IPPB4/415-786/11/15-5/S/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1227/12 (data wpływu 2 listopada 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2011 r. (data wpływu 20 października 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca funkcjonuje w formie stowarzyszenia - krajowego związku sportowego organizującego rozgrywki w koszykówce. Wnioskodawca deleguje licencjonowanych sędziów sportowych oraz komisarzy technicznych (obserwatorów) do obsługi organizowanych przez siebie zawodów sportowych. Sędziowie oraz komisarze techniczni nie są pracownikami A. Wnioskodawca rozważa wprowadzenie regulacji, zgodnie z którymi wynagrodzenie sędziów sportowych oraz komisarzy technicznych za obsługę wyznaczonych meczów będzie rozliczane przez A., w wysokości określanej uchwałą Zarządu A. W tych sytuacjach Wnioskodawca będzie występował jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Sędziowie oraz komisarze techniczni w różny sposób mogą rozliczać wynagrodzenie za obsługę zawodów sportowych. Niektórzy przedstawiają rachunek analogiczny jak w przypadku umowy - zlecenia, inni zaś przedstawiają za świadczoną usługę fakturę VAT bądź rachunek z oświadczeniem, że należne im wynagrodzenie dotyczy czynności wchodzących w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W pierwszej sytuacji, Wnioskodawca zamierza - jako płatnik - pobierać od wypłacanego wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie zobowiązującymi w tym zakresie przepisami dotyczącymi umowy - zlecenia. W drugim zaś przypadku, Wnioskodawca zamierza wypłacać sędziom oraz komisarzom technicznym wynagrodzenie w wysokości brutto, nie pobierając jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiony powyżej zamiar Wnioskodawcy co do zasad rozliczania wynagrodzeń wypłacanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym za obsługę zawodów w koszykówce jest prawidłowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z punktu widzenia jego odpowiedzialności podatkowej (jako ewentualnego płatnika zaliczki na podatek dochodowy) decydujące znaczenie ma sposób kwalifikacji przychodu do poszczególnego źródła przychodów (w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o PIT), dokonany przez sędziego sportowego bądź komisarza technicznego. Jeżeli zatem sędzia sportowy (bądź komisarz techniczny) przedstawia delegację wraz z rachunkiem, odpowiadającym rachunkowi wystawianemu w przypadku umowy - zlecenia, to w takim przypadku przychód ten zaliczany jest do źródła przychodu z działalności wykonywanej osobiście i zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o PIT Wnioskodawca zobowiązany jest do obliczenia, poboru i wpłaty na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłacanego sędziemu sportowemu bądź komisarzowi technicznemu. W sytuacji jednak, gdy sędzia sportowy bądź komisarz techniczny składa fakturę VAT bądź rachunek zawierający oświadczenie, że wykonywana przez niego usługa (obsługa meczu) wchodzi w zakres działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT), to zastosowanie znajdzie przepis art. 41 ust. 2 ustawy o PIT, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy (ciężar właściwego rozliczenia podatku w tym przypadku spoczywać będzie na tych sędziach sportowych bądź komisarzach technicznych).

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 grudnia 2011 r. Nr IPPB4/415-786/11-2/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy i stwierdził, że uzyskiwane przez sędziów lub trenerów przychody stanowią przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście, bez względu na sposób rozliczania wynagrodzenie za obsługę zawodów sportowych. Nie ma znaczenia fakt, czy sędzia sportowy (bądź komisarz techniczny) przedstawia delegację wraz z rachunkiem, odpowiadającym rachunkowi wystawianemu w przypadku umowy - zlecenia, czy składa fakturę VAT bądź rachunek zawierający oświadczenie, że wykonywana przez niego usługa wchodzi w zakres działalności gospodarczej. Zatem na Wnioskodawcy jako płatniku, w obydwu przypadkach przedstawionych we wniosku, spoczywa obowiązek pobierania zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Złożone przez sędziów i komisarzy technicznych oświadczenie, że wykonywane przez nich czynności na rzecz Wnioskodawcy dokonywane są w ramach działalności gospodarczej nie wywierają zatem - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - skutków w postaci zwolnienia Wnioskodawcy z obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych na rzecz sędziów lub komisarzy technicznych.

Interpretację doręczono w dniu 22 grudnia 2011 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Strona, za pośrednictwem pełnomocnika, wniosła pismem z dnia 4 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. organu 9 stycznia 2012 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po dokonaniu analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 26 stycznia 2012 r. Nr IPPB4/415-786/W/11-4/MP.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 30 stycznia 2012 r.

W dniu 5 marca 2012 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 28 lutego 2012 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1227/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-786/11-2/MP z dnia 16 grudnia 2011 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ wadliwie odkodował zarówno normę wynikającą z art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. jak i definicję działalności gospodarczej określoną art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Odnosząc się do stanowiska organu, co do braku możliwości zaliczenia czynności wykonywanych przez sędziów sportowych i komisarzy technicznych A. do działalności gospodarczej, zamiast do czynności wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2, a konkretnie w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., Sąd podniósł, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. wyspecyfikował osiem źródeł przychodów, wskazując, że są nimi:

* stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

* działalność wykonywana osobiście;

* pozarolnicza działalność gospodarcza;

* działy specjalne produkcji rolnej;

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w punkcie następnym lit. a-c;

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy-przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany; -inne źródła.

Jednocześnie w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. zawarta jest definicja działalności gospodarczej określająca ten rodzaj aktywności jako: działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową usługową polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Ustawa dodatkowo w sposób negatywny określa, jakiego rodzaju aktywności - mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. - nie uważa się za pozarolniczą działalność gospodarczą. Przeszkody te określone zostały w art. 5b ust. 1 u.p.d.o.f. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek. Są one następujące: 1) odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności, 2) czynności są wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności, 3) wykonujący czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Sąd wskazał, że Minister Finansów z brzmienia końcowej części art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. ("z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9") wywiódł, że skoro przychody sędziów sportowych i komisarzy technicznych z tytułu prowadzenia zawodów sportowych wymienione zostały w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, to automatycznie tego typu działalność nie może mieścić się w definicji działalności gospodarczej.

W opinii Sądu, takiej uproszczonej wykładni ww. przepisu nie można zaakceptować, gdyż odczytanie go w kontekście pozostałych unormowań ustawy, dowodzi, że niektóre czynności wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9, mogą być, przy spełnieniu określonych warunków - m.in. prowadzenie we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły oraz ponoszenie ryzyka co do rezultatu - uznane również za działalność gospodarczą. Tak jest np. z najmem, dzierżawą, obrotem prawami majątkowymi, nieruchomościami, zbywaniem rzeczy, czy wykonywaniem czynności przez pełnomocników z urzędu.

Zakwalifikowanie niektórych czynności bądź to do działalności gospodarczej (pozarolniczej działalności gospodarczej), bądź do działalności wykonywanej osobiście, czy innego źródła wymienionego w art. 10 u.p.d.o.f., może nastręczać trudności. Wynika to z faktu, że działalność wykonywana osobiście nie została zdefiniowana przez wymienienie jej cech (choćby głównych), lecz poprzez wymienienie rodzajów działalności, które w jej zakresie się mieszczą. Cechy działalności gospodarczej zostały natomiast precyzyjnie w ustawie wskazane, o czym także była mowa powyżej.

Sąd stwierdził, że w przypadku możliwości zakwalifikowania danego działania do kilku kategorii źródeł przychodów decydujące znaczenie będzie miało występowanie znamion działalności gospodarczej (tak m.in.: wyrok NSA z dnia 22 września 2011 r. sygn. II FSK 1532/10, wyrok NSA z 25 lutego 2011 r. sygn. II FSK 1824/09, wyrok z dnia 5 października 2010 r. WSA w Bydgoszczy, sygn. SA/Bd 709/10 (najem jako działalność gospodarcza), wyrok WSA w Łodzi z 3 listopada 2010 r. sygn. SA/Łd 1063/10, wyrok NSA z dnia 15 października 2010 r. II FSK 704/09 i wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1303/08, wyrok NSA 1 kwietnia 2010 r. II FSK 1931/08 (obrót nieruchomościami jako działalność gospodarcza).

Sąd przyjął zatem, że wszelkie działania cechujące się fachowością (stałym, nie okazjonalnym, nie amatorskim charakterem), podporządkowaniu regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działaniem na własny rachunek, powtarzalnością działań (np. seryjnością produkcji, stypizowaniem działań, ciągłością współpracy) i uczestnictwem w obrocie gospodarczym, są pozarolniczą działalnością gospodarczą, a uzyskiwane w ich wyniku przychody są przychodami ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Na marginesie Sąd zaznaczył, że organy podatkowe stosują art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. przyjmując, że istnieje możliwość wykonywania czynności wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-9 także w ramach działalności gospodarczej; wywodzą, że rozmiary działalności, ciągłość, częstotliwość, zorganizowanie, ponoszenie ryzyka gospodarczego powodują, że wymienione w innych punktach niż pkt 3 art. 10 u.p.d.o.f. czynności zaliczyć należy do działalności gospodarczej. Z efektami takiej wykładni Sąd wielokrotnie stykał się w trakcie rozpoznawania skarg na decyzje w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, uznając taką kwalifikację, po zbadaniu okoliczności wykonywania danej aktywności, za prawidłową (patrz cytowane wyżej orzeczenia).

Wadliwość wykładni art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. zawartej w zaskarżonej interpretacji widoczna jest po zastosowaniu wykładni systemowej wewnętrznej, w kontekście innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa nie reguluje powyższych zagadnień w sposób tak schematyczny, jak normę z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. odczytuje Minister Finansów. Interpretując powyższy przepis w sposób systemowy należy bowiem przyjąć, że czynności wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-9 mogą być wykonywane także w ramach działalności gospodarczej. Wskazuje na to m.in. brzmienie art. 13 pkt 8 i pkt 9 u.p.d.o.f. W obu tych przepisach ustawodawca określa przychody z wymienionych czynności jako przychody z czynności wykonywanych osobiście zastrzegając: w pkt 8 - że nie dotyczą one przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej; a w pkt 9 - że uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Oznacza to, że ustawodawca, nie wyklucza, że wymienione w art. 13 rodzaje czynności mogą być również wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Dlatego w punkcie 9 tego przepisu zastrzega, że przychody menedżerów, choćby były wykonywane w ramach działalności gospodarczej zalicza się zawsze do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Z kolei art. 10 pkt 7 u.p.d.o.f. jako osobne źródło wymienia kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych (...). Ustawa precyzuje w art. 17 ust. 1 pkt 6, że są to m.in. należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z: odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych, realizacji praw wynikających z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. Kierując się wykładnią zaprezentowaną w zaskarżonej interpretacji, należałoby przyjąć, że przychody tego rodzaju nie mogą stanowić przychodów z działalności gospodarczej (gdyż art. 5a pkt 6 u.o.d.o.f. stanowi, że działalnością gospodarczą albo pozarolniczą działalnością gospodarczą jest aktywność "z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4- 9"); tymczasem ustawa w art. 52 zwalniała się od podatku dochodowego:

- przy czym zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli sprzedaż tych papierów wartościowych jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Sąd nie podzielił, ze względu na wskazany kontekst, stanowiska zaprezentowanego w wyroku NSA z 25 listopada 2011 r. sygn. II FSK 1002/10, że jeżeli nawet określona działalność ze względu na swoje cechy (zarobkowy charakter, zorganizowany i ciągły sposób realizacji, wykonywanie we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek) w rozumieniu potocznym lub też (hipotetycznie) na podstawie prawa regulującego prowadzenie działalności gospodarczej mogłaby zostać uznana za działalność gospodarczą, to w przypadku, w którym przychody z niej uzyskiwane ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza do źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy, działalność ta działalnością gospodarczą w obszarze opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie będzie.

Jako, że organ nie analizował w wydanej interpretacji, czy działalność sędziów sportowych, komisarzy technicznych, o których mowa we wniosku o interpretację, z uwagi na jej charakter spełnia warunki zakwalifikowania jej do działalności gospodarczej, przyjmując błędnie, że możliwość taką jednoznacznie wyklucza zawarta w ustawie definicja działalności gospodarczej, dlatego Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w tej kwestii nie może się wypowiedzieć.

Stanowisko Strony uzasadnia ponadto treść art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Brzmienie tego przepisu jest z jednej strony potwierdzeniem argumentu, że ustawodawca uznaje, że należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 mogą stanowić przychody działalności gospodarczej. Z drugiej strony - zważywszy, że płatnik nie ma obowiązku badania okoliczności działalności prowadzonej przez sędziów sportowych, ani sprawdzania rzetelności złożonego oświadczenia; a treść przepisu jest jednoznaczna i jasna - Sąd zgadza się ze stanowiskiem Strony skarżącej, że w przypadku, gdy sędzia złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, płatnik zwolniony jest z obowiązku pobrania zaliczki na podatek. Sąd nadmienił, że Ordynacja podatkowa w art. 30 § 5 przewiduje, że jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika (m.in. złożenia fałszywego oświadczenia o charakterze wykonywanej działalności) organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

Od powyższego wyroku została złożona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie skarga kasacyjna z dnia 27 lutego 2013 r. Następnie pismem z dnia 21 lipca 2015 r., tutejszy Organ wycofał wniesioną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 21 września 2015 r. sygn. akt II FSK 898/13 NSA umorzył postępowanie kasacyjne.

Wobec powyższego, wyrok WSA z dnia 6 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1227/12 stał się prawomocny z dniem 21 września 2015 r.

W dniu 2 listopada 2015 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku wraz z aktami.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1227/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.