IPPB4/4511-637/15-4/MP - Ustalenie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 29 maja 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 3 lipca 2015 r. (data nadania 7 lipca 2015 r., data wpływu 9 lipca 2015 r.) na wezwanie z dnia 22 czerwca 2015 r. Nr IPPB4/4511-637/15-2/MP (data nadania 23 czerwca 2015 r., data doręczenia 30 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej określenia daty nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego,

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

W dniu 29 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. Nr IPPB4/4511-637/15-2/MP (data nadania 23 czerwca 2015 r., data doręczenia 30 czerwca 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 3 lipca 2015 r. (data nadania 7 lipca 2015 r., data wpływu 9 lipca 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni nabyła spadek po matce, która zmarła w dniu 18 października 2010 r. Nabycie tego spadku zostało stwierdzone Aktem Poświadczenia Dziedziczenia z dnia 3 marca 2011 r., sporządzonym przez Andrzeja K., notariusza. Spadek obejmował m.in. roszczenie o ustanowienie udziału w wieczystym użytkowaniu nieruchomości gruntowej oraz o przywrócenie prawa współwłasności posadowionego na tej nieruchomości budynku w wysokości 1/8 udziału. Na podstawie Decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta z dnia 29 lipca 2014 r. zostało ustanowione na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego gruntu na 99 lat za symbolicznym czynszem (1/8 udziału). Podobnie zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego gruntu dla pozostałych współwłaścicieli w adekwatnych dla wszystkich częściach. Grunt, do którego ustanowiono prawo użytkowania wieczystego zabudowany jest budynkiem trzykondygnacyjnym, mieszkalnym, wielorodzinnym wybudowanym przed 22 listopada 1945 r. Umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego została zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 11 marca 2015 r., mocą której oddano Wnioskodawczyni i pozostałym współwłaścicielom prawo użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu w adekwatnych częściach (część Wnioskodawczyni stanowi 1/8).

Komisyjne przekazanie przedmiotowej nieruchomości na rzecz użytkowników wieczystych nastąpiło w dniu 3 lutego 2015 r. na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Wszyscy współwłaściciele budynku, posiadający prawo użytkowania wieczystego do gruntu, planują sprzedaż całej nieruchomości (budynek i grunt) w najbliższym możliwym terminie. Siostra Wnioskodawczyni Katarzyna S. oraz bracia cioteczni: Robert B. i Paweł B. (każdy posiada 1/8 udziału) planują również złożenie takiego samego wniosku o indywidualną interpretację.

W uzupełnieniu z dnia 3 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała, że roszczenie o ustanowienie udziału w wieczystym użytkowaniu nieruchomości gruntowej oraz przywrócenie prawa własności posadowionego na tej nieruchomości budynku było realizacją roszczeń dekretowych. Przedmiotowa nieruchomość była objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy upływa termin, w jakim sprzedaż nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni przychodu podlegającemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia udziału we współwłasności opisanej nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko opiera się na posiadanej przez Wnioskodawczynię wiedzy w oparciu o stanowisko Sądu Najwyższego, który uznał, że w przypadku nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w wyniku realizacji roszczeń dekretowych, nabycie to ma charakter quasi-restytucyjny i zdecydowanie rekompensacyjny. W związku z powyższym nie jest to nabycie, o jakie chodzi w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wyrok z dnia 7 maja 2002 r. publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych; uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2000 r., K 8/98 - OTK 2000 Nr 3, poz. 87; wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12; Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 lipca 2010 r., IPPB2/415-439/10-2/MR). W związku z tym, według Wnioskodawczyni sprzedaż nie będzie stanowiła dla Niej przychodu podlegającemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia udziału we współwłasności opisanej nieruchomości.

W opinii Wnioskodawczyni, termin w jakim sprzedaż opisanej nieruchomości nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia udziału we współwłasności to 1 stycznia 2016 r., gdyż za termin nabycia Wnioskodawczyni uznaje datę dziedziczenia, czyli datę śmierci matki, 18 października 2010 r. Z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży mamy do czynienia w sytuacji, gdy nieruchomość została sprzedana przed upływem pięciu lat kalendarzowych od daty jej nabycia, a pięć lat należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości. Nabycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w wyniku realizacji roszczeń dekretowych ma quasi-restytucyjny i zdecydowanie rekompensacyjny charakter. W związku z powyższym, nie jest to nabycie, o jakie chodzi w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako takie powinno być uznawane za neutralne podatkowo, dlatego Wnioskodawczyni uznaje, że to nabycie nie jest dla niej podstawą do określenia terminu w jakim sprzedaż opisanej nieruchomości nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia udziału we współwłasności.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części, lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

W rozpatrywanej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła spadek po matce, która zmarła w dniu 18 października 2010 r. Spadek obejmował m.in. roszczenie o ustanowienie udziału w wieczystym użytkowaniu nieruchomości gruntowej oraz o przywrócenie prawa współwłasności posadowionego na tej nieruchomości budynku w wysokości 1/8 udziału. Na podstawie Decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 29 lipca 2014 r. zostało ustanowione na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego gruntu na 99 lat za symbolicznym czynszem (1/8 udziału). Grunt, do którego ustanowiono prawo użytkowania wieczystego zabudowany jest budynkiem trzykondygnacyjnym, mieszkalnym, wielorodzinnym wybudowanym przed 22 listopada 1945 r. Umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego została zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 11 marca 2015 r., mocą której oddano Wnioskodawczyni i pozostałym współwłaścicielom prawo użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu w adekwatnych częściach (część Wnioskodawczyni stanowi 1/8).

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność m.st. Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że " (...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców".

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że sprzedaż udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu ustanowionego w trybie art. 7 dekretu, nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni w trybie art. 7 dekretu prawa użytkowania wieczystego gruntu w udziale, w którym prawa i roszczenia Wnioskodawczyni nabyła w spadku, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem sprzedaż udziału w prawie własności gruntu nie będzie stanowić źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednak nie ze względu na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, lecz ze względu na fakt, że jego ustanowienie nie stanowi nabycia.

W konsekwencji powyższego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że dniem nabycia udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu jest data śmierci spadkodawczyni, tj. 18 październik 2010 r. i od tej daty należy liczyć 5-letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli chodzi o budynek znajdujący się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawcy.

Jak wynika z wniosku grunt, do którego ustanowiono prawo użytkowania wieczystego zabudowany jest budynkiem trzykondygnacyjnym, mieszkalnym, wielorodzinnym wybudowanym przed 22 listopada 1945 r. Zatem nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w prawie współwłasności budynku nastąpiło w dniu śmierci spadkodawcy Wnioskodawczyni, tj. w dniu 18 października 2010 r. W związku z tym pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynie z końcem 2015 r.

Wobec powyższego, jeżeli Wnioskodawczyni dokona sprzedaży posiadanego udziału w nieruchomości po 1 stycznia 2016 r., wówczas sprzedaż ta nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8, z uwagi na upływ 5-letniego terminu.

Natomiast, jeżeli Wnioskodawczyni dokona sprzedaży udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat od daty jego nabycia, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpi jego nabycie, tj. do 31 grudnia 2015 r., sprzedaż ta będzie stanowiła przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w części dotyczącej udziału w budynku.

Analizując zatem skutki podatkowe odpłatnego zbycia (do 31 grudnia 2015 r.) udziału we współwłasności nieruchomości, należy stwierdzić, że przychód uzyskany z odpłatnego zbycia udziału w ww. budynku nabytym w drodze spadku w 2010 r. opodatkowany będzie według przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość ww. nakładów, o których mowa w ust. 6c, stosownie do treści art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zgodnie natomiast z art. 30e ust. 4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r., po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

Należy jednakże zauważyć, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni w trybie art. 7 dekretu prawa użytkowania wieczystego gruntu w udziale, w którym prawa i roszczenia Wnioskodawczyni nabyła w spadku, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem sprzedaż tego udziału nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ustanowienie użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji. Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że dniem nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu jest data śmierci matki, tj. 18 października 2010 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest nieprawidłowe.

Natomiast udział we współwłasności budynku Wnioskodawczyni nabyła w drodze spadku, w dniu śmierci matki, tj. w dniu 18 października 2010 r. Zatem sprzedaż udziału we współwłasności budynku po 1 stycznia 2016 r. nie będzie stanowił źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu, z uwagi na upływ 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku sprzedaży udziału we współwłasności budynku do 31 grudnia 2015 r., tj. przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego budynku, należy stwierdzić, że będzie ona stanowić źródło przychodu w rozumieniu ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 podlegające opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Jednakże należy wskazać, że dochód ten może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części w jakiej zostanie wydatkowany, nie później niż w okresie 2 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpił odpłatne zbycie na cele mieszkaniowe, określone w art. 21 ust. 25.

Wskazać należy, że mając na uwadze treść przepis art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawczyni i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do Niej.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz wyroków sądowych należy stwierdzić, że interpretacja ta i wyroki zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.