/12-2/AJ zarzucono naruszenie:

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2928/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że Skarga zasługiwała na uwzględnienie, Spór w rozpatrywanej sprawie dotyczy uznania przez Ministra Finansów za nieprawidłowe stanowiska Skarżącej zgodnie z którym Fundusz spełnia poszczególne warunki zwolnienia określone w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a - f) u.p.d.o.p.

Ponadto Skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem Ministra Finansów, iż nie powinna wykazywać dochodów osiąganych w Polsce w wyniku działalności inwestycyjnej Funduszu jako dochodów podlegających zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na to, że przepis art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. zwalnia od podatku dochodowego instytucje wspólnego inwestowania posiadające siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, które spełniają łącznie następujące warunki:

Przepis został wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawą z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478) a zmienionym ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 234, poz. 1389).

W rozpatrywanej sprawie organ interpretacyjny uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe z tego względu, że "Brak możliwości uznania Funduszu za jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej implikuje niemożność uznania "Funduszu" za podatnika (wyodrębniona masa majątkowa nie mieści się w żadnej z ww. kategorii podatników." (str. 24 interpretacji). W ocenie Ministra Finansów ewentualnemu zwolnieniu podatkowemu może podlegać podmiot, który jest podatnikiem, zatem - a contrario - nie może mu podlegać majątek odrębny, jakim jest Fundusz, gdyż nie ma on statusu podatnika. W konsekwencji organ podatkowy uznał za niecelowe rozpatrywanie kwestii spełnienia przez Fundusz wymagań opisanych w art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawy, zaś w konkluzji swojego wywodu uznał, że Fundusz nie spełnia podstawowej przesłanki zwolnienia, czyli nie jest instytucją wspólnego inwestowania.

W niniejszej sprawie Sąd w pełni podziela wyrażoną przez Skarżącą krytyczną oceną poglądu Ministra Finansów, że nie jest on uprawniony do oceny zgodności przepisów ustawy z prawem unijnym (str. 25 interpretacji).

Spółka poświęciła znaczącą część skargi wykazaniu, że nie tylko sądy krajowe, ale też wszystkie organy państwa członkowskiego, w tym organy administracji podatkowej, zobowiązane są do respektowania zasady lojalności, która wymaga podejmowania wszelkich działań dla zapewnienia realizacji celów Unii Europejskiej. Podstawowym narzędziem realizacji tych celów jest prowspólnotowa wykładnia prawa krajowego, zaś w tych przypadkach, gdzie taka wykładnia byłaby contra legem, konieczne jest pominięcie sprzecznego z prawem unijnym prawa krajowego. Zasada ta nie jest już kwestionowana, przy czym - powtórzmy - uprawnienie i obowiązek pominięcia sprzecznego z prawem unijnym prawa krajowego, niezależnie od jego rangi w hierarchii źródeł prawa, przysługuje i obciąża też organy administracji. Dotyczy to także postępowania o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. W zakres tego pojęcia wchodzi też bowiem prawo wspólnotowe.

W ocenie Sądu trzeba odnotować, że w art. 6 ust. 1 pkt 10a ustawa operuje niezdefiniowanym nigdzie pojęciem "instytucja wspólnego inwestowania". Tę właśnie "instytucję" ustawa zwalnia z opodatkowania - o ile wystąpią enumeratywnie określone warunki zwolnienia, czyli te okoliczności faktyczne i prawne, które ustawa opisuje pod punktami a - f omawianego przepisu. Jeśli przyjąć taką jego wykładnię, jaką zaprezentował Minister Finansów, to - pomimo spełnienia wszystkich tych warunków - jakikolwiek podmiot z kraju Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego, który w świetle polskiego prawa krajowego nie spełnia koniecznych przesłanek podmiotowych dla uznania go za podatnika polskiego podatku dochodowego od osób prawnych, nie mógłby korzystać ze zwolnienia podatkowego. Taki stan rzeczy nie dałby się natomiast pogodzić z akcentowanymi w skardze podstawowymi zasadami pierwotnego prawa unijnego, tj. z zasadą niedyskryminacji (art. 18 Traktatu Ustanawiającego Unię Europejską), zasadą swobody przepływu kapitału (art. 63 ust. 1 TFUE), a także zasadą swobody przedsiębiorczości (art. 49 TFUE). Forma organizacyjno - prawna instytucji zbiorowego inwestowania nie może determinować oceny, czy ten status (takiej właśnie instytucji) danemu podmiotowi przysługuje, czy też nie. Skarżąca zasadnie wskazuje na historyczny kontekst wprowadzenia do ustawy art. 6 ust. 1 pkt 10a. Intencją Ustawodawcy, jak wynika z analizy uzasadnienia do nowelizacji ustawy, było zapewnienie zgodności ustawy z prawem wspólnotowym, tj. zagwarantowanie, aby każda instytucja z każdego kraju Unii (lub EOG), która co do celów i zasad funkcjonowania odpowiada polskiemu funduszowi inwestycyjnemu, mogła korzystać ze zwolnienia podatkowego, o ile istotnie jest instytucją zbiorowego (wspólnego) inwestowania.

Zauważyć jednak trzeba, że mimo że opodatkowanie bezpośrednie podlega kompetencji państw członkowskich Unii Europejskiej, to muszą one wykonywać swoje uprawnienia w poszanowaniu prawa wspólnotowego (zob. wyrok ETS z dnia 14 lutego 1995 r. C-279/93 Schumacher, P.P. 2005, nr 10, s. 59); wyrok z dnia 16 lipca 1998 r. nr C-264/96, P.P. 2006, Nr 1, poz. 55 z glosą E. Prejs, tamże). Wspólnym mianownikiem obu tych wyroków jest "zakaz wprowadzania przez państwa wspólnoty europejskiej takich przepisów podatkowych, które nakładałyby na dochody uzyskiwane przez podatnika innego państwa członkowskiego wyższego ciężaru podatkowego, niż na podatnika tego pierwszego państwa" (zob. wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II FSK 725/11; wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2554/10).

Zdaniem Sądu, zaskarżona interpretacja naruszała wskazane w skardze przepisy prawa wspólnotowego, gdyż organ w ogóle nie odniósł się do zawartej we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej argumentacji opartej na treści przepisów wspólnotowych. Pominięcie tej części stanowiska Skarżącej uzasadniało zarzut naruszenia art. 121 § O.p. Niezamieszczenie w zaskarżonej interpretacji oceny prawnej, zawartego we wniosku o wydanie interpretacji stanowiska Skarżącej odnoszącego się do tych przepisów stanowiło zaś naruszenie art. 14c § 1 i 2 O.p.

Odnosząc się do zasadniczej kwestii spornej tj. uznania przez organ interpretacyjny za nieprawidłowe stanowiska Skarżącej, że:

* Fundusz jest instytucją wspólnego inwestowania w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p., oraz

* dochody generowane przez aktywa wchodzące w skład majątku odrębnego powinna wykazywać Skarżąca, jednakże powinna stosować do nich przepisy, jakie miałyby zastosowanie do Funduszu, gdyby ten był odrębnym podatnikiem dla celów p.d.o.p., tj. dla Skarżącej powinny one stanowić dochody zwolnione na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

Sąd uznał za prawidłowe stanowisko Skarżącej, iż jeżeli zarządzany przez Skarżącą Fundusz spełniać będzie warunki określone w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. - wówczas dochód dotyczący tego Funduszu będzie stanowił dla Skarżącej dochody podlegające zwolnieniu z p.d.o.p.

Tym samym trafny jest zarzut Skarżącej dokonania przez Ministra Finansów błędnej wykładni będących przedmiotem sporu przepisów art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

Jak wynika z wniosku o wydanie interpretacji, zarządzany przez Skarżącą Fundusz stanowi jedynie będącą własnością Skarżącej wyodrębnioną masę majątku, który nie posiada zdolności prawnej. Skarżąca jest nie tylko cywilnoprawnym właścicielem majątku Funduszu, ale także zarządza tym majątkiem (posiada ekonomiczne władztwo).

W ramach funkcjonowania Funduszu - Skarżącej przypada rola podmiotu zarządzającego Funduszem, obejmująca nabywanie i zarządzanie aktywami we własnym imieniu na wspólny rachunek inwestorów przy zachowaniu staranności rzetelnego kupca. W powyższej roli Skarżąca działa wyłącznie w interesie inwestorów. Z tytułu zarządzania Funduszem, Skarżącej przysługuje wynagrodzenie określone w warunkach umownych. W celu wykonywania swojej funkcji, Skarżąca jest uprawniona do nabywania za otrzymane od inwestorów środki pieniężne określonych aktywów, zbywania ich i dalszego lokowania osiągniętych z tego tytułu wpływów.

Skarżąca jest uprawniona do rozporządzania składnikami tego wyodrębnionego majątku i wykonywania wszystkich praw z niego, a w szczególności jest uprawniona do nabywania za środki uzyskane od inwestorów określonych składników majątku, a także do ich zbywania oraz dalszego inwestowania uzyskanych z tego tytułu wpływów - to jednak w tych działaniach ograniczona jest przepisami InvG oraz warunkami umownymi Funduszu. W szczególności, Skarżąca jest zobowiązana do stosowania się do określonych limitów oraz ograniczeń.

Zgodnie z przepisami InvG oraz warunkami umownymi Funduszu, Skarżąca może (w ramach określonych limitów inwestycyjnych) nabywać do wyodrębnionego majątku składającego się na Fundusz różnego rodzaju nieruchomości, w tym w trakcie budowy lub przeznaczono pod zabudowę, a także pewne prawa do nieruchomości. Na określonych zasadach Skarżąca może obciążać nieruchomości należące do Funduszu (wyodrębnionego majątku), a także obciążać lub cedować należności ze stosunków prawnych dotyczących nieruchomości. Ponadto, Skarżąca może nabywać - na rachunek Funduszu - udziały w spółkach nieruchomościowych spełniających określone kryteria.

W ocenie Sądu skoro przychody uzyskiwane przez fundusze inwestycyjne, w szczególności w związku ze zbywaniem nieruchomości lub udziałów w spółkach, a także wynajmem nieruchomości będą opodatkowane w Polsce p.d.o.p. jako dochody przyporządkowane Skarżącej, co wynika z załączonej do skargi interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (k. 42 - 51 akt sądowych) będącej przedmiotem kontroli Sądu w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 2929/12, to całkowicie niezasadne jest przyjęcie przez organ interpretacyjny, iż będą to dochody nieobjęte zwolnieniem określonym w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

Skoro w świetle przepisów u.p.d.o.p. obowiązek podatkowy w stosunku do dochodów generowanych z działalności funduszy powstaje po stronie Skarżącej, a zatem w sytuacji, gdy spełnione będą warunki określone w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a-f u.p.d.o.p., nie sposób uznać, że dochody wynikające z działalności inwestycyjnej funduszy nie powinny dla Skarżącej - jako podmiotu zarządzającego - stanowić dochodów zwolnionych z p.d.o.p.

Sąd podziela pogląd Skarżącej, iż nielogiczna i fundamentalnie niesprawiedliwa byłaby sytuacja, w której na podmiocie zarządzającym ciążą zobowiązania podatkowe wynikające w istocie z działalności instytucji wspólnego inwestowania, którą ten podmiot zarządza, a nie ma ona możliwości skorzystania z praw - w szczególności zwolnienia z p.d.o.p. - które takiej instytucji powinny przysługiwać.

Sąd zauważa również, że w treści art. 6 ust. 1 pkt 10a Ustawodawca, odmiennie niż w art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. (zwolnienie polskich funduszy inwestycyjnych), pominął odesłanie do przepisów regulujących działanie instytucji wspólnego finansowania, zamiast tego określając warunki, jakie instytucje tego rodzaju muszą spełniać, aby skorzystać ze zwolnienia. W ten sposób organy podatkowe, w tym organ interpretacyjny, oceniają nie treść przepisów poszczególnych państw obcych, a spełnienie przez danego podatnika okoliczności faktycznych składających się na warunki zwolnienia, określone przepisem polskiej ustawy podatkowej. Oczywistym jest przy tym, że okoliczności te będą wynikać z konieczności dostosowania się przez podatników do przepisów prawa właściwego państwa, regulujących prowadzenie działalności inwestycyjnej.

Ponownie należy podkreślić, iż przepis art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. stanowi o "instytucjach wspólnego finansowania" nie definiując tego pojęcia oraz - jak już Sąd wskazał - nie odwołując się wprost do unormowań zawartych w przepisach innych państw, a jedynie określając wymogi, jakim winna odpowiadać działalność takiej instytucji, aby jej dochody podlegały zwolnieniu.

Trafny tym samym jest również pogląd Skarżącej zawarty w skardze, iż trzeba zauważyć, iż wśród warunków postawionych w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a - f) u.p.d.o.p., Ustawodawca nie przewidział warunku w myśl którego instytucja wspólnego inwestowania ma być odrębnym podmiotem prawa. Należy to uznać za przejaw działalności racjonalnego ustawodawcy, który uznał, iż wobec różnic w ramach prawno-organizacyjnych funkcjonowania funduszy inwestycyjnych w państwach UE/EOG - kwestia odrębności prawnej instytucji wspólnego inwestowania oraz podmiotu zarządzającego (jak jest to przyjęte w konstrukcji polskiego funduszu inwestycyjnego) nie ma decydującego znaczenia dla porównywalności funduszu polskiego i zagranicznego. Pod względem tejże porównywalności decydujące znaczenie mają bowiem warunki wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

Sąd zauważa, iż z jednej strony organ interpretacyjny wskazuje w zaskarżonej interpretacji, iż z uwagi na brak osobowości prawnej przy jednoczesnym braku struktury organizacyjnej oraz zdolności do czynności prawnych majątku odrębnego Funduszu nie można uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, a z drugiej strony Minister Finansów niejako "opodatkowuje" dochody generowane z działalności funduszy zarządzanych przez Skarżącą, poprzez akceptację poglądu Skarżącej, iż to na niej spoczywać będzie obowiązek podatkowy z tytułu dochodów wynikających z działalności inwestycyjnej dotyczącej zarządzanych przez Skarżącą funduszy inwestycyjnych.

Gdyby Minister Finansów był konsekwentny w swoich poglądach powinien był uznać, iż w przypadku wykluczenia możliwości uznania niemieckich majątków odrębnych za podatników polskiego podatku dochodowego od osób prawnych, to dochody z działalności inwestycyjnej generowane przez podmioty na terytorium Polski nie powinny podlegać opodatkowaniu w oparciu o regulacje prawne polskiej u.p.d.o.p.

Podstawową konsekwencją uznania, iż dany podmiot nie jest podatnikiem jest to, że nie powinien płacić podatku. Kwestią zupełnie drugorzędną jest kwestia zwolnienia podmiotowego z dochodów wynikających z działalności inwestycyjnej generowanych przez ten podmiotu, który nie jest podatnikiem.

Sąd również za zasadny uznał zarzut Skarżącej dotyczący naruszenia art. 14c § 1 i 2 w związku z art. 121 § 1 O.p., gdyż Minister Finansów nie odniósł się do warunków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. a - b) oraz e) -f) u.p.d.o.p., a tym dokonał niepełnej oceny stanowiska Skarżącej w zakresie pytań nr 2 -7 przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

W rozpatrywanej sprawie organ interpretacyjny zobowiązany był do wyczerpującego odniesienia się do każdej kwestii postawionej we wniosku. Za punkt wyjścia powinien przyjąć założenie, iż specyfika formy organizacyjno - prawnej niemieckiego Funduszu nie może wykluczyć jego statusu instytucji wspólnego inwestowania. Należy wskazać, że instrumentarium prawne reglamentacji gospodarczej obejmuje różnorodne środki prawne i formy prawne ingerencji reglamentacyjnej organów władzy publicznej. Ich wspólną cechą jest funkcja ograniczenia wolności gospodarczej podyktowana koniecznością ochrony interesu publicznego.

Opisywane we wniosku warunki prawne, w jakich Fundusz funkcjonuje w Niemczech, powinny być potraktowane jako element stanu faktycznego wniosku o wydanie interpretacji (zob. wyrok NSA o sygn. II FSK 1303/11). Te warunki prawne są kwestią faktów, których dokładny opis obciąża wnioskującego o wydanie interpretacji. Także wnioskującego obciążają następstwa sytuacji, gdy wydano interpretację na podstawie opisanego stanu faktycznego, który jednak okazał się odmienny, niż rzeczywisty. Dla zupełności tych uwag Sądu należy też przypomnieć, że ewentualnie niekompletnie przedstawiony - w ocenie samego Ministra Finansów - stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe zobowiązuje ten organ do zastosowania art. 169 § 1 O.p.

W dalszym postępowaniu Minister Finansów uwzględni powyższy pogląd Sądu, w efekcie czego wyda interpretację odnoszącą się do wszystkich kwestii postawionych we wniosku, przy wspomnianym założeniu, że opisane we wniosku okoliczności funkcjonowaniu Funduszu w Niemczech nie stoją na przeszkodzie uznania go za instytucję wspólnego inwestowania w rozumieniu prawa polskiego.

Organ podatkowy przy ponownym rozpoznaniu wniosku o wydanie interpretacji uwzględni również zaprezentowaną powyżej wykładnię przepisu art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną.

Jednakże wyrokiem z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt II FSK 2279/13 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W uzasadnieniu orzeczenia Sądu drugiej instancji wskazano, że skarga kasacyjna podlegała oddaleniu, bowiem zawarte w niej zarzuty okazały się niezasadne, a w sprawie nie zachodzi nieważność postępowania, którą Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod rozwagę z urzędu.

Dodatkowo Sąd wskazał, że prawidłowa interpretacja art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. powinna uwzględniać domniemanie zgodności krajowych przepisów podatkowych z prawem unijnym. W konsekwencji przyjąć należy, że omawiane zwolnienie, w zależności od konkretnych okoliczności faktycznych, może mieć zarówno charakter podmiotowy, jak i przedmiotowy. Istotny jest przede wszystkim cel tego przepisu, tj. zapewnienie realizacji europejskich zasad traktatowych: swobodnego przepływu kapitału oraz swobody przedsiębiorczości. W przedstawionym we wniosku o interpretację indywidualną stanie faktycznym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych będzie spółka zarządzająca niemieckim funduszem inwestycyjnym w zakresie w jakim reprezentuje ten fundusz i w tym kontekście należy oceniać spełnienie warunków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie pytań oznaczonych nr 1 - 8 - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego z przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji Nr IPPB5/423-207/12-2/AJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.