IPPB4/4511-1517/15-2/PP - PIT w zakresie powstania przychodu z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest pracodawcą w rozumieniu przepisów art. 3 Kodeksu Pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 8 Ordynacji Podatkowej w zw. z art. 31 ustawy PIT. Spółka działa w branży produkcyjnej (wyroby ze stali). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje pojazdy samochodowe, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 t. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Spółce funkcję, tj. użytkownikami powierzonych samochodów służbowych są przede wszystkim pracownicy pełniący funkcje kierownicze oraz zarządcze (w tym Dyrektor Zakładu, Dyrektor Personalny, Kierownicy działów produkcyjnych (dalej jako kadra menadżerska).

Do zadań kadry menadżerskiej zatrudnionej w Spółce należy prowadzenie w imieniu pracodawcy interesów Spółki oraz zajmowanie się sprawami majątkowymi Spółki co wymaga od tych pracowników częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy, określone w umowie o pracę. Ponadto pracownicy kadry menedżerskiej Spółki są zobowiązani do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Wnioskodawca dąży do zapewnienia możliwie dużej elastyczności i dostępności tej kategorii pracowników i, w przypadku konieczności, umożliwienia im szybkiego dojazdu do miejsca pracy (w tym również o nietypowych porach). Jak opisano powyżej, ze względu na funkcje pełnione przez wymienionych pracowników oraz specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (przedsiębiorstwo produkcyjne), może zdarzyć się, że pracownicy będą zobowiązani do niezwłocznego stawienia się w siedzibie Spółki, w celu rozwiązania nietypowej sytuacji biznesowej lub usunięcia skutków awarii technicznej.

Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest zatem od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Spółki) i dyspozycyjności. Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do kadry menadżerskiej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy. Miejsce świadczenia pracy kadry menadżerskiej lub miejsce, do którego należy się udać w celu prowadzenia spraw Spółki często znajduje się w znacznym oddaleniu od miejsca garażowania/postoju samochodu.

W Spółce obowiązuje procedura zarządzania flotą samochodową (dalej jako Procedura), która określa zasady przekazywania i użytkowania samochodów służbowych przez pracowników Spółki. Procedura szczegółowo określa zasady eksploatacji samochodu służbowego oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego trzymania. Procedura nakłada na pracowników (użytkowników samochodów), w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów, szereg obowiązków, m.in. są oni zobowiązania do należytego zabezpieczania samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto, użytkownicy samochodów zobowiązani są oni do:

* używania samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* wydania pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po zaprzestaniu korzystania z samochodu służbowego,

* przestrzegania terminów przeglądów i badań technicznych.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem/kradzieżą, Spółka nakłada na pracowników obowiązek garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania lub pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miej scem j ego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania/parkowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych jak również pełną dyspozycyjność kadry managerskiej co jest kluczowe dla funkcjonowania pracodawcy. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania/parkowania samochodu służbowego. Procedura nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie / parkowanie samochodu służbowego.

Powierzone samochody służbowe służą zatem realizacji obowiązków służbowych, w szczególności w sytuacjach wymagających zapewnienia stałej gotowości pracowników Spółki (w tym przede wszystkim kadry menadżerskiej) do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodów przez Spółkę. Spółka dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w Procedurze. W tym jednak przypadku wartość świadczenia związanego z wykorzystywaniem samochodu osobowego do celów prywatnych stanowi przychód dla pracownika Spółki.

Ze względu na powyższe rozwiązanie konsekwentnie pracownicy wykorzystują samochód służbowy na przejazdy z miejsca zamieszkania (miejsce garażowania) do miejsca wykonywania pracy (siedziba Spółki bądź inne miejsce wykonywania obowiązków służbowych) i z powrotem. Spółka użytkuje do celów działalności gospodarczej własne samochody oraz samochody na podstawie umów leasingowych. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym pracownik Spółki w (w tym pracownik należący do kadry menadżerskiej), któremu powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, korzystając z samochodu w celu dojazdu z miejsca garażowania/postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik Spółki (w tym pracownik należący do kadry menadżerskiej), któremu powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, korzystając z powierzonego mu samochodu w celu dojazdu z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, nie uzyskuje z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu PIT.

W ocenie Spółki przejazdy pracowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania/postoju, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację ich obowiązków służbowych wynikających z wewnętrznych zasad korzystania z samochodów obowiązujących w Spółce (przy jednoczesnym przejęciu od pracodawcy czynności związanych z bezpiecznym przechowywaniem powierzonego samochodu).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop-i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy PIT).

Ponadto należy wskazać, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikowi mienie (art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy Spółki przede wszystkim należący do kadry menadżerskiej zobowiązani są wykorzystywać powierzone im samochody do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa do garażowania/postoju w miejscu zamieszkania/przebywania, umożliwia pracownikom, zgodnie z Procedurą zarządzania flotą samochodów, realizację obowiązków służbowych oraz należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować po stronie tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania/przebywania do miejsca pracy i z powrotem (również w nietypowych porach) daje Spółce możliwość efektywnego wykorzystania czasu pracy pracowników Spółki, w szczególności kadry menadżerskiej, co przekłada się na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

A zatem, przejazdy pracowników Spółki (kadry menadżerskiej) Wnioskodawcy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/postoju (miejscem zamieszkania/przebywania) a siedzibą Spółki (lub innym miejscem wykonywania pracy) jako wykonywane w ramach realizacji zadań służbowych, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12. ust. 1 ustawy PIT (tekst jedn.: nieodpłatnego świadczenia). W konsekwencji, w odniesieniu do korzystania przez pracownika z samochodu służbowego w celach służbowych (tekst jedn.: dojazdu z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem), Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Prawidłowość takiego postępowania znajduje potwierdzenie, zdaniem Wnioskodawcy w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych np.:

interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

* z dnia 19 kwietnia 2013 r., Nr ILPB2/415-45/13-4/TR;

* z dnia 13 czerwca 2013 r., Nr ILPB1/415-300/13-2/TW;

* z dnia 3 lipca 2013 r., Nr ILPB2/415-400/13-2/JK;

* z dnia 31 grudnia 2013 r., Nr ILPB2/415-959/13-2/AJ;

interpretacje Dyrektora IS w Katowicach:

* z dnia 5 listopada 2012 r., Nr IBPBII/1/415-707/12/BD;

* z dnia 18 kwietnia 2013 r., Nr IBPBH/1/415-87/13/HK;

interpretacja Dyrektora IS w Łodzi:

* z dnia 18 marca 2013 r., Nr IPTPB1/415-771/12-2/MD;

interpretacje Dyrektora IS w Bydgoszczy:

* z dnia 17 stycznia 2012 r., Nr ITPB2/415-970/10/12-S/ENB;

* z dnia 19 kwietnia 2013 r., Nr ITPB2/415-84/13/MU;

interpretacje Dyrektora IS w Warszawie:

* z dnia 10 sierpnia 2012 r., Nr IPPB4/415-381/12-4/MP;

* z dnia 9 sierpnia 2012 r., Nr IPPB4/415-480/12-2/MP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej użytkuje pojazdy samochodowe, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 t. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Spółce funkcję, tj. użytkownikami powierzonych samochodów służbowych są przede wszystkim pracownicy pełniący funkcje kierownicze oraz zarządcze. Do zadań kadry menadżerskiej zatrudnionej w Spółce należy prowadzenie w imieniu pracodawcy interesów Spółki oraz zajmowanie się sprawami majątkowymi co wymaga od tych pracowników częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy, określone w umowie o pracę. Ponadto pracownicy kadry menedżerskiej Spółki są zobowiązani do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i zobowiązanie do przechowywania samochodów poza godzinami pracy poprzez ich parkowanie lub garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochody te są wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych-nie stanowią nieodpłatnego świadczenia. W związku z powyższym Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika z tego tytułu.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.