IPPB4/4511-214/15-4/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. organu 16 lutego 2015 r.) oraz w piśmie z dnia 28 kwietnia 2015 r. (data nadania 30 kwietnia 2014 r., data wpływu 4 maja 2015 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 21 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-214/15-2/JK2 (data nadania 21 kwietnia 2015 r., data doręczenia 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 21 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-214/15-2/JK2 (data nadania 21 kwietnia 2015 r., data doręczenia 27 kwietnia 2015 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego odnośnie zadanego pytania.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2015 r. (data nadania 30 kwietnia 2014 r., data wpływu 4 maja 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od początku roku do końca lipca 2014 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona na czas nieokreślony w firmie niemieckiej. Umowa została zawarta przez firmę znajdującą się w Kolonii. Miejscem wykonywania pracy jest W. oraz miejsca na całym świecie. Do umowy stosuje się polskie prawo pracy. Wyżej wymieniona firma wysłała Wnioskodawczynię od pierwszego dnia pracy na projekt do Niemiec. Podczas pracy w Niemczech, Wnioskodawczyni była zobowiązana dokonywać co miesięcznej ewidencji w dzienniku pracy, tzw. "T.", na podstawie którego były rozliczane dni przepracowane w Polsce oraz w Niemczech. Na podstawie niniejszych ewidencji wnioskuje się, że ilość dni przepracowanych na terenie Polski w okresie od 1 stycznia do 31 lipca wynosiła 7 dni roboczych. Zwrot za koszty pobytu na projekcie (zakwaterowanie, taksówki, pociągi, bilety samolotowe), a także ryczałt za koszty wyżywienia Wnioskodawczyni otrzymywała na niemieckie konto bankowe, zaś wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę na polskie konto bankowe.

Z dniem 31 lipca 2014 r. umowa o pracę z firmą niemiecką została rozwiązana. Od 1 sierpnia Wnioskodawczyni mieszka i wykonuje pracę w Zurychu, w Szwajcarii, gdzie osiąga dochody ze stosunku pracy (umowa o pracę na czas nieokreślony), które tam są opodatkowane, tzw. podatek u źródła, a tym samym Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym w Szwajcarii. Wynagrodzenie wypłacane przez nowego pracodawcę jest Jej jedynym dochodem. Aktualnym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest Szwajcaria, gdzie znajduje się Jej także ośrodek interesów życiowych zarówno ścisłe powiązania osobiste (narzeczony jest Szwajcarem) jak i gospodarcze. Obecnie Wnioskodawczyni żyje w Szwajcarii, gdzie również dostała najdłuższe możliwe pozwolenie na pracę typu B dla obcokrajowców na 5 lat (dowód w postaci wydanego dokumentu przez gminę), wynajmuje tutaj mieszkanie (dowód-umowa mieszkalna podpisane na czas min. 1 roku), ma szwajcarskie ubezpieczenie zdrowotne i socjalne, zmieniła prawo jazdy polskie na szwajcarskie, (dowód w postaci szwajcarskiego prawo jazdy wydane na czas nieokreślony), a także ma tutaj znajomych i rodzinę w osobie brata.

Na terytorium Polski Wnioskodawczyni jest zameldowana, jednak nie posiada żadnego majątku ani nieruchomości, ani nie ma powiązań rodzinnych (mąż, dzieci). W Urzędzie Skarbowym Wnioskodawczyni zaktualizowała dane o miejscu zamieszkania.

W 2014 r. Wnioskodawczyni pracowała na polskiej umowie o pracę od 1 stycznia 2014 r. - 31 lipca 2014 r. (siedem miesięcy), zatrudniona przez niemiecka Spółkę z siedzibą w Niemczech. W okresie tym Wnioskodawczyni pracowała na projektach w Niemczech przez 120 dni roboczych, oraz 7 dni roboczych przepracowanych w Polsce. Od 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni pracuje i mieszka na stałe w Szwajcarii, gdzie osiąga dochody ze stosunku pracy (umowa o pracę na czas nieokreślony), które tam są opodatkowane. Wnioskodawczyni nadal jest zameldowana w Polsce, ale mieszka na stałe w Szwajcarii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dochody osiągnięte w Szwajcarii w roku 2014 Wnioskodawczyni nie będzie musiała uwzględnić przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu uzyskanego w Polsce i nie będzie miała zastosowania metoda wyłączenia z progresją wynikająca z art. 23 umowy pomiędzy Polską a Szwajcarią.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustaw, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle ww. przepisów z ustawy, obydwa punkty nie mają wobec sytuacji Wnioskodawczyni zastosowania.

Po pierwsze, rozpatrując kwestię ustalenia miejsca zamieszkania na podstawie centrum interesów życiowych należy brać pod uwagę posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych. W opisanym przez Wnioskodawczynię przypadku, centrum interesów gospodarczych jest położone w Szwajcarii, gdzie ma stałą pracę i jest też objęta pełnym obowiązkiem podatkowym, posiada mieszkanie, ubezpieczenie zdrowotne i socjalne oraz konto bankowe. Wnioskodawczyni ma tutaj także życiowego partnera i kontakty towarzyskie. Wnioskodawczyni mieszka tutaj od sierpnia 2014 r. nieprzerywanie, bez przyjazdów do Polski w okresie od sierpnia do końca grudnia 2014 r. i w kolejnych latach Wnioskodawczyni planuje tutaj rozwijać swoją karierę zawodową oraz założyć rodzinę.

Po drugie, jeśli chodzi o interpretację punktu drugiego, to według Wnioskodawczyni mimo umowy o pracę na terenie Polski z miejscem pracy w Warszawie, która obowiązywała przez około 210 dni w roku podatkowym 2014, pracowała przez większość czasu trwania umowy w Niemczech, gdzie też skupiała się ówczesna praca, projekty. W tym czasie pracowała tylko 7 dni roboczych w Polsce na podstawie dokonywanej co miesięcznej obowiązkowej ewidencji dla pracodawcy.

Reasumując powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że jeśli miejsce zamieszkania znajduje się za granicą (nie na terytorium Polski) to zgodnie z art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, to podlega Ona obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na jej terytorium. Stąd też, występuje tu ograniczony obowiązek podatkowy, to oznacza że opodatkowane są tylko dochody osiągnięte w Polsce za omawiany okres od stycznia do końca lipca.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dochody osiągnięte w Szwajcarii w roku 2014 nie musi uwzględnić przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu uzyskanego w Polsce i nie ma tutaj zastosowania metoda wyłączenia z progresją wynikająca z art. 23 umowy pomiędzy Polską a Szwajcarią, gdyż ośrodek interesów życiowych znajduje się w Szwajcarii, jak również nie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Stąd też, według Wnioskodawczyni podlega Ona obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na jej terytorium (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Szwajcarią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od 1 stycznia 2014 r. do końca lipca 2014 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona na czas nieokreślony w firmie niemieckiej. Miejscem wykonywania pracy była W. oraz miejsca na całym świecie. Ilość dni przepracowanych na terenie Polski w okresie od 1 stycznia do 31 lipca wynosiła 7 dni roboczych, a na projektach w Niemczech przez 120 dni roboczych. Na terytorium Polski Wnioskodawczyni jest zameldowana, jednak nie posiada żadnego majątku ani nieruchomości, ani nie ma powiązań rodzinnych (mąż, dzieci). W Urzędzie Skarbowym Wnioskodawczyni zaktualizowała dane o miejscu zamieszkania. Z dniem 31 lipca 2014 r. umowa o pracę z firmą niemiecką została rozwiązana. Od 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni mieszka i wykonuje pracę w Zurychu, w Szwajcarii, gdzie osiąga dochody ze stosunku pracy (umowa o pracę na czas nieokreślony), które tam są opodatkowane. Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym w Szwajcarii. Wynagrodzenie wypłacane przez nowego pracodawcę jest Jej jedynym dochodem. Aktualnym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest Szwajcaria, gdzie znajduje się Jej także ośrodek interesów życiowych zarówno ścisłe powiązania osobiste (narzeczony jest Szwajcarem) jak i gospodarcze. Obecnie Wnioskodawczyni żyje w Szwajcarii, gdzie również dostała najdłuższe możliwe pozwolenie na pracę typu B dla obcokrajowców na 5 lat. Wnioskodawczyni wynajmuje tutaj mieszkanie, ma szwajcarskie ubezpieczenie zdrowotne i socjalne, zmieniła prawo jazdy polskie na szwajcarskie, a także ma tutaj znajomych i rodzinę w osobie brata.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że od stycznia do lipca 2014 r. Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania w Polsce i podlegała w tym okresie w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegała opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodu. Natomiast od 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Szwajcarii, a tym samym podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawczynię na terytorium Szwajcarii, w okresie gdy posiada tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawczyni składając w Polsce zeznanie za 2014 r. z tytułu dochodów osiągniętych w Polsce nie ma obowiązku wykazywania dochodów osiągniętych w Szwajcarii i co za tym idzie nie będzie miała zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania - wyłączenia z progresją.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.