IPPB4/415-865/11-7/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2011 r. (data wpływu 28.11.2011. r.) uzupełnione pismem z dnia 7 lutego 2012 r. (data nadania 8 lutego 2012 r., data wpływu 10 lutego 2012 r.) na wezwanie z dnia 3 lutego 2012 r. (data nadania 3 lutego 2012 r., data doręczenia 7 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-865/11-2/SP oraz uzupełnione pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data nadania 5 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) na wezwanie z dnia 22 lutego 2012 r. (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 27 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-865/11-4/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-865/11-2/SP z dnia 3 lutego 2012 r. (data nadania 3 lutego 2012 r., data doręczenia 7 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 22 lutego 2012 r. Nr IPPB4/415-865/11-4/SP (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 27 lutego 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 7 lutego 2012 r. (data nadania 8 lutego 2012 r., data wpływu 10 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data nadania 5 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem nieposiadającym w Polsce siedziby ani miejsca prowadzenia działalności. Siedzibą Wnioskodawcy jest Wielka Brytania. Wnioskodawca zamierza zatrudnić zarówno pracowników mieszkających w Polsce oraz pracowników zamieszkałych za granicą, tj. w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii, którzy wykonywać będą na jego rzecz pracę na terenie Polski. Pracownicy ci podlegać będą w Polsce zarówno nieograniczonemu jak i ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Osoby mające miejsce zamieszkania za granicą, które Wnioskodawca zamierza zatrudnić, posiadają certyfikat rezydencji potwierdzający ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Zatrudnione przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę osoby, mające miejsce zamieszkania za granicą będą przebywać na terenie Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Osoby te nie będą posiadać w Polsce ani stałej placówki, ani też zakładu. Zatrudnione będą bowiem jedynie przez Wnioskodawcę i wyłącznie na podstawie umowy o pracę.

Zatrudnione osoby nie będą prowadziły działalności gospodarczej. Umowy z zatrudnionymi nie będą wykonywane przez nich w ramach działalności gospodarczej. Wynagrodzenia zatrudnianym pracownikom wypłacał będzie Wnioskodawca. Ponosił on będzie również ich koszty. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka - Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą.

Wnioskodawca poinformował, iż problem interpretacyjny przedstawiony przez Wnioskodawcę w kwestii poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy jest następujący: z jednej strony Wnioskodawca jako osoba prawna zwana "zakładem pracy", zgodnie z art. 31 ustawy o PIT jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niego przychody ze stosunku pracy, z drugiej zaś, zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy PIT, płatnicy przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby bądź - gdy płatnik nie posiada siedziby - miejsca prowadzenia działalności. Oznacza to, że w przypadku Wnioskodawcy kwoty pobranych zaliczek nie mogłyby być wpłacane na rachunek urzędu skarbowego, ponieważ w związku z nieposiadaniem przez Wnioskodawcę w Polsce zarówno siedziby, jak i miejsca prowadzenia działalności, żaden urząd skarbowy nie byłby dla niego właściwy. Wnioskodawca uważa iż ciążyć będzie na nim obowiązek pobierania zaliczek na podatek. Zobowiązany również będzie do wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania zatrudnianego przez Wnioskodawcę pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji dotyczy obowiązków Wnioskodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii w związku z zatrudnieniem do pracy wykonywanej na terenie Polski pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii (pytanie Nr 1).

Natomiast odnośnie obowiązków spoczywających na pracownikach, ustalenia właściwego urzędu skarbowego w celu wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz potwierdzenia, iż Wnioskodawca ma możliwość - ze względów praktycznych-aby zarejestrować się jako płatnik, zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania (pytania Nr 2, 3 i 4).

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będący pracodawcą, zwany w art. 31 ustawy o PIT zakładem pracy będzie zobowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m.in., dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii zamierza zatrudnić na podstawie umowy o pracę osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii. Praca będzie wykonywana w Polsce. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka - Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą. Zatem w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w Konwencji polsko-angielskiej.

W myśl art. 5 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, podpisanej we L. dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W świetle ust. 2 ww. przepisu, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Plac budowy albo prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają dłużej niż dwanaście miesięcy (art. 5 ust. 3 ww. Konwencji).

Jak wynika z treści art. 5 ust. 4 Konwencji, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

W świetle art. 5 ust. 5 powołanej Konwencji, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli osoba - z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 6 niniejszego artykułu - działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa w Umawiającym się Państwie, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4 niniejszego artykułu, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Natomiast zgodnie z ust. 6 ww. art. 5 Konwencji, nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym Państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki (art. 5 ust. 7). Wnioskodawca wskazał, iż nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 powołanej Konwencji polsko-angielskiej. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którą uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnikiem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niedobrany lub pobrany a nie wpłacony.

W związku z tym, iż wynagrodzenia za pracę w Polsce nie będzie wypłacał zakład, ani pracodawca będący - w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - płatnikiem, a za świadczoną na terytorium Polski pracę, zatrudnieni pracownicy z Polski, Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii będą otrzymywać wynagrodzenie od Wnioskodawcy, tj. pracodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii, zatem na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki wynikające z treści wyżej powołanego art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy będą uzyskiwać dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników. Zatem w myśl obowiązujących przepisów prawa podatkowego nie można uznać Wnioskodawcy za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenia przyszłe będzie różnić się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywistego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.