IPPB4/415-878/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2014 r. (data wpływu 10 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń pieniężnych przekazywanych na utrzymanie domu - jest prawidłowe.

W dniu 10 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń pieniężnych przekazywanych na utrzymanie domu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 12 października 2014 r., w formie aktu notarialnego, Wnioskodawczyni zawarła z mężem Krzysztofem Z. umowę majątkową małżeńską, mocą której małżonkowie ustanowili rozdzielność majątkową. Jednocześnie zawarte zostało porozumienie w trybie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w którym mąż Wnioskodawczyni, z uwagi na znaczną dysproporcję między ich dochodami, zobowiązał się do płacenia Wnioskodawczyni kwoty w wysokości 1000 zł miesięcznie, płatnej z góry w terminie do 10 dnia każdego miesiąca. Kwota ta ma służyć zaspokajaniu potrzeb rodziny i prowadzeniu gospodarstwa domowego. Z tej kwoty zaspokajane będą koszty związane z utrzymaniem wspólnie zamieszkiwanego lokalu mieszkalnego, obejmujące koszty bieżące, tj. gaz, energia elektryczna, usługi telewizji oraz internetu, które to koszty wynoszą obecnie średnio 300 zł miesięcznie. Poza tym z wyżej wymienionej kwoty Wnioskodawczyni będzie kupować żywność, artykuły kosmetyczne i chemiczne, leki, odzież na potrzeby rodziny. Wnioskodawczyni zamieszkuje z mężem we wspólnym lokalu, który stanowi ich współwłasność po 1/2 części. Wnioskodawczyni nie pozostaje z mężem w separacji. Przed sądem okręgowym toczyło się postępowanie o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, zostało ono jednak już zakończone postanowieniem o umorzeniu postępowania. Mąż Wnioskodawczyni przyczynia się do zaspokajania potrzeb rodziny wykonując prace zawodową, za którą otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 4.030 zł. Natomiast Wnioskodawczyni wypełnia obowiązek z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego poprzez pracę we wspólnym gospodarstwie domowym, polegającej w szczególności na wykonywaniu codziennych domowych czynności, takich jak sprzątanie, pranie, gotowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji gdy między małżonkami powstał ustrój rozdzielności majątkowej, kwota uzyskiwana od jednego małżonka do rąk drugiego, wydatkowana na zaspokajanie potrzeb rodziny podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Wniosek ten dotyczy wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania świadczeń pieniężnych wypłacanych na zaspokajanie potrzeb rodziny. Zdaniem Wnioskodawczyni kwota przekazywana jej każdego miesiąca przez małżonka, z którym pozostaje w ustroju rozdzielności majątkowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są to pieniądze wydatkowane na utrzymanie całej rodziny, którą tworzy Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem. Fakt, że środki te przeznaczane są na wspólne gospodarstwo domowe, z którego korzysta zarówno Wnioskodawczyni jak i jej małżonek wyklucza uznanie tej kwoty za dochód Wnioskodawczyni w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opodatkowaniu podlegają wszystkie alimenty do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł, otrzymane na innej podstawie niż wyrok sądu lub ugoda sądowa. Jednak świadczenia na zaspokajanie potrzeb rodziny nie są tożsame ze świadczeniami alimentacyjnymi. Na różnice między tymi świadczeniami wskazał między innymi Sąd Najwyższy w uchwale z 16 grudnia 1987 r. Z przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika, że obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, o którym mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ciąży na każdym z małżonków do czasu rozwiązania małżeństwa, a zakres tego obowiązku jest szerszy od obowiązku alimentacyjnego. Zgodnie z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych. Przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także. W całości lub części, na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Na istnienie wskazanych zobowiązań i uprawnień małżonków nie ma wpływu rodzaj ustroju majątkowego jaki między nimi obowiązuje. Skoro zatem małżonek Wnioskodawczyni realizuje swoje zobowiązanie wynikające z faktu zawarcia małżeństwa poprzez przekazywanie do rąk Wnioskodawczyni miesięcznej kwoty z przeznaczeniem na pokrywanie bieżących wydatków związanych z utrzymaniem rodziny, z których sam również korzysta, a które wydatkowane są m.in. na pokrycie kosztów związanych z mieszkaniem, w którym również on zamieszkuje (co stanowi § 2 punkt c aktu notarialnego), nie sposób uznać, że kwota ta stanowi dochód Wnioskodawczyni. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że odprowadzanie podatku dochodowego po raz pierwszy przez małżonka któremu przysługuje wynagrodzenie, a po raz drugi przez małżonka otrzymującego kwotę pieniężną na zaspokajanie potrzeb rodziny stanowiłoby niesłuszne podwójne opodatkowanie. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawczyni opodatkowaniu podlegają tylko te świadczenia, które wypłacane są na rzecz drugiego małżonka po orzeczeniu rozwodu, z chwilą kiedy następuje całkowity rozkład pożycia i nie można już mówić o wspólnym gospodarstwie domowym. W związku z powyższym środki przekazywane Wnioskodawczyni przez małżonka, następnie wydatkowane na utrzymanie rodziny, nie stanowią dochodu Wnioskodawczyni (co potwierdza w pełni zmiana interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2008 r., Nr IBPB2/415-214/08/ASZ wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, dokonana z urzędu przez ministra finansów oraz interpretacja indywidualna z dnia 23 grudnia 2013 r., Nr ILPB2/415-931/13-2/WS wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu). Wobec powyższego wydanie interpretacji w tym przypadku jest konieczne dla prawidłowego rozliczenia podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady opodatkowania dochodów osobistych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwana dalej "ustawą".

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wynika z treści art. 9 ust. 1 ustawy, stanowiącym, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W nawiązaniu do tej zasady ustawodawca stanowi dalej, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Kolejne przepisy normują zasady określania wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże trudno uznać, że osoba otrzymująca środki na utrzymanie domu od współmałżonka - w sytuacji gdy współmałżonek ten zamieszkuje w tym lokalu mieszkalnym - uzyskuje z tego tytułu dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środki te zostają bowiem przeznaczone na wspólne gospodarstwo domowe, z którego korzysta także współmałżonek.

Należy zauważyć, że w myśl postanowień art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.), oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swoich sił oraz swoich możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Należy zauważyć, że lokal mieszkalny, w którym Wnioskodawczyni zamieszkuje wspólnie z mężem stanowi ich współwłasność po 1/2 części. Fakt łożenia kwot na utrzymanie mieszkania oraz na utrzymanie rodziny oznacza, że małżonek przekazuje Wnioskodawczyni środki de facto także na swoje potrzeby. Stąd nie można uznać, że Wnioskodawczyni otrzymuje z tego tytułu dochód.

W związku z powyższym środki przekazane Wnioskodawczyni przez jej małżonka, następnie wydatkowane na utrzymanie rodziny nie stanowią dla Wnioskodawczyni przychodu i w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Sądu Najwyższego i interpretacji organu podatkowego wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.