IPPB4/415-890/11-4/JK2 - Możliwość zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 14 lutego 2012 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB4/415-890/11-4/JK2 Możliwość zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) oraz w piśmie z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r., data nadania 25 stycznia 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18 stycznia 2012 r. Nr IPPB4/415-890/11-2/JK2 (data nadania 18 stycznia 2012 r., data doręczenia 23 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-890/11-2/JK2 z dnia 18 stycznia 2012 r. (data nadania 18 stycznia 2012 r., data doręczenia 23 stycznia 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez dostarczenie oryginału pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa, z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana L. K.

Pismem z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r., data nadania 25 stycznia 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w różnych obszarach, w tym m.in. w zakresie montażu i serwisowania turbin wiatrowych i innych urządzeń technicznych, działalności rachunkowo-księgowej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, a także płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu wynagrodzeń i świadczeń pracowniczych. Wnioskodawca przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Wnioskodawca, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu takie kryteria jak rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, często wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe, wizyty na placu budowy). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy (w tym również w innych miastach). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje Wnioskodawca wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności i mobilności. Do zakresu obowiązków pracowników, którym powierzono samochód, należy także między innymi zabezpieczenie go przed kradzieżą, dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Wnioskodawca zwraca pracownikowi koszt parkowania samochodu służbowego, jeśli pracownik taki koszt ponosi. Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych. Dodatkowo, rozwiązanie takie nie jest możliwe ani uzasadnione w przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Wnioskodawca jest zobowiązany do doliczenia do przychodu pracownika ze stosunku pracy wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące stanu faktycznego. W zakresie zdarzenia przyszłego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do doliczenia pracownikowi do przychodu ze stosunku pracy wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika. W myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych. W opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. W przypadku Wnioskodawcy, mając na względzie wymaganą przez niego dyspozycyjność pracowników, jak i fakt że wykonują oni często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, Wnioskodawca za zasadne uznał wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego pracownikowi w miejscu zamieszkania tego pracownika bądź w jego pobliżu. Wnioskodawca jako pracodawca wymaga bowiem od pracownika utrzymywania powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych. W najlepszym interesie Wnioskodawcy leży możliwie duża mobilność pracownika i jego łatwość w możliwie szybkim dotarciu do miejsca wykonywania pracy w danym dniu. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub jego okolicy ma więc umożliwić pracownikom efektywną realizację obowiązków pracowniczych (przykładowo, do zadań pracownika należą wizyty na placu budowy, pracownik wykonuje pracę w różnych miejscach poza swoim stałym miejscem wykonywania pracy np. w celu odbycia spotkania służbowego). Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa, umożliwiających rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie. Co więcej, nawet hipotetyczne zapewnienie takich miejsc parkingowych zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych nie byłoby uzasadnione ze względu na liczną grupę pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe w sposób stały lub czasowy poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach. W świetle przedstawionej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania pracy stanowią element realizacji obowiązków służbowych, jakim jest wymagana przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjność i mobilność pracownika. Nie ulega bowiem wątpliwości, że parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy, biorąc pod uwagę zadania służbowe pracowników, ma na celu zagwarantowanie szybkiego i efektywnego realizowania powierzonych zadań. Mając także na względzie zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa samochodów służbowych Wnioskodawca wyznaczając miejsca parkingowe samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika lub w jego pobliżu nałożył na pracowników obowiązek dbałości o powierzone mienie. Dla Wnioskodawcy każde, nawet czasowe, wyłączenie danego samochodu służbowego z bieżącej eksploatacji ogranicza mobilność pracownika, a przez to stanowi dużą niedogodność dla Wnioskodawcy, jak również rodzi dodatkowe koszty. Stąd bazując na przepisach kodeksu pracy zobowiązano pracownika do dbałości o powierzone mienie. Zgodnie bowiem z art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się m.in. pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności bądź narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu. Jednocześnie, w myśl § 2 powołanego przepisu, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, do których należy także dbałość o powierzone mienie, nie może stanowić dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem wykonywania zadań służbowych przez pracownika stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 u.p.d.o.f. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. Z powyższego wynika z kolei, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych (por. m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. Nr IPPB2/415-168/10-2/AS, z 23 września 2010 r. Nr IPPB4/415-553/10-4/MP, z 30 marca 2011 r. Nr IPPB4/415-30/11-4/MP oraz z 18 lutego 2011 r. Nr IPPB2/415-989/10-4/MG, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. Nr IPBII/1/415-89/09/HK, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lipca 2011 r. Nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ oraz interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 czerwca 2011 r. Nr ILPB1/415-286/11-4/AA, z 6 maja 2011 r. Nr ILPB1/415-153/11-3/AMN i z 29 kwietnia 2011 r. Nr ILPB1/415-130/1 1-2/AMN).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Wnioskodawca, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, często wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe, wizyty na placu budowy). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy (w tym również w innych miastach). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje Wnioskodawca wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności i mobilności. Do zakresu obowiązków pracowników, którym powierzono samochód, należy także między innymi zabezpieczenie go przed kradzieżą, dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych. Dodatkowo, rozwiązanie takie nie jest możliwe ani uzasadnione w przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym można by bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl