IPPB4/415-834/10-3/JS - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych kosztów rozmów telefonicznych i połączeń internetowych z telefonu służbowego pracownika ponad ustalony limit.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2010 r. (data wpływu 25 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kosztów rozmów telefonicznych i połączeń internetowych z telefonu służbowego pracowników ponad ustalony limit - jest prawidłowe.

W dniu 25 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kosztów rozmów telefonicznych i połączeń internetowych z telefonu służbowego pracowników ponad ustalony limit.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Towarzystwo planuje ustalić kwotowe limity na rozmowy wykonywane przez pracowników z komórkowych telefonów służbowych oraz limity na połączenia internetowe w kwotach uzależnionych od stanowiska pracownika i jego potrzeby kontaktów z klientami. Powyżej limitów rozmowy oraz połączenia internetowe będą traktowane jako rozmowy i połączenia prywatne a kwotami przekroczeń spółka będzie obciążać osobę korzystającą z telefonu, internetu, wystawiając fakturę VAT wyłącznie na żądanie zainteresowanej osoby. Przyjęte zasady korzystania z telefonów służbowych i internetu będą wskazywać, iż służą jedynie do celów służbowych. Odstępstwa od obciążeń będą wymagały szczegółowego uzasadnienia i wykazania, że rozmowy czy połączenia dotyczyły wyłącznie spraw służbowych. Towarzystwo prowadzi sprzedaż ubezpieczeń co wymaga licznych rozmów, spotkań i wymiany informacji, a tym samym wyposażenie pracowników w telefony oraz Internet jest ściśle związane z przychodami firmy. Wielokrotnie zdarza się, iż rozmowy z klientami jak i potencjalnymi klientami, a także przesyłanie danych, odbywają się w formie telefonicznej w godzinach popołudniowych, wieczornych oraz w dni wolne, z wykorzystaniem telefonów komórkowych. Również rozmowy służbowe oraz przesyłanie danych między pracownikami czy zarządem, dotyczące warunków ubezpieczeń, mają miejsce poza godzinami pracy. W celu ograniczenia kosztów rozmów i połączeń oraz zdyscyplinowania pracowników towarzystwo planuje wprowadzenie limitów, które także spowodują jasne określenie, iż rozmowy i połączenia prywatne tj. rozmowy oraz przesył danych ponad limit, wykonywane ze sprzętów służbowych nie stanowią przychodu pracowników ze stosunku pracy i nie podlegają z tego tytułu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przypadku wystąpienia przekroczeń limitów Towarzystwo dokona obciążenia pracownika kwotą brutto przekroczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wprowadzenie limitów na rozmowy z komórkowych telefonów służbowych i limitów na połączenia internetowe oraz traktowanie jako rozmowy lub połączenia prywatne wyłącznie przekroczeń tych limitów, a co za tym idzie nie zwiększanie podstawy opodatkowania z tytułu przychodów ze stosunku pracy o inne kwoty rozmów i połączeń jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zakładając zobowiązanie osób korzystających z telefonów służbowych oraz służbowego internetu do korzystania z nich jedynie w celach służbowych (bez dodatkowej weryfikacji wykonywanych połączeń), w granicach ustalonych limitów nie dochodzi do powstania świadczenia na rzecz pracownika ze stosunku pracy. Przekroczenie limitu spowoduje obciążenie pracownika kosztami rozmów i połączeń ponad limit, które będą traktowane jako prywatne i pracownik zwróci na rzecz spółki ich koszt, a więc także w tym przypadku nie dojdzie do powstania przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14 - 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin "nieodpłatne świadczenie" obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenia w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca planuje ustalić kwotowe limity na rozmowy wykonywane przez pracowników z komórkowych telefonów służbowych oraz limity na połączenia internetowe w kwotach uzależnionych od stanowiska pracownika i jego potrzeby kontaktów z klientami. Powyżej limitów rozmowy oraz połączenia internetowe będą traktowane jako rozmowy i połączenia prywatne, a kwotami przekroczeń Spółka będzie obciążać osobę korzystającą z telefonu, internetu, wystawiając fakturę VAT wyłącznie na żądanie zainteresowanej osoby. W przypadku wystąpienia przekroczeń limitów Towarzystwo dokona obciążenia pracownika kwotą brutto przekroczenia.

Reasumując, mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy pracownik będzie obciążony kosztami rozmów i połączeń ponad limit, które będą traktowane jako prywatne i pracownik zwróci na rzecz Spółki ich koszt - to w tym przypadku nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Do wniosku z dnia 13 października 2010 r. (data wpływu 25 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wniesiono w dniu 19 października 2010 r. opłatę w wysokości 150 zł W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane postanowienie z dnia 4 stycznia 2011 r. o odmowie wszczęcia postępowania Nr IPPB3/423-710/10-2/JG i została zwrócona opłata w wysokości 40 zł. Zatem pozostało 110 zł. Przedmiotowy wniosek podlega rozpatrzeniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług, czyli wymagana opłata wynosi 80 zł. Tym samym kwota 30 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona na wskazany przez Stronę w piśmie z dnia 21 grudnia 2010 r. (data wpływu 29 grudnia 2010 r.) rachunek bankowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.