IPPB5/423-1018/14-3/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia:

- czy w przypadku dokonania zapłaty bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur na roboty budowlane wystawionych przez Wykonawcę (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czy w przypadku dokonania zapłaty bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur na roboty budowlane wystawionych przez Wykonawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo Państwowe "P." (dalej: Wnioskodawca" lub "P.") w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą prowadzi szereg inwestycji polegających na budowie nowych obiektów - budynków i budowli. Do realizacji takich zadań wybierane są duże firmy budowlane (dalej: "Wykonawcy"), które zazwyczaj do części zleconych robót budowlano-wykończeniowych angażują podwykonawców. P. dokonując wyboru Wykonawcy podpisuje z nim umowę. Mając na celu dobro podwykonawców zaangażowanych do projektu i ich ochronę oraz mając świadomość solidarnej odpowiedzialności inwestora i wykonawcy robót budowlanych wynikającej z Kodeksu Cywilnego, P. stosuje zasadę, iż wynagrodzenie dla Wykonawcy za wykonane prace jest mu należne dopiero w momencie, gdy ureguluje on swoje zobowiązania wobec podwykonawców zatrudnionych w celu realizacji zleconej przez Wnioskodawcę inwestycji. Co do zasady, zapisy umowy zawartej z Wykonawcą zwykle zawierają klauzulę, iż przed zapłatą wynagrodzenia wynikającego z wystawionych przez Wykonawcę faktur P. będzie każdorazowo żądał dostarczenia oświadczeń podwykonawców potwierdzających otrzymanie wszelkich wymagalnych wierzytelności przysługujących podwykonawcom, powstałych w związku z realizacją robót będących przedmiotem umowy. Jednocześnie umowy zawierane z Wykonawcami mogą zawierać postanowienia, iż wyrażają oni zgodę na potrącenie z wystawionych przez siebie faktur kwot należnych podwykonawcom, które nie zostały wcześniej uregulowane. W efekcie, często dochodzi do sytuacji, gdy Wnioskodawca dokonuje zapłaty za wykonane prace bezpośrednio na rzecz podwykonawców z pominięciem Wykonawców.

Po zakończeniu budowy, obiekty są przyjmowane na stan środków trwałych Wnioskodawcy i podlegają amortyzacji. W praktyce może wystąpić sytuacja, gdy po przyjęciu obiektu do użytkowania nie wszystkie faktury wystawione przez Wykonawców zostały uregulowane na ich rzecz, gdyż płatność za wykonane prace została przekazana bezpośrednio na rzecz podwykonawców. Tym samym, faktury na rzecz Wykonawców są kompensowane z częścią zapłat dokonanych przez P. na rzecz podwykonawców.

Dodatkowo, mogą zdarzyć się sytuacje gdy płatności dokonane przez P. bezpośrednio na rzecz podwykonawców za faktycznie wykonane przez nich prace przewyższają kwoty wynikające z faktur wystawionych przez Wykonawców.

Umowy zawarte z Wykonawcami nie wskazują wprost, iż w przypadku uregulowania przez P. należności bezpośrednio na rzecz podwykonawcy dochodzi do uregulowania w tej części zobowiązania wynikającego z faktury wystawionej przez Wykonawcę. Niemniej, biorąc pod uwagę fakt, iż P. jest, zgodnie z art. 647 (1) Kodeksu Cywilnego (Dz. U. 2014.121.t.j.) solidarnie odpowiedzialny za zapłatę dla podwykonawców za prace wykonane przez nich w ramach kontraktu budowlanego, a podwykonawcy ci faktycznie wykonali usługi, można przyjąć, iż zobowiązanie P. wobec Wykonawcy zostało uregulowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy można uznać, iż faktury za roboty budowlane wystawione na P. przez Wykonawców zostały uregulowane (zapłacone) poprzez zapłatę kwot z nich wynikających bezpośrednio na rzecz podwykonawców i - tym samym - P. nie ma obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w myśl art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

2. Czy w przypadku dokonania zapłaty bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur na roboty budowlane wystawionych przez Wykonawcę.

3. Czy w przypadku gdy płatności dokonane przez P. na rzecz podwykonawców za wykonane przez nich prace przewyższają wartość faktur wystawionych przez Wykonawców, nadwyżka ta może zostać jednorazowo zaliczona przez Wnioskodawcę w koszty uzyskania przychodu.

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie drugie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania pierwszego jak i trzeciego zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. pyt. 2

W przypadku dokonania zapłaty kwot z faktur wystawionych przez Wykonawcę bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków zgodnie z art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "Ustawa CIT").

Jak wynika z treści art. 15b ust. 1 Ustawy CIT, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Zgodnie z art. 15b ust. 6 Ustawy CIT, przepisy dotyczące obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwot wynikających z faktur stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W analizowanym stanie faktycznym, doszło do kompensaty należności Wnioskodawcy z zapłatami dla podwykonawców, a zatem nie znajdą zastosowania przepisy art..15b Ustawy CIT, tj. P. nie ma obowiązku korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych na podstawie faktur wystawionych przez Wykonawców.

Wskutek dokonanego potrącenia dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania P. wynikającego z faktur wystawionych przez Wykonawców. Potrącenie stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą. Wobec tego kwoty wynikające z faktur Wnioskodawców nie są wierzytelnościami nieuregulowanymi. W konsekwencji w odniesieniu do faktur za roboty budowlane wystawionych przez Wykonawców, w przypadku gdy należności z nich wynikające zostały zapłacone bezpośrednio podwykonawcom a wierzytelność P. wobec Wykonawców z tytułu zapłaty podwykonawcom została potrącona z wierzytelnością Wykonawców z tytułu wystawionych faktur, nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b Ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie określenia:

- czy w przypadku dokonania zapłaty bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur na roboty budowlane wystawionych przez Wykonawcę (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z kolei, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Ustęp 3 art. 15b omawianej ustawy wskazuje, iż zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 powołanej ustawy).

Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Powyższe przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 6 ww. ustawy).

Natomiast ustęp 7 art. 15b reguluje sytuację, w której podatnik nie rozpoczął jeszcze amortyzacji, a termin określony w przepisach art. 15b ust. 1 i 2 (tekst jedn.: odpowiednio termin 30 dni od upływu terminu płatności lub termin płatności - jeżeli jest on dłuższy niż 60 dni) upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2 (tekst jedn.: odpowiednio termin 30 dni od upływu terminu płatności lub termin płatności - jeżeli jest on dłuższy niż 60 dni), upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, to Spółka będzie mogła zaliczyć odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych do kosztów podatkowych, dopiero jeżeli w określonym przepisami art. 15b ust. 1 lub 2 ww. ustawy terminie (tekst jedn.: odpowiednio w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub w terminie płatności - jeżeli jest on dłuższy niż 60 dni) ureguluje zobowiązanie z tytułu nabycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Oznacza to, że dopiero po uregulowaniu zobowiązania Spółka będzie mogła zaliczyć te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów, w części jaka została uregulowana.

W myśl art. 15b ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 powołanej ustawy.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2 budzi kwestia czy w przypadku dokonania zapłaty bezpośrednio na rzecz podwykonawców, Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślić należy, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów i sposobów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. To strony danej umowy mają obowiązek ustalenia powyższych zasad w sposób jasny i precyzyjny.

W odniesieniu do opisanego stanu faktycznego należy wskazać, że zgodnie z art. 647¹ § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę.

Jak wynika z wniosku, Spółka stosuje powyższą zasadę, gdyż zapisy umowy zawartej z Wykonawcą zwykle zawierają klauzulę, iż przed zapłatą wynagrodzenia wynikającego z wystawionych przez Wykonawcę faktur Wnioskodawca będzie każdorazowo żądał dostarczenia oświadczeń podwykonawców potwierdzających otrzymanie wszelkich wymagalnych wierzytelności przysługujących podwykonawcom, powstałych w związku z realizacją robót będących przedmiotem umowy. Jednocześnie umowy zawierane z Wykonawcami mogą zawierać postanowienia, iż wyrażają oni zgodę na potrącenie z wystawionych przez siebie faktur kwot należnych podwykonawcom, które nie zostały wcześniej uregulowane.

Tym samym możliwość regulowania należności z Wykonawcami poprzez zapłatę bezpośrednio podwykonawcom, wynika wprost z przepisów Kodeksu cywilnego i znajduje potwierdzenie w zapisach umów zwieranych przez Wnioskodawcę z Wykonawcami.

Wprowadzając przepis art. 15b do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca nie wyjaśnił jednak co należy rozumieć pod pojęciem "uregulowania" ceny nabycia środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej.

Wskazać należy, iż termin "uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin "uregulowanie", o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu "uregulowanie" wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), "uregulować" znaczy m.in. "uiścić jakąś należność". Z kolei, "uiścić - uiszczać" oznacza "uregulować należność za coś". Natomiast "uiszczać się" zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza "wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji, należy uznać, iż "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie "uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również potrącenie (kompensatę)

Zgodnie z art. 498 ustawy - Kodeks cywilny, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, że potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony.

Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, uregulowanie kwot wynikających z faktur wystawionych przez Wykonawców w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu postanowień zawartych w umowach zawieranych między Wnioskodawcą a Wykonawcami, z kwotami wynagrodzenia należnego Wykonawcy stanowi uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. W konsekwencji, w części należności wynikających z faktur wystawionych przez Wykonawcę, które zostaną uregulowane w drodze potrącenia nie powstanie dla Wnioskodawcy po upływie terminów wskazanych w ust. 1 i 2 art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (lub odpowiednio zwiększenia przychodów w razie braku kosztów) o kwoty w ten sposób uregulowane na rzecz Wykonawcy. Podobnie nie zaktualizuje się wynikające z art. 15b ww. ustawy ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w części, w której wydatki na nabycie (wytworzenie) danego środka trwałego zostały uregulowane w drodze omawianego potrącenia.

Reasumując, uregulowanie przez Wnioskodawcę należności wynikających z faktur wystawionych przez Wykonawców w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu postanowień zawartych w umowach zawieranych między Wnioskodawcą a Wykonawcami, z kwotami wynagrodzenia należnego Wykonawcy nie zaktualizuje obowiązku skorygowania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile potrącenie to jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa cywilnego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2 uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.