IPPB4/4511-1010/15-2/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu wynajmu nieruchomości we Włoszech - jest prawidłowe.

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu wynajmu nieruchomości we Włoszech.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Małżonkowie - Wnioskodawca oraz Jego żona w chwili obecnej zamieszkują na stałe we Włoszech. Żona Wnioskodawcy posiada podwójne obywatelstwo polskie i włoskie, natomiast On obywatelstwo włoskie. Mając więc na względzie ich powiązania osobiste, finansowe oraz charakter stałego pobytu we Włoszech podlegają tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Małżonkowie są właścicielami nieruchomości położonych we Włoszech, stanowiących ich majątek osobisty, niezwiązany z działalnością gospodarczą.

W związku z tym małżonkowie uzyskują przychody z tytułu najmu nieruchomości położonych we Włoszech oraz z tytułu emerytury z obowiązkowego ubezpieczenia społecznego wypłacanego mężowi (Wnioskodawcy).

Małżonkowie planują w najbliższej przyszłości przeprowadzić się na stałe do Polski. Mając na względzie fakt, że najbliższa rodzina małżonków (córka oraz wnuczka) pozostaje na stałe w Polsce oraz fakt, że nie muszą już w chwili obecnej pracować zawodowo chcieliby również zamieszkać na stałe w Polsce. Jest to podyktowane również koniecznością zabezpieczenia opieki nad małżonkami na wypadek choroby przez najbliższą rodzinę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy podatek uzyskiwany przez polskiego rezydenta podatkowego w myśl przepisów art. 3 ust. 1 i 1a w zw. z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.) oraz w zw. z art. 4 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) z odrębnego źródła przychodu jakim jest najem nieruchomości położonych we Włoszech, podlega opodatkowaniu w Polsce czy we Włoszech.

2. Jaką metodę unikania podwójnego opodatkowania należy zastosować w przypadku uzyskiwania przychodów z najmu nieruchomości położonej we Włoszech przez polskiego rezydenta podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawę unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawę unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Mając na względzie powyższe odniesienie do prawa krajowego pojęcie "miejsca zamieszkania" zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Z treści przepisu art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która spełnia przynajmniej jeden z warunków wskazanych w tym przepisie. Warunki te nie muszą być spełnione łącznie, o czym świadczy użycie słowa "lub". To oznacza, że osoba, która posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł.

Z wniosku wynika, że obecnie centrum interesów życiowych wnioskodawców znajduje się we Włoszech biorąc pod uwagę obecne powiązania osobiste, finansowe i fakt stałego pobytu w tym kraju. Mając jednak na względzie pany przeniesienia na stałe z Włoch do Polski Wnioskodawcy przebywając dłużej niż 183 dni w raku na terytorium Polski staną się polskimi rezydentami podatkowym i będą podlegać w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W razie wątpliwości co do rezydencji podatkowej danej osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce i Włoszech rozstrzygnięcie powinno odbywać się stosownie do postanowień art. 4 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) który stanowi, że:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

Mając na uwadze powyższe regulację, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w dwóch państwach, to uważa się ją w pierwszej kolejności za rezydenta podatkowego państwa w którym ma stałe miejsce zamieszkania, następnie ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze a w dalszej kolejności kraju w którym zazwyczaj przebywa. Skoro więc Wnioskodawcy planują przeniesienie na stałe do Polski można więc jednoznacznie stwierdzić, że poprzez fakt pobytu w Polsce częściej niż we Włoszech posiadać będą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Staną się więc polskim rezydentem podatkowym i w związku z powyższym będą podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od wszystkich źródeł przychodów bez względu na ich miejsce położenia. Mając na względzie fakt, że we Włoszech wnioskodawcy posiadają nieruchomości, które jest wynajmowane osiągać zatem będą dochód ze źródła przychodów położonego za granicą.

W myśl art. 6 ust. 1 powołanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochód uzyskiwany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (Polsce) z majątku nieruchomego (włączając dochody z eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych), położonego w drugim Umawiającym się Państwie (Włoszech), może być opodatkowany w tym drugim Państwie (Włoszech). Zgodnie z ust. 2 powyższej umowy określenie "majątek nieruchomy" ma znaczenie zgodne z prawem Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym wypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy dotyczące majątku nieruchomego. Użytkowanie nieruchomości oraz prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych będą uznane za "majątek nieruchomy". Statki, barki oraz samoloty nie stanowią majątku nieruchomego. Stosownie do zapisów ust. 3 analizowanego przepisu postanowienia powyższe stosuje się do dochodów uzyskiwanych z bezpośredniego użytkowania, najmu, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

Postanowienia określone w art. 6 ust. 1 powyższej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 1 Komentarza do art. 6) przyjmując, że art. 6 ust. 1 przyznaje prawo do opodatkowania dochodu z majątku nieruchomego państwu źródła, tzn. państwu, w którym znajduje się majątek będący źródłem dochodu. Ta praktyka wynika z faktu, że zawsze istnieje bardzo ścisły związek gospodarczy między źródłem dochodu i państwem źródła. Co prawda Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Użyty w art. 6 ust. 1 powyższej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - zwrot "może być opodatkowany w tym drugim państwie" oznacza, że o tym czy będzie tam opodatkowany zdecyduje już wyłącznie dane państwo, którego prawa taki zapis dotyczy i które z prawa do opodatkowania takich dochodów może zrezygnować. Określenie "może być opodatkowany" nigdy nie zezwala podatnikowi na wybór miejsca opodatkowania, lecz daje możliwość opodatkowania dochodu danemu państwu, gdy jego wewnętrzne prawo przewiduje takie opodatkowanie, czyli jest to przywilej danego państwa a nie podatnika. Równocześnie powyższe oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, w którym położony jest majątek nieruchomy.

Wobec powyżej przedstawionych zapisów Umowy między Polską a Włochami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) dotyczących opodatkowania dochodu z majątku nieruchomego, dochód z nieruchomości położonej we Włoszech podlega opodatkowaniu zarówno w państwie położenia majątku będącego źródłem dochodu, czyli we Włoszech jak i w państwie rezydencji, tj. w Polsce. Celem uniknięcia dwukrotnego - opodatkowania tego samego dochodu należy zastosować przewidzianą w Umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 23 ust. 2a przytoczonej powyżej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Włochami, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany we Włoszech, to Polska będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) i c) niniejszego artykułu, zwalniać taki dochód od opodatkowania. Przedstawione regulacje w art. 23b) i c) odnoszą się do dwóch przyjętych metod podwójnego opodatkowania, tj. metody zaliczenia (art. 23b) stosowanej dla odsetek, należności licencyjnych i dywidend oraz metody wyłączenia z progresją stosowanej dla pozostałych i dochodów. I tak zgodnie z art. 23 c), jeżeli zgodnie z jakimikolwiek postanowieniami umowy dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce będzie zwolniony od opodatkowania w Polsce, Polska może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu takiej osoby zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie uzyskał takiego zwolnienia.

W myśl natomiast art. 27 ust. 8 ustawy o podatku.dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

Z powyższego wynika, że skoro dochód z najmu osiągnięty za granicą może być opodatkowany zarówno za granicą jak i w Polsce, to w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie cytowanych art. 23 ust. 1 umowy międzynarodowej oraz art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu najmu nieruchomości położonej za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce (o ile takie dochody są osiągane) stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą (tzw. metoda wyłączenia z progresją). Podsumowując, w przypadku metody wyłączenia z progresją przychody uzyskane za granicą są na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zwolnione od podatku w Polsce, ale mają wpływ na podatek płacony w Polsce. Zagraniczne przychody uwzględnia się do ustalania stopy procentowej, według której zapłaci się podatek od polskich przychodów (dochodów) tj. w tym przypadku emerytury otrzymywanej z zagranicy, nieobjętej wyłączeniem zawartym w art. 19 ust. 2 powołanej powyżej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 18 powyżej przytoczonej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania. W związku z powyższym emerytury będą podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji, tj. Polsce i opodatkowane wg skali zgodnie z opisaną metodą wyłączenia z progresją.

W zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce będzie opodatkowywać w Polsce uzyskany przychód z emerytury wypłacanej z Włoch wedługg skali, przy czym stawka podatku zostanie określona na podstawie metody i wyłączenia z progresją, tj. zagraniczne przychody z najmu nieruchomości zostaną uwzględnione do ustalenia stopy procentowej podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast dochody uzyskiwane z najmu nieruchomości położonych we Włoszech zostaną zwolnione w Polsce - od opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podsumowując, dochód uzyskany z najmu mieszkania we Włoszech podlega opodatkowaniu we Włoszech. W Polsce dochód ten pozostaje dochodem zwolnionym z opodatkowania jednakże jego wysokość wpływa na kwotę podatku należnego od pozostałego dochodu Wnioskodawcy osiągniętego w Polsce. Podatek ten winien być obliczony w sposób wskazany w art. 23 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem metody wyłączenia z progresją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.