IPPB4/4511-104/16-2/JK3

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

a. Matka Wnioskodawcy Jadwiga P. przed wojną była właścicielką nieruchomości w W., przy ulicy W., oznaczonej obecnie numerem 53A. Nieruchomość była objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, który stanowił, że wszystkie grunty w granicach miasta przeszły na własność miasta. Przejście gruntów na własność "Miasta" nie obejmowało budynków na tym gruncie, które pozostawały własnością dotychczasowego właściciela. Dla zachowania tego prawa należało w odpowiednim terminie złożyć wniosek o przyznanie na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy. Dopiero po odmowie przyznania własności czasowej prawo własności budynków przechodziło na własność "Miasta". Matka Wnioskodawcy złożyła wniosek o przyznanie własności czasowej w wymaganym prawem terminie 29 marca 1949 r.

b. Dnia 10 października 1949 Prezydent miasta orzeczeniem administracyjnym odmówił przyznania własności czasowej i stwierdził, że wszystkie budynki położone na tym gruncie przeszły na własność miasta.

c. Matka odwołała się od tego orzeczenia do Ministerstwa Budownictwa, które decyzją z 30 listopada 1950 r. utrzymało w mocy ww. orzeczenie.

d. Dnia 17 grudnia 1991 r. Wojewoda decyzją stwierdził nabycie przez Gminę Dzielnicę własności nieruchomości w W. al. W. 53A z wyjątkiem mieszkań sprzedanych.

e. We wczesnych latach 90 zaczęto starania o zwrot nieruchomości.

f. W 1992 r. zmarli rodzice Wnioskodawcy, a spadek po nich odziedziczył Wnioskodawca i Jego brat Jerzy P., każdy po połowie. Podatek od nabycia praw majątkowych został zapłacony w całości, co potwierdził Naczelnik Urzędu Skarbowego.

g. Decyzją z dnia 7 czerwca 2001 r. utrzymaną w mocy decyzją z 31 lipca 2001 Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast stwierdził nieważność decyzji Ministra Budownictwa z 30 listopada 1950 r. jako wydaną z rażącym naruszeniem prawa.

h. Decyzją z dnia 12 listopada 2002 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło orzeczenie Prezydenta z 10 października 1949.

i. Dnia 21 marca 2013 r. Minister Administracji i Cyfryzacji stwierdził nieważność decyzji Wojewody z 17 grudnia 1991 r. i stwierdził, że jej unieważnienie łącznie z decyzjami z punktów "g" i "h" stwarza sytuację prawną, w której Jadwiga P., a po jej śmierci jej spadkobiercy są właścicielami budynku W. 53A (za wyjątkiem sprzedanych mieszkań) nieprzerwanie od momentu jego wybudowania, natomiast grunt pozostaje własnością miasta, gdyż Prezydent nie rozpatrzył jeszcze wówczas wniosku matki Wnioskodawczyni o wieczyste użytkowanie gruntu,

j. Dnia 31 lipca 2013 r. miasto przekazało Wnioskodawcy i bratu na współwłasność budynek W. 53A w W. za wyjątkiem sprzedanych lokali.

k. W dniu 27 września 2013 r. Prezydent decyzją po rozpatrzeniu wniosku złożonego w dniu 29 marca 1949 przez Jadwigę P. orzekł o ustanowieniu wieczystego użytkowania części gruntu pod budynkiem W. 53A odpowiadającą udziałowi niesprzedanych lokali mieszkalnych przekazanych Wnioskodawcy i bratu w punkcie "j".

I. W dniu 29 maja 2014 r. miasto podpisało z Wnioskodawcą Akt Notarialny zawierający Umowę o oddanie części gruntu pod budynkiem W. 53A w użytkowanie wieczyste.

m. Dnia 16 grudnia 2015 r. Wnioskodawca sprzedał (wraz z bratem Jerzym P.) lokal mieszkalny Nr 47 o powierzchni całkowitej 35,7 m² w budynku W. 53A wraz z odpowiadającym mu udziałem w nieruchomości wspólnej.

n. Pod koniec grudnia 2015 r. Wnioskodawca chciał zgłosić w US sprzedaż lokalu mieszkalnego, ale poinformowano Go o konieczności wystąpienia z wnioskiem o interpretację indywidualną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zwolniony z podatku dochodowego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego numer 47 w budynku W. 53A wraz z przypadającym na nie udziałem w gruncie i nieruchomości wspólnej.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, w roku 1992 Wnioskodawca nabył 50% spadku po rodzicach. Jak wynika z punktu "i" stanu faktycznego, matka Wnioskodawcy nigdy nie straciła własności budynku W. 53A, a jedynie własność gruntu (w wyniku działania dekretu Bieruta). Wobec tego współwłasność budynku W. 53A Wnioskodawca nabył w 1992 r. wraz ze spadkiem po rodzicach, co zwalnia od podatku za sprzedaż lokalu mieszkalnego (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) gdyż między nabyciem a sprzedażą mieszkania upłynęły 23 lata.

Natomiast udział w gruncie pod budynkiem Wnioskodawca nabył w chwili spisania aktu notarialnego oddania części gruntu pod budynkiem w użytkowanie wieczyste co nastąpiło w maju 2014 r.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. numer III RN 18/02: "Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Sprzedaż (odpłatne zbycie) tak ustanowionego prawa wieczystego użytkowania nie jest zatem źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas, gdy została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego, oraz przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarciem umowy o ustanowieniu tego prawa." OSNP 2003/6/137, M. Podat. 2002/6/2. (Dz. U. z 2012. 361: art. 10 ust. 1 pkt 8.

W świetle tego wyroku Wnioskodawca jest zwolniony również z podatku ze sprzedaży udziału w użytkowaniu wieczystym gruntu przynależnym do tego lokalu mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest następcą prawnym po właścicielce zabudowanej nieruchomości. Wnioskodawca jest spadkobiercą po swoich rodzicach zmarłych w 1992 r. Matka Wnioskodawcy przed wojną była właścicielką nieruchomości w W., przy ulicy W., oznaczonej obecnie numerem 53A. Nieruchomość była objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, który stanowił, że wszystkie grunty w granicach miasta przeszły na własność miasta. Przejście gruntów na własność "Miasta" nie obejmowało budynków na tym gruncie, które pozostawały własnością dotychczasowego właściciela. Dla zachowania tego prawa należało w odpowiednim terminie złożyć wniosek o przyznanie na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy. Dopiero po odmowie przyznania własności czasowej prawo własności budynków przechodziło na własność "Miasta". Matka Wnioskodawcy złożyła wniosek o przyznanie własności czasowej w wymaganym prawem terminie 29 marca 1949 r. Dnia 10 października 1949 Prezydent miasta orzeczeniem administracyjnym odmówił przyznania własności czasowej i stwierdził, że wszystkie budynki położone na tym gruncie przeszły na własność miasta. Matka odwołała się od tego orzeczenia do Ministerstwa Budownictwa, które decyzją z 30 listopada 1950 r. utrzymało w mocy ww. orzeczenie. Dnia 17 grudnia 1991 r. Wojewoda decyzją stwierdził nabycie przez Gminę Dzielnicę własności nieruchomości w W. al. W. 53A z wyjątkiem mieszkań sprzedanych.

Dnia 31 lipca 2013 r. miasto przekazało Wnioskodawcy i bratu na współwłasność budynek W. 53A w W. za wyjątkiem sprzedanych lokali.

W dniu 27 września 2013 r. Prezydent miasta decyzją po rozpatrzeniu wniosku złożonego w dniu 29 marca 1949 przez matkę Wnioskodawcy orzekł o ustanowieniu wieczystego użytkowania części gruntu pod budynkiem W. 53A odpowiadającą udziałowi niesprzedanych mieszkań przekazanych Wnioskodawcy i bratu.

W dniu 29 maja 2014 r. miasto podpisało z Wnioskodawcą Akt Notarialny zawierający Umowę o oddanie części gruntu pod budynkiem W. 53A w użytkowanie wieczyste.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miastu gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że " (...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców".

Wskazać należy, że użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 Kodeksu cywilnego do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba, że umowa o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może, więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że sprzedaż udziału we współwłasności gruntu nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas, gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wydanie decyzji ustanawiającej prawo wieczystego użytkowania.

Sprzedaż przez Wnioskodawcę, jako następcy prawnego udziału we współwłasności gruntu ustanowionego na rzecz Wnioskodawcy na podstawie decyzji administracyjnego wydanej w związku z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r., nie stanowi źródła przychodu i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli chodzi o budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawcy.

Jak wynika z wniosku w dniu wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta w skład nieruchomości wchodził budynek. Zatem nabycie przez Wnioskodawcę udziału w prawie współwłasności budynku nastąpiło w dniu śmierci spadkodawcy Wnioskodawcy, tj. w 1992 r. W związku z tym pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem 1997 r.

Zatem odpłatne zbycie udziału w prawie współwłasności budynku nie będzie stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę w spadku, tj. od końca 1992 r.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.