IPPB4/415-918/12/15-5/S/MP

uwzględniająca prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 3113/14

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 3113/14 (data wpływu 3 lipca 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2012 r. (data wpływu 2 listopada 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu finansowanych przez pracodawcę kosztów dojazdów do miejsca pracy i z miejsca pracy - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu finansowanych przez pracodawcę kosztów dojazdów do miejsca pracy i z miejsca pracy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z przeniesieniem zakładu pracy dla części pracowników z W. do P., Wnioskodawca (dalej Spółka) zamierza zorganizować bezpłatny transport pracowników z umówionego miejsca w W. do nowego miejsca położenia zakładu pracy, tj. do P. W tym celu Spółka podpisze z przewoźnikiem umowę na dowóz pracowników, zaś opłata za usługę została ustalona w sposób ryczałtowy, bez względu na ilość przewożonych pracowników. Przyjęcie takiego rozwiązania jest uzasadnione znaczną odległością i brakiem dogodnych połączeń środkami komunikacji publicznej. Bardzo ważne dla Spółki jest też zatrzymanie fachowych pracowników w zakładzie, co zapewnia normalne funkcjonowanie pracodawcy w nowym miejscu. Wnioskodawca wskazał, że nie można ściśle określić świadczenia przypadającego na konkretną osobę (pracownika), dojazd będzie miał charakter "otwarty", to jest dostępny dla wszystkich pracowników. Pracownik będzie mógł z dojazdu skorzystać, będzie mógł też dojechać do pracy innymi środkami. W związku z powyższym, Spółka nie będzie mogła ustalić wartości świadczeń przypadających na poszczególnych pracowników. Spółka nie wie, którzy pracownicy będą korzystać z bezpłatnego transportu i w jakim zakresie. Co istotne, wynagrodzenie przewoźnika ustalone będzie ryczałtowo (określona kwota płatna w okresach miesięcznych), bez względu na liczbę faktycznie przewożonych osób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy fakt udostępnienia pracownikom możliwości skorzystania z nieodpłatnego przejazdu do miejsca pracy, w opisanych we wniosku okolicznościach, powoduje powstanie po stronie tych pracowników przychodu do opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez pracownika świadczenie w związku z zawartą przez pracodawcę umową z przewoźnikiem i zapłatą za usługę w sposób zryczałtowany, którego formuła nie pozwala na ścisłe określenie wartości tego świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika - nie powoduje po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł w ust. 3 powoływanego przepisu, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że zgodnie z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wnioskodawca podkreślił, że w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, ustawodawca zaznaczył, że muszą one być otrzymane.

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, czyli tak jak w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy - brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Według Wnioskodawcy, nie sposób stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość.

Wobec powyższego Wnioskodawca stwierdził, że w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty dojazdu pracowników do pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy, niezależnie od tego czy pracownik korzystał lub nie korzystał w danym miesiącu z tego typu usług, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. (sygn. akt I SA/Go 562/09), wyrok WSA w Gdańsku (sygn. akt I SA/Gd 56/09), wyrok WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1476/07), wyrok NSA z dnia 15 września 2009 r. (sygn. akt II FSK 536/08), wyrok NSA z dnia 3 listopada 2010 r. (sygn. akt II FSK 1208/09).

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrzył również skargę kasacyjną od wyroku WSA we Wrocławiu z 22 kwietnia 2010 r., I SA/Wr 259/10 w sprawie, gdzie przedmiotem sporu była okoliczność, czy udostępnianie przez spółkę przewozów pracowniczych powoduje powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W zaskarżonym wyroku WSA uznał, że spółka (strona skarżąca) słusznie uznała, że nieodpłatne świadczenie transportu dokonywane przez zakład pracy na rzecz pracowników, opłacane ryczałtowo, w sytuacji kiedy nie można ustalić kto i w jakim zakresie korzystał ze świadczenia nie skutkuje powstaniem przychodu u pracownika. Sąd podkreślił, że w przypadku świadczeń w naturze muszą być one faktycznie otrzymane, a nie tylko postawione do dyspozycji. Przychód po stronie pracownika powstaje w sytuacji, gdyby pracownik korzystał z transportu, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia. Sąd stanął po stronie spółki, uchylając interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdzie uznano sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z wykupionej u przewoźnika usługi za wystarczający dla powstania przychodu. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od wyroku WSA we Wrocławiu. Tym samym uznał, że gdyby nie można ustalić czy i w jakim zakresie pracownik skorzystał z transportu nie trzeba rozliczać podatku dochodowego, albowiem po stronie pracownika nie powstanie przychód (wyrok NSA z 11 kwietnia 2012 r., II FSK 1724/10).

Stanowisko, zgodnie z którym, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania i tylko wtedy, gdy jest możliwe ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, NSA przedstawił również m.in. w wyroku z 20 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1356/10 oraz w wyrokach z 6 października 2011 r., sygn. akt II FSK 693/10 i II FSK 697/10.

Stanowisko powyższe potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 października 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 89/12), w którym uznał, że gdy nie można ustalić czy i w jakim zakresie pracownik skorzystał z transportu nie trzeba rozliczać podatku dochodowego, albowiem po stronie pracownika nie powstanie przychód.

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2012 r. Nr IPPB4/415-918/12-2/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy i stwierdził, że wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy będzie stanowić jego przychód ze stosunku pracy.

W konsekwencji więc Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ podkreślił, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Interpretację doręczono w dniu 19 grudnia 2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Strona wniosła pismem z dnia 2 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. organu 4 stycznia 2013 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po dokonaniu analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 29 stycznia 2013 r. Nr IPPB4/415-918/W/12-4/MP.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 1 lutego 2013 r.

W dniu 4 marca 2013 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 27 lutego 2013 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3113/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-918/12-2/MP z dnia 14 grudnia 2012 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Takiej kontroli podlegają m.in. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach na podstawie art. 3 § 2 punkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. Z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; dalej "p.p.s.a."), zgodnie natomiast z art. 134 § 1 ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd wskazał również, że granice postępowania, którego celem jest wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa strona składająca wniosek. Wnioskodawca bowiem zgodnie z art. 14b § 3 O.p. jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W tej sprawie organ udzielający interpretacji orzekał na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku.

Sąd wskazał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest kwestia zasadności opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przewozu pracowników do pracy finansowanego przez pracodawcę oraz sposobie ustalenia podstawy opodatkowania takich świadczeń, z których pracownik może ale nie musi korzystać. Kwestią sporną jest zatem to, czy po stronie pracownika powstanie przychód z nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu.

Kwestie związane z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącymi "innych nieodpłatnych świadczeń" jako ewentualnego przychodu ze stosunku pracy, były przedmiotem wątpliwości w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyrazem tego była m.in. uchwała pełnego składu Izby Finansowej NSA z dnia 24 października 2011 r., II FPS 7/10, w której sformułowana została teza, że wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.f., stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Sprawa była także przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, który wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz, 947), orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f., rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku uznał, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy, czy też dodatkowe ubezpieczenie pracownika, może oznaczać zaoszczędzenie wydatku i - w konsekwencji - może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Łatwo bowiem można wyobrazić sobie pracownika, który - choć musi dojeżdżać do pracy - nie jest zainteresowany dowozem zorganizowanym przez pracodawcę, gdyż - przykładowo - jadąc własnym samochodem zapewnia jednocześnie transport innym domownikom. Warunkiem uznania, że oferowane świadczenie powoduje przysporzenie objęte podatkiem dochodowym jest uzyskanie przez pracodawcę zgody pracownika na przyjęcie danego świadczenia (pracownik musi dobrowolnie skorzystać z danego świadczenia jakie jest mu oferowane).

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego przepisy art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f., posiadają treść normatywną określoną ustawą w sposób wystarczający do jednoznacznego i obiektywnego ustalenia zakresu opodatkowania. Przemawiają za tym argumenty ogólne wynikające z samego ujęcia przedmiotu opodatkowania w ustawie. Ponadto, są to argumenty związane z określeniem w ustawie - po pierwsze - zdarzenia, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego i - po drugie - sposobu ustalania podstawy opodatkowania. Istotą podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania. Reguła ta dotyczy zwłaszcza świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w odniesieniu do których ustawodawca posłużył się jednoznacznym zwrotem "otrzymane". Użyty w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. zwrot "wartość otrzymanych świadczeń" wskazuje zarówno na fakt uzyskania takiego świadczenia jako moment powstania zobowiązania podatkowego, jak i podstawę opodatkowania.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W rozpatrywanej sprawie z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że z uwagi na utrudniony dojazd pracowników do miejsca pracy Spółka przejęła na siebie ciężar finansowy kosztów dowozu pracowników do miejsca położenia zakładu pracy. Podpisała z przewoźnikiem umowę na wykonanie zlecenia przewozu pracowników Spółki do pracy i z pracy. Przewoźnik zobowiązał się do zabezpieczenia jednego autobusu o określonej ilości miejsc. Za wykonanie usługi strony ustaliły zryczałtowaną stawkę za każdy dzień wykonania usługi, bez względu na ilość korzystających z dowozu osób. Jak wskazała Spółka we wniosku o interpretację, nie jest możliwe ustalenie indywidualnej wartości świadczenia, z którego korzysta pracownik, ponieważ ilość osób, która zadeklarowała chęć korzystania z dowozu nie jest jednoznaczna z ilością osób faktycznie korzystających z tego dowozu, pracownicy z różnych powodów nie zawsze korzystają z usługi transportu do pracy. Ponadto - jak wskazała Spółka - nie jest możliwe ustalenie przychodu pracownika w oparciu o koszty wynikające z faktury otrzymanej od przewoźnika, ponieważ nie wszyscy pracownicy podróżując do pracy pokonują taką samą ilość kilometrów, a więc koszty ich przewozu nie są jednakowe.

Wydając przedmiotową interpretację indywidualną, organ stanął na stanowisku, że nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz jej pracowników nie jest faktyczne skorzystanie przez pracowników z przejazdu, lecz sam fakt zapewnienia im dojazdu do pracy i z pracy. W związku z tym przychodem nie jest wartość faktycznie wykorzystanych usług przewozowych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim jest możliwość skorzystania z takich usług. Jak uznał organ, o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie pracownika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (w ramach umowy zawartej z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z takiej usługi.

W ocenie Sądu trafnie Strona wskazała, że powyższe stanowisko nie może być uznane za zasadne. Podstawowym bowiem warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika, a nie jedynie możliwość skorzystania z danego świadczenia. Jak wyjaśnił Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyżej wyroku, dla uznania świadczenia za podlegające opodatkowaniu, podatnik musi ze świadczenia skorzystać i to w pełni dobrowolnie, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i przynieść mu korzyść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Tylko u tych pracowników, którzy dobrowolnie skorzystają z oferowanego świadczenia może powstać przysporzenie majątkowe (korzyść).

Zatem sama możliwość skorzystania ze świadczenia (w niniejszej sprawie - dowozu do pracy) nie może być uznana za powyższą skonkretyzowaną i zindywidualizowaną, wymierną korzyść majątkową.

W ocenie Sądu w przypadku świadczeń w naturze muszą one być faktycznie otrzymane, a nie tylko postawione do dyspozycji podatnika. Za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia należy uznać wartość wynikającą ze "statystycznie" przypadającej na niego wartości usług, z których nie korzystał wcale lub w stopniu znacznie mniejszym niż inni uczestnicy.

Sąd podkreślił, że jeżeli pracownik dobrowolnie korzysta z transportu zapewnianego przez pracodawcę, a ustalenie wartości świadczenia przypadającego na pracownika z tytułu tego rzeczywistego korzystania jest możliwe, po stronie pracownika może powstać przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Sądu, taka sytuacja nie była jednak przedmiotem wydanej w sprawie interpretacji.

W dniu 3 lipca 2015 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 3113/14.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 3113/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.