IPPB4/415-936/14-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. organu 1 grudnia 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 lutego 2015 r. (data nadania 6 lutego 2015 r., data wpływu 9 lutego 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 28 stycznia 2015 r. Nr IPPB4/415-936/14-2/JK (data nadania 28 stycznia 2015 r., data doręczenia 2 lutego 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 listopada 2014 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Pismem z dnia 27 listopada 2014 r. Nr ILPB2/415-1118/14-2/WS Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), przekazał przedmiotowy wniosek zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił - w drodze ww. rozporządzenia - dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W przypadku Wnioskodawcy, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydawania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest - w związku z § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

Wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z czym, pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. Nr IPPB4/415-936/14-2/JK (data nadania 28 stycznia 2015 r., data doręczenia 2 lutego 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez jednoznaczne wskazanie adresu zamieszkania Wnioskodawcy w chwili złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz doprecyzowanie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia z dnia 5 lutego 2015 r. (data nadania 6 lutego 2015 r., data wpływu 9 lutego 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. Wnioskodawca posiadał, posiada i będzie posiadał stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech. Większość czasu przebywa w Polsce (więcej niż 183 dni w roku). Od stycznia 1994 r. do chwili obecnej Wnioskodawca jest stroną umowy o pracę zawartej w Niemczech z L. N. - W. (od sierpnia 1995 r. jest to umowa na czas nieokreślony). Jednocześnie Wnioskodawca pracuje w charakterze nauczyciela w Warszawie (zawiera umowy o pracę na czas określony jako nauczyciel języka niemieckiego w jednym z gimnazjów dwujęzycznych w W.). Gdy Wnioskodawca przebywa w W. zatrzymuje się w wynajmowanym mieszkaniu (stroną umowy najmu jest Jego żona). Żona Wnioskodawcy jest polką i mieszka na stałe w P. Gdy Wnioskodawca jest w Polsce mieszka wraz z żoną w jej mieszkaniu. Wnioskodawca jest zameldowany na pobyt czasowy w Polsce, a jako miejsce pobytu czasowego wskazany jest P. Zgodnie z "Potwierdzeniem zameldowania cudzoziemca na pobyt czasowy" z dnia 21 marca 2011 r. wydanym przez Urząd Miasta, zamierzony czas trwania pobytu obejmuje okres od 28 lutego 2011 r. do 23 listopada 2016 r. Wcześniej Wnioskodawca był zameldowany w Polsce na pobyt czasowy na krótsze okresy (od 6 września 2010 r. do 25 listopada 2011 r. oraz od 29 listopada 2011 r. do 26 lutego 2011 r.). W Niemczech mieszkają dzieci Wnioskodawcy z pierwszego małżeństwa, z którymi ma stały kontakt i którym wysyła co miesiąc pieniądze. Gdy Wnioskodawca przebywa na terytorium Niemiec zatrzymuje się u swoich dzieci. W Niemczech mieszka również Jego brat, z którym utrzymuje stały kontakt. Wnioskodawca nie jest właścicielem żadnych nieruchomości. W maju 2013 r. Wnioskodawca zadeklarował podleganie pod niemieckie ubezpieczenia społeczne.

Wnioskodawca jest traktowany jako osoba posiadająca w Niemczech nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu przepisów niemieckiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - EStG. Dochód osiągany w Niemczech jest opodatkowany w Niemczech na podstawie składanych tam deklaracji podatkowych przy uwzględnieniu przysługujących Wnioskodawcy ulg i odliczeń. Ponadto Wnioskodawca przedstawia niemieckim organom podatkowym zaświadczenie wykazujące dochody osiągane na terytorium Polski. Dane te uwzględniane są w niemieckich rozliczeniach podatkowych Wnioskodawcy - mogą wpływać na zastosowanie wyższej stawki podatkowej, ponieważ zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską, a Niemcami obowiązuje metoda wyłączenia z progresją.

W Polsce w rozliczeniach z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca wykazuje wyłącznie dochody uzyskiwane na terytorium Polski. Wnioskodawca planuje kontynuować opisany sposób rozliczeń w przyszłości.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazał, że pytanie dotyczy okresu od 28 lutego 2011 r. do 23 listopada 2016 r. (obecny termin zameldowania na pobyt czasowy w Polsce). W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca będzie zwykle przebywał w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiony sposób rozliczeń podatkowych (przyjęcie nieograniczonego obowiązku podatkowego w Niemczech oraz ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce) jest prawidłowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowany przedstawiony powyżej sposób rozliczeń podatkowych (tzn. przyjęcie, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech oraz ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce) jest prawidłowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 1a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Ilość dni w roku kalendarzowym, w których Wnioskodawca przebywa na terytorium Polski kwalifikuje go do tego, aby uznać, że ma w Polsce miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. Jednocześnie Wnioskodawca jest również uważany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Niemczech. W związku z tym, Wnioskodawca spełnia kryteria podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Zdaniem Wnioskodawcy, w takiej sytuacji, tzn. gdy zarówno Polska jak i Niemcy mogłyby uznać Go za swojego rezydenta podatkowego, zastosowanie znajduje art. 4 ust. 2 polsko - niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który wyznacza kryteria pomocnicze.

Zgodnie z pierwszym kryterium: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania.

Podstawowe znaczenie ma sformułowanie "stałe miejsce zamieszkania" (określane również w innych umowach oraz w Konwencji Modelowej jako "stałe ognisko domowe"). W wersji niemieckojęzycznej umowy użyto sformułowania "Wohnstätte verfügt". Za stałe miejsce zamieszkania należy uznać miejsce, które dana osoba posiada i utrzymuje w okolicznościach wskazujących, że nie jest ono miejscem czasowym. W Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD stwierdza się, że może tu chodzić o każdą formę zamieszkania. Nie jest więc konieczne bycie właścicielem domu lub lokalu, wystarczy korzystać z wynajętego lub użyczonego lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy, utrzymuje on stałe miejsce zamieszkania w Niemczech, ponieważ korzysta z lokalu użyczonego przez dzieci, które stale wspiera finansowo. To właśnie to miejsce jest przez Wnioskodawcę stale utrzymywane. Zarówno Wnioskodawca jak i Jego dzieci uważają, że ma on stałe prawo do dysponowania częścią lokalu.

Natomiast miejsca zamieszkania utrzymywane w Polsce nie mają charakteru stałego. Utrzymywane są ze względu na czasowy pobyt w Polsce. Wnioskodawca nie jest związany żadną długoterminową umową najmu na terytorium Polski, ani nie jest właścicielem nieruchomości mieszkaniowych w Polsce. W W. przebywa czasowo w związku z pracą na podstawie umów na czas określony trwających stosunkowo krótko. Trudno więc w tym przypadku stwierdzić, że jest to stałe miejsce zamieszkania - z pewnością nie jest to "stałe ognisko domowe".

Gdy Wnioskodawca przebywa w P. korzysta z lokalu należącego do żony. Niemniej jednak jest zameldowany w Polsce czasowo. Również umowy o pracę wykonywaną na terenie Polski zawarte są na czas określony. Okoliczności te przemawiają więc za tym, że utrzymywanie miejsca zamieszkania w Polsce nie ma charakteru stałego. To stałość odróżnia trwałe ognisko domowe od takiego miejsca zamieszkania, które zostało urządzone z zamiarem krótkotrwałego przebywania. Znaczenie więc ma subiektywne przekonanie, że Wnioskodawca nie chce, aby Jego stałym miejscem zamieszkania była Polska. Wnioskodawca przebywa tu w związku z pracą na czas określony.

Kolejna przesłanka określona w art. 4 ust. 2 polsko - niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje, że jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, to uważa się że ma ona miejsce zamieszkania w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on ściślejsze powiązania gospodarcze z Niemcami niż w Polską. Przede wszystkim, to na terytorium Niemiec uzyskuje zdecydowaną większość swoich dochodów. Ponadto, nieprzerwanie od stycznia 1994 r. Wnioskodawca jest zatrudniony przez L. N. - W. jako nauczyciel (od sierpnia 1995 r. jest to umowa na czas nieokreślony). Natomiast w Polsce posiada jedynie umowę na czas określony.

W maju 2013 r. Wnioskodawca zadeklarował, że chce podlegać pod niemieckie ubezpieczenia społeczne, co jednoznacznie wskazuje, że nie traktuje Polski jako miejsca swojego stałego zamieszkania na dłuższy okres.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa że stałe miejsce zamieszkania utrzymuje na terytorium Niemiec. Tam również koncentruje się Jego ośrodek interesów życiowych. W związku z powyższym, stosowany przez Wnioskodawcę sposób rozliczeń podatkowych (przyjęcie nieograniczonego obowiązku podatkowego w Niemczech oraz ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce) jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie w dniu 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90)

Na podstawie art. 4 ust. 1 umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną albo organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast art. 4 ust. 2 Umowy, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu Umawiających się Państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 2, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa według następujących zasad:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec posiadającym stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech. Większość czasu Wnioskodawca przebywa w Polsce (więcej niż 183 dni w roku). Od stycznia 1994 r. do chwili obecnej Wnioskodawca jest stroną umowy o pracę zawartej w Niemczech z L. N. - W. (od sierpnia 1995 r. jest to umowa na czas nieokreślony). Jednocześnie Wnioskodawca pracuje w charakterze nauczyciela w Warszawie (zawiera umowy o pracę na czas określony jako nauczyciel języka niemieckiego w jednym z gimnazjów dwujęzycznych w W.). Gdy Wnioskodawca przebywa w W. zatrzymuje się w wynajmowanym mieszkaniu (stroną umowy najmu jest Jego żona). Żona Wnioskodawcy jest polką i mieszka na stałe w P. Gdy Wnioskodawca jest w Polsce mieszka wraz z żoną w jej mieszkaniu. Wnioskodawca jest zameldowany na pobyt czasowy w Polsce, a jako miejsce pobytu czasowego wskazany jest P. W Niemczech mieszkają dzieci Wnioskodawcy z pierwszego małżeństwa, z którymi ma stały kontakt i którym wysyła co miesiąc pieniądze. Gdy Wnioskodawca przebywa na terytorium Niemiec zatrzymuje się u swoich dzieci. W Niemczech mieszka również Jego brat, z którym utrzymuje stały kontakt. Wnioskodawca nie jest właścicielem żadnych nieruchomości. W maju 2013 r. Wnioskodawca zadeklarował podleganie pod niemieckie ubezpieczenia społeczne. W okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od 28 lutego 2011 r. do 23 listopada 2016 r. Wnioskodawca będzie zwykle przebywał w Polsce.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe a także przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i w Niemczech, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca pracuje w Niemczech oraz w Polsce jako nauczyciel. W Niemczech mieszkają dzieci Wnioskodawcy z poprzedniego małżeństwa oraz brat, z którym utrzymuje stały kontakt, w Polsce zaś mieszka Jego obecna żona, z którą mieszka w czasie pobytu w Polsce.

W konsekwencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 Umowy.

Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, pkt a) w art. 4 ust. 2 oznacza, że przy stosowaniu Konwencji (gdy istnieje kolizja ustawodawstw obu państw) uważa się, że miejsce zamieszkania osoby fizycznej znajduje się tam, gdzie osoba ta posiada stałe ognisko domowe, ognisko to musi być trwałe, co oznacza, że osoba ta urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania,w przeciwnym do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki okres.

Jeżeli osoba fizyczna posiada stałe ognisko domowe w obu Umawiających się Państwach, to postanowienia ust. 2 przyznają pierwszeństwo państwu, z którym jego osobiste i gospodarcze powiązania są ściślejsze. Przez takie powiązania rozumie się ośrodek interesów życiowych.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że nie można określić państwa, w którym w okresie od 28 lutego 2011 r. do 23 listopada 2016 r. znajduje się/będzie się znajdował Jego ośrodek interesów życiowych. W Niemczech Wnioskodawca pracuje, uzyskuje dochody i posiada dzieci z pierwszego małżeństwa, a jednocześnie w Polsce również pracuje, uzyskuje dochody i mieszka Jego żona. Wnioskodawca wskazał, że większość czasu przebywa w Polsce (więcej niż 183 dni w roku). Zastosowanie zatem znajdzie przepis art. 4 ust. 2 lit. b umowy, który pierwszeństwo opodatkowania przynaje państwu, w którym osoba fizyczna zazwyczaj przebywa. Wnioskodawca wskazał, że w okresie od 28 lutego 2011 r. do 23 listopada 2016 r. będzie zwykle przebywał w Polsce.

W konsekwencji, w ww. okresie Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od wszystkich uzyskanych przez siebie dochodów z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.