IPPB4/415-793/10-4/JS - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów osoby fizycznej samotnie wychowującej dziecko, pozostającej w stosunku pracy na terytorium Szwajcarii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 5 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego od maja 2010 r. i w latach następnych oraz możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego od maja 2010 r. i w latach następnych oraz możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni będąca polską obywatelką, do końca kwietnia 2010 r. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej z B. Sp. z o.o. (dalej: "polska Spółka") i wykonywała pracę na terytorium Polski (jako dyrektor finansowy Spółki i jednocześnie pełniła funkcję Członka Zarządu). Z końcem kwietnia 2010 r. Wnioskodawczyni opuściła terytorium Polaki w celu wykonywania pracy w Szwajcarii. Od początku maja 2010 r. Wnioskodawczyni wykonuje pracę w Szwajcarii na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony ze spółką A. (dalej: "Spółka szwajcarska").

Wnioskodawczyni zakończyła stosunek pracy z polską spółką i nie pozostaje z polskim podmiotem w stosunku prawnym (w okresie maj - czerwiec Wnioskodawczyni pełniła jeszcze oficjalnie w tej spółce funkcję Członka Zarządu, w oparciu o uchwalę powołującą Ją do Zarządu, aż do momentu wykreślenia Jej z KRS).

Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną, która samotnie wychowuje swoje małoletnie dziecko. Najbliższa rodzina Wnioskodawczyni (małoletnie dziecko) oraz Jej rodzice od początku maja 2010 r. przebywają razem z nią na terytorium Szwajcarii. Od maja 2010 r. miejscem stałego zamieszkania Wnioskodawczyni jest wynajęta nieruchomość w Szwajcarii. Ponadto Wnioskodawczyni posiada w Polsce nieruchomość w postaci domu. Jednakże od momentu opuszczenia terytorium Polski nieruchomość ta jest traktowana przez Wnioskodawczynię jako inwestycja pod wynajem, a nie miejsce stałego zamieszkiwania. W konsekwencji, w czasie Jej ewentualnych sporadycznych przyjazdów do Polski dla celów biznesowych, nieruchomość ta nie będzie już dla Niej stale dostępna. Ponadto należy zaznaczyć, że pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Polski w roku 2010 nie przekroczy 183 dni.

Wnioskodawczyni od dnia 1 maja 2010 r. (tekst jedn. od momentu wyjazdu do Szwajcarii) uzyskuje na terytorium Polski wyłącznie dochody z tytułu odsetek środków zgromadzonych na rachunkach bankowych. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w Polsce w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani też postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. Nr IPPB4/415-793/10-2/JS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Powyższe uzupełniono w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy), tj. są polskimi rezydentami podatkowymi. Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy p.d.o.f., za osoby fizyczne, które posiadają miejsce zamieszkania w Polsce uznaje się osoby, które spełniają choćby jeden ze wskazanych warunków:

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych, lub przy braku centrum interesów w Polsce, czas pobytu tej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

W okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2010 r. (oraz w latach ubiegłych) Wnioskodawczyni podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu m.in. z uwagi na położenie Jej centrum interesów osobistych w Polsce (przebywała w Polsce z najbliższą rodziną, tj. dzieckiem) oraz centrum interesów gospodarczych (posiadała nieruchomość w Polsce, w której zamieszkiwała, wykonywała pracę w Polsce oraz posiadała zawartą umowę o pracę ze spółką polską, która stanowiła jej główne źródła przychodu).

Zatem należy uznać, że od momentu. kiedy Wnioskodawczyni wraz z rodzicami i małoletnim dzieckiem przeprowadziła się do Szwajcarii, centrum Jej interesów osobistych znajduje się na terytorium Szwajcarii. Dodatkowo, fakt, że Wnioskodawczyni od 1 maja 2010 r. jest zatrudniona na terytorium Szwajcarii na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką szwajcarską, która wypłaca jej wynagrodzenie, stanowiące główne źródła Jej przychodu i wykonuje pracę głównie na terytorium Szwajcarii. dowodzi, że na terytorium Szwajcarii znajduje się również Jej ośrodek interesów ekonomicznych.

Mając na względzie powyższe oraz fakt, że pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Polski w 2010 r. nie przekroczy 183 dni, należy uznać, że na podstawie polskich wewnętrznych przepisów Wnioskodawczyni w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2010 r. dla potrzeb rozliczeń podatkowych w Polsce powinna być traktowana jak polski rezydent podatkowy, podlegający opodatkowaniu od całości świadczonych dochodów, natomiast w okresie od 1 maja 2010 r., jako polski nierezydent podatkowy (tekst jedn. osoba podlegająca ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce).

Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ustawy p.d.o.f., art. 3 ust. 1, 1a i 2a ustawy p.d.o.f. stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, zatem należy przeanalizować również postanowienia odpowiedniej Umowy między Polską a Szwajcarią (dalej: Umowa), gdyż Wnioskodawczyni będzie uznawana za szwajcarskiego rezydenta podatkowego od momentu wyjazdu wraz z rodziną do Szwajcarii. Gdyby zatem nawet uznać, że Wnioskodawczyni powinna być traktowana jako polski rezydent podatkowy za cały rok, wówczas znajdą zastosowania uregulowania art. 4 Umowy. Zgodnie z powołanym przepisem umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i na terytorium Szwajcarii, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkanie w tym Umawiającym się Państwie, którym stale zamieszkuje (posiada permanent home). Jeżeli zaś dana osoba stale zamieszkuje (posiada permanent home) w obydwu krajach lub nie zamieszkuje ona (nie posiada permanent home) w żadnym z tych Państw, to osoba taka będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Państwa, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Jeżeli zaś nie można ustalić, w którym Umawiającym się państwie osoba posiada ściślejsze powiązanie osobiste i gospodarcze, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym zwykle przebywa. Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu państwach tub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, którego jest obywatelem. Zgodnie z definicją stałego zamieszkiwania (permanent home) dokonaną przez Józefa Banacha w komentarzu "Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania": "Stały charakter danego miejsca zamieszkania oznacza, że dana osoba to miejsce urządziła i zastrzegła dla jej trwałego użytkowania (stałe ognisko domowe), w przeciwieństwie do miejsca, w którym jej zamieszkanie nosi wyłącznie charakter tymczasowości, gdyż ogranicza się do krótkiego okresu czasu. Przy czym sama forma miejsca zamieszkania (np. mieszkanie, dom, pokój), oraz tytuł prawny również nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsca za miejsce stałego zamieszkania".

Wydaje się, że Wnioskodawczyni posiada od maja 2010 r. miejsce stałego zamieszkania w Szwajcarii, gdzie znajduje się nieruchomość dla niej dostępna. Także od maja 2010 r. Jej ściślejsze związki osobiste i gospodarcze znajdują się w Szwajcarii. Zatem także na podstawie przepisów Umowy, powinna być ona uznana za rezydenta podatkowego w Szwajcarii oraz nierezydenta w Polsce.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym zarówno w świetle art. 3 ustawy p.d.o.f., jak i w świetle art. 4 Umowy, Wnioskodawczyni powinna podlegać od momentu wyjazdu wraz z rodziną do Szwajcarii (maj 2010 r.) ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinna opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium (od ewentualnych dochodów z tytułu wynajmu domu w Polsce). Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (np. ze Szwajcarii) oraz inne dochody ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Ad.2

Na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy p.d.o.f., od osób podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce samotnie wychowujących w roku podatkowym dzieci małoletnie, podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8 tego artykułu, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z tym że do sumy tych dochodów nie wilcza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w Ustawie p.d.o.f. Sposób rozliczenia z dzieckiem nie ma zastosowania, gdy do osoby samotnie wychowującej dziecko lub jej dziecka ma zastosowanie art. 30c ustawy p.d.o.f. (opodatkowana liniowo działalność gospodarcza) tub przepisy ustawy o podatku ryczałtowanym lub podatku tonażowym (z wyjątkiem osiągania przychodów z najmu opodatkowanych ryczałtem).

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 5 Ustawy p.d.o.f., za osobę samotnie wychowującą dziecko uważa się jednego z rodziców, jeżeli osoba ta jest m.in. osobą rozwiedzioną.

A zatem w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego, Wnioskodawczyni spełnia wszelkie warunki do wspólnego rozliczenia się z dzieckiem, gdyż:

* jest osobą samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu art. 6 ustawy p.d.o.f.,

* nie osiąga dochodów opodatkowanych na podstawie art. 30c ustawy p.d.o.f. oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy o podatku tonażowym (których osiąganie zgodnie z przepisem art. 6 ust. 8 i ust. 9 ustawy p.d.o.f. wykluczałoby możliwość zastosowania wspólnego opodatkowania z małoletnim dzieckiem),

* jest osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy p.d.o.f. (polski rezydent podatkowy), gdyż posiada ona nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w okresie styczeń - kwiecień 2010 r.. Przy czym należy zauważyć, że analizowany przepis nie zawiera w swej treści warunku, że podatnik powinien podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez cały rok podatkowy (tak jak ma to miejsce np. w odniesieniu do warunku pozostawania przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim małżonków chcących skorzystać ze wspólnego opodatkowania na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy p.d.o.f.). W konsekwencji, analiza przywołanych przepisów pozwala uznać, że zmiana rezydencji podatkowej w ciągu roku nie wyłącza prawa do skorzystania z możliwości wspólnego opodatkowania dochodów osiągniętych w roku zmiany rezydencji przez osobę samotnie wychowującą dziecko. Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni spełnia wszystkie warunki określone w art. 6 ustawy p.d.o.f. uprawniające ją do skorzystania z prawa do rozliczenia się, jako osoba samotnie wychowująca dziecko w 2010 r..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne, jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie w dniu 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie", oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika.

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przypadku, kiedy podatnik może zostać uznany za posiadającego miejsce zamieszkania jednocześnie w dwóch państwach postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania obligują do zbadania reguł kolizyjnych określonych w art. 4 ust. 2 Konwencji, w celu ustalenia jednego państwa rezydencji podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni z końcem kwietnia 2010 r. opuściła terytorium Polaki w celu wykonywania pracy w Szwajcarii. Od początku maja 2010 r. Wnioskodawczyni wykonuje pracę w Szwajcarii na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony. Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną, która samotnie wychowuje swoje małoletnie dziecko. Najbliższa rodzina Wnioskodawczyni (małoletnie dziecko) oraz Jej rodzice od początku maja 2010 r. przebywają razem z nią na terytorium Szwajcarii. Od maja 2010 r. miejscem stałego zamieszkania Wnioskodawczyni jest wynajęta nieruchomość w Szwajcarii. Ponadto Wnioskodawczyni posiada w Polsce nieruchomość w postaci domu. Jednakże od momentu opuszczenia terytorium Polski nieruchomość ta jest traktowana przez Wnioskodawczynię jako inwestycja pod wynajem, a nie miejsce stałego zamieszkiwania. W konsekwencji, w czasie Jej ewentualnych sporadycznych przyjazdów do Polski dla celów biznesowych, nieruchomość ta nie będzie już dla niej stale dostępna. Ponadto należy zaznaczyć, że pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Polski w roku 2010 nie przekroczy 183 dni.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż od stycznia do kwietnia 2010 r. (do momentu wyjazdu do Szwajcarii) Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Natomiast od maja 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnośnie pytania dotyczącego możliwości rozliczenia przez Wnioskodawczynię dochodów uzyskanych w Polsce w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko, należy stwierdzić co następuje.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od osób samotnie wychowujących w roku podatkowym dzieci:

Stosownie do art. 6 ust. 5 ww. ustawy za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba ta jest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów. Za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się również osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 powołanej ustawy sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Ponadto art. 6 ust. 10 omawianej ustawy stanowi, iż sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy.

Cytowane przepisy wprowadzają wyjątek od zasady dokonywania indywidualnego rozliczenia zobowiązania podatkowego podatników poprzez ustalenie preferencyjnego sposobu rozliczenia. W konsekwencji, aby móc rozliczyć się jako osoba samotnie wychowująca dziecko należy spełniać wszystkie warunki określone w stosownych przepisach.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną, która samotnie wychowuje swoje małoletnie dziecko. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, aby przez Wnioskodawczynię lub Jej dziecko były osiągane dochody opodatkowane na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy o podatku tonażowym (których osiąganie zgodnie z przepisem art. 6 ust. 8 i ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wykluczałoby możliwość zastosowania wspólnego opodatkowania z małoletnim dzieckiem). Ponadto w okresie styczeń - kwiecień 2010 r. Wnioskodawczyni jest osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (polski rezydent podatkowy), tj. posiada ona nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w Polsce w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni posiadając w okresie od stycznia do kwietnia w 2010 r. status osoby samotnie wychowującej dziecko złoży do dnia 30 kwietnia 2011 r. zeznanie podatkowe za 2010 rok - ma prawo do skorzystania z preferencyjnej formy opodatkowania przewidzianej dla osób samotnie wychowujących dzieci.

Reasumując należy stwierdzić, iż w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2010 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Natomiast od maja 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawczyni ma prawo skorzystać z możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w okresie od stycznia do kwietnia 2010 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.