IPPB5/423-190/14-2/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 6 marca 2014 r.) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania wydatków na nabycie baz danych potencjalnych klientów do know-how nietechnicznego, jako wartość niematerialną i prawną, i uwzględnienia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 6 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sprecyzowania sposobu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków na nabycie baz danych potencjalnych klientów (możliwość uznania ich za know-how nietechniczne, tj. wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, czy też uznania tych wydatków za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się niezależnym doradztwem finansowym dla klientów indywidualnych m.in. w zakresie sposobu inwestowania posiadanych środków oraz możliwości uzyskania finansowania w postaci kredytu. Główne źródło przychodów Spółki stanowi zatem pośrednictwo finansowe i uzyskiwana z tego tytułu prowizja od instytucji finansowych.

W związku z powyższym, niezmiernie ważne jest posiadanie przez Spółkę baz danych na temat potencjalnych klientów. W tym celu, Spółka pozyskuje dane na temat osób zainteresowanych świadczonymi przez nią usługami od wyspecjalizowanych podmiotów, z którymi zawiera umowy/zlecenia na świadczenie usług reklamowych, w rezultacie których pozyskuje dane dotyczące osób fizycznych, zawierające informacje takie jak: imię, nazwisko, adres e-mailowy, nr telefonu itp., a czasem również informację o produktach finansowych, których nabyciem dana osoba może być zainteresowana.

Dane te trafiają do Spółki za pośrednictwem formularzy wypełnionych przez osoby zainteresowane usługami Spółki. Na mocy zawieranych umów/zleceń na stronach internetowych należących do wyspecjalizowanych podmiotów (kontrahentów Spółki) umieszczane są formularze bądź linki do formularzy znajdujących się na stronie Wnioskodawcy. Dla części danych Wnioskodawca w momencie ich uzyskania staje się ich administratorem (kontrahent w tym wypadku, poza ich uporządkowaniem, nie zbiera/nie przetwarza danych kontaktowych przekazywanych za pośrednictwem formularza).

Z kolei pozostali kontrahenci zbierają i administrują danymi osobowymi, a następnie, po uzyskaniu zgody od klienta, przekazują te dane do Spółki.

Pozyskiwane informacje mają charakter poufny - za pośrednictwem formularza trafiają wyłącznie do Wnioskodawcy.

Uzyskiwane przez Spółkę informacje zawierają dane o charakterze handlowym, usprawniające sprzedaż usług świadczonych przez Spółkę - pozwalają na skrócenie czasu dotarcia do osób zainteresowanych usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę, a także na dostosowanie oferty Spółki do indywidualnych potrzeb klientów.

Profil działalności kontrahenta, od którego Spółka uzyskuje dane kontaktowe (najczęściej jest to specjalistyczny portal internetowy) oraz branża do której adresuje on publikowane treści (know-how posiadany przez kontrahenta) zapewniają preselekcję osób, które odwiedzając dany portal i udostępniają swoje dane kontaktowe. Zwiększa to prawdopodobieństwo umówienia spotkania i sprzedaży usług przez Spółkę.

Dane kontaktowe przekazywane do Wnioskodawcy utrwalone są na komputerowych nośnikach danych (w formie tzw. elektronicznych rekordów). Uzyskane dane kontaktowe mogą potencjalnie zostać w przyszłości sprzedane (z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z Ustawy o ochronie danych osobowych).

Wynagrodzenie kontrahenta kalkulowane jest w oparciu o liczbę pozyskanych unikalnych danych kontaktowych (leadów, rekordów). Jego wysokość może też być uwarunkowana jakością przekazywanych danych, czyli liczbą umówionych/odbytych spotkań z potencjalnym klientem i/lub sprzedażą produktów finansowych przez Spółkę.

Spółka planuje wykorzystywać uzyskane dane kontaktowe pozyskiwane w ww. sposób do generowania przychodów w okresie co najmniej kilku lat. W związku z tym, zgromadzone w zbiory dane dla celów rachunkowych Spółka traktuje jako wartości niematerialne i prawne i rozpoznaje koszt ich pozyskania poprzez odpisy amortyzacyjne w okresie planowanej użyteczności (dłużej niż rok).

Wnioskodawca wskazuje dodatkowo, że nie jest możliwe przypisanie poniesionych wydatków na pozyskanie danych kontaktowych do określonych, konkretnych przychodów Spółki oraz przychodów w konkretnym okresie. Bez wątpienia jednak poniesienie wydatków związanych z uzyskaniem danych o potencjalnych kontrahentach jest racjonalne i uzasadnione jako służące osiągnięciu przychodów oraz zachowaniu i zabezpieczeniu ich źródła. Informacje uzyskiwane w ten sposób są bowiem kluczowe do prowadzenia działalności przez Spółkę, gdyż warunkują uzyskanie przez nią przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisane w stanie faktycznym wydatki na nabycie danych kontaktowych potencjalnych klientów, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, należy zaliczyć; do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.: dalej: "ustawa o CIT") oraz dokonywać od wartości początkowej nabytych danych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16 m ustawy CIT.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna, to czy wydatki na nabycie danych kontaktowych, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, należy zaliczyć do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia rozumianej jako ujęcie przedmiotowych wydatków w księgach jako koszt (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne).

Stanowisko Spółki:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie danych kontaktowych potencjalnych klientów, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, należy zaliczyć do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.: dalej: "ustawa o CIT") oraz dokonywać od wartości początkowej nabytych danych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16 m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem uzyskania przychodów oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Oznacza to, że dla celów podatkowych prawo do odliczenia wydatków istnieje pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o CIT, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do ożywania m.in.: wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie ożywania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy łub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak to zostało przedstawione w stanie faktycznym, Wnioskodawca będzie używał pozyskanych danych kontaktowych potencjalnych klientów przez okres dłuższy niż rok w celu prowadzenia podstawowej działalności gospodarczej (świadczenia usług pośrednictwa finansowego). Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia jedynie kwestia uznania pozyskanych danych kontaktowych za "know-how" w rozumieniu ustawy o CIT. Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia "know-how",

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych informacje mogą być uznane za "know-how", jeżeli:

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte dane kontaktowe, kluczowe z uwagi na zamierzenia kupującego (Wnioskodawcy) spełniają wskazane powyżej kryteria, mianowicie:

* dane kontaktowe zostały zgromadzone na bazie wiedzy i doświadczenia wyspecjalizowanych kontrahentów w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej (najczęściej jest to specjalistyczny portal internetowy) i pozwolą na osiągnięcie przychodów z tytułu świadczenia usług pośrednictwa finansowego na rzecz osób zainteresowanych produktami finansowymi Spółki; ich wartość materialna została ustalona w ramach negocjacji kontrahentów i kupującego (Wnioskodawcy);

* dane kontaktowe mają charakter poufny, gdyż nie są one powszechnie dostępne, nie zostały one udostępniana nikomu poza Spółką, która jest ich administratorem, zostały utrwalone na komputerowych nośnikach danych (w formie elektronicznych rekordów).

Jak wspomniano, ustawa o CIT nie definiuje znaczenia terminu "know-how". Wskazuje jednak pośrednio, że "know-how" dotyczy:

* informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art 21 ust. 1 ustawy o CIT);

* informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT).

Termin "know-how" oznacza zatem zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. "Know-how" składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie "know-how" obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji "know-how" można zatem wyodrębnić kategorię "know-how technicznego" oraz "know-how nietechnicznego" obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

"Know-how techniczne" jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot "know-how" można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem "know-how nietechnicznego" są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym (przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1998 r. sygn. akt I SA/Kr 917/97, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/02, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 września 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 609/11, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) przyjmuje się, że "know-how" nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy "know-how technicznego" odnoszą się także do "know-how nietechnicznego". Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

* cecha poufności powoduje, że "know-how" mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji);

* istotność "know-how" oznacza, że są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji);

* identyfikowalność "know-how" oznacza, że zostało ono opisane lub utrwalone - czyli zmaterializowane i to w taki sposób, że możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, że nabywca nie jest "nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).

"Know-how" jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania np, z poufnych projektów wynalazczych, umów licencji "know-how" oraz umów przenoszących "know-how". Natomiast rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi "know-how". Podstawowym obowiązkiem przekazującego "know-how" jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu "know-how" w tajemnicy. W przedmiotowej sytuacji, kwestię możliwości sprzedaży i udostępnienia nabytych danych kontaktowych potencjalnych klientów reguluje ustawa o ochronie danych osobowych.

Reasumując powyższe - zdaniem Wnioskodawcy - w niniejszej sytuacji doszło do nabycia "know-how", a tym samym na gruncie ustawy o CIT, nabycia składnika majątkowego zaliczonego do wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym Spółka jest zobowiązana do rozpoznania poniesionego wydatku jako wartości niematerialnej i prawnej zgodnie z cytowanym powyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT i dokonywania od wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Ad. 2.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna - zdaniem Wnioskodawcy - wydatki na nabycie danych kontaktowych, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, należy zaliczyć do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia rozumianej jako ujęcie przedmiotowych wydatków w księgach jako koszt (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem uzyskania przychodów oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Oznacza to dla celów podatkowych prawo do odliczenia wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ustawa o CIT przewiduje dwie kategorie kosztów:

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji gdy nie będzie on zobowiązany do uznania pozyskanych danych kontaktowych, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, za "know-how nietechniczne" i zakwalifikowania ich do wartości niematerialnych i prawnych, a także dokonywania od ich wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wówczas będzie on zobowiązany zakwalifikować wydatki na nabycie danych kontaktowych do tzw. kosztów pośrednich.

Powyższa ocena wynika z faktu, że poniesione wydatki nie są bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami, gdyż trudno jest ustalić kiedy i w jakiej wysokości w przyszłości Wnioskodawca osiągnie przychody z tytułu wykorzystywania danych kontaktowych klientów (choć bez wątpienia korzystanie z nich będzie miało wpływ na osiąganie przychodów). Wnioskodawca będzie bowiem wykorzystywał nabywane dane kontaktowe do lepszego dopasowania swojej oferty do indywidualnych potrzeb klientów i podejmowania w tym zakresie działań marketingowych, co może mieć wpływ na powstanie w bliższej lub dalszej przyszłości przychodów z tytułu świadczenia usług pośrednictwa finansowego. Nie sposób jednak przypisać kosztu pozyskania danych kontaktowych do konkretnych przychodów gdyż nie wiadomo, czy i kiedy ten przychód powstanie.

W takiej sytuacji, przy kwalifikacji wydatków na nabycie danych kontaktowych jako kosztów pośrednio związanych z przychodami, ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów powinno być dokonywane zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. w momencie ujęcia ich w księgach rachunkowych jako koszt. Zatem w sytuacji, gdy dla celów rachunkowych wydatki na nabycie danych osobowych uznawane będą za wartości niematerialne i prawne i rozpoznawane w kosztach w dacie dokonania odpisu amortyzacyjnego, dla celów podatkowych Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w tym samym momencie.

Zdaniem Spółki w niniejszej sytuacji, jeżeli koszty nabycia danych kontaktowych nie spełniają warunków uznania za "know-how" w rozumieniu ustawy o CIT i tym samym nie mogą być zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych, będzie ona uprawniona do uznania wydatków na nabycie danych kontaktowych, kluczowych dla dalszego prowadzenia działalności Spółki, za koszty uzyskania przychodów oraz ujęcia ich w koszty uzyskania przychodów jako kosztów pośrednich w dacie poniesienia rozumianej jako ujęcie przedmiotowych wydatków w księgach jako koszt (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zakwalifikowania wydatków na nabycie baz danych potencjalnych klientów do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną i uwzględnienia ich w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - uznaje się za prawidłowe.

Organ podziela w pełni argumentację Spółki co do problematyki poruszonej w pytaniu nr 1 i - jak wskazano wyżej - uznaje stanowisko Spółki w przedmiotowym zakresie za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki (tekst jedn.: w odniesieniu do pytania nr 1).

Z uwagi na fakt, że pytanie nr 2 ma charakter alternatywny w stosunku do pytania nr 1 oraz skoro ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie baz danych potencjalnych klientów podlegają zaliczeniu do know-how nietechnicznego i jako wartość niematerialna i prawna stanowią koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - to w tej sytuacji alternatywne pyt. nr 2 dotyczącze możliwości zakwalifikowania tych wydatków do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.