IPPB4/415-802/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu 16 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika z tytułu odszkodowania wypłaconego Pracownicy na podstawie zawartej pomiędzy stronami ugody - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika z tytułu odszkodowania wypłaconego Pracownicy na podstawie zawartej pomiędzy stronami ugody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, (dalej zwany "spółką") w dniu 14 listopada 2013 r., na podstawie art. 52 § 1 pkt 1) Kodeksu pracy rozwiązał umowę o pracę, zwartą z Pracownicą w dniu 25 marca 1998 r. Umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia z winy pracownika, w oparciu o wyniki wewnętrznego audytu zakończonego w dniu 7 listopada 2013 r. Pracownica nie zgodziła się ze stwierdzeniami zawartymi w oświadczeniu i formułą wypowiedzenia umowy o pracę, i odwołała się do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc o zmianę sposobu rozwiązania umowy o pracę i wypłatę odszkodowania w kwocie 49.800 zł. Pomimo, że Spółka podtrzymywała, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę z Pracownicą, wskazane w piśmie o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 14 listopada 2013 r., są prawdziwe i uzasadnione, w celu ograniczenia kosztów związanych z prowadzeniem sporu przed sądem oraz ze względu na wieloletnią współpracę z Pracownicą, Spółka w odpowiedzi na doręczony jej pozew wyraziła chęć zawarcia ugody w trakcie pierwszego posiedzenia wyznaczonego przez sąd.

W dniu 2 lipca 2014 przed Sądem Rejonowym, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych strony zgodziły się na zawarcie ugody sądowej, w której Spółka, za zgodą Pracownicy, cofnęła oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę, złożone 14 listopada 2013 r. i w to miejsce strony oświadczyły, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu w dniu 14 listopada 2013 r. na mocy porozumienia stron, a Spółka zobowiązała się wydać Pracownicy zmienione świadectwo pracy oraz zapłacić na rzecz Pracownicy kwotę 100.149 zł brutto tytułem odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy.

Od wskazanej w ugodzie kwoty odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy Spółka naliczyła i odprowadziła do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych ("podatek PIT") uznając, że dokonana na rzecz Pracownicy wypłata nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania i podlega opodatkowaniu podatkiem PIT na tych samych zasadach, na jakich było dotychczas opodatkowane wynagrodzenie z umowy o pracę wypłacane Pracownicy.

W związku ze stanowiskiem prezentowanym przez Pracownicę Spółka powzięła jednak wątpliwość, czy do wypłaconego w ramach sądowej ugody odszkodowania nie należy zastosować zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik podatku PIT miała prawo zastosować do wypłaconego Pracownicy odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub w art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jako płatnik podatku PIT nie miała prawa do zastosowania do wypłaconego Pracownicy odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art, 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Natomiast kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy - Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy stosownie do - żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy - Kodeks pracy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu, Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy - Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 ustawy - Kodeks pracy).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Na mocy tego przepisu Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe. Przenosząc powyższe na grunt ugody jaką Spółka zawarła z Pracownicą niewątpliwie należy stwierdzić, że zawarta z pracownicą ugoda jest ugodą sądową. Jednakże wysokość otrzymanego przez Pracownicę odszkodowania ani zasady jego ustalenia nie wynikały wprost z przepisów ustawowych czy wykonawczych, a kwota samego ugodzonego odszkodowania była inna niż ta, o jaką w pozwie złożonym do sądu wnioskowała Pracownica. Zdaniem Spółki, art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT nie może więc znaleźć zastosowania do otrzymanego przez Pracownicę odszkodowania. Podstawą do wypłaty odszkodowania była bowiem ugoda sądowa, która jest szczególnym rodzajem umowy pomiędzy Pracownicą a Spółką, opartej na swobodzie kontraktowania, a uzgodniona w tej ugodzie (umowie) kwota odszkodowania nie została określona poprzez odwołanie do określonych przepisów Kodeksu pracy czy innego aktu prawnego.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

* otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki do analizowanego w stanie faktycznym przypadku nie odnosi się zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy o PIT. Co prawda odszkodowanie nie jest wypłacone w związku z działalnością gospodarczą Pracownicy, ale niewątpliwie jego celem było zrekompensowanie Pracownicy korzyści, którą mogła była osiągnąć gdyby nadal pozostawała ze Spółką w stosunku pracy w okresie wypowiedzenia, tj. wynagrodzenia, które zostałoby jej wypłacone gdyby Spółka wypowiedziała jej umowę o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Gdyby więc Pracownica osiągnęła spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę w okresie wypowiedzenia, to nie byłoby wątpliwości co do tego, że powinno ono zostać opodatkowane na zasadach ogólnych stosowanych do wynagrodzeń wypłacanych w ramach stosunku pracy.

Skoro celem odszkodowania jest zrekompensowanie Pracownicy utraconej korzyści poczyniona na jej rzecz, wyplata powinna zostać opodatkowana na tych samych zasadach co wynagrodzenie ze stosunku pracy, bowiem zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 3b nie znajdzie tu zastosowania.

Konkludując, Spółka powinna była pobrać od wypłaconego pracownicy w ramach wykonania zawartej umowy sądowej odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy na tych samych zasadach na jakich zaliczkę tę pobierała od wypłacanego Pracownicy wynagrodzenia w ramach stosunku pracy. Do wypłaconego odszkodowania nie znajduje bowiem zastosowania ani zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy o PIT, Podobne do przedstawionego przez Spółkę stanowisko zostało wyrażone w pismach interpretacyjnych Ministra Finansów, przykładowo Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 lutego 2014 r. Nr IPTPB1/415-706/13-2/DS, interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-525/13-2/MS, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-442/13-3/JK4. Spółka pragnie jednak nadmienić, że znane są jej również interpretacje przepisów podatkowych prezentujące zupełnie odmienne od przedstawionego stanowisko, np. interpretacja podatkowa z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. ITPB2/415-273/14/MK wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

W myśl art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Przepis art. 52 § 1 ustawy - Kodeks pracy, stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 ww. ustawy, umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 listopada 2013 r. Wnioskodawca rozwiązał z pracownicą umowę o pracę bez wypowiedzenia. Wystawiono świadectwo pracy, w którym zawarto informację, że umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia z winy pracownika, w oparciu o wyniki wewnętrznego audytu zakończonego w dniu 7 listopada 2013 r. Pracownica nie zgodziła się ze stwierdzeniami zawartymi w oświadczeniu i formułą wypowiedzenia umowy o pracę, i odwołała się do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc o zmianę sposobu rozwiązania umowy o pracę i wypłatę odszkodowania. Na skutek odwołania pracownicy do sądu została zawarta ugoda sądowa, na podstawie której zobowiązano Wnioskodawcę do zmiany świadectwa pracy "za porozumieniem stron" oraz do zapłacenia na rzecz pracownicy kwoty 100.149 zł brutto tytułem odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy.

Przepisy ustawy - Kodeks pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron.

Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między Wnioskodawcą, a pracownicą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 917 ustawy - Kodeks cywilny strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownicy utracone przez nią, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą pracownicy). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pracownica mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane byłej pracownicy na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym należy uznać, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b. W związku z tym wypłacona przez Wnioskodawcę kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wynikająca z ugody kwota świadczenia winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownicę z Wnioskodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było - pracownica nie miałaby podstaw do złożenia pozwu przeciwko Wnioskodawcy do Sądu. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej, zawartej z byłą pracownicą, stanowi dla byłej pracownicy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem, Wnioskodawca dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jako płatnik był obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że interpretacje te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.