IPPB4/415-77/14-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 3 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości, jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej opodatkowania kwoty stanowiącej cenę z tytułu sprzedaży nieruchomości,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej opodatkowania zasądzonych wyrokiem sądu odsetek ustawowych.

W dniu 3 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z dnia 22 listopada 2000 r. E. W. (poprzednik prawny Wnioskodawczyni) nabył w drodze zasiedzenia z dniem 2 października 1990 r. nieruchomość położoną w W. oznaczoną jako działka ewid. Nr 9 o pow. 3424 m². E. W. zmarł w dniu 3 grudnia 1997 r. Spadek po nim w całości nabyła Wnioskodawczyni (postanowienie o stwierdzeniu nabyciu spadku z 29 kwietnia 1998 r. W związku ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego i przeznaczeniem nieruchomości pod funkcje publiczne (droga, zieleń) w 2001 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek do gminy Warszawa o wykup przedmiotowej nieruchomości w trybie art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. Wniosek Wnioskodawczyni pozostał bez żadnej odpowiedzi pomimo upływu kilku lat. Wobec powyższego w 2004 r. Wnioskodawczyni wystąpiła z pozwem do Sądu w tej sprawie, tj. z powództwem o zobowiązanie gminy do wykupu nieruchomości na podstawie art. 64 k.c. w zw. z art. 1047 k.c. i art. 36 ust. 1 powołanej ustawy. Żądaniem Wnioskodawczyni objęła wykup nieruchomości oraz zasądzenie odsetek od opóźnienia w spełnieniu roszczenia, tj. wykupie od dnia upływu 6 miesięcy od złożenia wniosku do dnia zapłaty ceny. Powództwo zostało w całości uwzględnione wyrokiem z dnia 30 czerwca 2006 r. Sąd w wyroku zastąpił oświadczenia woli stron (w zakresie umowy sprzedaży) oraz zasądził cenę wraz z odsetkami od dnia 1 lutego 2002 r. do dnia zapłaty. Wyrok został wykonany przez pozwaną gminę w 2007 r., tj. Wnioskodawczyni otrzymała zarówno cenę, jak i odsetki. Zbycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości w drodze ww. wyroku zastępującego oświadczenia woli stron nastąpiło po upływie okresu 5 lat od nabycia w drodze spadku po E. W.

W przedmiotowej sprawie wnioskiem z dnia 3 września 2007 r. Wnioskodawczyni zwróciła się do MF z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, jednakże wniosek swój sformułowała zbyt ogólnikowo, nie opisując całości stanu faktycznego, jak również pytanie zadała w sposób nieprawidłowy w stosunku do materii, o którą chciała zapytać. Wnioskodawczyni nie załączyła wyroków sądów wraz z uzasadnieniami, które winny być zdaniem NSA załączone do wniosku celem pokazania całości obrazu sprawy i oceny prawnej tego zagadnienia dokonanej przez sądy cywilne. Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w wyniku skargi na ww. interpretację, w którym NSA stwierdził, że Wnioskodawczyni może ponownie wystąpić o interpretację w niniejszej sprawie załączając, tym razem stosowne orzeczenia i uzasadnienia sądów powszechnych co niniejszym czyni (w załączeniu kopia wyroku z dnia 29 stycznia 2013 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przedmiotowa transakcja sprzedaży w wyniku wyroku nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 10 ust. 1 pkt 8 z uwagi na upływ 5 - letniego okresu czasu pomiędzy nabyciem a zbyciem.

2. Jeśli tak, to czy wszystkie środki uzyskane z ww. źródła, tj odpłatnego zbycia nieiuchomości nie stanowią źródła przychodu i wobec tego nie podlegają żadnemu opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ustawodawca w art. 10 ww. ustawy, ustala katalog stanów faktycznych, które podlegają bądź nie, ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonuje tym samym wyłączenia całej określonej sytuacji spod swojego zainteresowania nie zależnie jakiego typu i wysokości przychody generuje ta sytuacja.

Wyłączenie określonego źródła w całości powoduje również wyłączenie wszystkich przychodów z powyższego źródła ze względu na pochodzenie z danego źródła. Wobec tego odsetki jako roszczenie akcesoryjne znajdujące swoje źródło w tym samym źródle co świadczenie główne podlega wyłączeniu spod zainteresowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem natomiast są określone przysporzenia ze źródeł wymienionych w ustawie jako źródła przychodu. Wyłącznie co do tych przychodów ustawodawca zakłada określone zwolnienia przedmiotowe opisane w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze źródłem przychodu w rozumieniu ustawy, lecz ze stanem faktycznym, który tym źródłem przychodu w rozumieniu ustawy nie jest.

Wobec powyższego do przychodów z takiego "nie źródła przychodu" nie mogą mieć zastosowania przepisy dotyczące zarówno innych źródeł przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 9, jak i art. 21 o zwolnieniach przedmiotowych).

Źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 zatem nie jest sprzedaż nieruchomości, w przypadku gdy następuje po upływie okresu 5 lat od daty nabycia prawa przez sprzedającego. Niewątpliwie zasądzone odsetki wynikają z tego samego źródła, tj. sprzedaży nieruchomości. Nie ma możliwości ustalenia innego źródła przychodu w stosunku do odsetek od opóźnienia w wykupie niż źródło sprzedaży nieruchomości.

Akcesoryjność roszczenia o odsetki polega przede wszystkim na tym, że byt tego roszczenia wynika wyłącznie z bytu roszczenia głównego i jest z nim nierozerwalnie związany, tj. dzieli los świadczenia głównego. Jednocześnie wynika z tego samego źródła z którego świadczenie główne.

Nadto należy podnieść, że rozróżnienie źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. dalej: u.p.d.o.f.) prowadzi do jednoznacznego wniosku, że przychód, który znajduje źródło w jednym z wymienionych w ww. katalogu nie może być zakwalifikowany jednocześnie lub odrębnie jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Już na marginesie należy stwierdzić, że katalog innych źródeł przychodu art. 20 ustawy, pomimo że nie ma charakteru zamkniętego, zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartego w wyroku z 6 lipca 2010 r. i jest wyliczeniem przykładowym (przesądza o tym użycie zwrotu "w szczególności"), to jednak inne, niewymienione w nim przychody powinny mieć charakter zbliżony do tego katalogu. Ustalenie to powinno stanowić punkt wyjścia dla przeprowadzenia stosownych zabiegów wykładni prawa w celu usunięcia wątpliwości, które mogą się pojawić na tle rozpatrzonego przez organy podatkowe stanu faktycznego.

Odsetki w przedmiotowej sprawie w żaden sposób nie korelują z ww. katalogiem innych przychodów, które dotyczą głównie świadczeń socjalnych i alimentacyjnych. Powyższe wynika również z faktu, że źródłem roszczenia o odsetki (źródłem przychodu) jest odpłatna sprzedaż nieruchomości, już raz opisana przez ustawodawcę w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Z powyższego należy wywodzić, że wolą ustawodawcy również było wyłączenie całkowite określonych źródeł przychodu, czemu dobitnie dał wyraz w treści art. 10 wskazując, że źródłami przychodu nie są.

Tym samym wszelkie należności, których źródłem powstania jest sytuacja opisana (a contrario) w ww. przepisie - nie stanowią źródła przychodu w rozumieniu ustawy. Należy wskazać, że wolą ustawodawcy formułującego powołany przepis było wyłączenie spod działania ustawy okreslonego przysporzenia z uwagi na źródło jego powstania, a nie zwolnienie określonego dochodu od podatku.

Powyższe zakwalifikowanie stanu faktycznego jako nie stanowiącego źródła przychodu nie pozostaje bez wpływu na ocenę, czy opodatkowaniem podatkiem dochodowym podlegają odsetki uzyskane z tytułu opóźnienia w zapłacie ceny z tego typu sprzedaży. W przedmiotowej sprawie zatem, nie znajduje zastosowania orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2013 r. Powyższa sprawa z uwagi na treść nieprawidłową wniosku o wydanie interpretacji dotyczyła innej sytuacji, tj. gdy sprzedaż stanowiła źródło przychodu, a sam przychód ze sprzedaży podlegał zwolnieniu od podatku, co w niniejszej sprawie w rzeczywistości nie ma miejsca.

Roszczenie o odsetki ma charakter akcesoryjny i jego istnienie jest uzależnione od istnienia roszczenia głównego. Art. 37 ust. 9 nigdy nie będzie źródłem samoistnym roszczenia o zapłatę, gdyż jest nierozerwalnie związany z roszczeniem o wykup i przysługuje wyłącznie w sytuacji, gdy dochodzi do wykupu nieruchomości.

Nadto zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lipca 2010 r. Jeżeli nie jest możliwe przyporządkowanie danego świadczenia do określonego źródła przychodów - w tym również do "innych źródeł" w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 u.p.d.o.f. - to nie będzie ono mogło być uznane za przychód podatkowy, choćby nawet odpowiadało ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 u.p.d.o.f.

Powyższe stanowisko co do akcesoryjności odsetek i przynależności ich do tego samego źródła przychodu co świadczenie główne w analogicznych sprawach potwierdził wielokrotnie ostatnio NSA w wyrokach.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni uważa, że wszelkie kwoty (cena oraz odsetki uzyskane w wyniku ww. orzeczenia Sądu Okręgowego nie stanowią źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlegają żadnemu opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że źródłem przychodu jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują użytego w tym przepisie pojęcia "nabycie". Należy zatem odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z których wynika, że nabycie własności może nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenia, spadku, bądź też w wyniku innych zdarzeń.

Zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeksu cywilnego, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że dniem nabycia spadku jest data śmierci spadkodawcy. Postanowienie o nabyciu spadku potwierdza prawo spadkobiercy do spadku od momentu jego otwarcia. Istotny dla podatku dochodowego jest zatem dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy, a nie data postanowienia sądu o nabyciu spadku.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w spadku po zmarłym w dniu 3 grudnia 1997 r. E. W. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość położoną w W. W związku z późn. zm. w planie zagospodarowania przestrzennego i przeznaczeniem nieruchomości pod funkcje publiczne (droga zieleń) w 2001 r. Wnioskodawczyni zwróciła się do Gminy o wykup ww. nieruchomości w trybie art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z uwagi na brak odzewu na powyższe, Wnioskodawczyni w 2004 r. wystąpiła z pozwem do Sądu o zobowiązanie Gminy do wykupu nieruchomości na podstawie art. 64 k.c. w zw. z art. 1047 k.c. i art. 36 ust. 1 powołanej ustawy. Żądaniem Wnioskodawczyni objęła wykup nieruchomości oraz zasądzenie odsetek od opóźnienia w spełnieniu roszczenia, tj. wykupie od dnia upływu 6 miesięcy od złożenia wniosku do dnia zapłaty ceny. Powództwo zostało w całości uwzględnione wyrokiem z dnia 30 czerwca 2006 r. Sąd w wyroku zastąpił oświadczenia woli stron (w zakresie umowy sprzedaży) oraz zasądził cenę wraz z odsetkami od dnia 1 lutego 2002 r. do dnia zapłaty. Wyrok został wykonany przez pozwaną gminę w 2007 r., tj. Wnioskodawczyni otrzymała zarówno cenę, jak i odsetki.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, w myśl którego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły. Natomiast stosownie do art. 158 ww. ustawy, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność nieruchomości, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Powyższy przepis przewiduje zarówno dla umowy zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości, jak i dla umowy przenoszącej jej własność wymóg formy aktu notarialnego. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują także tzw. zastępczą formę sądową. Obejmuje ona przypadki zastąpienia oświadczenia woli przez prawomocne orzeczenie sądu, stwierdzające istnienie obowiązku danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli (art. 64 Kodeku). Sąd może wydać takie orzeczenie na żądanie osoby uprawnionej, zainteresowanej dokonaniem określonej czynności prawnej.

Przepis art. 64 ustawy - Kodeks cywilny, może być zastosowany, gdy osoba zobowiązana do złożenia oznaczonego oświadczenia woli uchyla się od jego zastosowania. O uchylaniu się od złożenia wymaganego oświadczenia woli można mówić wtedy, gdy podmiot zobowiązany wyraźnie odmawia jego złożenia albo zachowuje się biernie ("milczy"), pomimo ciążącego na nim obowiązku złożenia takiego oświadczenia. W takim przypadku strona uprawniona może wystąpić do sądu z powództwem o nakazanie złożenia oświadczenia woli. Prawomocne orzeczenie sądu zastępuje w takim przypadku oświadczenie woli, niezależnie od tego, jaka forma wymagana jest dla danej czynności lub danego oświadczenia przez ustawę lub przez umowę stron (pactum de forma), wyłącznie z formą aktu notarialnego. Ta zastępcza forma sądowa zastępuje wszystkie formy wskazane w przepisach Kodeksu cywilnego.

Regulację zawartą w art. 64 ww. ustawy od strony procesowej uzupełnia art. 1047 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.). Przepis ten wskazuje na to, że wyrok taki nie wymaga egzekucji, ma bowiem walor bezpośredniej skuteczności w stosunkach materialnoprawnych. Gdy strona odmawia zawarcia umowy przyrzeczonej, jej oświadczenia woli może być zastąpione prawomocnym orzeczeniem sądu. Takie prawomocne orzeczenie oznacza, że między stronami dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży, nie ma konieczności, aby zobowiązany do zawarcia umowy składał dodatkowo oświadczenie o sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2006 r. wydanym w sprawie Sąd zobowiązał pozwaną Gminę W. do złożenia oświadczenia woli o zawarciu z Wnioskodawczynią umowy sprzedaży nieruchomości położonej w Warszawie oraz zasądził od pozwanej Gminy na rzecz Wnioskodawczyni odsetki ustawowe od dnia 1 lutego 2002 r. do dnia zapłaty. Wyrok został wykonany przez Gminę w 2007, tj. Wnioskodawczyni otrzymała cenę wraz z odsetkami.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości (tekst jedn.: cena) nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem sprzedaż ww. nieruchomości została dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Natomiast w zakresie zasądzonych wyrokiem sądu odsetek, należy wskazać, że w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyszczególniono odrębne źródło przychodów w postaci "innych źródeł".

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak wynika ze stanu faktycznego wniosku, cena wraz z odsetkami zostały zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powyższy przepis stanowi, że jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

Zatem przepis art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie stanowi o wypłacie odsetek w związku z opóźnieniem z wykupem nieruchomości. O wypłacie należnych odsetek stanowi art. 37 ust. 9 cytowanej wyżej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1-3, powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe.

W związku z powyższym wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni, sporne w ocenie prawnopodatkowej odsetki, nie stanowiły przychodu ze zbycia wykupionej przez Gminę Warszawa nieruchomości, ale były odsetkami naliczonymi i zasądzonymi z tytułu opóźnienia w wykupie nieruchomości. Z tego powodu należy zaliczyć je do innych źródeł przychodu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś do wskazanego przez Wnioskodawczynię art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, tj. źródła przychodu w postaci odpłatnego zbycia nieruchomości.

Ponadto, wskazać należy, że instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy - Kodeks cywilny, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Wobec powyższego, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z ceną sprzedaży. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter akcesoryjny, uboczny, czyli roszczenie odsetkowe nie może powstać bez roszczenia o zapłatę zasadniczej sumy pieniężnej. Pewna samodzielność roszczenia o odsetki z tytułu opóźnienia nie wyłącza ich akcesoryjnego charakteru oraz materialnego związku z roszczeniem głównym. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym "Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 k.c.) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe" (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). "Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej" (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

W świetle powyższego nie można przyjąć, że odsetki stanowią środki pieniężne uzyskane z tytułu sprzedaży nieruchomości sensu stricte i jako takie nie stanowią źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu określonym w art. 21 ust. 1 nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń, w związku z czym uznać należy, że są one opodatkowane.

Uwzględniając powyższe, otrzymane przez Wnioskodawczynię odsetki za brak wykupu w ustawowym terminie nieruchomości nie mogą zostać objęte uregulowaniem zawartym w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także nie korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym, stanowią dla Wnioskodawczyni przychód z "innych źródeł", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądowych, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.