IPPB4/415-865/11/13-10/S/SP

uwzględniająca prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1830/12

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1830/12 (data wpływu 23 maja 2013 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 7 lutego 2012 r. (data nadania 8 lutego 2012 r., data wpływu 10 lutego 2012 r.) na wezwanie z dnia 3 lutego 2012 r. (data nadania 3 lutego 2012 r., data doręczenia 7 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-865/11-2/SP oraz uzupełnione pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data nadania 5 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) na wezwanie z dnia 22 lutego 2012 r. (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 27 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-865/11-4/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-865/11-2/SP z dnia 3 lutego 2012 r. (data nadania 3 lutego 2012 r., data doręczenia 7 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 22 lutego 2012 r. Nr IPPB4/415-865/11-4/SP (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 27 lutego 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 7 lutego 2012 r. (data nadania 8 lutego 2012 r., data wpływu 10 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data nadania 5 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem nieposiadającym w Polsce siedziby ani miejsca prowadzenia działalności. Siedzibą Wnioskodawcy jest Wielka Brytania. Wnioskodawca zamierza zatrudnić zarówno pracowników mieszkających w Polsce oraz pracowników zamieszkałych za granicą, tj. w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii, którzy wykonywać będą na jego rzecz pracę na terenie Polski. Pracownicy ci podlegać będą w Polsce zarówno nieograniczonemu jak i ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Osoby mające miejsce zamieszkania za granicą, które Wnioskodawca zamierza zatrudnić, posiadają certyfikat rezydencji potwierdzający ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Zatrudnione przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę osoby, mające miejsce zamieszkania za granicą będą przebywać na terenie Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Osoby te nie będą posiadać w Polsce ani stałej placówki, ani też zakładu. Zatrudnione będą bowiem jedynie przez Wnioskodawcę i wyłącznie na podstawie umowy o pracę.

Zatrudnione osoby nie będą prowadziły działalności gospodarczej. Umowy z zatrudnionymi nie będą wykonywane przez nich w ramach działalności gospodarczej. Wynagrodzenia zatrudnianym pracownikom wypłacał będzie Wnioskodawca. Ponosił on będzie również ich koszty. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka - Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą.

Wnioskodawca poinformował, iż problem interpretacyjny przedstawiony przez Wnioskodawcę w kwestii poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy jest następujący: z jednej strony Wnioskodawca jako osoba prawna zwana "zakładem pracy", zgodnie z art. 31 ustawy o PIT jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niego przychody ze stosunku pracy, z drugiej zaś, zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy PIT, płatnicy przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby bądź - gdy płatnik nie posiada siedziby - miejsca prowadzenia działalności. Oznacza to, że w przypadku Wnioskodawcy kwoty pobranych zaliczek nie mogłyby być wpłacane na rachunek urzędu skarbowego, ponieważ w związku z nieposiadaniem przez Wnioskodawcę w Polsce zarówno siedziby, jak i miejsca prowadzenia działalności, żaden urząd skarbowy nie byłby dla niego właściwy. Wnioskodawca uważa iż ciążyć będzie na nim obowiązek pobierania zaliczek na podatek. Zobowiązany również będzie do wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania zatrudnianego przez Wnioskodawcę pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników i czy należy go w myśl obowiązujących przepisów uznać za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

2. Czy pracowników Wnioskodawcy (pracodawcy zagranicznego), w przypadku uznania, że nie będzie on miał obowiązku odprowadzania w Polsce zaliczek od dochodów pracowników należy uznać za podatników, którzy nie mają obowiązku samodzielnego odprowadzania zaliczek na podatek od swoich dochodów.

3. Czy w przypadku uznania, iż Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od dochodów pracowników jest również zobowiązany do wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, a także rachunek którego urzędu skarbowego jest właściwy do dokonywania tych wpłat.

4. Czy w przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie 1 i 2 czyli uznania, iż Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek miesięcznych na podatek od dochodów pracowników, natomiast obowiązek samodzielnego odprowadzania zaliczek na podatek od swoich dochodów mają jego pracownicy dopuszczalne jest - ze względów praktycznych - aby Wnioskodawca zarejestrował się jako płatnik w Urzędzie Skarbowym, pobierał miesięczne zaliczki na podatek od dochodów pracowników wpłacając je na rachunek urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pracownika oraz wystawił dla swoich pracowników informacje PIT-11 bez składania rocznej deklaracji PIT-4.

Przedmiot zaskarżonej interpretacji dotyczył obowiązków Wnioskodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii w związku z zatrudnieniem do pracy wykonywanej na terenie Polski pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii (pytanie Nr 1).

Natomiast odnośnie obowiązków spoczywających na pracownikach, ustalenia właściwego urzędu skarbowego w celu wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz potwierdzenia, iż Wnioskodawca ma możliwość - ze względów praktycznych - aby zarejestrować się jako płatnik, zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania (pytania Nr 2, 3 i 4).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca będący pracodawcą, zwany w art. 31 ustawy o PIT zakładem pracy będzie zobowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy.

W dniu 9 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-865/11-7/SP, stwierdzając, że Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników. Zatem w myśl obowiązujących przepisów prawa podatkowego nie można uznać Wnioskodawcy za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Spółka nie zgodziła się ze stanowiskiem tut. organu i w dniu 19 marca 2012 r. (data wpływu 21 marca 2012 r.) za pośrednictwem pełnomocnika wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. Nr IPPB4/415-865/11-9/SP (skutecznie doręczonym w dniu 11 kwietnia 2012 r.) organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 7 maja 2012 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 30 kwietnia 2012 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1830/12 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W wyroku tym Sąd, stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd wskazał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia czy Skarżąca jako podmiot niemający w Polsce siedziby ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest zobowiązana jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Sąd zauważył, że zdaniem strony skarżącej spółka jako pracodawca, będąca zakładem pracy zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f. będzie zobowiązana jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy, natomiast w ocenie Ministra Finansów, Skarżąca będąca pracodawcą zagranicznym jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązana do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników.

Zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto zgodnie z art. 38 u.p.d.o.f. płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W przedmiotowej sprawie Minister Finansów dokonując oceny czy na skarżącej ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu powołanych przepisów u.p.d.o.f. oparł się na definicji zakładu" zawartej w art. 5 ust. 1 Konwencji polsko-brytyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zgodnie z którym określenie to oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza.

Zdaniem Sądu wadliwie zostało przyjęte, że powołana definicja "zakładu" zawarła w Konwencji ma znaczenie dla oceny obowiązków Skarżącej jako płatnika podatku dochodowego.

Sąd podkreślił, że Konwencja dotyczy podatków od dochodu i od zysków majątkowych, bez względu na sposób ich poboru, pobieranych na rzecz Umawiającego się Państwa, jego jednostek terytorialnych lub organów lokalnych (art. 2 ust. 1). Za podatki od dochodu i od zysków majątkowych uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu albo od części dochodu, włączając podatki od zysków z przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego (art. 2 ust. 2).

Jednocześnie Konwencja nie zawiera definicji i nie określa obowiązków płatnika podatku z tytułu wypłacanych wynagrodzeń pracownikom.

W opisie zdarzenia przyszłego Skarżąca wskazała, że zamierza zatrudnić zarówno pracowników mieszkających w Polsce jak i pracowników zamieszkałych za granicą tj. w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, którzy wykonywać będą na jego rzecz pracę na terenie Polski. Natomiast pytanie dotyczyło obowiązków płatnika z tytułu dochodów uzyskiwanych przez pracowników Skarżącej zatrudnionych na podstawie umowy o pracę wykonujących na jego rzecz pracę na terenie Polski, a nie dotyczyło zasad opodatkowania dochodów samej Skarżącej.

W związku z powyższym, Sąd wskazał, że definicja zakładu miałaby znaczenie jedynie przy ocenie opodatkowania dochodów Skarżącej, a nie jej pracowników.

Natomiast regulacje dotyczące dochodów uzyskiwanych z pracy najemnej zawarte są w art. 14. Zgodnie z ust. 1 tego art. z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W związku z powyższym w ocenie Sądu Minister Finansów błędnie utożsamił pojecie "zakładu pracy" jako podmiotu zatrudniającego pracownika z pojęciem "zakładu" w rozumieniu Konwencji.

Sąd zaznaczył, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniowano szerzej pojęcia zakładu pracy. Pojęcie to jednak powiązano ze stosunkiem pracy, służbowym, pracy nakładczej i spółdzielczym stosunkiem pracy (podatnicy mają uzyskiwać od płatnika przychody z tych tytułów). Zasadnym jest zatem dla zdefiniowania zakładu pracy odwołanie się do definicji zawartej w Kodeksie pracy, ta bowiem ustawa reguluje powołane wyżej stosunki. Zgodnie z art. 3 tej ustawy pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1521/08 (publ. w zbiorze orzecznictwa LEX nr 570211) wyjaśnił, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, że aby daną jednostkę organizacyjną uznać za zakład pracy, musi ona zostać stworzona zgodnie z przepisami prawa i mieć z tego tytułu zdolność do zatrudniania pracowników i dokonywania czynności prawnych.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu, Minister Finansów dokonał błędnej wykładni przepisów art. 31 i 38 ust. 1 u.p.d.o.f. przyjmując, iż Skarżąca nie jest zakładem pracy w rozumieniu powołanych przepisów, gdyż na terytorium RP nie posiada siedziby, zakładu ani innego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd podkreślił także, że regulacja zawarta w powołanej Konwencji dotyczy dochodów osób, które mają miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, tj. w Polsce lub Wielkiej Brytanii i podlegają ograniczonemu lub nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Natomiast pytanie dotyczy także pracowników mających miejsce zamieszkania w innych państwach (w Niemczech, Francji) i opodatkowanie uzyskiwanych przez nich dochodów w Polsce regulują odrębne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte z tymi państwami, a którą to okoliczność pominął organ udzielający interpretacji indywidualnej.

Ponadto w wyroku podkreślono, że uzasadnienie interpretacji powinno być na tyle wyczerpujące, aby wynikało z niego, że organ ocenił wszystkie, istotne dla sprawy argumenty wnioskodawcy. Powinno także przedstawiać zastosowane przepisy prawne z dokonaniem ich wykładni (por. także wyrok NSA z dnia 2 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 98/11). Organ winien się ustosunkować tak do przepisów wskazanych przez podatnika, jak i tych które wchodzą lub mogą wchodzić w rachubę, zdaniem organu uprawnionego do wydania interpretacji.

W ocenie Sądu organ nie uzasadnił w sposób wystarczający dlaczego przyjął, iż nieprowadzenie "zakładu" w rozumieniu Konwencji jednocześnie oznacza, iż Skarżąca nie jest zakładem pracy w rozumieniu art. 31 u.p.d.o.f.

Dokonując formalnej oceny zaskarżonej interpretacji Sąd stwierdził, że nie spełnia ona warunków określonych w art. 14c Op. Stanowi to także naruszenie obowiązującej w postępowaniu interpretacyjnym zasady ogólnej z art. 121 § 1 O.p. - zaufania do organów podatkowych.

W dniu 23 maja 2013 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1830/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1830/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m.in., dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii zamierza zatrudnić na podstawie umowy o pracę osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii. Praca będzie wykonywana w Polsce. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka - Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą.

Zatem w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w Konwencji polsko-angielskiej oraz w umowach: polsko-niemieckiej i polsko-francuskiej.

Zgodnie z art. 14 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle ust. 2 ww. przepisu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

W myśl art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl ust. 2 tego artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Jak wynika z treści art. 15 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl ust. 2 powyższego przepisu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Stosownie do treści art. 15 ust. 3 ww. umowy, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie "pracownikiem", oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

W świetle wyżej powołanego art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-angielskiej, wynagrodzenie wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Polsce.

Z kolei wynagrodzenia wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech, z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji i art. 14 ust. 1 umów, mogą być opodatkowane zarówno w państwie wykonywania pracy, tj. w Polsce) jak i w państwie zamieszkania, czyli odpowiednio w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech.

Natomiast ust. 2 wyżej powołanych przepisów określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie zamieszkania, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie danej osoby podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tych przepisów, tj. w państwie wykonywania pracy oraz w państwie zamieszkania.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wynagrodzenia będzie wypłacał i ponosił Wnioskodawca, który nie ma siedziby w Polsce ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem należy uznać, że zostaną spełnione warunki określone w lit. b i c) wyżej powołanych przepisów.

Kiedy okres pobytu w Polsce pracowników mających miejsce zamieszkania w Niemczech i w Wielkiej Brytanii przekroczy łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, a w przypadku pracowników mających miejsce zamieszkania we Francji pobyt w Polsce przekroczy łącznie 183 dni w danym roku podatkowym, to wówczas nie będzie spełniony warunek wynikających z ust. 2 powołanych przepisów i wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z ust. 1 tych przepisów, tj. w państwie wykonywania pracy (w Polsce) oraz w państwie zamieszkania (odpowiednio w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech).

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników i czy należy go w myśl obowiązujących przepisów uznać za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którą uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnikiem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub pobrany a nie wpłacony.

Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny, jednakże należy zauważyć, że nałożenie przez ustawodawcę w art. 44 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.

Artykuł 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy dotyczy obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy przez podatników osiągających dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy.

Dochody uzyskiwane przez pracowników zatrudnionych przez Wnioskodawcę (podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii, który nie ma siedziby ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski) są dochodami ze stosunku pracy z zagranicy. Zatem zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez pracowników zaliczek na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazał, iż jest pracodawcą i zakładem pracy. Tut. organ nie kwestionuje tego, jednakże jak wyżej wskazano obowiązek obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochody od dochodów ze stosunku pracy z zagranicy ustawodawca nałożył na pracowników.

Ponadto, zauważyć, że art. 38 ust. 1 ustawy, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Wyżej powołany przepis nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.

Zatem - jak zauważył to także Wnioskodawca - uregulowania zawarte w treści art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdują zastosowania w stosunku do Wnioskodawcy - spółki - jako podmiotu, który nie ma siedziby ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Wnioskodawca wskazał, że jako podmiot, który nie posiada w Polsce siedziby i miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, zobowiązany będzie do pobierania zaliczek i wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania zatrudnianego pracownika. Z powyższym nie można się zgodzić, gdyż takiego rozwiązania nie przewiduje art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników. Zatem w myśl obowiązujących przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca nie jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych pracownikom wynagrodzeń za pracę wykonywaną w Polsce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.