IPPB4/4511-110/16-4/MS1 - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu udziału pracowników w imprezach i wyjazdach o charakterze integracyjnym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2016 r. (data nadania 29 marca 2016 r., data wpływu 31 marca 2016 r.) na wezwanie z dnia 18 marca 2016 r. Nr IPPB4/4511-110/16-2/MS1 (data nadania 21 marca 2016 r., data doręczenia 23 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu udziału pracowników w imprezach i wyjazdach o charakterze integracyjnym - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu udziału pracowników w imprezach i wyjazdach o charakterze integracyjnym.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 18 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-110/16-2/MS1 (data nadania 21 marca 2016 r., data doręczenia 23 marca 2016 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 24 marca 2016 r. (data nadania 29 marca 2016 r., data wpływu 31 marca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) organizuje imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne lub imprezy kulturalno-oświatowe dla swoich pracowników. Przykładowo są to:

* wyjazd sportowo-rekreacyjny w góry - obejmujący przykładowo: nocleg, wyżywienie, rezerwację karnetów narciarskich, przejazd autokarem lub pociągiem, opiekę instruktorów podczas pobytu na stoku, turniej curlingu lub podobny, ubezpieczenie NNW uczestników wyjazdu,

* spotkanie w restauracji lub klubie dla pracowników lub pracowników i innych uprawnionych osób połączone z imprezą sportową, kulturalną lub rekreacyjną,

* spotkanie kulturalno-rekreacyjne dla dzieci - obejmujące wynajem sali, zabawy, konkursy, pokaz np. iluzjonisty, poczęstunek itp.

* wycieczka po Warszawie z przewodnikiem - omawiającym zabytki, historię miasta itp.

Całość albo część kosztów uczestnictwa pracowników w tych imprezach/wyjazdach pokrywana jest ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej ZFŚS). Wysokość finansowania dotycząca konkretnego pracownika jest aktualnie zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej, rodzinnej, finansowej. Przy czym polega to na tym, że pracownicy, których dochód na osobę w rodzinie jest wyższy, uiszczają określone kwotowo dopłaty, zaś pracownicy o dochodach niższych mają świadczenia w całości sfinansowane z ZFŚS.

Koszty uczestnictwa obejmują: koszty podróży, koszty zakwaterowania (jeżeli wyjazd jest dłuższy niż jednodniowy), koszty posiłków, koszty imprez, wycieczek itp.

Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę dotyczą zazwyczaj łącznie całego kosztu imprezy (czasami na fakturach wyodrębnione są elementy składowe imprezy), przy czym w żadnym wypadku koszt ten nie jest dzielony przez wynajętą do organizacji firmę na poszczególnych uczestników.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję, pozwalającą na określenie, kto z pracowników uczestniczył w imprezach/wyjazdach.

W piśmie z dnia 24 marca Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje.

Imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne oraz imprezy kulturalno-oświatowe organizowane przez Wnioskodawcę mają na celu integrację pracowników, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy finansowanie części lub całości opisanych w stanie faktycznym świadczeń przez Wnioskodawcę z ZFŚS powoduje powstanie po stronie pracowników przychodu podatkowego opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowanie części lub całości opisanych w stanie faktycznym świadczeń przez Wnioskodawcę z ZFŚS nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu podatkowego opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powoduje powstania obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami podatkowymi osoby fizycznej są co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W zakresie przychodów ze stosunku pracy ustawa uszczegóławia (art. 12 ust. 1 ww. ustawy), że przychodami tymi są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przez wiele lat punktem spornym pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi była kwestia nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców oraz świadczeń częściowo odpłatnych, jako przychodu podatkowego pracowników. Spór został ostatecznie rozstrzygnięty wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności z Konstytucją przepisów art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tym, że Trybunał wyjaśnił, iż przepisy te należy rozumieć w ten sposób, że sformułowanie "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził:

"Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

Czyli, zgodnie z powołanym orzeczeniem, przychód pracownika powstaje, gdy łącznie spełnione są trzy warunki:

* zgoda pracownika,

* świadczenie jest w interesie pracownika (a nie pracodawcy),

* korzyść jest wymierna i zindywidualizowana.

W uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej interesu pracownika TK stwierdził, że:

"Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania."

Zatem TK uznał wyjazdy integracyjne i szkoleniowe za organizowane w interesie pracodawcy a nie pracownika i nie stanowiące z tego względu przychodu podatkowego pracownika.

W uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej wymiaru korzyści TK stwierdził, że:

* "udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku (por. pkt 3.4.7. uzasadnienia) - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść."

* "Kwota podlegająca opodatkowaniu, jako czynnik determinujący wysokość podatku, musi być zatem ściśle określona. Tymczasem, jak podkreślił wnioskodawca, poniesienie przez pracodawcę kosztu zakupu świadczenia (zapłata ceny) nie ma prostego związku z wysokością przychodu osiągniętego przez danego pracownika. W większości stanów faktycznych nie jest możliwe dokładne określenie zakresu, w jakim każdy pracownik korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Opodatkowanie uczestnictwa czy też nawet samego zaproszenia na spotkanie integracyjne powodowałoby, że podatkowi podlegałby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nim udział. Przepisy u.p.d.o.f. nie dają zaś podstaw do takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż - zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób."

Z powyższego wynika, że, jeżeli wydatku nie można przypisać indywidualnie pracownikowi, to tylko z tego jednego powodu nie można określić pracownikowi przychodu. Nie można w szczególności dzielić arytmetycznie kosztów spotkania integracyjnego na liczbę uczestniczących w nim pracowników. W tym przypadku nie ma znaczenia rodzaj wydatków ponoszonych przez pracodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku nie można pracownikom Wnioskodawcy obiektywnie, indywidualnie przypisać konkretnej kwoty przychodu podatkowego.

Jak podano to w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca organizuje imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne lub imprezy kulturalno-oświatowe dla swoich pracowników. Przykładowo są to:

Przede wszystkim należy podnieść, że wszystkie imprezy i wyjazdy organizowane przez pracodawcę dla szerokiego kręgu swoich pracowników mają obiektywnie wymiar integracyjny nawet, jeżeli wprost w opisie przedsięwzięcia nie jest to pojęcie wprost użyte. Nie ulega przy tym wątpliwości, że imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników, lecz także dla pracodawcy. Zatem, nawet jeśli pracownik uczestniczy w imprezach przedstawionych powyżej, dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie organizowana przez pracodawcę impreza, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Jednak, nawet gdyby przyjąć, że opisane w stanie faktycznym przedsięwzięcia nie są imprezami integracyjnymi i powodują jakieś przysporzenie majątkowe po stronie pracownika, to, zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu finansowania tych świadczeń przez Wnioskodawcę z ZFŚS nie można zindywidualizować przychodu konkretnego pracownika, nawet w sytuacji, gdy wiadomo kto konkretnie wziął udział w danej imprezie. Stan faktyczny jest bowiem taki, że Wnioskodawca uiszcza na rzecz wynajętej firmy pełną opłatę za organizację imprezy (fakturujący nie dokonuje podziału kwoty do zapłaty na części przypadające na konkretnych uczestników), zaś pracownicy wnoszą dopłaty kwotowe uzależnione od ich sytuacji materialnej, rodzinnej, finansowej.

W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, nie można, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz treścią orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, przypisać poszczególnym pracownikom indywidualnych konkretnych kwot wartości otrzymanego świadczenia. Wymagałoby to bowiem w pierwszym kroku arytmetycznego podzielenia całej wartości faktury (obejmującej różne części składowe) na liczbę pracowników, co jest, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, niezgodne przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowanie uczestnictwa czy też nawet samego zaproszenia na spotkanie integracyjne powodowałoby bowiem, że podatkowi podlegałby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nim udział. Przepisy nie dają zaś podstaw do takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób.

Po opublikowaniu powyższego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego sądy administracyjne, stosując się do jego rozstrzygnięcia orzekają o niewystępowaniu u pracowników przychodu w przypadku, gdy nie można konkretnemu pracownikowi przypisać konkretnej indywidualnej kwoty przychodu. Przykładowo, w wyroku z dnia 12 grudnia 2014 r. sygnatura akt II FSK 3274/14 stwierdził, że "Nie jest bowiem możliwe ustalenie zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy Barbórkowej. Przychodu nie można zaś ustalać w drodze działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy Barbórkowej przez liczbę pracowników biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretację. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do takiego działania. Przychód nie może zostać przypisany hipotetycznie, musi on wynikać z rzeczywistych zdarzeń. Wnioskodawca twierdzi, że zakupuje towary i usługi, jednak nie jest w stanie wskazać, w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług i towarów korzystają. Brak jest ustaleń, czy dana osoba (pracownik) z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzysta. Skoro nieodpłatnych świadczeń nie można przyporządkować konkretnemu pracownikowi, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu udziału pracownika w imprezach Barbórkowych organizowanych przez pracodawcę. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik otrzymał świadczenie, a jeśli otrzymał, to na czym konkretnie ono polegało.

Minister Finansów, wydając ostatnio indywidualne interpretacje prawa podatkowego jednoznacznie prezentuje w nich stanowisko, że finansowanie przez pracodawcę ze środków ZFŚS różnych świadczeń dla pracowników nie jest zaliczane do przychodów podatkowych tych pracowników. Stanowiska te dotyczą zarówno imprez określanych jako integracyjne, jak i finansowania rozrywek sportowych (np. toru kręglowego, spartakiady), wycieczek turystycznych, zakupu środków spożywczych itd.

I tak:

W interpretacji z dnia 18 grudnia 2015 r. o sygnaturze IPTPB3/4511-208/15-4/PM reprezentujący Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał za prawidłowe stanowisko wnioskującego o interpretację, zgodnie z którym sfinansowanie przez szkołę z ZFŚS wycieczki dla nauczycieli zorganizowanej po zakończeniu roku szkolnego nie stanowi przychodu indywidualnego pracownika, ponieważ na fakturze wystawionej szkole za wycieczkę przez firmę ją organizującą była łączna cena za całe przedsięwzięcie, a nie można szacować arytmetycznie kosztu przypadającego na jednego pracownika.

W interpretacji z dnia 12 listopada 2015 r. o sygnaturze IPTPB1/4511-468/15-4/ASZ reprezentujący Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskującego, zgodnie z którym sfinansowanie z ZFŚS imprezy kulturalno - oświatowej (bilety wstępu, posiłek, dojazd autokarem) stanowiło przychód podatkowy pracowników. Dyrektor Izby Skarbowej stanął na stanowisku, że, zgodnie z treścią omawianego powyżej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego pracownik przychodu nie otrzymuje, a płatnik nie ma obowiązku obliczania i pobierania zaliczek.

W interpretacji z dnia 16 listopada 2015 r. o sygnaturze ILPB1/4511-1-1249/15-2/AG reprezentujący Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko wnioskującego, że w przypadku zorganizowania przez zakład pracy zabaw dla dzieci pracowników z okazji mikołajek oraz Dnia Dziecka (sfinansowanych z ZFŚS) przychodem dla pracownika jest wartość tylko tych świadczeń, z których dziecko (lub opiekun) na pewno skorzysta w trakcie zabawy lub zabierze do domu (będą to świadczenia wydawane na podstawie kuponów, biletów wstępu oraz paczki ze słodyczami i zabawki). Natomiast wartość pozostałych świadczeń, tj. organizacja imprezy, wynajem sprzętu, udział w zajęciach manualnych, nagrody i inne atrakcje, których wartość przypadająca na jednego uczestnika jest niemożliwa do ustalenia - nie stanowi przychodu podatkowego. W uzasadnieniu interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził m.in. "W tym stanie rzeczy oraz wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział dzieci pracowników w ww. imprezach organizowanych przez Wnioskodawcę, nie generuje po stronie pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodem pracownika z tytułu umowy o pracę jest natomiast wartość otrzymanego przez jego dziecko świadczenia rzeczowego w postaci świadczenia wydawanego na podstawie kuponów, biletów wstępu oraz paczki ze słodyczami i zabawki, z tym, że korzystającym ze zwolnienia od podatku na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy."

W zmianie interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2015 r. o sygnaturze DD3.8222.2.297.2015.OBQ Minister Finansów uznał, że świadczenie pracodawcy polegające na zakupie toru na kręgle i przeznaczeniem go na udostępnianie pracownikom (sfinansowane z ZFŚS) nie stanowi przychodu pracowników, ponieważ nie można wskazać kto i w jakim zakresie z toru tego korzysta a pracownik ma bowiem przychód tylko wtedy, gdy można mu przypisać wartość nieodpłatnie otrzymanego świadczenia. W uzasadnieniu interpretacji Minister Finansów stwierdził "W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udostępnienie pracownikom, wykupionego przez Wnioskodawcę toru do kręgli, nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. W tym przypadku nie są bowiem spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału, a co za tym idzie tego rodzaju świadczenie nie kreuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Z tych też względów, za prawidłowe uznaje się stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym korzystanie z toru przez pracowników jak również sama możliwość korzystania z tego toru znajduje się poza zakresem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych."

W zmianie interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2015 r. o sygnaturze DD3.8222.2.346.2015.MCA Minister Finansów uznał za prawidłowe stanowisko wnioskującego, zgodnie z którym wartość zakupionych przez pracodawcę z ZFŚS artykułów spożywczych na zorganizowaną imprezę kulturalno-rozrywkową z zabawą i konkursami dla pracowników, emerytów, rencistów i ich rodzin nie stanowi przychodu podatkowego uczestników imprezy ponieważ nie można ustalić wartości świadczenia przypadającej na daną osobę. W uzasadnieniu swojego stanowiska Minister stwierdził "Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. (...) W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że zakup artykułów spożywczych na zorganizowaną imprezę kulturalno-rozrywkową ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 11 ustawy PIT.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

* jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

* jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

* jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

* w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca organizuje imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne lub imprezy kulturalno-oświatowe dla swoich pracowników. Całość albo część kosztów uczestnictwa pracowników w tych imprezach/wyjazdach pokrywana jest ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę dotyczą zazwyczaj łącznie całego kosztu imprezy (czasami na fakturach wyodrębnione są elementy składowe imprezy), przy czym w żadnym wypadku koszt ten nie jest dzielony przez wynajętą do organizacji firmę na poszczególnych uczestników. Wnioskodawca prowadzi ewidencję, pozwalającą na określenie, kto z pracowników uczestniczył w imprezach/wyjazdach. Imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne oraz imprezy kulturalno-oświatowe organizowane przez Wnioskodawcę mają na celu integrację pracowników, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia" zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie imprez i wyjazdów o charakterze integracyjnym dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że imprezy i wyjazdy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników, lecz także dla pracodawcy. Imprezy i wyjazdy te są zatem przedsięwzięciami integracyjnym, w których uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

W odniesieniu do nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, jak w szczególności: organizowanie imprez i wyjazdów integracyjnych, należy zauważyć, że w tych przypadkach również są podejmowane przedsięwzięcia w interesie pracodawcy, ale nie wynikają one z istoty stosunku pracy i nie stanowią o organizacji wymaganych warunków pracy, chociaż bezspornie służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku - tworzeniu zysku pracodawcy. Te świadczenia mogą mieć dla pracowników inne znaczenie w postrzeganiu przez nich wartości tych świadczeń z punktu widzenia konkretnego dla nich przysporzenia majątkowego z tego powodu, że nie są wpisane w treść obowiązków pracowniczych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację, wskazując określone kryteria, które winny być spełnione, aby świadczenie zostało uznane za przychód.

Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, nawet organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku zorganizowania imprez czy wyjazdów sportowo - rekreacyjnych lub imprez kulturalno-oświatowych, o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, impreza czy wyjazd będzie miał charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wyjazd bądź impreza organizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w wyjeździe lub imprezie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

W świetle powyższego należy uznać, że udział pracowników w opisanych imprezach i wyjazdach sportowo-rekreacyjnych oraz imprezach kulturalno-oświatowych o charakterze integracyjnym nie będzie stanowił dla pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji również na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnikaz tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.