IPPB4/4511-99/16-2/JK2 - PIT w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce od momentu przeprowadzki do Kataru.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce od momentu przeprowadzki do Kataru - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce od momentu przeprowadzki do Kataru.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (lub "Podatnik") urodził się w Polsce i posiada wyłącznie polskie obywatelstwo. Do czerwca 2013 r. Podatnik mieszkał i pracował w Polsce. W dniu 23 czerwca 2013 r. Wnioskodawca wyjechał z Polski do X., w Katarze, gdzie podjął pracę w pełnym wymiarze, jako inżynier budownictwa na podstawie umowy o pracę. Podatnik nie był oddelegowany do pracy w Katarze przez polskiego pracodawcę, ani nie wykonywał pracy na rzecz jakiegokolwiek polskiego podmiotu. Wnioskodawca został zatrudniony przez firmę z siedzibą w Katarze, w okresie od dnia 24 czerwca 2013 r. do dnia 24 listopada 2014 r. przy projekcie budowy lotniska w X. Następnie Podatnik od dnia 22 lutego 2015 r. zawarł umowę o pracę z kolejną katarską firmą, dla której obecnie pracuje przy projekcie budowy szpitala w X. Podatnik wyjechał z Polski z zamiarem poprawy warunków pracy oraz zmiany stałego miejsca zamieszkania. Jego pobyt jako pracownika w Katarze został zalegalizowany przez uzyskanie pozwolenia na pobyt i pracę oraz katarskiego numeru identyfikacji podatkowej, załatwienie wszelkich formalności związanych z zakwaterowaniem, uzyskanie zameldowania w Katarze. Podatnik otrzymał również katarskie dokumenty tożsamości (dowód osobisty i prawo jazdy) i został uwzględniony w katarskim systemie opieki zdrowotnej (Hamad Medical Coporation) oraz otworzył rachunek bankowy w jednym z katarskich banków.

Wyjazdowi do Kataru towarzyszyła zmiana miejsca zamieszkania. Podatnik złożył we właściwym według dotychczasowego miejsca zamieszkania i zameldowania urzędzie skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne ZAP-3 ze wskazanym katarskim adresem miejsca zamieszkania.

Podatnik pozostaje w związku małżeńskim z obywatelką Kenii. Małżonka Podatnika również przebywa i mieszka na stałe w Katarze od roku 2012, gdzie jest zatrudniona przez katarską firmę. Jej pobyt i praca w Katarze zostały zalegalizowane m.in. przez: uzyskanie pozwolenia na pobyt i pracę, katarskiego numeru identyfikacji podatkowej, zameldowania w Katarze, katarskich dokumenty tożsamości. Wnioskodawca wraz z małżonką tworzy rodzinę i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Podatnik mieszka w Katarze w wynajętym mieszkaniu, które pozostaje do jego wyłącznej dyspozycji w każdym czasie i w sposób ciągły, tzn. nie okazjonalnie. Natomiast w Polsce nie posiada żadnej własnej lub wynajętej nieruchomości dostępnej do jego wyłącznej dyspozycji podczas pobytu w Polsce. Stosunki rodzinne i towarzyskie oraz wszelka działalność prywatna Podatnika koncentrują się w Katarze oraz w Polsce, gdzie mieszkają jego rodzice.

Interesy gospodarcze i ekonomiczne Podatnika (w szczególności życie zawodowe, źródła przychodów) począwszy od 23 czerwca 2013 r. w całości koncentrują się w Państwie Katar. W szczególności, od dnia wyjazdu wyłączne źródło przychodów Wnioskodawcy stanowi praca wykonywana na terenie Kataru na rzecz katarskiego pracodawcy. Nie wykonuje on żadnej pracy na rzecz jakiegokolwiek polskiego podmiotu, nie pełni funkcji w radzie nadzorczej lub zarządzie spółki z siedzibą w Polsce, ani nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce. Dochód uzyskany na terytorium Polski w okresie pierwszych 6 miesięcy roku 2013, tj. przed przeniesieniem się do Kataru, został rozliczony przez Podatnika w Polsce w rocznym zeznaniu podatkowym w ustawowym terminie. Natomiast w roku 2014 i 2015 nie uzyskał on żadnych dochodów w Polsce.

Podatnik wraz ze swoimi rodzicami, jest współwłaścicielem w nieruchomości - lokalu mieszkalnego położonego w Polsce, w Poznaniu, na które zaciągnął wspólnie z rodzicami kredyt hipoteczny w polskim banku. Powyższe mieszkanie nie pozostaje do dyspozycji Wnioskodawcy ani jego rodziny, ale jest wynajmowane przez rodziców Podatnika jako współwłaścicieli mieszkania, za jego zgodą. Przychód uzyskiwany z tytułu wynajmu mieszkania jest rozliczany i opodatkowany w Polsce przez rodziców Podatnika, w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych według stawki 8,5% podatku PIT. Przychody z wynajmu mieszkania są przeznaczane na spłatę kredytu wspólnie zaciągniętego na zakup tego mieszkania oraz zapłatę bieżących rachunków za czynsz wraz z opłatami administracyjnymi, opłatami za media (wodę i ogrzewanie). Wnioskodawca posiada dwa rachunki bankowe w polskich bankach. Jeden, do którego utrzymania jest zobowiązany w związku z zaciągniętym kredytem mieszkaniowym, oraz drugi, z którego opłaca swoje bieżące zobowiązania oraz korzysta podczas pobytów u rodziców w Polsce. Poza nielicznym wyposażeniem wynajmowanego mieszkania Podatnik nie ma żadnego innego majątku ruchomego (np. samochodu) w Polsce. Małżonka Podatnika posiada nieruchomości położone w Kenii.

Od momentu wyjazdu z Polski i podjęcia pracy w Katarze (23 czerwca 2013 r.) Wnioskodawca zamieszkuje na stałe na terytorium Kataru, gdzie przebywa dłużej niż 183 dni w roku podatkowym 2013, 2014 i 2015. Podatnik podróżował do Polski w celu odwiedzenia rodziny w okresie wakacyjnym oraz podczas świąt religijnych (Boże Narodzenie, Wielkanoc). Jednak pobyt ten był krótkotrwały i nie przekraczał łącznie 5 tygodni w ciągu roku podatkowym, a wszelkie wyjazdy do Polski mają charakter tymczasowy. Podczas pobytu w Polsce Podatnik wraz z żoną mieszka w hotelach lub w domu należącym do jego rodziców, w którym pozostaje również zameldowany. Wnioskodawca odwiedza również rodzinę żony w Kenii, gdzie spędził 2 tygodnie w 2015 r. Na chwilę obecną pobyt Podatnika i jego rodziny w Katarze ma charakter stały. Jest on traktowany jako katarski rezydent podatkowy. Podatnik nie planuje zmiany pracy i miejsca zamieszkania w ciągu najbliższych kilku lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od momentu wyjazdu do Kataru, tj. od daty 23 czerwca 2013 r. do chwili obecnej Podatnik nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski, i podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy) na podstawie art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f.

2. Czy dochody (przychody) uzyskane przez Podatnika w roku 2013, 2014 i 2015 za pracę wykonywaną w Katarze na podstawie umowy o pracę zawartej z katarskim pracodawcą podlegają opodatkowaniu i rozliczeniu w Polsce na podstawie art. 14 ust. 1 i 2 Umowy polsko-katarskiej i art. 3 ust. 2b u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyjeżdżając z Polski w dniu 23 czerwca 2013 r. przeniósł do Kataru centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 u.p.d.o.f. oraz art. 4 ust. 2 lit. a) Umowy polski-katarskiej. Z dniem wyjazdu do Kataru zmienił on miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, tj. rezydencję podatkową z polskiej na katarską, i w związku z tym podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f.

Tym samym dochody (przychody) uzyskane przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej w Katarze na podstawie umowy o pracę zawartej z katarskim pracodawcą w okresie od dnia 23 czerwca 2013 r. do końca 2015 r. nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Podatnik nie miał i nie ma obowiązku rozliczania tych dochodów (przychodów) w Polsce ani wykazywania ich w rocznym zeznaniu podatkowym składanym w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., jeżeli osoby fizyczne mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tzw. polską rezydencję podatkową, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy), w myśl art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f.

Za osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się osobę, która: posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f.), Przepis wskazuje na dwie przesłanki, od spełnienia którejkolwiek z nich zależy uznanie danej osoby za mającą miejsce zamieszkania (rezydencję podatkową) dla celów podatkowych w Polsce.

Pierwszą przesłanką pozwalającą na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski jest posiadanie w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Jak wyjaśnił WSA w Łodzi w wyroku z dnia 5 marca 2015 r. (sygn. akt: I SA/Łd 1375/14)"oceniając, w którym z państw znajduje się centrum interesów osobistych i gospodarczych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.". Przez "centrum interesów osobistych" należy zatem rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej i zawodowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Uznanie osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski w rozumieniu art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., nie przesądza o uznaniu tej osoby za podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy art. 3 ust. 1, 1a i 2a u.p.d.o.f. stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a u.p.d.o.f.). Ocena czy podatnik podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana indywidualnie, uwzględniając postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przedmiotowej sprawie zastosowanie ma umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w X. dnia 18 listopada 2008 r. ("Umowa polsko-katarska"). W myśl art. 87 i art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski ratyfikowane umowy międzynarodowe są jednymi ze źródeł prawa w Polsce, które stanowią część krajowego porządku prawnego i są bezpośrednio stosowane przed postanowieniami ustaw.

W rozumieniu Umowy polsko-katarskiej, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie", oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiągniętego tylko ze źródeł położonych w tym Państwie (art. 4 ust. 1). Definicja rezydencji podatkowej odnosi się do określenia miejsce zamieszkania dla celów podatkowych przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych Państw, które ustalają podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 4 ust. 2 lit. a Umowy polsko-katarskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Powyższe reguły kolizyjne rozstrzygają, w którym kraju dana osoba posiada rezydencję podatkową, jeżeli według wewnętrznych uregulowań ma ona miejsce zamieszkania w obu krajach. Decydujące znaczenie ma wówczas w pierwszej kolejności stałe miejsce zamieszkania i ośrodek życiowych, tj. ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Umowa polsko-katarska została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, do interpretacji zapisów dwustronnych konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania należy stosować się do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Dla celów zdefiniowania "miejsca" zamieszkania Komentarz do Modelowej Konwencji OECD posługuje się sformułowaniem, "ognisko domowe". Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W roku 2013 łączny pobyt Podatnika na terytorium Polski nie przekroczył 183 dni. W kolejnych latach - 2014 i 2015 przebywał wraz z rodziną w Katarze praktycznie przez cały rok, a jego wizyty w Polsce były krótkotrwałe.

Do dnia 22 czerwca 2013 r. Wnioskodawca mieszkał na stałe i pracował w Polsce, gdzie koncentrowało się jego życie rodzinne, towarzyskie, zawodowe (ośrodek interesów życiowych). Od dnia 23 czerwca 2013 r. Podatnik zamieszkał na stale w Katarze, z którym miał ściślejsze powiązania osobiste i ekonomiczne. Wyjazdowi z Polski towarzyszyła zmiana miejsca zamieszkania, gdyż Podatnik przeniósł do Kataru ośrodek interesów życiowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 u.p.d.o.f. i art. 4 ust. 2 lit. a Umowy polsko-katarskiej, co potwierdzają następujące okoliczności:

* od dnia 23 czerwca 2013 r. stale przebywa i mieszka w Katarze w wynajętym mieszkaniu, które pozostaje do jego wyłącznej dyspozycji,

* jego rodzina (żona) przebywa i mieszka na stałe w Katarze od 2012 r.,

* jego pobyt w Polsce jest krótkotrwały (do kilku tygodni),

* jest zameldowany na pobyt stały w Katarze,

* wykonuje pracę na terytorium Kataru na podstawie umowy o pracę z katarskim pracodawcą,

* jego małżonka wykonuje pracę w Katarze na podstawie umowy o pracę z katarskim pracodawcą,

* nie został oddelegowany do pracy w Katarze przez polskiego pracodawcę ani nie wykonuje pracy na rzecz polskiego podmiotu,

* pobyt i praca jego oraz żony w Katarze został zalegalizowany przez uzyskanie pozwolenia na pobyt i pracę katarskiego numeru identyfikacji podatkowej, katarskich dokumentów tożsamości Hamad Health Card,

* nie posiada innych źródeł dochodów poza wynagrodzeniem z katarskiej umowy o pracę,

* nie posiada żadnej własnej lub wynajętej nieruchomości dostępnej do jego wyłącznej dyspozycji podczas pobytu w Polsce,

* stosunki rodzinne i towarzyskie oraz działalność prywatna Podatnika koncentrują się w Katarze oraz w Polsce,

* życie zawodowe jego i jego żony koncentruje się w Katarze,

* posiada inwestycje oraz majątek ruchomy w Katarze,

* jest traktowany jako katarski rezydent podatkowy,

* zgłosił zmianę adresu miejsca zamieszkania we właściwym urzędzie skarbowym w Polsce,

* nie planuje obecnie zmiany miejsca pracy oraz miejsca zamieszkania.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2013 r. (II FSK1831/11), ustalenie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, tj. rezydencji podatkowej, wymaga bezpośredniego odniesienia się do art. 25 Kodeksu cywilnego zawierający legalną definicję miejsca zamieszkania. Jak stanowi NSA w ww. wyroku, "składniki miejsca zamieszkania, integralnie ze sobą powiązane to element obiektywny (corpus), czyli pobyt stały w jednej miejscowości oraz subiektywny (animus) przejawiający się w postaci uzewnętrznionego zamiaru, woli tego pobytu. Dopiero łączne występowanie tych dwóch elementów pozwala na stwierdzenie, że dana miejscowość jest tą, w której koncentruje się centrum życiowej aktywności danej osoby, jej interesy osobiste i majątkowe. Pobyt stały polega na faktycznym przebywaniu czy zamieszkiwaniu w danej miejscowości. Zwykle wiąże się on z uzyskaniem tytułu prawnego do lokalu, posiadaniem w nim przedmiotów niezbędnych do codziennej egzystencji."

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że na gruncie postanowień art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. i art. 4 ust. 1 Umowy polska-katarskiej do dnia 22 czerwca 2013 r. Podatnik był uważany za osobę mająca miejsce zamieszkania (rezydencję podatkową) na terytorium Polski, gdyż tam znajdował się ośrodek jego interesów życiowych. Podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast od dnia wyjazdu z Polski, tj. od dnia 23 czerwca 2013 r. Podatnik zmienił miejsce swojego zamieszkania dla celów podatkowych, tj. rezydencję podatkową z Polski na Katar. Od wyjazdu do Kataru w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z którym opodatkowaniu podlegają tylko jego dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Polski w rozumieniu art. 3 ust. 2b u.p.d.o.f. W okresie pobytu w Katarze Podatnik nie uzyskał takich dochodów (przychodów), w szczególności: nie wykonywał na terytorium Polski żadnej pracy zarobkowej, nie prowadził działalności wykonywanej osobiście ani własnej działalności gospodarczej, nie osiągnął również żadnych przychodów z nieruchomości położonej na terytorium Polski, w tym wynajmu takiej nieruchomości. Wyłącznym źródłem przychodu Podatnika było wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę z katarskim pracodawcą.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Umowy polsko-katarskiej, "pensje płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że umowa wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Podatnik, co wykazano, od dnia wyjazdu z Polski miał miejsce stałego zamieszkania w Katarze w rozumieniu Umowy polsko-katarskiej oraz wykonywał pracę wyłącznie na terytorium Kataru na rzecz katarskiego pracodawcy, który wypłacał mu bezpośrednio wynagrodzenie. Na podstawie art. 3 ust. 2b u.p.d.o.f. oraz art. 14 ust. 1 i ust. 2 Umowy polsko-katarskiej, dochody osiągnięte przez Podatnika za pracę w Katarze podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Katarze.

Wnioskodawca nie miał obowiązku rozliczania i wykazywania tych dochodów w Polsce w rocznym zeznaniu podatkowym za rok 2013 złożonym w Polsce zgodnie z art. 27 ust. 9 u.p.d.o.f. Miał obowiązek opodatkować jedynie dochody uzyskane na terytorium Polski w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 22 czerwca 2013 r., tj. przed datą przeniesienia się do Kataru i zmianą rezydencji podatkowej. Nie był zobowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2014 i za rok 2015, gdyż w tym okresie nie uzyskał żadnych dochodów na terytorium Polski podlegających opodatkowaniu w Polsce.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych a także indywidualnych interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-673/15-4/MP) i z dnia 10 sierpnia 2011 r. (IPPB4/415-449/10-2/JS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądów administracyjnych, które przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku, należy stwierdzić, że powołane orzeczenia dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.