IPPB4/415-910/10-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. (data wpływu 22 listopada 2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data nadania 8 lutego 2011 r. data wpływu 11 lutego 2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 27 stycznia 2011 r. (data nadania 27 stycznia 2011 r., data doręczenia 2 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie udokumentowania kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie udokumentowania kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (data nadania 28 stycznia 2011 r., data doręczenia 2 lutego 2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie ciągu dokumentów, (oryginały lub kopie urzędowo poświadczone za zgodność z oryginałem) prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Spółki z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez osobę, która przedmiotowy wniosek podpisała.

Pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data nadania 8 lutego 2011 r., data wpływu 11 lutego 2011 r.) Spółka uzupełniła przedmiotowy wniosek nadsyłając stosowne dokumenty w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Spółka zatrudnia informatyków - programistów, którzy w ramach stosunku pracy tworzą programy komputerowe. W umowie o pracę są zapisy określające, że pracownik otrzymuje wynagrodzenie składające się z kilku elementów m.in. wynagrodzenie należne pracownikowi z wykonywania pracy nie będącej pracą twórczą (wynagrodzenie zasadnicze) oraz wynagrodzenie (honorarium) z tytułu korzystania z praw autorskich do powstałych w wyniku tworzenia - w ramach stosunku pracy - programów komputerowych. Z treści umowy o pracę wynika, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Pracownicy wykonują czynności o charakterze twórczym. Praca jest twórcza tzn. niepowtarzalna ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Część wynagrodzenia objęta prawami autorskimi ustalana jest na piśmie na podstawie:

* wydrukowanych zestawień miesięcznych z rejestrów informatycznych umożliwiających dokładne wyodrębnienie wykonanych przez pracownika prac w rozumieniu ustawy o prawie autorskim oraz związanego z procesem tworzenia czasu pracy - podpisanych przez przełożonych,

* ewidencji czasu pracy,

* ewidencji efektów prac twórczych - podpisanych przez przełożonych.

Każdego miesiąca czas przeznaczony przez pracownika na prace związane z procesem tworzenia programu informatycznego jest różny. Nie jest możliwe procentowe określenie ilości czasu pracy w danym miesiącu przeznaczonego na proces twórczy i pozostały czas pracy. Spółka dokonuje wypłaty wynagrodzenia do 30 dnia danego miesiąca - co oznacza, że pracownik musi mieć pieniądze do dyspozycji ostatniego roboczego dnia miesiąca. Zatem wynagrodzenia są naliczane ok. 26 dnia miesiąca i wysyłane na konta bankowe pracowników ok. 28 dnia miesiąca.

W związku z faktem, iż zestawienia miesięczne i ewidencje dokumentujące czas pracy poświęcony na wykonywanie pracy twórczej w danym miesiącu są dostarczane dopiero po zakończeniu danego miesiąca - Spółka w ciągu miesiąca oblicza koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i potrąca zaliczkę na podatek dochodowy od dochodów bez uwzględnienia 50% kosztów uzyskania przychodów. W momencie naliczania wynagrodzenia za dany miesiąc Spółka nie ma wiedzy jaki czas pracy został przeznaczony na prace związane bezpośrednio z tworzeniem programów komputerowych.

Wysokość wynagrodzenia (przychód z tytułu honorarium) w ramach całkowitej kwoty wynagrodzenia za pracę wyrażona jest określoną kwotą pieniężną po zakończeniu każdego roku kalendarzowego w informacji dodatkowej dołączonej do PIT-11. W informacji rocznej PIT-11 Spółka wykazuje faktycznie zastosowane w trakcie roku koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców, z praw autorskich decyduje fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli cytowanych wyżej przepisów ustawy z o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W ocenie Spółki stworzone programy komputerowe stanowią utwory, a wypłacone wynagrodzenie obejmuje w części wynagrodzenie za korzystanie z praw autorskich. Jednakże nie jest możliwe w ciągu miesiąca określenie wysokości tego wynagrodzenia i zastosowanie normy art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, bowiem wynagrodzenia za pracę naliczane są ok. 26 dnia danego miesiąca, a zestawienia miesięczne przygotowane przez poszczególnych pracowników przedkładane są po zakończeniu miesiąca, po zatwierdzeniu przez przełożonego.

Zatem zdaniem Spółki, wysokość wynagrodzenia (przychód z tytułu honorarium) w ramach całkowitej kwoty wynagrodzenia za pracę może być określone po zakończeniu każdego roku kalendarzowego w informacji dodatkowej dołączanej do PIT-11. W informacji rocznej PIT-11 Spółka wykazuje faktycznie zastosowane w trakcie roku koszty uzyskania przychodów nie zaś te, które mogłyby być zastosowane gdyby Spółka miała możliwość określenia prawidłowej wysokości wynagrodzenia z tytułu honorarium po zakończeniu miesiąca.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokonania przez pracownika podziału w zeznaniu rocznym wynagrodzenia na dwie części, tj. wynagrodzenia za zwykłe obowiązki pracownicze i wynagrodzenia za przeniesienie na pracodawcę autorskich praw majątkowych na podstawie otrzymanego od Spółki zestawienia rocznego i informacji dodatkowej do PIT-11 o wysokości przychodów zgodne z rzeczywistym stanem taktycznym Spółka stwierdza, że informacja o wysokości dochodu służy określeniu wysokości pobranych zaliczek na podatek i nie może przesądzać o przysługujących podatnikowi, bądź nie, kosztach uzyskania przychodu.

Podatek pobrany przez płatnika ma charakter zaliczek na podatek, zaś właściwe rozliczenie z dochodu uzyskanego w danym roku podatkowym polega na złożeniu zeznania rocznego przez pracownika.

Reasumując

Spółka - jako płatnik - w trakcie roku kalendarzowego może obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych stosując koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do całości otrzymywanego przez pracownika wynagrodzenia. Takie też koszty jako faktycznie zastosowane wykazywane będą w sporządzanej przez Spółkę informacji rocznej PIT-11. Jednocześnie - wraz z przedmiotową informacją roczną PIT-11 Spółka wystawi informację dodatkową określającą wysokość wynagrodzenia (przychód z tytułu honorarium) w ramach całkowitej kwoty wynagrodzenia za pracę, roczne zestawienie (wykaz) z wykonanych przez pracownika prac, informację o proporcji czasu poświęconego przez pracownika na realizację utworów wykazanych w zestawieniu rocznym i wskazaniem na tej podstawie kwoty przychodów uzyskanych przez pracownika z tytułu przeniesienia na Spółkę praw autorskich. Po zakończeniu roku pracownik będzie mógł dokonać podziału wynagrodzenia na podstawie otrzymanych od Spółki dokumentów (będących odzwierciedleniem prawidłowo ustalonych kosztów) i w zeznaniu rocznym zastosować 50% koszty uzyskania przychodów w stosunku do wynagrodzenia (honorarium) z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzenia prawami autorskimi.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu. Wniosek odnośnie kwestii rozliczenia rocznego pracownika bez pośrednictwa płatnika zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy. Zgodnie zaś z art. 22 ust. 9 pkt 3 tej samej ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania takimi utworami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę (angażu) powinna wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka zatrudnia informatyków - programistów, którzy w ramach stosunku pracy tworzą programy komputerowe. W umowie o pracę są zapisy określające, że pracownik otrzymuje wynagrodzenie składające się z kilku elementów m.in. wynagrodzenie należne pracownikowi z wykonywania pracy nie będącej pracą twórczą (wynagrodzenie zasadnicze) oraz wynagrodzenie (honorarium) z tytułu korzystania z praw autorskich do powstałych w wyniku tworzenia - w ramach stosunku pracy - programów komputerowych. Z treści umowy o pracę wynika, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Pracownicy wykonują czynności o charakterze twórczym. Praca jest twórcza tzn. niepowtarzalna ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Część wynagrodzenia objęta prawami autorskimi ustalana jest na piśmie na podstawie:

* wydrukowanych zestawień miesięcznych z rejestrów informatycznych umożliwiających dokładne wyodrębnienie wykonanych przez pracownika prac rozumieniu ustawy o prawie autorskim oraz związanego z procesem tworzenia czasu pracy - podpisanych przez przełożonych,

* ewidencji czasu pracy,

* ewidencji efektów prac twórczych - podpisanych przez przełożonych.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, iż jak wyżej wykazano o zastosowaniu normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, decyduje fakt uzyskania przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego pod warunkiem możliwości ustalenia wysokości przychodu z tego tytułu. Zatem tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie; np. prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy twórczej pracownika,

* do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone 50% koszty uzyskania przychodu zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przyjmując za Spółką że wykonywane efekty pracy pracowników Spółki stanowią utwór w rozumieniu definicji zawartej w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do czego organ podatkowy nie jest uprawniony, stwierdzić należy, iż do tej części wynagrodzenia pracowników wypłacanej za obowiązki służbowe związane z tworzeniem przez pracowników utworów oraz rozporządzaniem przez nich prawami autorskimi mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do obowiązków płatnika należy stwierdzić, iż stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku, gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5.

W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż wzór informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) został zamieszczony w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 235, poz. 1591).

Wobec powyższego informację PIT-11 należy sporządzać zgodnie z ww. rozporządzeniem, co niewątpliwie sprowadza się do stwierdzenia, iż płatnik obowiązany jest wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie potrąconej (uwzględnionej przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych).

Wzór informacji PIT-11 zawiera pozycję umożliwiającą wykazanie 50% kosztów uzyskania przychodów. Zatem, jeśli płatnik nie zastosował podwyższonych kosztów uzyskania przychodów i chce wykazać faktycznie przysługującą pracownikom wysokość tych kosztów w informacji dodatkowej do PIT-11 tut. organ zauważa, że żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zobowiązuje ani nie zakazuje płatnikowi sporządzania dodatkowych informacji. Należy więc przyjąć, że ma tu zastosowanie ogólna reguła postępowania podatkowego, w myśl której dowodem może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem - art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Zatem, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, tut. Organ stoi na stanowisku, iż Spółka może jako dowód dołączyć do PIT-11 informację dodatkową uwzględniającą faktyczną wysokość przysługujących pracownikowi 50% kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego. Organ wydający interpretację opiera się bowiem wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. To po stronie podatnika spoczywa obowiązek wykazania, iż spełnia wszystkie wymagane przesłanki czy to w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, czy też w postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie - Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.