IPPB4/4511-65/16-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku (data wpływu 22 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracownika z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania lub parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 22 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracowników z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania lub parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X. (dalej: "Wnioskodawca" lub "X.") jest osobą prawną, spółką publiczną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. W ramach swojej działalności Wnioskodawca posiada samochody z przeznaczeniem na cele służbowe. Samochody te są powierzane wybranym pracownikom X. w tym Członkom Zarządu, (dalej: "Użytkownicy"). Samochody służbowe mogą być udostępniane Użytkownikom na stałe, bądź też w celu wykonania konkretnych zadań służbowych.

Zasady powierzania samochodów służbowych Użytkownikom określa uchwała Zarządu X. ("Polityka używania samochodów służbowych", dalej: "Uchwała"), Z Uchwały wynika, że Użytkownicy mogą korzystać z samochodów służbowych wyłącznie do celów związanych z działalnością Wnioskodawcy (tekst jedn.: do celów służbowych). Jednak w wyjątkowych sytuacjach, zwłaszcza w czasie urlopu wypoczynkowego Użytkowników, Wnioskodawca dopuszcza, za uprzednią zgodą wskazanych przedstawicieli X., żeby samochód służbowy mógł być wykorzystany do celów prywatnych danego Użytkownika. W takim wypadku, Wnioskodawca uznaje, że po stronie Użytkownika korzystającego z samochodu służbowego do celów prywatnych, w zakresie tego prywatnego użytku, powstaje przychód podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: "podatek PIT"). Wnioskodawca jako płatnik uwzględnia ten przychód przy kalkulacji i poborze miesięcznych zaliczek na podatek PIT.

W przypadku użytkowania samochodów na cele służbowe, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym (tekst jedn.: w szczególności koszty napraw, konserwacji, płynów eksploatacyjnych, paliwa) są pokrywane ze Środków X. W przypadku użytkowania samochodów służbowych na cele prywatne, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym ponosi Użytkownik.

Zgodnie z Uchwałą, Użytkownicy zobowiązani są m.in. do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy. Do obowiązków nakładanych Uchwałą na Użytkownika używającego samochodu służbowego należy m.in.: przejawianie należytej troski o zabezpieczenie samochodu służbowego przed zniszczeniem lub utratą powstałą wskutek popełnienia przestępstwa oraz parkowanie samochodu służbowego w porze nocnej w miejscu strzeżonym, garażu lub na terenie ogrodzonej nieruchomości (o ile będzie to możliwe).

Użytkownicy mogą zostać zobowiązani do parkowania lub garażowania samochodów służbowych poza siedzibą X., w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie Użytkownikom efektywniejszą realizację obowiązków służbowych (np. dojazd w godzinach porannych na spotkanie poza siedzibą X., podróż służbowa, transport gości X. itp.).

Ze względu na zakres obowiązków służbowych (tekst jedn.: np. zdalne zarządzanie sprawami X. lub realizacja obowiązków administracyjno-technicznych poza siedzibą X.) oraz ogólnopolski charakter działalności Wnioskodawcy, istotna część pracy Użytkowników odbywa się poza siedzibą X. Parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. zwiększa dyspozycyjność i mobilność Użytkowników, co przyczynia się do zwiększonej efektywności pracy.

Parkowanie oraz garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. spowoduje konieczność ponoszenia wydatków o charakterze eksploatacyjnym, związanych z podróżą do siedziby X. oraz z powrotem, których ciężar zgodnie z obowiązującą Uchwalą ponosi Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym używanie samochodów służbowych przez Użytkowników w zakresie przejazdów pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania obowiązków służbowych powstaje przychód podatkowy po stronie tych Użytkowników na podstawę art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 w zw. z ust. 2a ustawy PIT a Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest obowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podstawie art. 31 ustawy PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, używanie samochodów służbowych w związku z przejazdami pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie stanowi wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych, a tym samym nie powoduje powstania przychodu podatkowego po stronie tych Użytkowników. Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu, jako płatnik, do obliczenia, pobrania ani wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wysokość przychodu ze stosunku służbowego z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych określa się zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy PIT.

Zgodnie z powyższymi regulacjami, w ocenie Wnioskodawcy korzystanie przez Użytkowników z samochodów służbowych nieodpłatnie w celach prywatnych stanowi po stronie tych Użytkowników nieodpłatne świadczenie - przychód podatkowy.

Jednak w ocenie Wnioskodawcy, użycie samochodów służbowych w związku z przejazdami pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez Użytkownika nie stanowi użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych, nawet jeśli miejsce parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajduje się w pobliżu miejsca zamieszkania Użytkownika.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zgodnie z Uchwalą, każdy Użytkownik ma obowiązek należytej troski o zabezpieczenie samochodu służbowego przed zniszczeniem lub utratą powstałą wskutek popełnienia przestępstwa oraz parkowanie samochodu służbowego w porze nocnej w miejscu strzeżonym, garażu lub na terenie ogrodzonej nieruchomości. Ma to na celu zapewnienie bezpieczeństwa oraz możliwości sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym. Tak ustalone miejsce parkowania samochodów służbowych ma również zapewnić Użytkownikom stałą gotowość do jego używania na potrzeby X., która wynika z charakteru obowiązków służbowych Użytkowników.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że poruszając się samochodami służbowymi w celu efektywniejszego wykonywania obowiązków służbowych oraz realizując obowiązki w zakresie należytej dbałości o powierzone mienie służbowe, Użytkownicy wykonują czynności mieszczące się w sferze interesów Wnioskodawcy. Wnioskodawca pragnie w tym miejscu przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13, w którym w ocenie Wnioskodawcy, używanie samochodów służbowych przez Użytkowników w związku z przejazdami pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania obowiązków służbowych świadczone jest w interesie X. Jak wskazano w stanie faktycznym, przedmiotowe użytkowanie samochodów zwiększa dyspozycyjność i mobilność Użytkowników, co w konsekwencji zwiększa efektywność pracy wykonywanej przez Użytkowników na rzecz X. W związku z powyższym, przedmiotowe zdarzenie powiązane jest z bezpośrednim interesem Wnioskodawcy, co w świetle przywołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia po stronie Użytkowników. Odmienna kwalifikacja zdarzenia stałaby, w ocenie Wnioskodawcy, w sprzeczności z zasadami Konstytucji.

Powyższe stanowisko znalazło pełne uznanie w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Krakowie z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. I SA/Kr 1834/14, w którym wskazano: "W opinii Sądu parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie dużą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy". Podobnie wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2015 r. o sygn. III SA/Wa 3714/14, z którego ustnego uzasadnienia wynika, że: "Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Powyższy pogląd znajduje także potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 lipca 2013 r. Nr ILPB2/415-400/13-2/JK wskazano, że: "przejazdy Prezesa Zarządu samochodem służbowym z miejsca garażowania do stałego miejsca pracy (bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych) - o ile nie służą jego osobistym celom, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Podobne stanowisko przedstawione zostało także w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2013 r. nr IPPB2/415-462/13-4/EL jak również w stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 września 2015 r. nr IBPB-2-I/4511-243/15/Asz, w którym to organ podatkowy stwierdził: "Mając na uwadze przedstawiony W związku z powyższym, Wnioskodawca pragnie wskazać, że przedstawione w stanie faktycznym zdarzenie polegające na parkowaniu lub garażowaniu samochodów służbowych przez Użytkowników poza siedzibą X. związane jest wykonywaniem przez Użytkowników obowiązków służbowych i służy wyłącznie ich bardziej efektywnemu wypełnianiu.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe zdarzenie stanowi wykorzystanie samochodu w celach służbowych. W konsekwencji, po stronie Użytkowników nie powstanie z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT. Mając na uwadze powyższe, ponieważ po stronie Użytkowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach swojej działalności Wnioskodawca posiada samochody z przeznaczeniem na cele służbowe. Samochody te są powierzane wybranym pracownikom X. w tym Członkom Zarządu. Samochody służbowe mogą być udostępniane Użytkownikom na stałe bądź też w celu wykonania konkretnych zadań służbowych. Zasady powierzania samochodów służbowych Użytkownikom określa uchwała Zarządu X. Zgodnie z Uchwałą, Użytkownicy zobowiązani są m.in. do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy. Użytkownicy mogą zostać zobowiązani do parkowania lub garażowania samochodów służbowych poza siedzibą X., w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie Użytkownikom efektywniejszą realizację obowiązków służbowych (np. dojazd w godzinach porannych na spotkanie poza siedzibą X., podróż służbowa, transport gości X. itp.). Parkowanie oraz garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. spowoduje konieczność ponoszenia wydatków o charakterze eksploatacyjnym, związanych z podróżą do siedziby X. oraz z powrotem, których ciężar zgodnie z obowiązującą Uchwalą ponosi Wnioskodawca.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i zobowiązanie do przechowywania samochodów poza godzinami pracy poprzez ich parkowanie lub garażowanie w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochody te są wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy nie stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników - Użytkowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania lub parkowania samochodów służbowych, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz wyroków należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.