IPPB4/4511-1498/15-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania "zabezpieczenia alimentów" na czas procesu rozwodowego - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania "zabezpieczenia alimentów" na czas procesu rozwodowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z faktem, że mąż Wnioskodawczyni przestał łożyć na utrzymanie rodziny, w dniu 16 października 2012 r. Wnioskodawczyni złożyłam do Sądu Rejonowego pozew o alimenty wraz z wnioskiem o zabezpieczenie. Sąd Postanowieniem w dniu 23 października 2012 r. oddalił wniosek o zabezpieczenie alimentów. Następnie w listopadzie 2012 r. mąż Wnioskodawczyni w odpowiedzi na Jej pozew o alimenty, wniósł pozew o rozwód bez orzekania o winie. W odpowiedzi, Wnioskodawczyni wniosła pozew o rozwód z wyłącznej winy męża i mąż wówczas zmienił powództwo, żądając orzeczenia winy obu stron.

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w przedmiocie wniosku Wnioskodawczyni o zabezpieczenie powództwa w zakresie obowiązku alimentacyjnego postanowił zabezpieczyć powództwo poprzez zobowiązanie na czas trwania postępowania rozwodowego męża Wnioskodawczyni do łożenia kwoty 1200 zł miesięcznie tytułem alimentów na rzecz Wnioskodawczyni płatnych do Jej rąk do 10-ego dnia każdego miesiąca z góry. Wnioskodawczyni z mężem nie posiadają żadnych dzieci. Od lutego 2013 r. do dnia obecnego na konto Wnioskodawczyni co miesiąc wpływa od męża kwota 1.200,00 zł. W dalszym ciągu trwa postępowanie sądowe przed Sądem Okręgowym i rozwód nie został do dnia dzisiejszego orzeczony. Także do dnia dzisiejszego żadna ze stron nie wniosła o separację. W świetle prawa cały czas są małżeństwem, a pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej mężem istnieje z mocy ustawy wspólność majątkowa małżeńska (ustawowa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym kwoty 1.200 zł miesięcznie otrzymywane przez Wnioskodawczynię od męża na Jej rzecz od dnia 13 lutego 2013 r. w sytuacji, kiedy cały czas są małżeństwem, a rozwód nie został jeszcze orzeczony, są świadczeniami na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską i w związku z tym wyłączonych z zakresu stosowania Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl art. 2 ust. 1 pkt 7 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nieopodatkowane.

2. Czy też w zaistniałym stanie faktycznym kwoty 1200 zł miesięcznie otrzymywane przez Wnioskodawczynię od męża tytułem alimentów na Jej rzecz od dnia 13 lutego 2013 r. w sytuacji, kiedy cały czas są małżeństwem, a rozwód nie został jeszcze orzeczony, podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc wolne są od podatku do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane od dnia 13 lutego 2013 r. przychody nie są objęte podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 7 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Artykuł 27 Ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 583) stanowi, że "oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym." Obowiązek ten trwa aż do ustania małżeństwa, orzeczenia separacji lub rozwodu oraz unieważnienia małżeństwa.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Postanowieniu z dnia 28 października 2011 r.:

"Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że podstawą obowiązku świadczeń alimentacyjnych między małżonkami w czasie trwania małżeństwa, a więc także i w trakcie procesu o rozwód jest art. 27 k.r.o." I dalej w Postanowieniu Sąd Apelacyjny stwierdził kategorycznie: "Należy zatem stwierdzić, że podstawą materialnoprawną wniosku o udzielenie zabezpieczenia alimentów na rzecz małżonka, w trakcie trwania procesu o rozwód, jest art. 27 k.r.o."

Z utrwalonego orzecznictwa jednoznacznie wynika, że przychody uzyskiwane przez Wnioskodawczynię na podstawie Postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 13 lutego 2013 r. w przedmiocie Jej wniosku o zabezpieczenie powództwa w zakresie obowiązku alimentacyjnego, są przychodami z tytułu zaspokajania potrzeb rodziny z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i jako takie są zwolnione od podatku na mocy art. 2 ust. 1 pkt 7 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dalszym ciągu trwa postępowanie sądowe przed Sądem Okręgowym i rozwód nie został do dnia dzisiejszego orzeczony. Także do dnia dzisiejszego żadna ze stron nie wniosła o separację. W świetle prawa cały czas Wnioskodawczyni i jej mąż są małżeństwem, a pomiędzy nimi istnieje z mocy ustawy wspólność majątkowa małżeńska (ustawowa).

Zgodnie z treścią art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Artykuł 31 § 1 k.r.o.: "Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków."

Artykuł 31 § 2 k.r.o.: "Do majątku wspólnego należą w szczególności:

Niewątpliwym jest, że do czasu orzeczenia przez sąd rozwodu, małżeństwo Wnioskodawczyni ciągle trwa, a Wnioskodawczyni może dochodzić od męża zobowiązania go do przyczynienia się do zaspokajania potrzeb rodziny zgodnie z treścią art. 27 k.r.o.

Zgodnie z art. 753 § 1 zdanie pierwsze Ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101): "W sprawach o alimenty zabezpieczenie może polegać na zobowiązaniu obowiązanego do zapłaty uprawnionemu jednorazowo albo okresowo określonej sumy pieniężnej." Innymi słowy, w sprawach o alimenty formą zabezpieczenia - do czasu wydania wyroku - może być nakazanie przez sąd obowiązanemu zapłaty osobie uprawnionej jednorazowo albo okresowo określonej sumy pieniężnej. Świadczenia te mają charakter alimentacyjny.

Zgodnie z treścią uzasadnienia Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2007 r., III SA/Wa 3481/06: "Szeroko rozumiany charakter alimentacyjny danego świadczenia nie może sam w sobie decydować o jego opodatkowaniu jako alimentów." i dalej: "Sam charakter alimentacyjny określonego świadczenia nie pozwala na uznanie, że wszystkie świadczenia tego typu należy kwalifikować jako alimenty podlegające opodatkowaniu." Ponadto WSA w uzasadnieniu przytoczonego wyroku argumentował: "Ocenić zatem należało, czy świadczenie wypłacane przez jednego z małżonków drugiemu na zaspokajanie potrzeb, rodziny w postaci utrzymania tego małżonka w trakcie trwania procesu o unieważnienie małżeństwa (zobowiązanie takie w trybie zabezpieczenia zostało nałożone na męża Skarżącej) winno być uznane za podlegający opodatkowaniu przychód. Zdaniem Sądu na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej. Jak już wspomniano w myśl art. 27 k.r.o. oboje małżonkowie obowiązani są przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny. Obowiązek ten - jako wynikający z przepisu o charakterze ius cogens - powstaje przez zawarcie małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania lub unieważnienia. Dotyczy on małżonków nierozwiedzionych. Różni się zatem od obowiązku alimentacyjnego przewidzianego w art. 60 k.r.o. (obowiązek alimentacyjny pomiędzy rozwiedzionymi małżonkami) i dochodzonego w trybie art. 444 k.p.c., poprzez 4 dochodzenie roszczeń alimentacyjnych od drugiego małżonka na wypadek orzeczenie rozwodu. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone w ramach art. 27 k.r.o., zależy od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących danego małżonka. Określenie, iż każde z małżonków ma się przyczyniać do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną. Orzeczenie sądowe zatem w tym przedmiocie nie oznacza, że zakończyła się (ustała) majątkowa wspólność ustawowa. Zabezpieczenie potrzeb rodziny w trakcie trwania związku małżeńskiego w drodze orzeczenia sądowego stanowi realizację obowiązku wobec rodziny i jest tylko przesunięciem środków majątkowych w ramach tej samej majątkowej wspólności. W ocenie Sądu niewywiązywanie się dobrowolne małżonka z obowiązku zaspokajania potrzeb drugiego małżonka w trakcie trwania sprawy o unieważnienie małżeństwa i obciążenie go tym obowiązkiem na czas trwania takiej sprawy w formie zabezpieczenia, nie może powodować, że realizowanie tego typu świadczenia wywołuje w płaszczyźnie podatkowej niekorzystne skutki dla osoby otrzymującej takie świadczenie w porównaniu z sytuacją otrzymywania takiego samego świadczenia w ramach właściwie, tj. dobrowolnie realizowanego obowiązku przez współmałżonka. Skoro w tym drugim przypadku, jak już Sąd wyżej wywiódł, nie ma uzasadnionych podstaw do traktowania tego typu świadczeń jako opodatkowanych, to nie może tego zmienić dodatkowy, sądowy "tymczasowy nakaz" realizacji tegoż obowiązku ustawowego w trakcie trwającej sprawy. Dopuszczenie do różnego sposobu opodatkowania świadczeń przekazywanych między małżonkami (opodatkowanie świadczeń wymuszonych na pewien czas - czas trwania sprawy cywilnej i pozostawienie poza przedmiotem opodatkowania świadczeń realizowanych dobrowolnie), realizującymi w ten sposób zaspokajanie potrzeb rodziny, w ocenie Sądu można byłoby odczytać za naruszające zasady konstytucyjne ochrony i opieki nad rodziną oraz uwzględniania dobra rodziny w polityce społecznej i gospodarczej (art. 18 i art. 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.). Państwo ma bowiem stanowić gwarancje prawidłowego funkcjonowania rodziny, a zatem dążenie przy wykorzystaniu instrumentarium prawnego stworzonego przez Państwo do zagwarantowania spełniania przez małżonka obowiązków płynących z faktu założenia rodziny, w sytuacji uchybiania temu obowiązkowi, nie może w płaszczyźnie podatkowej nieść w sobie dla małżonka zaniedbywanego przez współmałżonka dodatkowych niekorzystnych następstw (opodatkowania czegoś, co w normalnym funkcjonowaniu rodziny takiemu opodatkowaniu nie jest poddawane) i prowadzić do powstania gorszej sytuacji finansowej niż w należycie funkcjonującej rodzinie. Nie można więc zaakceptować takiej wykładni art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., która doprowadziła organ podatkowy do stwierdzenia, iż zabezpieczenie realizujące zaspokojenie potrzeb drugiego z małżonków wypłacone ze wspólnego majątku małżonków, stanowiło dla Skarżącej przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu. Słusznie więc wywodzono w skardze, że istnienie między małżonkami wspólności majątkowej małżeńskiej także sprawia, że środki pieniężne wypłacane Skarżącej w trakcie małżeństwa nie mogły być potratowane jako przychody z innych źródeł. Skoro weszły one do wspólnego majątku małżonków, to Skarżąca mogła z nich korzystać bez możliwości żądania ich ponownego opodatkowania na etapie, przekazywania do realizacji potrzeb rodziny (taką potrzebą są też osobiste potrzeby współmałżonka)." (Wyrok WSA w Warszawie z 21 lutego 2007 r., III SA/Wa 3481/06).

Celem zabezpieczenia na czas trwania sprawy rozwodowej w tym przypadku jest natychmiastowe dostarczanie Wnioskodawczyni środków utrzymania na czas trwania postępowania o rozwód, w którym dochodzone jest roszczenie alimentacyjne. Chodzi zatem o to, aby Wnioskodawczyni nie była pozbawiona niezbędnych jej środków utrzymania, należnych od strony obowiązanej w trakcie trwania postępowania sądowego.

Dla określenia zakresu obowiązku małżonków, właściwa jest reguła, według której stopa życiowa wszystkich członków rodziny powinna być w zasadzie równa. Należy tutaj dodać, że w dniu 12 września 2014 r. w stosunku do osoby Wnioskodawczyni zostało wydane orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności o zaliczeniu Wnioskodawczyni do stopnia niepełnosprawności - umiarkowanego, gdzie zostało wskazane, że wymaga okresowo konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Na podstawie art. 27 k.r.o. małżonek może dochodzić od współmałżonka środków utrzymania w zakresie odpowiadającym obowiązkowi przyczyniania się przez niego do zaspokajania potrzeb rodziny. Dochodzenie tych roszczeń odbywa się tak jak dochodzenie roszczeń alimentacyjnych na rzecz osób uprawnionych. Właściwym sposobem ich dochodzenia jest droga procesu.

Jeżeli zatem postanowienie sądu przyznaje świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską, to zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy, nie stanowią one dla otrzymującej strony przychodu w rozumieniu przepisów ustawy i w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu.

Świadczenia te mające na celu zaspokojenie potrzeb rodziny, czy też jednego z małżonków w czasie trwania procesu rozwodowego nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem świadczenia te wobec trwania małżeństwa należy traktować jako ich majątek wspólny. Zostały one uzyskane w czasie trwania małżeństwa i należy je traktować jako majątek wspólny w świetle przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

Według Wnioskodawczyni zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy alimentów wypłacanych na rzecz byłego małżonka (wyłączonych z opodatkowania tylko do 700 zł), a więc w przepisie tym, chodzi o świadczenia pieniężne otrzymywane już po ustaniu małżeństwa. Podczas trwania rozwodu czy po orzeczeniu separacji małżeństwo jest nadal ważne, a zatem jakiekolwiek przekazywane kwoty przez męża na rzecz żony nie stanowią alimentów i pozostają wolne od podatku dochodowego w całości. Dopiero po orzeczeniu rozwodu nabiorą charakteru świadczeń stanowiących opodatkowany (po przekroczeniu 700 zł) przychód byłej żony, bowiem zostaną otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej. Wolą ustawodawcy było, aby zwolnieniem objęte były tylko - alimenty zasądzone trwale, a nie świadczenia o charakterze czasowym, przyznawane w drodze postanowienia sądu o zabezpieczeniu roszczeń alimentacyjnych, które nie podlegają opodatkowaniu jako świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jako objęte wspólnością majątkową małżeńską. Należy również nadmienić, że ewentualne opodatkowanie tych świadczeń podatkiem dochodowym spowodowałoby sytuację, w której żona (czyli osoba z pierwszej grupy podatkowej), którą jest ciągle, aż do dnia orzeczenia rozwodu, byłaby w sytuacji mniej korzystnej od byłej żony, która korzysta ze zwolnienia z podatku do wysokości 700 zł alimentów miesięcznie. Stałoby to w sprzeczności z art. 18 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym "małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się przychód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tego przepisu wymieniono jako źródło przychodu - "inne źródła".

Stosownie do art. 20 ust. 1 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 |i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z "innych źródeł". Użycie przez ustawodawcę zwrotu "w szczególności" przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Stosunki majątkowe między małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami powstaje z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 cyt. Ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie natomiast do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten - jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego - powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, ze realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawczyni, należy przywołać uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 201, w której Sąd wskazał, iż pomiędzy obowiązkiem ustanowionym w art. 27 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy a obowiązkiem alimentacyjnym (art. 128 i nast. oraz art. 60 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) istnieje pewne podobieństwo, jednak o tożsamości tych obowiązków nie może być mowy; można mówić co najwyżej o "alimentacyjnym charakterze" obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, konstatacja ta nie upoważnia jednak do formułowania tezy, że między małżonkami - w czasie trwania małżeństwa - istnieje obowiązek alimentacyjny sensu stricto.

Skoro zatem nie można mówić o alimentach w trakcie trwania związku małżeńskiego, to niewątpliwie, mimo określenia zasądzonego świadczenia mianem "zabezpieczenia alimentów", jest to w istocie świadczenie tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny.

Ze stanu faktycznego wynika, że od lutego 2013 r. do dnia obecnego na konto Wnioskodawczyni co miesiąc wpływa od męża kwota 1.200,00 zł tytułem zobowiązania na czas trwania postępowania rozwodowego tytułem alimentów na rzecz Wnioskodawczyni. W dalszym ciągu trwa postępowanie sądowe przed Sądem Okręgowym i rozwód nie został do dnia dzisiejszego orzeczony. Także do dnia dzisiejszego żadna ze stron nie wniosła o separację. W świetle prawa cały czas trwa małżeństwo Wnioskodawczyni, a pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej mężem istnieje z mocy ustawy wspólność majątkowa małżeńska (ustawowa).

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni tytułem zabezpieczenia kwota stanowi świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny, o którym mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego objęte wspólnością majątkową małżeńską, to stosownie do dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. świadczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do wykazania go w zeznaniu podatkowym.

Należy wskazać, że w związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1 za prawidłowe, odpowiedź na pytanie oznaczone Nr 2 staje się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.