IPPB4/415-883/11-3/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 06.12.2011. r.) uzupełnione pismem z dnia 4 stycznia 2012 r. (data wpływu 9 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 6 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski. Mąż Wnioskodawczyni od dnia 1 października 1999 r. był zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony w spółce X z siedzibą w G. W wyniku podziału spółki X, od dnia 1 maja 2010 r. jest zatrudniony w spółce Y.W ramach zatrudnienia w spółce Y, w okresie od dnia 26 lipca 2010 r. do dnia 24 sierpnia 2010 r., mąż Wnioskodawczyni przebywał na urlopie wypoczynkowym. W okresie od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 31 lipca 2013 r. spółka Y udzieliła mu urlopu bezpłatnego.

Mąż Wnioskodawczyni zawarł z norweską spółką A z siedzibą w Norwegii, umowę o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2010 r. do dnia 31 lipca 2013 r. W umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wskazano miejscowość H. (Norwegia).Od dnia 15 sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem i młodszym synem mieszka w wynajętym mieszkaniu w H. (Norwegia). Syn Wnioskodawczyni uczęszcza do szkoły średniej w Oslo.Wnioskodawczyni nie pracuje. Podczas pobytu w Norwegii Wnioskodawczyni nie uzyskuje dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce. Wraz z mężem posiada w Polsce dom, w którym oni i ich synowie są zameldowani, starszy syn nadal mieszka w tym domu.W styczniu 2011 r. Wnioskodawczyni, jej mąż oraz ich młodszy syn poinformowali właściwy wydział meldunkowy Urzędu Gminy o zmianie swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania w Polsce na miejsce zamieszkania w Norwegii.Od dnia 1 sierpnia 2013 r. mąż Wnioskodawczyni planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w spółce polskiej. Wnioskodawczyni planuje w tym czasie wrócić wraz z mężem i synem do Polski.

Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała w Polsce rocznego rozliczenia podatkowego z tytułu dochodów uzyskanych w Polsce w roku 2010. W składanej wspólnie rocznej deklaracji za rok 2010 (PIT-36) wykazali dochody męża z pracy w spółce polskiej w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 24 sierpnia 2010 r. Ponadto w rozliczeniu za rok 2010 uwzględnili dochody uzyskane w Norwegii z tytułu pracy w spółce norweskiej (druk PIT/ZG), miało to wpływ na zwiększenie podstawy obliczania podatku, przy ustalaniu stopy procentowej od dochodów uzyskanych w 2010 r. w Polsce. Wraz z rozliczeniem podatkowym za rok 2010, Wnioskodawczyni złożyła druk NIP-3, w którym poinformowała, że od dnia 1 stycznia 2011 r. jej adresem miejsca zamieszkania jest adres w miejscowości H. (Norwegia).

W dniu 21 listopada 2011 r. mąż Wnioskodawczyni zwrócił się do centralnego urzędu skarbowego w Norwegii z wnioskiem o wystawienie norweskiego certyfikatu rezydencji podatkowej dla niego i Wnioskodawczyni, za okres rozpoczynający się od dnia 1 stycznia 2011 r. W dniu 28 listopada 2011 r. otrzymał z centralnego urzędu skarbowego w Norwegii odpowiedź na swój wniosek, w której odmówiono mu wystawienia norweskiego certyfikatu rezydencji podatkowej. Jako uzasadnienie odmowy wystawienia norweskiego certyfikatu rezydencji podatkowej, wskazano, że pracuje w Norwegii dopiero od sierpnia 2010 r., nie był więc opodatkowany w Norwegii przez okres pełnych 12 miesięcy wdanym roku podatkowym. Ponadto w uzasadnieniu odmowy podniesiono, że mąż Wnioskodawczyni "do dnia dzisiejszego nie był norweskim rezydentem przez okres 10+3 lat"

W uzupełnieniu do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni poinformowała, iż otrzymała od norweskich organów podatkowych datowane na 9 grudnia 2011 r. potwierdzenie rezydencji podatkowej na rok 2011, w którym Urząd Skarbowy w Oslo potwierdza że Wnioskodawczyni w roku podatkowym 2011 jest rezydentem Norwegii dla celów podatkowych zgodnie z norweskim prawem wewnętrznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zamieszkiwaniem wraz z rodziną w Norwegii Wnioskodawczyni od dnia 15 sierpnia 2010 r. przestała być polskim rezydentem podatkowym i od tego dnia posiada w Polsce jedynie ograniczony obowiązek podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na przeniesienie centrum interesów życiowych do Norwegii, od dnia 15 sierpnia 2010 r., tj. od dnia zamieszkania wraz z mężem i synem w Norwegii, przestała ona być polskim rezydentem podatkowym i posiada w Polsce jedynie ograniczony obowiązek podatkowy. Stanowisko podatniczki wynika z poniżej przedstawionych argumentów.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., "osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy)."

W świetle art. 3 ust. 1a. u.p.d.o.f., "za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepis art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, ze wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to zużycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f., "osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko d dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)."

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b u.p.d.o.f. stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a u.p.d.o.f.). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899), dalej "Konwencja".

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, "jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, w6wczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. "Stałe miejsce zamieszkania" to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów. Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni spełnia przesłanki pozwalające uznać ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii. W rozliczeniu za rok 2010 Wnioskodawczyni i jej mąż uwzględnili dochody uzyskane w Norwegii z tytułu pracy w norweskiej spółce (druk PIT/ZG), miało to wpływ na zwiększenie podstawy obliczania podatku, przy ustalaniu stopy procentowej od dochodów uzyskanych w 2010 r. w Polsce.Obecnie jednak małżonkowie uważają, że powinni złożyć korektę polskiego zeznania podatkowego za rok 2010, poprzez wykazanie w tym zeznaniu jedynie dochodów osiągniętych w roku 2010w Polsce, bez wykazywania dochodów za pracę uzyskanych w roku 2010 w Norwegii.Z wniosku wynika, że od dnia 15 sierpnia 2010 r., tj. od dnia kiedy Wnioskodawczyni wraz z mężem i synem zamieszkała w H., ma ona silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Norwegią. Do tej daty Wnioskodawczyni mieszkała w Polsce.

W takiej sytuacji należy odwołać się do art. 4 Konwencji rozstrzygającego sytuację, w której jedną osobę można zakwalifikować jako rezydenta dwóch państw. Zgodnie z przytoczonym powyżej przepisem osobę, która ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu państwach uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). W ocenie Wnioskodawczyni od 15 sierpnia 2010 r. ściślejsze powiązania ma ona z Norwegią. Tam bowiem zamieszkała z mężem i młodszym synem, tam rodzina zdecydowała się pozostać na dłużej.W związku z powyższym Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż uwzględniając zasady dotyczące ustalania rezydencji podatkowej określone w u.p.d.o.f., jak również w Konwencji, w związku z tym, iż centrum jej interesów życiowych od dnia 15 sierpnia 2010 r. znajduje się w Norwegii, jest ona norweskim rezydentem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

* Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo dnia 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r.

* Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisana w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899) - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami;

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski. Od dnia 15 sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem i młodszym synem mieszka w wynajętym mieszkaniu w Norwegii. Syn Wnioskodawczyni uczęszcza do szkoły średniej w Oslo. Mąż Wnioskodawczyni jest zatrudniony w norweskiej spółce. Wnioskodawczyni nie pracuje. Podczas pobytu w Norwegii Wnioskodawczyni nie uzyskuje dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce. Wraz z mężem posiada w Polsce dom, w którym oni i ich synowie są zameldowani, starszy syn nadal mieszka w tym domu.

W styczniu 2011 r. Wnioskodawczyni, jej mąż oraz ich młodszy syn poinformowali właściwy wydział meldunkowy Urzędu Gminy o zmianie swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania w Polsce na miejsce zamieszkania w Norwegii.Od dnia 1 sierpnia 2013 r. mąż Wnioskodawczyni planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w spółce polskiej. Wnioskodawczyni planuje w tym czasie wrócić wraz z mężem i synem do Polski.Wnioskodawczyni złożyła druk NIP-3, w którym poinformowała, że od dnia 1 stycznia 2011 r. jej adresem miejsca zamieszkania jest adres w Norwegii.

Wnioskodawczyni otrzymała od norweskich organów podatkowych datowane na 9 grudnia 2011 r. potwierdzenie rezydencji podatkowej na rok 2011, w którym Urząd Skarbowy w Oslo potwierdza że Wnioskodawczyni w roku podatkowym 2011 jest rezydentem Norwegii dla celów podatkowych zgodnie z norweskim prawem wewnętrznym.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w okresie wskazanym we wniosku, w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Norwegii, Wnioskodawczyni spełnia przesłanki pozwalające uznać ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Norwegii.

Zatem, w okresie którego dotyczy zapytanie, tj. od momentu wyjazdu do Norwegii Wnioskodawczyni podlega na terenie Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.Ponadto odnosząc się do kwestii dotyczącej ustalenia statusu rezydenta podatkowego, stwierdzić należy, co następuje.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji - oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej. Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy posiada Pani status nierezydenta podatkowego w Polsce, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania. Reasumując, należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu z Polski, tj. od dnia 15 sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Tut. Organ nie odniósł się natomiast do rozważań Wnioskodawcy dotyczących możliwości złożenia korekty polskiego zeznania podatkowego za rok 2010 oraz obowiązku złożenia deklaracji NIP-3, gdyż powyższe kwestie nie były przedmiotem zapytania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.