IPPB4/415-865/13-4/JK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 marca 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB4/415-865/13-4/JK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 27 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2014 r. (data nadania 5 marca 2014 r., data wpływu 10 marca 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 27 lutego 2014 r. Nr IPPB4/415-865/13-2/JK (data nadania 28 lutego 2014 r., data doręczenia 3 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 lutego 2014 r. Nr IPPB4/415-865/13-2/JK (data nadania 28 lutego 2014 r., data doręczenia 3 marca 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 5 marca 2014 r. (data nadania 5 marca 2014 r., data wpływu 10 marca 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w zakresie szeroko rozumianego pośrednictwa przy sprzedaży produktów kosmetycznych. W celu zbudowania siatki odbiorców, pozyskania nowych klientów dla podmiotu, dla którego Spółka świadczy usługi szeroko rozumianej prospekcji rynku (dalej: Kontrahenci), Spółka zatrudnia pracowników. Głównie są to handlowcy/przedstawiciele handlowi (dalej: Pracownicy), poszukujący klientów/intensyfikujący sprzedaż Kontrahenta dla klientów już pozyskanych, na określonym terenie Polski. Zakres działania Pracowników nie ogranicza się na ogół do jednej miejscowości. Jako obszar działania wskazany jest geograficznie, czy też administracyjne wyodrębniony region. I tak w umowach o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, wskazane jest przykładowo: województwo. Oznacza to, że miejscem świadczenia pracy Pracowników nie jest jedna administracyjnie wyodrębniona miejscowość, ale pewien obszar. Może się tak zdarzyć, że Pracownicy nie mają miejsca zamieszkania na obszarze, na którym mają świadczyć pracę. Z przyjętych zasad funkcjonowania Spółki oraz obowiązujących w praktyce reguł wykonywania zawodu handlowca, tego rodzaju pracownik ma wpisany w zakres swoich obowiązków poszukiwanie oraz utrzymywanie relacji handlowych z klientem, co przekłada się na liczne spotkania, odbywane na ogół w siedzibie Klienta, prowadzącego swą działalność w granicach obszaru wchodzącego w zakres "miejsca świadczenia pracy" przez handlowca. Nie inaczej jest w przypadku Pracowników Wnioskodawcy. Takich spotkań, odbywanych przez Pracowników, może być nawet kilka, czy kilkanaście w tygodniu. Jeśli z powodów logistycznych bezzasadne jest codzienne powracanie z takich spotkań do miejsca zamieszkania, Pracownicy mają prawo, a nawet obowiązek (biorąc pod uwagę bezpieczeństwo pracownika oraz efektywne wykorzystanie czasu pracy), skorzystania z noclegu (usługi hotelowej, za którą koszt ponosi Spółka). Wnioskodawca bowiem jest zainteresowany tym, aby Pracownicy odbyli jak najwięcej spotkań z Klientami/potencjalnymi Klientami, a nie tym, aby Pracownicy spędzali czas głównie przemieszczając się (powracając na nocleg do swoich domów, a następnego dnia ponownie jadąc do miejsc znajdujących się nieopodal tych, skąd dzień wcześniej powrócili). Mając na względzie powyższe, ze szczególnym uwzględnieniem faktu szeroko zakreślonego miejsca świadczenia pracy przez Pracowników, uniemożliwiającego stosowanie przepisów o podróżach służbowych (delegacjach) pojawiła się wątpliwość, czy Spółka prawidłowo postępuje, uznając koszt usługi hotelowej w analizowanym stanie faktycznym:

a.

za koszt uzyskania przychodu

b.

i jednocześnie wartość, nie generującą dla Pracowników przychodu wymagającego odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto, w uzupełnieniu z dnia 5 marca 2014 r. (data wpływu 10 marca 2014 r.), doprecyzowano, że opisany we wniosku stan faktyczny istnieje w Spółce od lat, tym niemniej jednak przyjęto, że chodzi o lata 2012 - 2014. Handlowcy/przedstawiciele techniczno - handlowi są w Spółce zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. W zawartych z ww. pracownikami umowach o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, wskazane jest przykładowo: województwo. Oznacza to, że miejscem świadczenia pracy Pracowników nie jest jedna administracyjnie wyodrębniona miejscowość, ale pewien obszar. Może się tak zdarzyć, że Pracownicy nie mają miejsca zamieszkania na obszarze, na którym mają świadczyć pracę. Konsekwentnie wyjazdy handlowców/przedstawicieli techniczno - handlowych w ramach obszaru wskazanego jako miejsce świadczenia pracy, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. Mając na względzie powyższe, Spółka nie wystawia poleceń wyjazdów służbowych dla ww. pracowników. W praktyce jednak pracownicy wykonując swoje obowiązki służbowe muszą odbyć zgodnie z przyjętym przez Spółkę harmonogramem odpowiednią ilość i we właściwych miejscach (miejscowościach) i terminach ilość spotkań z klientami/ potencjalnymi klientami z obszaru miejsca świadczenia pracy przypisanego konkretnemu pracownikowi. Pracownikom nie są wypłacane diety ani ryczałty za nocleg. Pokrywane są jedynie koszty noclegów, z uwagi na to, że jak wskazano we wniosku Spółka, chcąc w optymalny sposób wykorzystać czas pracy pracowników, wymaga, aby pracownik nie wracał na nocleg do domu, jeśli następnego dnia ma odbyć kolejne spotkania, a miejsce tych spotkań jest bliższe miejscu ostatniego spotkania niż miejsce zamieszkania. Dzięki temu Spółka zużywa mniej paliwa oraz pojazdy, wykorzystywane przy transporcie. Konieczność noclegu pracowników wynika z potrzeb pracodawcy, a nie osobistych potrzeb pracowników. To Spółka wyraźnie nakazuje Pracownikom skorzystanie z noclegów (również w granicach obszaru miejsca świadczenia przez nich pracy) kierując się z jednej strony potrzebą i obowiązkiem (ciążącym na Spółce jako pracodawcy) zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, z drugiej obniżaniem kosztów eksploatacji środków transportu oraz wolą maksymalnie efektywnego wykorzystywania czasu pracy przez Pracowników. Interesem Spółki bowiem nie jest to, aby Pracownicy jeździli "w te i z powrotem", ale aby odbywali jak najwięcej spotkań z klientami/potencjalnymi klientami

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym koszty noclegów Pracowników (zatrudnionych na stanowiskach przedstawicieli handlowych) Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym zapewnienie ww. Pracownikom noclegów, nie stanowi, przychodu do opodatkowania po stronie Pracowników, a tym samym na Spółce nie ciąży obowiązek uwzględnienia go w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Niniejsza interpretacja dotyczy obowiązków płatnika wynikających z podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W praktyce więc, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał i swobodnie zadysponował podatnik (pracownik). Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną, osobistą korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu do opodatkowania. Czy zatem nocleg, do którego, zgodnie w wolą Spółki, jest zobligowany stanowi tę jego osobistą korzyść rodzącą obowiązek wykazania wartości noclegu jako przychodu do opodatkowania. Zdaniem Spółki, Pracownicy, zobligowani do świadczenia pracy na określonym terenie (obejmującym województwo, czy też inaczej zapisany region Polski), którzy korzystają z noclegów, zgodnie, de facto, z poleceniem Spółki (jako pracodawcy), nie uzyskują przychodu w naturze. Trudno bowiem uznać, że nocleg poza miejscem stałego zamieszkania, związany z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowi zaspakajanie osobistych potrzeb Pracowników.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jednoznacznie uznał, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę - nie mogą być uznane za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W uzasadnieniu wyroku z dnia 7 marca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2642/12) wskazano: "(...) Sąd podzielił stanowisko Spółki, że poniesione przez pracowników Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanego stanu faktycznego wynikało, że wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz Spółki. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe w postaci wartości noclegu sfinansowanego przez pracodawcę. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego "przysparzać" to "powiększyć liczbę czegoś lub sprawić coś", zatem przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie ze względu na zapisy umowy o pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określonym w umowie obszarze działalności firmy - poza miejscem zamieszkania pracownika - nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu. Podnieść należy, że zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu, zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie noże być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników. W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie można przyjąć wprost argumentacji wynikającej z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, w której stwierdzono, że "wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 wymienionej ustawy." Nie ulega wątpliwości, że wydatki poniesione w przedmiotowej sprawie będą wynikać z realizacji zawartych z pracownikami umów o pracę, w których wskazano wprost miejsce świadczenia pracy. Wydatki poniesione przez pracodawcę zatem są ściśle związane z realizacją przepisów Kodeksu pracy, z których wynika, że pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Z tych też powodów wskazać należy, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę - nie mogły być uznane za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W ocenie Sądu, należy wyraźnie odróżnić sytuację, w której pracodawcy realizując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy zapewniają swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami pracowniczymi nocleg, od sytuacji, w której pracodawca zapewnia swym pracownikom dodatkowe świadczenie w postaci "pakietów medycznych" Sąd w tym zakresie nie podziela poglądu wyrażonego w orzeczeniu WSA w Krakowie z dnia 8 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 299/12 wydanego w podobnym stanie faktycznym, w którym wskazano, że wartość świadczeń wynikająca z wystawionych faktur (rachunków, paragonów) dotyczących noclegów i kosztów parkowania, stanowić będzie dla pracowników nieodpłatne świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (...)".

Mając na względzie powyższe, zapewnienie Pracownikom noclegów, w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, które, stosownie do przepisów prawa pracy, nie mogą być uznane za wykonywane w ramach delegacji służbowej (do których byłoby możliwe zastosowanie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powinno generować przychodu do opodatkowania (ani ze stosunku pracy, ani też z innych źródeł). Konieczność noclegu Pracowników wynika z potrzeb pracodawcy, a nie z osobistych potrzeb Pracowników. To Spółka wyraźnie nakazuje Pracownikom skorzystanie z noclegów (również w granicach obszaru miejsca świadczenia przez nich pracy) kierując się z jednej strony potrzebą obowiązkiem (ciążącym na Wnioskodawcy jako pracodawcy) zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy Pracownikom, z drugiej obniżaniem kosztów eksploatacji środków transportu oraz wolą maksymalnie efektywnego wykorzystywania czasu pracy przez Pracowników. Interesem Spółki bowiem nie jest to, aby Pracownicy jeździli "w te i z powrotem", ale aby odbywali jak najwięcej spotkań z klientami/potencjalnymi klientami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka - w celu zbudowania siatki odbiorców, pozyskania nowych klientów dla podmiotu, dla którego Spółka świadczy usługi szeroko rozumianej prospekcji rynku - zatrudnia pracowników na umowę o pracę. Głównie są to handlowcy/przedstawiciele handlowi, poszukujący klientów/intensyfikujący sprzedaż dla klientów już pozyskanych, na określonym terenie Polski. Zakres działania Pracowników nie ogranicza się na ogół do jednej miejscowości. Jako obszar działania wskazany jest geograficznie, czy też administracyjnie wyodrębniony region. I tak w umowach o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, wskazane jest przykładowo: województwo dolnośląskie i Opole; województwo kujawsko - pomorskie, województwo śląskie i Kraków, województwo dolnośląskie i wielkopolskie. Oznacza to, że miejscem świadczenia pracy Pracowników nie jest jedna administracyjnie wyodrębniona miejscowość, ale pewien obszar. Wyjazdy handlowców/przedstawicieli handlowych w ramach obszaru wskazanego jako miejsce świadczenia pracy, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. Spółka nie wystawia poleceń wyjazdów służbowych dla ww. pracowników. W praktyce jednak pracownicy wykonując swoje obowiązki służbowe muszą odbyć zgodnie z przyjętym przez Spółkę harmonogramem odpowiednią ilość i we właściwych miejscach (miejscowościach) i terminach ilość spotkań z klientami/potencjalnymi klientami z obszaru miejsca świadczenia pracy przypisanego konkretnemu pracownikowi. Pracownikom nie są wypłacane diety, ani ryczałty za nocleg. Pokrywane są jedynie koszty noclegów.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a.

podróży służbowej pracownika,

b.

podróży osoby niebędącej pracownikiem

* o wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, Spółka nie wystawia poleceń wyjazdów służbowych dla pracowników oraz pracodawca nie wypłaca diet i ryczałtów za nocleg - tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie - do świadczeń otrzymanych przez tych pracowników (których miejscem wykonywania pracy jest pewien obszar geograficzny) nie ma możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Spółka ponosi i będzie ponosić wydatki za noclegi w hotelach za pracowników (handlowców/przedstawicieli handlowych) w związku z ich wyjazdami - nie będącymi podróżami służbowymi - w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki - to wartość tego świadczenia (noclegu) - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - stanowić będzie dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

Natomiast, wartość świadczenia - przekraczająca kwotę 500 zł - ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądu wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działania lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl