IPPB5/423-178/09-2/DG - Możliwość obniżenia indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2009 r. (data wpływu 6 kwietnia 2009 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości obniżenia indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2009 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność szkoleniową. Odbiorcami usług edukacyjno- szkoleniowych są spółki z Grupy A w Polsce. Spółka posiada środek trwały (budynek użytkowy) wpisany do ewidencji środków trwałych, który spełnia wszelkie wymagania ustawowe do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji (10 lat). Środek trwały, w stosunku do którego Spółka zastosowała podwyższoną indywidualnie stawkę amortyzacji, jest wykorzystywany przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej, co więcej Spółka ma zamiar nadal wykorzystywać go z takim właśnie przeznaczeniem.

Z uwagi na zamiar wykorzystywania budynku przez znaczny okres lat (co najmniej kilkanaście lat po przewidywanym okresie amortyzacji podatkowej), spółka planuje od 1 stycznia 2010 r., dokonać obniżenia indywidualnie określonej stawki amortyzacji na podstawie art. 16i ust. 5 w związku z art. 16j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: ustawa o p.d.o.p.). Tytułem uzupełnienia należy nadmienić, iż Spółka prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z przepisami o rachunkowości, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, wraz z ewidencją środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy Spółka może dokonać obniżenia indywidualnie ustalonej stawki amortyzacji od 1 stycznia 2010 r. na podstawie art. 16i ust. 5 w związku z art. 16j ustawy o p.d.o.p.)..

Środek trwały w stosunku, do którego Spółka zastosowała podwyższoną indywidualnie stawkę amortyzacji, wykorzystywany przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą co więcej, Spółka ma zamiar nadal go wykorzystywać z takim właśnie przeznaczeniem przez okres co najmniej kilkunastu lat.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.p., amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W myśl art. 16j ustawy o p.d.o.p. podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli. Natomiast zgodnie z art. 16i ust 5 ustawy o p.d.o.p. ustawodawca dopuścił możliwość, aby podatnicy mogli obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych, pod warunkiem, że dokonają takiego obniżenia w terminie wskazanym w ustawie tj. począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Spółki obniżenie indywidualnie zastosowanej stawki amortyzacji, począwszy od dnia 1 stycznia 2010 r., na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., jest możliwe, pomimo że brzmienie tego artykułu nie odnosi się wprost do indywidualnie zastosowanych stawek amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych. Ustawodawca w art. 16j ustawy o p.d.o.p. nie zakazał wprost obniżenia przyjętej indywidualnie stawki amortyzacji, nie uczynił też tego, w żadnym innym przepisie ustawy o p.d.o.p.) Postanowił natomiast jedynie co do możliwości skorzystania przez podatnika z uprawnienia do zastosowania stawki indywidualnej, w przypadku spełnienia określonych przesłanek tj. m.in. minimalnego okresu amortyzacji dla określonych środków trwałych (w rozważanym przypadku jest to 10 lat).

Podkreślenia wymaga to, że ustawa odnosi się tylko do minimalnego okresu amortyzacji. Dodatkowo, żaden z przepisów nie zakazuje wprost wydłużenia okresu amortyzacji. Zdaniem Spółki przesądza o tym sformułowanie, że okres amortyzacji "nie może być krótszy niż (..,)" co wskazuje, na możliwość wydłużenia okresu, w którym dokonywane będą odpisy amortyzacyjne, ale pod warunkiem dalszego wykorzystywania środka trwałego do działalności gospodarczej. Taka konstrukcja przepisów przemawia za tym, że ustawodawca pozostawił podatnikom dość dużą swobodę w zakresie obniżania wysokości stawek amortyzacyjnych. Zarówno wola obniżenia stawek, jak i wysokość pozostawiona została uznaniu podatnika, pod warunkiem, że dokona tej czynności w terminie wskazanym przez ustawodawcę. W przypadku zastosowania przeciwnej wykładni dojść by można do wniosku, że ustawodawca dopuszcza możliwość nierównoprawnego traktowania podatników. Pogląd w tym zakresie potwierdza również doktryna prawa podatkowego "w przypadku środków trwałych, do których mają zastosowanie indywidualne stawki, możliwość obniżania stawek amortyzacyjnych nie jest, co prawda, zakazana, ale prawo takie nie wynika wprost z ustawy, jak w przypadku środków trwałych amortyzowanych według stawek z wykazu. Ustawa milczy na temat możliwości obniżania tych stawek. Przepisy ustawy w zakresie amortyzacji przy użyciu indywidualnych stawek amortyzacyjnych określają bowiem jedynie minimalny okres amortyzacji przy użyciu takich stawek, oraz mówią o obowiązku dokonywania odpisów w równych ratach w ciągu roku, nie oznacza to jednak obowiązku równych rat przez cały okres amortyzacji. Zmiana stawki od nowego roku wydaje się więc być zgodna z przepisami" (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2008 r.)

Ponadto zdaniem Spółki, kluczowe znaczenie w rozważanej sprawie, w sytuacji, braku szczególnych regulacji przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, odnoszących się wprost do możliwości obniżenia indywidualnie przyjętej stawki amortyzacji, z jednoczesnym wskazaniem, na brak wprost sformułowanego przez ustawodawcę zakazu, co do możliwości dokonania takiej czynności, ma wykładnia przepisów w zakresie obniżenia stawek amortyzacji oraz kwalifikacja podatkowa, która powinna być dokonywana w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. w związku z art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., oraz art. 32 ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, a brzmienie ust. 6 art. 15 stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Natomiast treść przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Jednocześnie stosownie do art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o p.d.o.p. przedmiotem opodatkowania jest dochód z względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty i stanowi on nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągniętą w roku podatkowym. Ustalenie tego dochodu ma być możliwe na podstawie prowadzonej przez podatnika ewidencji rachunkowej, co wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten wskazuje na ewidencję rachunkową jako źródło umożliwiające określenie dochodu podatkowego. W tym miejscu należy podkreślić, iż przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości). Zgodnie z art. 32 ustawy o rachunkowości odpisów amortyzacyjnych dokonuje się na podstawie aktualnego planu amortyzacji, określającego stawki i kwoty rocznych odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych środków trwałych odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe od środka trwałego dokonuje się w drodze systematycznego, planowanego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Jednak rozpoczęcie amortyzacji nie może nastąpić wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a zakończyć się później niż w momencie zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową środka trwałego lub przeznaczenia go do likwidacji, odpłatnego zbycia lub stwierdzenia przez podatnika jego niedoboru, z uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego.

Przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej należy, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o rachunkowości, uwzględnić okres ekonomicznej użyteczności każdego środka trwałego. Na określenie tego okresu wpływają w szczególności:

Poprawność przyjętych do planu amortyzacji okresów używania i innych danych powinna być okresowo weryfikowana przez podatnika. Efektem takiej weryfikacji powinny być ewentualne korekty rocznych stawek i kwot odpisów amortyzacyjnych, stosowanych w roku bieżącym oraz w następujących po weryfikacji latach obrotowych. Stanowisko Spółki w zakresie możliwości obniżenia indywidualnie zastosowanej stawki amortyzacji, oraz uwzględnienia przy dokonaniu wykładni treści art. 16i ust. 5 p.d.o.p., również art. 15 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i art. 32 ustawy o rachunkowości, potwierdza doktryna prawa podatkowego. W szczególności z u.p.d.o.p. nie wynika również, aby obniżenie stawek nie mogło być stosowane dla indywidualnie ustalonych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych używanych. Przepis stanowi bowiem o obniżeniu stawki amortyzacyjnej nie określając bliżej o jaką stawkę chodzi. Należy w związku z tym przyjąć - zgodnie z zasadą lege non distinguente - że obniżona może być każda stawka, w tym stawka ustalona indywidualnie dla używanego środka trwałego. (A. Bartosiewicz Vademecum Głównego Księgowego, Warszawa 2009). Pogląd ten potwierdza również orzecznictwo NSA i Sądu Najwyższego:

Zdaniem Spółki, przepisy ustawy o rachunkowości mają na celu prezentację prawdziwego i rzetelnego obrazu kosztów amortyzacji oraz majątku podlegającego amortyzacji. Prawo podatkowe natomiast zabezpieczenie wpływów do budżetu państwa z tytułu podatku dochodowego, gdzie w sytuacji obniżenia indywidualnie ustalonej stawki amortyzacji, wpływy do budżetu państwa nie ulegną zmniejszeniu. Przy założeniu wystąpienia dochodu podatkowego, wpływy budżetu państwa ulegną zwiększeniu (zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów poprzez obniżenie wysokości odpisów amortyzacyjnych). Ponadto przy dokonywaniu wykładni przepisów odnoszących się do możliwości obniżenia indywidualnie przyjętej stawki amortyzacji, powinna być wzięta pod uwagę teść przepisów odrębnych w przypadku, gdy przepisy podatkowe odnoszą się do ich treści, lub przepisy te mają znaczenie w sprawie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2008 r. III SA/Wa 2074/07). Mając powyższe na uwadze, należy nadmienić, iż w sytuacji wydłużenia okresu amortyzacji przy jednoczesnym obniżeniu stawki amortyzacyjnej nie dojdzie do uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, dokonując wykładni przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. w związku z art. 16j ustawy o p.d.o.p., oraz art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. oraz art. 32 ustawy o rachunkowości, powinno tak kierować się tym procesem, aby był on jak najbardziej kompleksowy, ponieważ celem wykładni jest ustalenie normy prawnej, na podstawie obowiązujących przepisów, a odnoszącej skutek w zakresie obowiązków podatkowych Spółki. Wykładnia art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., nie powinna ograniczać się, jedynie do wykładni językowej, która w rozważanym przypadku jest niewystarczająca, jako że niezbędnym jest umiejscowienie wskazanego powyżej przepisu w całym porządku prawnym, z uwzględnieniem również obowiązków wynikających z ustaw odrębnych. W przypadku tak dokonanej wykładni wyżej wskazanych przepisów, stanowisko Spółki wskazane we wniosku jest słuszne i uzasadnione, innymi słowy Spółka ma możliwość dokonania obniżenia wysokości indywidualnie zastosowanej stawki amortyzacji, od dnia 1 stycznia 2010 r. kończąc powyższe rozważania, wskazać należy, że stosowanie wykładni celowościowej, ma zastosowanie w prawie podatkowym (por. wyrok z dnia 18 października 2007 r. I SA/Sz 207/07).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie wyjaśnić należy, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Przez "przepisy prawa podatkowego" rozumie się przepisy ustaw podatkowych, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie (art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej). Organ nie zajmuje się interpretacją przepisów niestanowiących prawa podatkowego. Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), zgodnie z którymi, obowiązkowi księgowania podlegają wszystkie przychody i koszty. Jednocześnie nie każdy przychód i koszt ujęty w ewidencji rachunkowej jest przychodem lub kosztem w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami z zakresu prawa podatkowego i nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ww. ustawy podatkowej.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak stanowi art. 16h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka dokonała wyboru metody amortyzacji określonej w art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być dla budynków (lokali) i budowli - krótszy niż 10 lat (...).

Zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe tylko po spełnieniu warunków określonych w ust. Komentowanego artykułu, a mianowicie:

Przepis art. 16j nie określa liczbowo minimalnej i maksymalnej wysokości indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ale ustala minimalne okresy amortyzacji. W ten sposób podatnik może wyliczyć maksymalną wysokość stawek amortyzacyjnych.

Zatem należy uznać, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika stanowi samodzielną metodę amortyzacji, uregulowaną w przepisie art. 16j ustawy. Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowodowałaby w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji na określoną w art. 16i ust. 1 ustawy, tj. metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zmiana metody amortyzacji stanowiłaby naruszenie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wybrana przez podatnika metoda amortyzacji nie może zostać zmieniona podczas amortyzacji danego środka trwałego. Podatnik ma więc obowiązek raz wybraną metodę stosować aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego, co wynika z art. 16h ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko podatnika w zakresie możliwości obniżenie indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o interpretację wyroków (wyrok NSA z dnia 22 lutego 2002 r., sygn. akt. I SA/Łd 659/00, wyrok NSA z dnia 3 marca 1999 r., sygn. akt. SA/Sz 472/98, wyrok SN z dnia 18 grudnia 2003 r., sygn. akt. III RN 136/2002, wyrok NSA z dnia 9 grudnia 1998 r., sygn. akt. III S.A. 2794/97" wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1997 r., sygn. akt. SA/Rz 1306/95) należy uznać iż odnoszą się one do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Zagadnienia opisane w powyższych wyrokach nie stanowią przedmiotu wniosku o wydanie interpretacji. Jakkolwiek należy potwierdzić, iż tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za bezpośredni dowód m.in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do sugestii podatnika stosowania wykładni celowościowej w przedmiotowej sprawie należy zauważyć, iż w orzecznictwie wielokrotnie podkreślano że wykładnia przepisów podatkowych powinna być dosłowna, a preferowaną metodą wykładni jest wykładnia gramatyczna. Wszelkie obowiązki podatkowe, a także związane ze stosunkiem prawnopodatkowym prawa (uprawnienia) podatników, powinny wynikać z wykładni językowej powszechnie obowiązującego prawa podatkowego. Tekst prawny bowiem jest rzeczywistym pośrednikiem pomiędzy prawodawcą a adresatem normy prawnej, co oznacza, że może być ona ustalona na podstawie przepisów prawnych tak daleko, jak zezwala na to tekst danego słowa. Wykładnia językowa przepisów art. 16j oraz 16i ze szczególnym uwzględnieniem 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, iż dotyczą one dwóch różnych metod amortyzacji. Z wykładni językowej przepisu art. 16h ust. 2 wynika, iż raz wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Z powyższego wynika iż w opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie wykładnia językowa przepisów ustawy bez konieczności stosowania interpretacji celowościowej czy systemowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.