IPPB4/4511-1496/15-2/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

* w części dotyczącej skorzystania przez pracownika mobilnego z wyżywienia w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków pracowniczych w innym miejscu niż miejsce zamieszkania - jest nieprawidłowe

* w części dotyczącej skorzystania przez pracownika mobilnego z wyżywienia w trakcie spotkania służbowego z innymi osobami, które to spotkania należą do jego obowiązków pracowniczych - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą siedzibę w Polsce. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W niektórych umowach o pracę zawartych przez Wnioskodawcę z pracownikami (dalej "pracownicy mobilni"), jako miejsce pracy określa się miejscowość, w której znajduje się zakład pracy oraz obszar jednego lub kilku województw. W takim przypadku, miejsce pracy danego pracownika obejmuje miejscowość, w której znajduje się miejsce zamieszkania takiego pracownika, wykonując obowiązki pracownicze na obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce pracy pracownik mobilny nie pozostaje w podróży służbowej.

Wykonywanie obowiązków określonych w umowie o pracę na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy wymusza na pracownikach mobilnych skorzystanie z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, przy czym:

Wnioskodawca jest określany na fakturach lub rachunkach, jako nabywca usług gastronomicznych, cateringowych czy stołówkowych.

Skorzystanie przez pracownika mobilnego z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej jest nieodpłatne, gdyż zapłata za wykonaną usługę dokonywana jest przez Wnioskodawcę (np. przelewem bankowym z rachunku bankowego Wnioskodawcy lub za pośrednictwem karty płatniczej udostępnionej pracownikowi mobilnemu przez Wnioskodawcę) albo w przypadku, gdy zapłata za usługę następuje przez pracownika mobilnego, to Wnioskodawca zwraca pracownikowi mobilnemu poniesione koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nieodpłatne skorzystanie przez pracownika mobilnego, nie będącego w podróży służbowej, z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, położonej na obszarze, wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy, stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, jeżeli przyczyną skorzystania przez pracownika z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania jest wykonywanie przez niego obowiązków pracowniczych w innym miejscu niż miejsce jego zamieszkania.

2. Czy nieodpłatne skorzystanie przez pracownika mobilnego, nie będącego w podróży służbowej, w trakcie spotkania służbowego z innymi osobami, które to spotkania należą do jego obowiązków pracowniczych, z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej, w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, położonej na obszarze, wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej "ustawa o PIT") przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia:

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które: (i) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), (ii) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, (iii) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Skorzystanie przez pracownika mobilnego nie będącego w podróży służbowej, z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, położonej na obszarze, wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy następuje w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, tj. w interesie pracodawcy.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne skorzystanie przez pracownika mobilnego, nie będącego w podróży służbowej, z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, położonej na obszarze, wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy nie stanowi dla pracownika przychodu, o którym mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, jeżeli przyczyną skorzystania przez pracownika z usługi gastronomicznej, cateringowej czy stołówkowej w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania jest wykonywanie przez niego obowiązków pracowniczych w innym miejscu niż miejsce jego zamieszkania.

Zdaniem Wnioskodawcy nieodpłatne skorzystanie przez pracownika mobilnego, nie będącego w podróży służbowej, w trakcie spotkania służbowego z innymi osobami, które to spotkania należą do jego obowiązków pracowniczych, z usługi gastronomicznej, cateringowej, czy stołówkowej, w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, położonej na obszarze, wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce pracy, nie stanowi dla pracownika przychodu o którym mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika:

* w części dotyczącej skorzystania przez pracownika mobilnego z wyżywienia, finansowanego przez pracodawcę, w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków pracowniczych w innym miejscu niż miejsce zamieszkania - jest nieprawidłowe

* w części dotyczącej skorzystania przez pracownika mobilnego z wyżywienia w trakcie spotkania służbowego z innymi osobami w miejscowości innej niż miejscowość jego zamieszkania, które to spotkania należą do jego obowiązków pracowniczych - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 19, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Użyty w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakiekolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosownych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy a nie prywatny.

Odnosząc powyższe ustalenia na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, że korzystanie z usług gastronomicznych, cateringowych, czy stołówkowych w trakcie spotkań z innymi osobami, w tym pracownikowi i/lub zleceniobiorcami świadczącymi pracę na rzecz Wnioskodawcy lub przedstawicieli klientów Wnioskodawcy, które to spotkania mają charakter służbowy i ich odbywanie wchodzi w zakres obowiązków pracowniczych pracowników mobilnych, można traktować po stronie pracowników Spółki jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie.

W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez Spółkę poczęstunku nie są przypadkowe osoby fizyczne. Są to osoby, które co do zasady są zaangażowane w budowanie i podtrzymywanie relacji handlowych ze Spółką lub mogą stać się potencjalnie partnerami handlowymi Spółki. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Spółki ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. Pracownicy, kontrahenci i zleceniobiorcy nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako reprezentanci odpowiednio Spółki i spółek kontrahentów. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków pracowniczych.

W przypadku korzystania przez pracowników mobilnych z usługi gastronomicznej, cateringowej, czy stołówkowej samodzielnie, gdy przyczyną skorzystania przez pracownika z usługi finansowanej przez Spółkę jest konieczność wykonywania swoich obowiązków w innej miejscowości niż miejsce jego zamieszkania, to tego rodzaju wydatek ponoszony jest w interesie pracownika i to jemu przynosi wymierną korzyść, zważywszy, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania (bądź nie) obowiązków służbowych. Dotyczy to zarówno finansowania wyżywienia w ramach podróży służbowej (na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt II FSK 1516/13), jak i wyjazdów służbowych niebędących podróżą służbową.

Ponadto stwierdzić należy, że korzystanie przez pracownika mobilnego niebędącego w podróży służbowej z wyżywienia finansowanego przez pracodawcę ma charakter wymierny i indywidualny.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej skorzystania przez pracownika mobilnego z wyżywienia sfinansowanego przez pracodawcę w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków pracowniczych w miejscowości innej niż miejscowość ich zamieszkania należy uznać za nieprawidłowe, bowiem niewątpliwie zostało ono spełnione za zgodą i w interesie pracownika, ponieważ tego rodzaju świadczenie otrzymywane przez pracownika ma dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostało mu ono przekazane, To że charakter obowiązków służbowych wykonywanych przez pracownika wiąże się z jego wyjazdami, nie oznacza, że pracodawca ma obowiązek pokrywać (finansować) posiłki dla niego. Pracownik niezależnie gdzie wykonuje obowiązki służbowe, zawsze przecież ponosi wydatki związane z wyżywieniem, a tylko wówczas gdy jest w podróży służbowej, pracodawca jest zobowiązany na sfinansowanie podwyższonych kosztów wyżywienia, co nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie. W związku z powyższym pracownik mógłby zaoszczędzić wydatek, który i tak musiałby ponieść niezależnie od tego, czy w danym momencie przebywa w pracy, czy w miejscu zamieszkania. Tym samym pracownik uzyskuje przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka powinna pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej sfinansowania wyżywienia pracownikowi w ramach wykonywania obowiązków służbowych w miejscowości innej niż jego zamieszkania w trakcie spotkania służbowego z innymi osobami, które to spotkania należą do jego obowiązków pracowniczych jest prawidłowe, bowiem w tym przypadku spotkania służbowe niewątpliwie leżą w interesie pracodawcy. Ponadto pracownik, gdyby nie konieczność wywiązywania się z obowiązków służbowych nie miałby powodu, aby korzystać z wyżywienia finansowanego przez pracodawcę lub otrzymywać zwrot kosztów posiłku spożytego na spotkaniu. W związku z tym pracownik nie uzyskuje przysporzenia majątkowego, polegającego na zaoszczędzeniu wydatku, którego i tak by nie poniósł, gdyby nie konieczność świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Tym samym Spółka nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2015 r. poz. 658, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.