IPPB4/4511-58/16-2/AK - Określenie skutków podatkowych wypłaty odprawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2016 r. (data wpływu 20 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odprawy - jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej wypłaty Odprawy Dodatkowej, wypłaconej na podstawie Porozumienia Stron,

* prawidłowe - w części dotyczącej wypłaty Odprawy Obowiązkowej, wypłaconej na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W dniu 20 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni ("Wnioskodawczyni") jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych ("podatek PIT").

Od dnia 22 maja 1995 r. Wnioskodawczyni jest pracownikiem w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ("Kodeks Pracy") spółki D. sp. z o.o. ("Spółka"), będącej spółką kapitałową z siedzibą oraz miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych ("podatek CIT"), Wnioskodawczyni jest zatrudniona w Spółce na podstawie umowy o pracę.

W dniu 17 lipca 2015 r. Spółka zawarła z organizacjami związkowymi działającymi w Spółce porozumienie dotyczące zwolnień grupowych oraz zmiany warunków pracy i płacy ("Porozumienie z dnia 17 lipca 2015 r."). Porozumienie z dnia 17 lipca 2015 r. zostało zawarte z uwagi na konieczność dokonania znaczącej redukcji kosztów i zwiększenia konkurencyjności Spółki na rynku, do czego ma przyczynić się konsolidacja produkcji w jednej fabryce w Polsce oraz dokonanie zwolnień części pracowników Spółki, wykonujących swoją pracę w fabryce w W., gdzie pracuje Wnioskodawczyni.

Porozumienie z dnia 17 lipca 2015 r.m.in.: (i) określa przyczynę zwolnień grupowych i zmiany warunków zatrudnienia, (ii) wskazuje możliwość uniknięcia zwolnień grupowych i zmian warunków pracy i płacy, (iii) informuje o okresie dokonywanych zwolnień grupowych, (iv) przedstawia kryteria doboru pracowników do zwolnienia, jak również (v) określa tryby postępowania oraz świadczenia na rzecz pracowników i zobowiązania Spółki, w tym m.in. program dobrowolnych odejść.

Jak wskazano na s. 10-11 Porozumienia z dnia 17 dnia lipca 2015 r., Pracownicy, którzy wyrażą chęć uczestnictwa w programie dobrowolnych odejść, będą zobowiązani do zawarcia ze Spółką porozumienia dotyczącego rozwiązania umowy o pracę.

Na skutek zawarcia ww. porozumienia stron, pracownicy mają otrzymać odprawę, której podstawa będzie naliczana na podstawie średniego miesięcznego wynagrodzenia, uzyskanego przez danego pracownika w okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 30 września 2015 r. Ww. odprawa ma się składać z dwóch elementów, tj.: (i) części uzależnionej od stażu pracy danego pracownika w Spółce oraz (ii) części uzależnionej od kryteriów socjalnych. Odprawa będzie zawierała w sobie odprawę, o której mowa w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192, z późn. zm.), ("ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy").

W dniu 13 listopada 2015 r., Wnioskodawczyni zawarła ze Spółką porozumienie stron ("Porozumienie Stron") o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy, tj. porozumienie, o którym mowa w Porozumieniu z dnia 17 lipca 2015 r. Zgodnie z § 1.1. Porozumienia Stron, Wnioskodawczyni i Spółka uzgodnili, że rozwiązują łączący je stosunek pracy na zasadzie porozumienia stron ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2016 r.

W związku z rozwiązaniem stosunku pracy łączącego Wnioskodawczynię ze Spółką na podstawie Porozumienia Stron, Wnioskodawczyni otrzyma w przyszłości odprawę w wysokości wskazanej w Porozumieniu Stron - wraz z wynagrodzeniem za miesiąc czerwiec 2016 r. Odprawa zawiera w sobie: (i) odprawę wynikającą z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia (§ 1.2 Porozumienia Stron w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3) ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy), ("Odprawa Obowiązkowa") oraz (ii) odprawę ustaloną na podstawie Porozumienia Stron ("Odprawa Dodatkowa"), (dalej łącznie jako "Odprawa"). Wypłata Odprawy na rzecz Wnioskodawczyni ma nastąpić przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawczyni (§ 2 Porozumienia Stron), przy czym na prośbę Wnioskodawczyni, Spółka wraz z wynagrodzeniem Wnioskodawczyni za listopad 2015 r. wypłaciła na rzecz Wnioskodawczyni kwotę zaliczki na poczet Odprawy (§ 1.3 Porozumienia Stron) - co również jest zgodne z postanowieniami Porozumienia z dnia 17 lipca 2015 r.

Z § 5.1 zdanie 1 Porozumienia Stron wynika, że Wnioskodawczyni zrzekła się wszystkich pretensji oraz roszczeń wynikających ze stosunku pracy lub związanych z rozwiązaniem umowy o pracę (w tym odszkodowań/zadośćuczynień), za wyjątkiem objętych Porozumieniem Stron.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Dodatkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron - tak w części przypadającej na kwotę Odprawy otrzymanej przez Wnioskodawczynię do dnia złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r., jest zwolniona z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT.

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Obowiązkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron tak w części przypadającej na kwotę Odprawy, otrzymanej przed dniem złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r., podlega opodatkowaniu podatkiem PIT zgodnie z zasadami opodatkowania przychodu ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Dodatkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron - tak w części przypadającej na kwotę Odprawy otrzymanej przez Wnioskodawczynię do dnia złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r., jest zwolniona z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem PIT podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem m.in. dochodów wymienionych w art. 21 ustawy o PIT; przy czym dochodem ze źródła przychodów w podatku PIT jest, co do zasady, nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 zdanie 1 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r.). Natomiast za przychód w podatku PIT uznaje się, co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust, 1 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r.).

Źródłem przychodów w podatku PIT jest m.in. stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1) ustawy o PIT). Za przychody w podatku PIT ze stosunku pracy uważa się m.in. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, bez względu na źródło finansowania tych wypłat, a w szczególności m.in. wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (za "pracownika" w rozumieniu ustawy o PIT uważa się m.in. osobę pozostającą w stosunku pracy - art. 12 ust. 4 ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 4 października 2014 r.)"wolne od, z wyjątkiem: (...) b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników."

Jak wynika z art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy "umowa o pracę rozwiązuje się: 1) na mocy porozumienia stron." W zakresie sposobu przyznawania przez pracodawcę odpraw pieniężnych na rzecz pracowników, Kodeks Pracy reguluje jedynie sytuację wypłacania odpraw emerytalnych, rentowych i pośmiertnych.

Jak wynika z art. 9 § 1 Kodeksu Pracy, o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT "ilekroć w jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy."

Szczegółowe zasady dotyczące rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników są uregulowane w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy "pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości: (...) 3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat."

Jak wynika z art. 363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) ("Kodeks Cywilny")" § 1. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. § 2. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili." Przy czym, stosownie do art. 361 Kodeksu Cywilnego " § 1. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. § 2. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć. gdyby mu szkody nie wyrządzono."

Zgodnie z art. 445 § 1 Kodeksu Cywilnego "w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę."

Wnioskodawczyni wskazuje, że jednym ze źródeł przychodów w podatku PIT jest stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1) ustawy o PIT). Przy czym, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód w podatku PIT ze stosunku pracy uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, bez względu na źródło finansowania tych wypłat, w szczególności wszelkie kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona. Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT zwrot "w szczególności" oznacza, że ww. kategorie przychodów w podatku PIT, uznane za przychód ze stosunku pracy, zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy są więc - co do zasady - wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Do tej kategorii należy zatem zaliczyć także otrzymaną przez Wnioskodawczynię Odprawę.

Wnioskodawczyni pragnie podkreślić, że ustawa o PIT nie definiuje pojęć "odszkodowanie" oraz "zadośćuczynienie", o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Niemniej jednak, analiza lit. a-e) tego przepisu uzasadnia twierdzenie, że za "odszkodowania" ("zadośćuczynienia") ustawodawca uznaje również odprawy pieniężne wypłacone w związku z rozwiązaniem stosunku pracy - z wyjątkiem odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wszystkie inne odprawy pieniężne, tj. odprawy pieniężne nie stanowiące odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników stanowią więc "odszkodowanie" ("zadośćuczynienie") w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3) ustawy o PIT. Wniosek przeciwny czyniłby zbędnym istnienie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b, a także części lit. a i lit. c a więc przeczyłby racjonalności ustawodawcy.

Nadto, pojęcie "odszkodowanie" i "zadośćuczynienie" są pojęciami zaczerpniętymi z Kodeksu Cywilnego, gdzie "odszkodowanie" przysługuje podmiotowi, który poniósł szkodę m.in. w związku z niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania i obejmuje zarówno: (i) straty (damnum emergens) jak i (ii) utracone korzyści (lucrum cessans). "Zadośćuczynienie" natomiast dotyczy sytuacji, w której podmiot doznał krzywdy, rozumianej bardziej jako uszczerbek niematerialny (art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 Kodeksu Cywilnego).

Zdaniem Wnioskodawczyni, w celu ustalenia, czy otrzymana przez nią kwota Odprawy Dodatkowej może korzystać ze zwolnienia z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, należy dokonać analizy ww. przepisu. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, wolne od podatku PIT są - ogólnie mówiąc - otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, z wyjątkiem odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Tym samym ustawodawca wskazuje, że uznaje odprawy pieniężne, wypłacone na podstawie przepisów prawa pracy za "odszkodowania" lub "zadośćuczynienia" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, gdyż odprawy wypłacone na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników wyłącza z możliwości zastosowania wobec nich zwolnienia przedmiotowego z podatku PIT. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawczyni, kwota Odprawy Dodatkowej - z uwagi na to, iż nie stanowi odprawy pieniężnej wypłaconej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - będzie podlegała zwolnieniu z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, jeżeli spełnia warunki do uznania jej odszkodowawczego charakteru.

Odprawa Dodatkowa była ( będzie wypłacona Wnioskodawczyni w związku z poniesioną przez nią szkodą majątkową, wynikającą z konieczności rozwiązania przez Wnioskodawczynię stosunku pracy (a więc utraty przez nią głównego źródła dochodu), łączącego ją ze Spółką, tym samym spełnia definicję "odszkodowania" w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego. Jak bowiem wskazuje się w doktrynie "mówiąc o szkodzie mamy na ogół na myśli uszczerbek, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych (...). Uszczerbek niemajątkowy jest natomiast określany terminem "krzywda". (...) funkcja kompensacyjna czyni zadość potrzebie naprawienia poniesionej przez poszkodowanego szkody przez to, że odszkodowanie przywraca w jego majątku stan naruszony w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Cel zostaje najpełniej osiągnięty, gdy uszczerbek będzie w całości pokryty" (vide W. Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1998 s. 72 i s. 74). Powyższe potwierdza również treść § 5.1 zdanie 1 Porozumienia Stron, z którego wynika, że Wnioskodawczyni zrzekła się wszystkich pretensji oraz roszczeń wynikających ze stosunku pracy lub związanych z rozwiązaniem umowy o pracę - w tym więc odszkodowań) zadośćuczynień - za wyjątkiem Odprawy. Kwota Odprawy Dodatkowej stanowi więc "odszkodowanie", o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, gdyż stosownie do § 5.1. Porozumienia Stron, Wnioskodawczyni nie może się ubiegać o jakiekolwiek inne odszkodowanie lub zadośćuczynienie w związku z rozwiązaniem stosunku pracy ze Spółką.

Porozumienie Stron zostało zawarte na podstawie Porozumienia z dnia 17 lipca 2015 r., które stanowi "inne oparte na Kodeksie Pracy porozumienie zbiorowe, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy", co również potwierdza możliwość zastosowania w tej sprawie zwolnienia z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT (tak m.in. w interpretacji indywidualnej; (i) Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 listopada 2015 r., Nr ILPB2/4511-1-1054/15-4/AK oraz (ii) Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 21 października 2015 r. Nr IPTPB1/4511-403/15-5/MM). Jak bowiem wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2011 r. (sygn. akt I PK 46/11)"niewątpliwie regulamin zwolnień grupowych wydany na podstawie art. 4 ust. 3 jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1, przy czym postanowienia regulaminu - tak samo jak postanowienia porozumienia w sprawie zwolnień grupowych zawartego z zakładowymi organizacjami związkowymi - mogą odnosić się tylko do pracowników zajmujących stanowiska objęte restrukturyzacją zakładu pracy. Dla uznania konkretnego aktu za źródło prawa pracy (w tym wypadku chodzi o akt modyfikujący regulamin zwolnień grupowych) nie jest wymagane jego zatytułowanie jako "regulamin". Ważne jest natomiast, aby treść takiego aktu obejmowała postanowienia określające zasady postępowania w sprawach pracowników objętych zamiarem zwolnienia, takie jak kryteria doboru do zwolnienia, kolejność zwolnień, terminy wypowiedzeń umów o pracę oraz określenie obowiązków pracodawcy wobec zwalnianych pracowników w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia innych spraw pracowniczych związanych z zamierzonymi zwolnieniami." Powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni potwierdza, że Porozumienie z dnia 17 lipca 2015 r. stanowi porozumienie, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Dodatkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron - tak w części przypadającej na kwotę Odprawy otrzymanej przez Wnioskodawczynię do dnia złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r., jest zwolniona z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Obowiązkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron - tak w części przypadającej na kwotę Odprawy, otrzymanej przed dniem złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r. - podlega opodatkowaniu podatkiem PIT jako przychód ze stosunku pracy. Jak zostało to wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1) Wniosku, z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o PIT wynika expressis verbis, że wolne od podatku PIT są wskazane w tym przepisie otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, z wyjątkiem odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy. Tym samym, otrzymana kwota odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy (a więc w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku - Odprawa Obowiązkowa) nie korzysta ze zwolnienia z podatku PIT w tym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o PIT, a więc podlega opodatkowaniu podatkiem PIT - jako odprawa pieniężna wypłacona na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Odprawa Obowiązkowa należna Wnioskodawczyni na podstawie Porozumienia Stron - tak w części przypadającej na kwotę Odprawy, otrzymanej przed dniem złożenia Wniosku, jak również w części przypadającej na kwotę Odprawy, którą otrzyma Wnioskodawczyni wraz z wynagrodzeniem należnym za miesiąc czerwiec 2016 r. - podlega opodatkowaniu podatkiem PIT jako przychód ze stosunku pracy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przytoczony przepis wyraża zasadę powszechności opodatkowania, która ma także umocowanie w ustawie zasadniczej. Art. 84 Konstytucji RP stanowi bowiem, że "Każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie", natomiast w myśl art. 32 Konstytucji RP, wszyscy są równi wobec prawa oraz wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, w tym także w zakresie opodatkowania dochodów osobistych. W konsekwencji, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie są standardem prawnym lecz są ustawowym wyjątkiem od zasady powszechności i równości obowiązków podatkowych.

Regulacje dotyczące przywilejów podatkowych muszą być zatem interpretowane ściśle z literą prawa (nie mogą być interpretowane ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani z zastosowaniem wykładni zawężającej).

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Wejście w życie ww. nowelizacji nie zmieniło jednak zasady obowiązującej w latach 2009-2013, zgodnie z którą wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT są wyłącznie odszkodowania i zadośćuczynienia (przed 2013 r. tylko odszkodowania). Twierdzeniu temu nie przeczy fakt, że odprawy zostały wymienione przez ustawodawcę w lit. a-c omawianego zwolnienia. Zgodnie bowiem z orzecznictwem Sądu Najwyższego w zakresie prawa pracy, odprawy w związku z ustaniem stosunku pracy nie są wynagrodzeniem za pracę ani "rodzajem" wynagrodzenia za pracę. Jest to szczególne świadczenie, stanowiące swoiste umowne odszkodowanie za utratę miejsca pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy (wyrok SN z 19 września 2002 r., I PKN 592/01). W konsekwencji, w celu wyeliminowania sporów interpretacyjnych, ustawodawca - w sposób stosunkowo prosty jak na standardy legislacji - zdecydował się na wymienienie najbardziej typowych odpraw pracowniczych w wyłączeniach do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, niezależnie od faktu, że zdanie wstępne tego zwolnienia (wprowadzenie do wyliczenia) nie obejmuje odpraw.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie PIT ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, podobnie jak wielu innych pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych. Nie oznacza to jednak, dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten - w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie PIT, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że odszkodowanie to rodzaj świadczenia, które należy się za wyrządzenie szkody (odpowiednio zadośćuczynienie za doznane krzywdy) od podmiotu, który szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie stanowi pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie, natomiast zadośćuczynienie jest pieniężną formą zrekompensowania szkody niemajątkowej. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują, co do zasady, przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, obejmując to. co z majątku ubyło na skutek tego zdarzenia lub do niego nie weszło (utracona korzyść). Z kolei celem zadośćuczynienia jest łagodzenie doznanej krzywdy. Jednocześnie z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej znaczenie ma też zasada restytucji, rozumiana jako zakaz wzbogacenia poszkodowanego.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, czyli w myśl art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, zarówno do przepisów Kodeksu pracy jak i przepisów innych ustaw i aktów wykonawczych, określających prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Stanowi o tym art. 300 ustawy - Kodeks pracy, zgodnie z którym w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

W prawie pracy zwykło się przyjmować, że zasada swobody umów ograniczona jest na korzyść pracownika. Wynika to z faktu, że pracownik jest słabszą (zwłaszcza ekonomicznie i socjalnie) stroną stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2005 r. sygn. akt I PK 42/05). W konsekwencji potrzeba wyważenia usprawiedliwionych interesów pracownika i pracodawcy została oparta na założeniu szybkiego i dogodnego dochodzenia roszczeń przez pracowników. W orzecznictwie sądowym w zasadzie jednolicie przyjmuje się, że funkcję-zarówno odszkodowawczą dla pracownika, jak i represyjną dla pracodawcy - należy przypisać zryczałtowanemu odszkodowaniu przysługującemu pracownikowi. Odszkodowanie to przysługuje niezależnie zarówno od poniesienia przez pracownika szkody, jak i jej rzeczywistego rozmiaru. W powołanych przepisach realizuje się zatem ciążący na państwie, a wynikający z art. 24 Konstytucji RP obowiązek ochrony pracownika jako "słabszej" strony stosunku pracy przed niezgodnym z prawem lub nieuzasadnionym działaniem pracodawcy niezależnie od tego, czy po stronie pracownika wystąpiła realna szkoda wywalana bezprawnym działaniem pracodawcy i niezależnie od wysokości tej szkody (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 października 2015 r. sygn. akt I SA/G1 539/15).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przypadku świadczenia, które:

- nie ma podstaw do badania charakteru tego świadczenia.

Skoro bowiem ustawodawca oraz twórcy przepisów prawa pracy, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, posłużyli się pojęciem odszkodowanie (odpowiednio zadośćuczynienie), to oznacza, że takim właśnie świadczeniem ono jest. A contrario, w sytuacji gdy ww. podmioty używają rozdzielnie pojęć "odszkodowanie", "zadośćuczynienie", "odprawa" lub "rekompensata", to oznacza, że zakładają, że pojęcia te oznaczają coś innego, i w konsekwencji mogą rodzić odmienne skutki prawno-podatkowe. Rozróżnienie tego dokonuje również ustawodawca podatkowy, który w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnie wymienia odszkodowania (np. w art. 13 pkt 5, art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 3a, 3b, 3c, 3d, 4 lit. a, 29, 29a lit. a, 106 i 120, art. 30 ust. 1 pkt 13, 15 i 16), zadośćuczynienia (art. 21 ust. 1 pkt 3, 3a, 3b i 134), odprawy (art. 21 ust. 1 pkt 3, 7, 49 lit. a, art. 30 ust. 1 pkt 16) oraz rekompensaty (art. 21 ust. 1 pkt 30a, 52 i 53, art. 52d).

Uwzględniając zatem specyfikę prawa pracy w zakresie "uproszczonej procedury" dochodzenia roszczeń pracowniczych w przypadku ryczałtowych odszkodowań, stwierdzić należy, że niesprecyzowanie (nienazwanie) w prawie pracy, że dane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, wyłącza możliwość zastosowania wobec tego świadczenia zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, choć nie determinuje jego charakteru. Nie każde jednak świadczenie o charakterze odszkodowawczym korzysta ze zwolnienia od podatku, niezależnie od jego "naprawczego" charakteru. W konsekwencji, mimo, że zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN, synonimem odszkodowania jest kompensata, wynagrodzenie, rekompensata, wyrównanie lub restytucja, to żadne z wymienionych świadczeń nie mieści się w zakresie wprowadzenia do ww. zwolnienia, z uwagi na przyjęty w doktrynie jak i orzecznictwie sądowym zakaz wykładni synonimicznej (uchwała NSA z dnia 30 marca 2009 r. sygn. akt II FPS 7/08).

Jest to szczególnie istotne w przypadku tzw. programów dobrowolnych odejść, które charakteryzują się dużą swobodą stron w kształtowaniu ich postanowień. Zgodnie z opinią Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (b. Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej) z dnia 4 listopada 2015 r. Nr DPR-I.4102.7.2015.BL Programy dobrowolnych odejść (PDO) powstają z inicjatywy pracodawcy i są narzędziem, za pomocą którego realizowana jest restrukturyzacja zatrudnienia w przedsiębiorstwie, podobnie jak porozumienia zawierane w myśl ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192). Wspólną cechą jest także wywoływanie identycznych skutków, tj. w ich wyniku powstaje finansowe zobowiązanie pracodawcy w stosunku do pracowników oraz stanowią one podstawy do rozwiązania umów o pracę, chociaż w różny sposób. PDO wyróżnia jednak to, że zarówno sposób ich zorganizowania jak i zasady wprowadzenia w życie nie są uregulowane przepisami prawa, a więc "nie mają oparcia" w ustawie. Stanowią one pewnego rodzaju alternatywę do porozumień w sprawie tzw. grupowych zwolnień, o wiele korzystniejszą i bardziej efektywną formę osiągnięcia pożądanego stanu zatrudnienia, chociażby dlatego, że pozwalają uniknąć presji związków zawodowych i napięć społecznych charakterystycznych dla opracowania porozumienia w sprawie zwolnień grupowych. Oferta PDO jest też bardziej kusząca dla pracowników, gdyż niejednokrotnie w znaczący sposób przewyższa wysokość odprawy uzyskanej z tytułu zwolnienia grupowego. O ile na terenie przedsiębiorstwa działa zakładowa organizacja związkowa, to PDO powinien być z nią skonsultowany, ale niedopełnienie tego obowiązku nie pociąga za sobą żadnych negatywnych konsekwencji. Łatwiejszy dla pracodawcy jest także dobór kryteriów zwolnień, a także czuje się on zwolniony z obowiązku zgłaszania do urzędu pracy zamiaru dokonania redukcji zatrudnienia, gdyż umowy o pracę pracowników, którzy zgłosili się do takiego programu, rozwiązywane są z reguły na mocy porozumienia stron. PDO pozwalają również zrestrukturyzować zatrudnienie w tych przedsiębiorstwach, w których obowiązują tzw. pakiety społeczne, uznane uchwałą SN z dnia 23 maja 2006 r. (III PZP 2/06) za źródła prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wynikająca z nich m.in. gwarancja wieloletniego zatrudnienia, kiedy wypowiedzenie umowy o pracę obwarowane jest ogromną odprawą, nie wyklucza zaproponowania przez pracodawcę PDO, gdzie pracownik przecież dobrowolnie rezygnuje z tego zabezpieczenia otrzymując w zamian materialne zadośćuczynienie.

W konsekwencji, rozwiązanie umowy o pracę w ramach programu dobrowolnych odejść jest swoistą alternatywą dla zwolnień grupowych, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192). W przypadku programów dobrowolnych odejść - w przeciwieństwie do zwolnień grupowych - wyłączna inicjatywa, jeśli chodzi o rozwiązanie stosunku pracy, należy do pracownika i pracodawca nie ma możliwości "przymuszenia" konkretnych osób (grup pracowników) do rezygnacji z zatrudnienia. Dotyczy to również sytuacji, gdy program dobrowolnych odejść jest prowadzony równocześnie z procedurą przygotowania zwolnień grupowych lub stanowi niejako wstępny (przygotowawczy) etap zwolnień grupowych.

Z tych też względów świadczenia otrzymane w ramach programu dobrowolnych odejść (inne niż wprost nazwane w prawie pracy odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, np. odprawa pieniężna) nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT. Świadczenia te nie są sensu stricto odszkodowaniem, gdyż pracownik dobrowolnie przystępuje do ww. programu a rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze porozumienia stron. Ponadto zakończenie stosunku pracy u dotychczasowego pracodawcy nie jest równoznaczne z utratą możliwości zarobkowania w ogólności. Pracownik nie ponosi uszczerbku majątkowego, a wręcz przeciwnie dostaje dodatkowe świadczenie ponad to, które przewiduje zwyczajowo ustawa - Kodeks pracy lub ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT nie ma zastosowania do odpraw pieniężnych otrzymanych w ramach "uzyskania preferencyjnych warunków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron" w związku z niewymuszonym przystąpieniem przez pracownika do programu dobrowolnych odejść.

O tym, że ww. odprawa nie jest odszkodowaniem, świadczy nie tylko literalne brzmienie tej regulacji, ale również wyniki innych metod wykładni (w tym systemowej, funkcjonalnej, historycznej) uwzględniających specyfikę prawa pracy oraz intencje ustawodawcy. W pewnym sensie potwierdza to również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, w zakresie w jakim w odniesieniu do rzeczonej odprawy używa pojęcia odszkodowanie, jednakże czyni to w cudzysłowie, co dowodzi że sensu stricto odszkodowaniem nie jest. Trudno bowiem uznać, że w wyniku niewymuszonego przystąpienia pracownika do programu dobrowolnych odejść umożliwiającego uzyskanie "preferencyjnych warunków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron" pracownik poniósł szkodę.

Odnosząc się natomiast do Odprawy Obowiązkowej, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku PIT są wskazane w tym przepisie otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, z wyjątkiem odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy. Tym samym, otrzymana kwota Odprawy Obowiązkowej wypłaconej na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników nie korzysta ze zwolnienia z podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o PIT, a więc podlega opodatkowaniu podatkiem PIT - jako odprawa pieniężna wypłacona na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przepisy prawa należy uznać, że zarówno Odprawa Obowiązkowa wypłacona na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jak i Odprawa Dodatkowa, wypłacona na podstawie Porozumienia Stron podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. Zatem wypłacone odprawy będą stanowiły dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą ich wypłaty był stosunek pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.