IPPB4/4511-1179/15-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 16 grudnia 2013 r. Sp. z o.o. (Wnioskodawca) wypowiedziała z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, umowę o pracę Pana Roberta O. - pracownika zatrudnionego dotychczas w Spółce na stanowisku kierownik biura. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 marca 2014 r. Pracodawca wypłacił za ten okres pracownikowi należne wynagrodzenie. Pismem z dnia 24 grudnia 2013 r. pracownik wniósł do Sądu Pracy, działającego przy Sądzie Rejonowym pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Pracownik zarzucił pracodawcy naruszenie procedury dotyczącej wypowiedzenia umowy o pracę w postaci terminu zwolnienia go z pracy i postawieniu mu nieuzasadnionych zarzutów. W odpowiedzi na pozew pracodawca podniósł w szczególności, że pracownik nieterminowo wywiązywał się z powierzonych mu zadań lub w ogóle ich nie wykonywał. Wspomniał, że wskazane w wypowiedzeniu umiejętności, których nie posiada pracownik, są kluczowe do wykonywania powierzonych mu obowiązków w sposób profesjonalny i rzetelny. Ich brak utrudniał i uniemożliwiał wywiązywanie się pracownika z powierzonej pracy. Ponadto w związku z przeprowadzaną reorganizacją struktur Spółki, stanowisko zajmowane przez pracownika zostało zlikwidowane.

Pracownik zmienił roszczenie na odszkodowanie w wysokości trzech pensji brutto (15.787,56 zł) z tytułu uznania wypowiedzenia za bezzasadne. Argumentował to faktem, że krzywdzący zarzut o utracie do niego zaufania, pozbawia go możliwości ubiegania się o odprawę. Spółka zaproponowała pracownikowi zawarcie ugody, na mocy której wszelkie wzajemne roszczenia, wynikające z rozwiązania stosunku pracy zostałyby wyczerpane, a pracownik otrzymałby kwotę w wysokości 8.500 zł brutto. Pracownik wyraził wolę ugodowego załatwienia sprawy, jednakże zaproponował kwotę w wysokości roszczenia głównego, a więc 15.787,56 zł. W odpowiedzi na stanowisko pracownika, Spółka wystosowała kolejną propozycję ugodowego zakończenia sporu, oferując kwotę 10.000 zł brutto. Ostatecznie, w dniu 1 października 2015 r. Spółka zawarła z pracownikiem ugodę przed Sądem Pracy, na podstawie której zobowiązała się do wypłaty odszkodowania w wysokości 12.000,00 zł brutto w zamian za rezygnację pracownika z odsetek ustawowych za zwłokę, zniesienie wzajemnych kosztów postępowania i zniesienie wszelkich roszczeń pracownika związanych z wypowiedzeniem mu umowy o pracę. Kwota ta została ustalona przez strony samodzielnie w drodze negocjacji.

Odszkodowanie, o którym mowa powyżej, zostało pracownikowi wypłacone. Spółka na podstawie art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrała jako płatnik od wypłacanego odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy.

Pismem z dnia 4 października 2015 r. pracownik wystąpił do Spółki z żądaniem wpłaty na jego rachunek bankowy pełnej kwoty, o której mowa w zawartej ugodzie sądowej, to jest do wpłacenia w jego ocenie brakującej kwoty stanowiącej równowartość podatku dochodowego jaką pobrała Spółka. Pracownik wskazał w tym piśmie, że w jego ocenie należne mu odszkodowanie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dnia 5 października 2015 r. Spółka poinformowała pracownika, że w jej ocenie, tego typu odszkodowanie nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, skutkiem czego na Spółce, która jest podmiotem wypłacającym tę należność ciążą obowiązki płatnika. Spółka postanowiła wystąpić o interpretację przepisów prawa podatkowego celem wyeliminowania wątpliwości w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata należności opisanej w stanie faktycznym, nazwana przez pracodawcę i pracownika odszkodowaniem w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, w zamian za rezygnację z odsetek ustawowych za zwłokę, zniesienie wzajemnych kosztów postępowania, jak również znosząca wszelkie roszczenia pracownika związane z wypowiedzeniem mu umowy o pracę, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21. ust. 1. pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy wypłacając tę należność pracownikowi, na Spółce ciążyły obowiązki podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy zakres zwolnienia wynikający z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się wyłącznie do odszkodowań, których wysokość albo zasady ustalania wynikają z przepisów w prawa. Natomiast w powyższym przypadku ani wysokość, ani zasady ustalania świadczenia, które na podstawie zawartej ugody sądowej Spółka wypłaciła pracownikowi, nie wynikają wprost z przepisów ustawowych ani z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jakichkolwiek przepisów ustawowych. Strony uzgodniły kwotę odszkodowania w drodze wzajemnych negocjacji.

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że ma on zastosowanie jedynie do odszkodowań wypłacanych za wyrządzoną szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę a nie za utracone korzyści. Tym samym wypłacane na podstawie ugody sądowej odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę nie zawsze podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. W tym przypadku nie została wyrządzona pracownikowi szkoda rzeczywista (strata) - nie poniósł on żadnego uszczerbku we własnym majątku. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że charakter wypłaconej kwoty bardziej przypomina pewnego rodzaju odszkodowanie za utracone korzyści w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę (pensja, którą pracownik otrzymywałby gdyby nadal pracował) oraz stanowi rekompensatę za zrzeczenie się roszczeń, a zatem kwota ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym ba zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

* określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

* odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

* odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

* odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

* odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

* odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie "inne" rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a także, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. Jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem czy też nie.

Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie utraconych korzyści podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest racjonalne. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął. Natomiast stratą jest niewątpliwie pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów, albo na przybyciu pasywów. Odszkodowanie za stratę ma na celu wyrównanie uszczerbku w majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność.

Jak już wyjaśniono, zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 16 grudnia 2013 r. Wnioskodawca wypowiedział, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, umowę o pracę pracownikowi zatrudnionemu dotychczas w Spółce na stanowisku kierownik biura. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 marca 2014 r. Pismem z dnia 24 grudnia 2013 r. pracownik wniósł do Sądu Pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Pracownik zarzucił pracodawcy naruszenie procedury dotyczącej wypowiedzenia umowy o pracę w postaci terminu zwolnienia go z pracy i postawieniu mu nieuzasadnionych zarzutów. W odpowiedzi na pozew pracodawca podniósł w szczególności, że pracownik nieterminowo wywiązywał się z powierzonych mu zadań lub w ogóle ich nie wykonywał. Wspomniał, iż wskazane w wypowiedzeniu umiejętności, których nie posiada pracownik, są kluczowe do wykonywania powierzonych mu obowiązków w sposób profesjonalny i rzetelny. Ich brak utrudniał i uniemożliwiał wywiązywanie się pracownika z powierzonej pracy. Ponadto w związku z przeprowadzaną reorganizacją struktur Spółki, stanowisko zajmowane przez pracownika zostało zlikwidowane.

Pracownik zmienił roszczenie na odszkodowanie w wysokości trzech pensji brutto (15.787,56 zł) z tytułu uznania wypowiedzenia za bezzasadne. Argumentował to faktem, że krzywdzący zarzut o utracie do niego zaufania, pozbawia go możliwości ubiegania się o odprawę. Spółka zaproponowała pracownikowi zawarcie ugody, na mocy której wszelkie wzajemne roszczenia, wynikające z rozwiązania stosunku pracy zostałyby wyczerpane, a pracownik otrzymałby kwotę w wysokości 8.500 zł brutto. Pracownik wyraził wolę ugodowego załatwienia sprawy, jednakże zaproponował kwotę w wysokości roszczenia głównego, a więc 15.787,56 zł. W odpowiedzi na stanowisko pracownika, Spółka wystosowała kolejną propozycję ugodowego zakończenia sporu, oferując kwotę 10.000 zł brutto. Ostatecznie, w dniu 1 października 2015 r. Spółka zawarła z pracownikiem ugodę przed Sądem Pracy, na podstawie której zobowiązała się do wypłaty odszkodowania w wysokości 12.000,00 zł brutto w zamian za rezygnację pracownika z odsetek ustawowych za zwłokę, zniesienie wzajemnych kosztów postępowania i zniesienie wszelkich roszczeń pracownika związanych z wypowiedzeniem mu umowy o pracę. Kwota ta została ustalona przez strony samodzielnie w drodze negocjacji.

Wskazać należy, że w myśl art. 50 § 3 Kodeksu pracy, jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (art. 50 § 4 ww. Kodeksu).

Z uwagi na fakt zawarcia w niniejszej sprawie ugody wskazać należy, że jest ona jako jeden z typów umowy - uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). Zgodnie z art. 917 tego Kodeksu, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron.

Zauważyć należy, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że określone w ugodzie sądowej odszkodowanie przyznane pracownikowi Wnioskodawcy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak sam Wnioskodawca wskazał, wypłacone pracownikowi odszkodowanie nie jest odszkodowaniem należnym i wynikającym z Kodeksu pracy, wysokość wypłaconej kwoty została ustalona w drodze negocjacji i ustaleń pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Wysokość przyznanego pracownikowi Wnioskodawcy odszkodowania nie została więc ustalona w oparciu o przepisy Kodeksu pracy. Zatem skoro wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie ugody sądowej odszkodowanie nie jest odszkodowaniem związanym z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę, a jego wysokość wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny i jego wysokość uwzględnia interesy obu stron, to nie korzysta ze zwolnienia na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wskazać należy, że wypłacone pracownikowi Wnioskodawcy odszkodowanie również nie korzysta ze zwolnienia na mocy powołanego przepisu, bowiem wypłacona kwota ma zrekompensować byłemu pracownikowi utracone korzyści (utracone dochody) jakie mógłby osiągnąć, gdyby nadal był zatrudniony. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że kwota odszkodowania wypłaconego przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika, na mocy zawartej ugody sądowej - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca prawidłowo pobrał i wpłacił do właściwego urzędu skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.