IPPB5/423-108/08-2/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2008 r. (data wpływu 15 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją, dystrybucją i sprzedażą napojów bezalkoholowych, soków owocowych i warzywnych, wód oraz nektarów opatrzonych zastrzeżonymi znakami towarowymi. W związku z prowadzoną działalnością, Spółka nabywa i/lub wytwarza we własnym zakresie środki trwałe, w tym samochody, maszyny i urządzenia do produkcji napojów oraz budynki. Środki te widnieją w ewidencji środków trwałych Spółki i zgodnie z przepisami prawa podatkowego podlegają amortyzacji. Niektóre z nich, ze względu na różnego rodzaju uwarunkowania zostały zakwalifikowane do sprzedaży lub nie są obecnie wykorzystywane (np. z powodu przeniesienia zakładu produkcyjnego do innej lokalizacji). Część tych środków trwałych nie jest obecnie wykorzystywana przez Spółkę, a jednocześnie Spółka jako podmiot gospodarczy nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Zdarza się, że pomimo tego, iż dany środek trwały jest przeznaczony do sprzedaży, to znalezienie nabywcy trwa czasami nawet kilka lat (zwłaszcza, że są to z reguły specjalistyczne urządzenia stosowane w przemyśle spożywczym) lub po roku lub dwóch od momentu zawieszenia jego wykorzystywania, środek trwały jest przenoszony do innego zakładu produkcyjnego Spółki. Środki te są kompletne i zdatne do użytku. W chwili zaprzestania używania tych środków trwałych, Spółka nie wie jak długo środki te pozostaną nie używane, czy zostaną sprzedane lub zlikwidowane, czy też będą przeniesione do innych zakładów produkcyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może uznać za koszt uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od maszyn i urządzeń przeznaczonych do sprzedaży lub czasowo niewykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z czasowo nieużywanymi środkami trwałymi. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Z treści tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku ich poniesienia wystąpił skutek w postaci uzyskanego przychodu. Zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 6 ustawy CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16a amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budynki, maszyny, urządzenia i środki transportu lub inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, zwane środkami trwałymi.

Z art. 16c pkt 5 wynika, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której składniki te były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Spółka stoi na stanowisku, iż wszystkie inne sytuacje niż zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika należy uznać za takie zdarzenia, które nie wywołują skutków w postaci braku możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zdaniem Spółki, żaden przepis ustawy nie zakazuje dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieużywanych środków trwałych. Z uwagi na brak pewności co do ostatecznego losu środków trwałych, zdaniem Spółki, środki te należy traktować jak środki czasowo nieużywane.

Zgodnie z brzmieniem art. 16f ust. 1 podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zdaniem Spółki, z przepisu tego wynika, iż ustawodawca dopuszcza dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przez podatników, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej z innych powodów niż ogłoszona upadłość. Inne rozumienie przepisu skutkowałoby uznaniem za bezprzedmiotowe zastrzeżenia dotyczącego powodu zaprzestania działalności gospodarczej zawartego w ww. przepisie. Skoro zatem ustawodawca dopuszcza amortyzowanie środków trwałych przez podatników nie prowadzących działalności gospodarczej w pewnym okresie z innych powodów niż ogłoszenie upadłości, tym bardziej, zdaniem Spółki, należy uznać za dopuszczalne amortyzowanie niektórych okresowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, lecz jedynie czasowo nie używa tych środków. W związku z tym, zdaniem Spółki, jeżeli dane środki trwałe nie są przez Spółkę okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, przerwa w ich używaniu nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych. Na poparcie własnego stanowiska Strona powołuje się na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 6 lipca 2007 r. (sygn. 1471/DRP2/423-55/07/JB), gdzie jak podaje Spółka stan faktyczny był niemalże identyczny z przedstawionym przez Spółkę oraz informację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2003 r. (sygn. PD-005U-359/KO/03).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.