IPPB4/415-882/10-2/SP - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w tytułu umowy o pracę wydatku przeznaczonego na zakup podręczników, komentarzy oraz opracowań prawniczych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2010 r. (data wpływu 12 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w tytułu umowy o pracę wydatku przeznaczonego na zakup podręczników, komentarzy oraz opracowań prawniczych - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w tytułu umowy o pracę wydatku przeznaczonego na zakup podręczników, komentarzy oraz opracowań prawniczych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca z wykształcenia jest prawnikiem zatrudnionym w Sądzie Rejonowym na stanowisku wymagającym znajomości i stosowania prawa. W związku z powyższym Wnioskodawca korzysta z podręczników, komentarzy oraz innych opracowań prawniczych. Koszty zakupu ww. pozycji pokrywa z wynagrodzenia za pracę, które należy do majątku wspólnego Wnioskodawcy i Jego żony. Powyższe koszty związane są z wykonywaniem zawodu referendarza sądowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w rozliczeniu rocznym powyższe koszty Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy koszty, o których mowa powyżej stanowią koszty uzyskania przychodu. Ich poniesienie przyczynia się do osiągania przychodów ze stosunku pracy na zajmowanym stanowisku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Dochodem ze źródła przychodów, stosownie do ust. 2 cyt. art. 9 ustawy, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Jednym ze źródeł przychodów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów reguluje art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

W świetle art. 22 ust. 11 ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Z powyższego wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i ze stosunków pokrewnych ustawodawca określił w sposób zryczałtowany.

Ryczałtowe koszty ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych nie mają charakteru bezwzględnie obowiązującego. W przypadku bowiem, gdy podatnik poniósł wyższe wydatki związane z dojazdem do miejsca wykonywania pracy niż określona miesięcznie norma kosztu uzyskania przychodu i może udokumentować fakt ich poniesienia określonymi przez ustawodawcę dokumentami, wówczas ma prawo do uwzględnienia kosztów faktycznie poniesionych.

Istotą pracowniczych kosztów uzyskania przychodów jest to, że są one należne, a zarazem limitowane, zarówno w okresach miesięcznych, jak i w okresie rocznym. Jest to związane przede wszystkim z faktem, że przychody ze stosunku pracy zazwyczaj mają charakter właśnie miesięczny.

W założeniu ustawodawcy ryczałtowe koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych mają odpowiadać przede wszystkim kosztom, jakie związane są z dotarciem przez pracownika do miejsca wykonywania pracy. Stąd też, dla pracowników, którzy faktycznie zamieszkują poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, ustawodawca przewiduje podwyższone koszty uzyskania przychodów.

Ustawodawca wiąże prawo do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów ze stałym lub czasowym zamieszkiwaniem w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonał zakupu podręczników, komentarzy oraz innych opracowań prawniczych z wynagrodzenia za pracę. Powyższe koszty związane są z wykonywaniem przez Wnioskodawcę zawodu referendarza sądowego.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę wydatków poniesionych na nabycie ww. podręczników, komentarzy oraz innych opracowań prawniczych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż koszty uzyskania przychodów z umowy o pracę są wymienione kwotowo, a sytuacje, gdy mogą one być podwyższone ujęte są w zamkniętym katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak jest zatem możliwości ich podwyższenia o wydatki poniesione na nabycie podręczników, komentarzy i innych opracowań prawniczych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.