IPPB4/415-815/11-2/JK3

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2011 r. (data wpływu 2 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegająca na montażu konstrukcji stalowych. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z osobami fizycznymi (polskimi rezydentami podatkowymi) umowy zlecenia. Miejscem wykonania zlecenia jest określona lokalizacja na terenie Królestwa Szwecji. Czas trwania zlecenia może obejmować maksymalnie okres kilku miesięcy.

Na podstawie zawartych umów, zleceniobiorcom przysługuje wynagrodzenie za wykonanie zlecenia. Jednocześnie, zleceniodawca zobowiązany jest do:

* pokrycia kosztów przejazdu zleceniobiorcy z W. do miejsca wykonania zlecenia- Szwecja i kosztów powrotu do Polski (W.);

* zapewnienia miejsca zakwaterowania i pokrycie jego kosztów przez okres niezbędny na wykonanie zlecenia;

* pokrycia kosztów biletu z miejsca wykonywania zlecenia do Polski (W.) najtańszym środkiem lokomocji oraz z powrotem w przypadku przerw w wykonywaniu zlecenia w okresie ustawowo wolnym od pracy;

* zwrotu zleceniobiorcy kosztów wyżywienia, kosztów przejazdów lokalnych oraz innych niezbędnych wydatków związanych z wykonywaniem zlecenia do wysokości określonej w umowie.

Określone powyżej świadczenia są pokrywane do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia w grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Otrzymane przez zleceniobiorców świadczenia nie zostają przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i są ponoszone przez spółkę w celu osiągnięcia przychodów (umowy zlecenia są związane z realizacją przez spółkę kontraktów na terenie Królestwa Szwecji).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki zgodnie, z którym opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 10. 51. 307 tj. dalej: ustawa o PIT) i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT i tym samym spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Warunki zastosowania zwolnienia w przypadku podróży osoby niebędącej pracownikiem określone zostały w art. 21 ust. 1 pkt 16) ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem zwolnieniu z opodatkowania podlegają diety i inne należności:

* za czas podróży;

* osoby niebędącej pracownikiem;

* do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy o PIT.

Jednocześnie art. 21 ust. 13 ustawy o PIT wskazuje, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie podlega wątpliwości, że warunki określone w ust. 13 artykułu 21 ustawy o PIT są spełnione, gdyż świadczenia otrzymane z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycie kosztów zleceniobiorców nie są przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodu i są jednocześnie związane z przychodem Spółki (realizacją kontraktu na terenie Królestwa Szwecji). W konsekwencji przedmiotem analizy będzie weryfikacja spełnienia pozostałych warunków określonych w art. 21 ustawy o PIT, które umożliwiają zastosowanie zwolnienia z opodatkowania otrzymanych diet i należności.

Jeżeli chodzi o warunek podmiotowy określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT nie powinno podlegać wątpliwości, że jest on w przedmiotowym stanie faktycznym spełniony zgodnie bowiem z przepisem zwolnienie stosuje się w przypadku osoby "niebędącej pracownikiem". Analizy tego pojęcia należy dokonać w świetle definicji wynikającej z art. 2 Kodeksu pracy, który wskazuje że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę." W konsekwencji zleceniobiorca powinien być uznany za osobę niebędącą pracownikiem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT.

Biorąc pod uwagę fakt, że świadczenia należne zleceniobiorcom z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia są pokrywane do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju w celu określenia możliwości zastosowania zwolnienia należy zweryfikować czy w przedmiotowym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT.

Zdaniem Spółki odpowiedź na to pytanie jest twierdząca pomimo tego, że świadczenia pokrywane przez Spółkę nie mogą być uznane za związane z podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy, gdyż nie jest spełniona jedna z przesłanek podróży służbowej tj. wyjazd poza stałe miejsce pracy (określona lokalizacja w Królestwie Szwecji gdzie realizowany jest kontrakt) w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie to wpływać na możliwość zastosowania zwolnienia.

Warunkiem zastosowania zwolnienia jest bowiem fakt, że diety i inne należności są związane z podróżą a nie podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Literalna analiza przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT wyraźnie wskazuje na konieczność rozróżnienia tych pojęć. Jednocześnie pomimo, że brak jest legalnej definicji podróży pojęcie to zdefiniowane jest na gruncie orzecznictwa sądowego. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjne w Opolu z 28 października 2009 r. (I SA/OP 296/09, LEX nr 532843) stwierdzono, "że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) u.p.d.o.f. ustawodawca posłużył się terminem podróż bez określenia służbowa dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki z art. 21 ust. 13 ww. ustawy tj. wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. wprost wskazuje, że zwolnienie określone w tym przepisie odnosi się zarówno do pracowników (lit. a) jak i do osób niebędących pracownikami (lit. b). Zatem dla obu wyszczególnionych grup zastosowanie mają rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz,

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 238, poz. 1991 z późn. zm.).

Nie ma żadnego znaczenia fakt, że w tytułach obu rozporządzeń wskazani są tylko pracownicy oraz że z treści tych rozporządzeń nie wynika wprost wskazanie do ich stosowania wobec innych osób.

Nie ma oddzielnych przepisów wykonawczych dotyczących pracownika w podróży służbowej i oddzielnych dotyczących podróży osoby niebędącej pracownikiem wobec czego limity określone w ww. rozporządzeniach należy stosować zarówno do pracowników w podróży służbowej jak i do innych osób w podróży niebędących pracownikami."

W konsekwencji świadczenia z tytułu podróży osoby niebędącej pracownikiem nie powinny być ograniczone jedynie do wyjazdów poza miejscowość, w której znajduje się siedziba zleceniodawcy lub określone w umowie stałe miejsce jej wykonywania. Takie opinie wyrażane są także w interpretacjach urzędów i izb skarbowych:

"dla osób nie będących pracownikami, podróż w związku z którą otrzymują diety nie musi wiązać się z wykonywaniem zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podmiotu wypłacającego świadczenie. Zatem jeżeli wykonywanie umów - zlecenia wiąże się z odbyciem podróży wykonawca ponoszący związane z takim wyjazdem wydatki może zgodnie z zawartą umową otrzymać od zamawiającego zwrot świadczeń przewidzianych w ww. rozporządzeniu. W świetle powyższego świadczenia wypłacone do wysokości określonych kwot korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych (Urząd Skarbowy Warszawa-Mokotów, 10 lutego 2006 r. sygnatura: 1433/NL/LF/II/4154111-132/05/MK).

Analogiczne stanowisko przedstawione jest także w niektórych interpretacjach organów podatkowych (np. Izba Skarbowa w Katowicach, IBPB2/415-539/07/HK, 2008.03.13), które wyraźnie dokonują rozróżnienie pomiędzy

"w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o tego rodzaju świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 ustawy. W odniesieniu do tej kategorii podatników pojęcia "podróż" nie należy bowiem utożsamiać z "podróżą służbową" - pojęciem zdefiniowanym w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zatem przy braku w ustawie definicji "podróży", należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw (tj. podmiotu, który następnie zwraca poniesione w tym celu koszty), jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, wykonującym czynności m.in. wynikające z umowy zlecenia, umowy o dzieło, innych umów, lecz jedynie do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach (rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm. i poz. 1991 z późn. zm.); świadczenia w wysokości wyższej niż wynikająca z limitów podlegają opodatkowaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, gdzie m.in. w ust. 1 pkt 2 wymieniono działalność wykonywaną osobiście.

W ramach tego źródła przychodów, w art. 13 ustawodawca wyodrębnił w pkt 8 - przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Nawiązując do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz do treści wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego, należy zwrócić uwagę, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i muszą być poniesione przy spełnieniu jednej z przesłanek wskazanych w powołanym art. 21 ust. 13.

Zatem przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy odnosi się zarówno do pracowników, jak i osób niebędących pracownikami. Przy czym przepis ten odrębnie określa warunki korzystania ze zwolnienia od podatku w przypadku tych dwóch grup podatników. W przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o tego rodzaju świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 ustawy. W odniesieniu do tej kategorii podatników pojęcia "podróż" nie należy bowiem utożsamiać z "podróżą służbową" - pojęciem zdefiniowanym w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zatem, przy braku w ustawie definicji "podróży", należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż w związku z załatwianiem cudzych spraw (tj. podmiotu, który następnie zwraca poniesione w tym celu koszty), jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, wykonującym czynności m.in. wynikające z umowy zlecenia, poniesionych w celu osiągnięcia przychodu i nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu, lecz jedynie do wysokości limitów określonych w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz,

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawiera umowy zlecenia z osobami fizycznymi (będącymi polskimi rezydentami podatkowymi). Na podstawie zawartych umów, zleceniobiorcom przysługuje wynagrodzenie za wykonanie zlecenia. Jednocześnie, zleceniodawca zobowiązany jest do: pokrycia kosztów przejazdu zleceniobiorcy z W. do miejsca wykonania zlecenia- Szwecja i kosztów powrotu do Polski (W.); zapewnienia miejsca zakwaterowania i pokrycie jego kosztów przez okres niezbędny na wykonanie zlecenia; pokrycia kosztów biletu z miejsca wykonywania zlecenia do Polski (W.) najtańszym środkiem lokomocji oraz z powrotem w przypadku przerw w wykonywaniu zlecenia w okresie ustawowo wolnym od pracy; zwrotu zleceniobiorcy kosztów wyżywienia, kosztów przejazdów lokalnych oraz innych niezbędnych wydatków związanych z wykonywaniem zlecenia do wysokości określonej w umowie.

Określone powyżej świadczenia są pokrywane do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia w grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Otrzymane przez zleceniobiorców świadczenia nie zostają przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i są ponoszone przez spółkę w celu osiągnięcia przychodów (umowy zlecenia są związane z realizacją przez spółkę kontraktów na terenie Królestwa Szwecji).

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone przepisy prawa jak i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż diety i inne należności za czas podróży w wysokości mieszczącej się w limitach wskazanych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, w związku z wyjazdem w celu realizacji zadania zleconego, stanowią dla tych osób przychód, korzystający jednak ze zwolnienia od podatku, na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ww. ustawy.

Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, iż jeżeli należności wypłacone przez Spółkę będą wyższe od limitów określonych w ww. rozporządzeniu, to nadwyżki ponad te limity podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W przypadku, gdy cała wartość świadczenia korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru podatku dochodowego z tego tytułu.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.