IPPB4/415-743/10-2/LS - Obowiązek podatkowy obywatela Rumunii zatrudnionego w hiszpańskiej spółce z grupy kapitałowej, tymczasowo oddelegowanego do pracy na rzecz polskiej spółki z o.o.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2010 r. (data wpływu 21 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2010 r. i w latach następnych - jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2010 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem Rumunii. Przebywa na stałe i pracuje od 2003 r. w Hiszpanii (na podstawie uzyskanego zezwolenia na pracę i zezwolenia na pobyt w Hiszpanii). Od lipca 2008 r. Wnioskodawca wykonuje pracę na rzecz hiszpańskiej spółki z grupy C. (spółka P.) na podstawie zawartej z tym podmiotem hiszpańskiej umowy o pracę. Począwszy od 1 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca został czasowo oddelegowany do Polski w celu wykonywania pracy także na rzecz polskiej spółki C. Sp. z o.o. (Wnioskodawca przewiduje, że będzie przebywał na terytorium Polski w związku z wykonywaniem swoich obowiązków dotyczących sprzedaży na polskim rynku w najbliższym okresie dwóch do trzech lat). Do kwietnia 2010 r. Wnioskodawca nie przebywał w Polsce, gdyż zakres odpowiedzialności obejmował eksport na rynki do Rumunii, Bułgarii, Czech i Słowacji.

Wnioskodawca wykonuje swoje obowiązki w Polsce wyłącznie na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem hiszpańskim, wysyłający przejściowo go do Polski. Wnioskodawca nie podpisał umowy o pracę ani umowy cywilnoprawnej z polskim podmiotem. Jednocześnie będzie świadczył część obowiązków pracowniczych również na terytorium Hiszpanii (spędza w Polsce z powodów biznesowych 3-4 dni w tygodniu). Pobyt w Polsce w roku 2010 ma charakter tymczasowy i raczej nie powinien przekroczyć 183 dni w roku, choć nie można tego wykluczyć, przy czym w latach następnych, pobyt Jego w Polsce raczej przekroczy 183 dni w roku.

Z uwagi na tymczasowy charakter oddelegowania do Polski oraz na fakt, iż podczas wykonywania obowiązków pracowniczych pozostaje pracownikiem wyłącznie hiszpańskiego podmiotu, Wnioskodawca będzie podlegał hiszpańskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych i opłacał składki na obowiązkowe hiszpańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne (co może być udowodnione poprzez uzyskanie certyfikatu wydanego przez hiszpański organ ubezpieczeniowy). Rzeczy ruchome, które stanowią Jego własność znajdują się w Hiszpanii.

Wnioskodawca jest kawalerem i posiada partnerkę życiową Panią R., obywatelkę Rumunii, która przebywa i mieszka z Nim w Hiszpanii od roku 2003. Pani R. pozostała w roku 2010 w Hiszpanii i nie planuje przeniesienia się do Polski.

Dodatkowo w Hiszpanii znajduje się mieszkanie będące współwłasnością Wnioskodawcy i Pani R. zamieszkane przez Jego partnerkę które jest dla Niego stale dostępne i z którego korzysta w czasie pracy wykonywanej w Hiszpanii, w dni wolne oraz weekendy spędzane w Hiszpanii (przeważająca większość czasu wolnego, Wnioskodawca spędza na terytorium Hiszpanii). Ponadto, posiada (nabyte także w ramach współwłasności z partnerką) dwie nieruchomości mieszkalne w Bukareszcie. W Polsce mieszka obecnie w hotelu, w przyszłości może będzie mieszkać w wynajmowanym i opłacanym przez pracodawcę mieszkaniu, lecz nie planuje nabyć nieruchomości w Polsce. Po zakończeniu wykonania obowiązków w Polsce planuje powrót do Hiszpanii.

Zarówno w roku 2010 jak i w latach poprzednich Wnioskodawca jest uznawany za rezydenta podatkowego Hiszpanii, w związku z czym opodatkowaniu tam podlega całość Jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia. Status rezydenta może być potwierdzony uzyskaniem certyfikatu rezydencji od władz hiszpańskich.

Wnioskodawca informuje, iż w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani też postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny, Wnioskodawca wnosi o udzielenie pisemnej informacji, czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, dalej p.d.o.f.), a także art. 4 Umowy z dnia 15 listopada 1979 r. roku o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Polską a Hiszpanią (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127, dalej Umowa) podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2010 i latach następnych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tekst jedn. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast osoby mające miejsce zamieszkania podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych, lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Wnioskodawca nie wyraża intencji i nie przewiduje stałego pobytu na terytorium Polski, a jego ośrodek interesów osobistych znajduje się w Hiszpanii, na co wskazuje fakt, iż w Hiszpanii mieszka jego partnerka życiowa oraz znajduje się nieruchomość mieszkaniowa stale dla niego dostępna.

Poza wykonywaniem pracy na terytorium Polski, Wnioskodawcę nie łączą żadne bliższe ekonomiczne związki z Polską - jak wspomniano na wstępie, praca w Polsce ma charakter tymczasowy, a wszelkie związki o charterze ekonomicznym (inwestycje, przynależność do systemu ubezpieczeń społecznych, dobra ruchome, pracodawca itp.) łączą Wnioskodawcę z Hiszpanią (bądź także z Rumunią, gdzie też się znajdują jego nieruchomości). Tym samym należy uznać, iż w roku 2010 oraz w latach następnych większa część interesów ekonomicznych znajduje w Hiszpanii. Konsekwentnie, pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie Wnioskodawca nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego.

W odniesieniu do długości pobytu w Polsce w roku 2010 oraz latach następnych, w związku z możliwym przekroczeniem 183 dni pobytu na polskim terytorium, drugi alternatywny warunek może zostać spełniony, a zatem na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można by uznać Wnioskodawcę za polskiego rezydenta podatkowego.

Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a, art. 3 ust. 1, 1a i 2a ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, zatem należy przeanalizować również postanowienia odpowiedniej Umowy między Polską a Hiszpanią (Dz. U. z roku 1982 - Nr 17, poz. 127, dalej: Umowa).

Analizując status podatkowy Wnioskodawcy w Polsce, należy również brać pod uwagę fakt, że został uznany przez właściwe hiszpańskie organy podatkowe za tamtejszego rezydenta w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Posiadanie statusu rezydenta podatkowego Hiszpanii może zostać potwierdzone przez stosowny certyfikat rezydencji wydany przez władze hiszpańskie. Powyższe oznacza, iż od roku 2010 Wnioskodawca będzie uznawany na podstawie krajowych przepisów polskich za polskiego rezydenta podatkowego, a jednocześnie będzie uznawany przez władze hiszpańskie za rezydenta podatkowego Hiszpanii.

Wobec powyższego, ustalając rezydencję podatkową osoby fizycznej, która tak jak Wnioskodawca, uznawana będzie za rezydenta podatkowego w każdym z tych krajów na mocy wewnętrznych przepisów, należy wziąć pod uwagę (na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) uregulowania art. 4 Umowy. Przepis art. 4 Umowy dotyczy sytuacji, gdy dochodzi do kolizji między przepisami wewnętrznymi Polski a przepisami wewnętrznymi Hiszpanii, tj. wówczas gdy zgodnie z prawem wewnętrznym obu krajów dana osoba uznawana jest za posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na ich terytorium (czyli w obu podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). W opinii Wnioskodawcy, przepis ten znajdzie zastosowanie w jego przypadku, zgodnie bowiem z polskimi przepisami wewnętrznymi omówionymi powyżej, powinienem podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce ze względu na ilość dni, jaką przebywa i będzie przebywał na terytorium Polski, a jednocześnie, na podstawie ustawodawstwa hiszpańskiego, jest uznany za osobę podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Hiszpanii.

Zgodnie z powołanym przepisem umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i na terytorium Hiszpanii, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym stale zamieszkuje (posiada permanent home). Jeżeli zaś dana osoba stale zamieszkuje (posiada permanent home) w obydwu krajach, tj. Polsce i Hiszpanii lub nie zamieszkuje ona (nie posiada permanent home) w żadnym z tych Państw, to osoba taka będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Państwa, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Jeżeli zaś nie można ustalić, w którym Umawiającym się państwie osoba posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym zwykle przebywa. Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, którego jest obywatelem.

Kwestię stałego zamieszkania osób fizycznych (permanent home) analizuje Józef Banach w komentarzu "Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania": "Stały charakter danego miejsca zamieszkania oznacza, że dana osoba to miejsce urządziła i zastrzegła dla jej trwałego użytkowania (stałe ognisko domowe), w przeciwieństwie do miejsca, w którym jej zamieszkanie nosi wyłącznie charakter tymczasowości, gdyż ogranicza się do krótkiego okresu czasu. Przy czym sama forma miejsca zamieszkania (np. mieszkanie, dom, pokój), oraz tytuł prawny również nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsce za miejsce stałego zamieszkania".

Według Wnioskodawcy, posiada on miejsce zamieszkania zarówno w Hiszpanii (posiadane na własność mieszkanie), jak i Polsce (pokój hotelowy, później wynajmowaną nieruchomość). Należy zatem dokonać analizy powiązań osobistych i majątkowych.

Mówiąc o ściślejszych związkach osobistych i gospodarczych danej osoby, należy wziąć pod uwagę jej rodzinne i towarzyskie powiązania, wykonane zajęcia oraz wszelkiego rodzaju inną działalność, w tym polityczną i kulturalną. Wszystkie te okoliczności muszą być przy tym rozważane całościowo. Kluczową kwestią jest tu samo postępowanie danej osoby. W przypadku Wnioskodawcy, ośrodek interesów życiowych znajduje się Hiszpanii, ze względu na zamieszkującą tam partnerkę. Dodatkowo Wnioskodawca, z hiszpańskim podmiotem podpisał umowę o pracę, w Hiszpanii posiada mieszkanie, spędza tam większość weekendów oraz innych dni wolnych od pracy, a dodatkowo podlega ubezpieczeniom społecznym w Hiszpanii.

W związku z powyższym należy uznać, że ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Hiszpanii i zatem zgodnie z art. 4 Umowy powinien być uznany za rezydenta Hiszpanii w roku 2010 i latach następnych.

Konsekwentnie, w związku z powołanym wyżej stanem faktycznym Wnioskodawca, powinien podlegać w 2010 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w tym okresie w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na polskim terytorium, tj. tylko od dochodów osiąganych w Polsce. Dlatego też przychód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski nie będzie podlegał opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym. Powyższy status podatkowy powinien mieć zastosowanie również w kolejnych latach, w których Wnioskodawca będzie przebywał i wykonywał pracę na terytorium Polski, o ile będzie dysponował certyfikatem rezydencji wydanym przez władze hiszpańskie, a jego sytuacja osobista i ekonomiczna nie ulegnie zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej wyżej umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według z prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. "Stałe miejsce zamieszkania" to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów.

Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Wnioskodawca jest obywatelem Rumunii który przebywa na stałe i pracuje od 2003 r. w Hiszpanii. Od 2008 r. wykonuje pracę na rzecz hiszpańskiej spółki na podstawie zawartej umowy o pracę, natomiast 1 kwietnia 2010 r. został czasowo oddelegowany do Polski w celu wykonywania pracy na rzecz polskiej spółki. Wnioskodawca przewiduje, że będzie przebywał na terytorium Polski w związku z wykonywaniem obowiązków dotyczących sprzedaży na polskim rynku w najbliższym okresie dwóch, trzech lat. Wnioskodawca wykonuje swoje obowiązki na podstawie umowy zawartej z podmiotem hiszpańskim i nie podpisał umowy o pracę ani umowy cywilnoprawnej z polskim podmiotem, jednocześnie będzie świadczył część obowiązków również na terytorium Hiszpanii. Pobyt w Polsce w 2010 r. ma charakter tymczasowy i raczej nie powinien przekroczyć 183 dni w roku, choć nie można tego wykluczyć, przy czym w latach następnych pobyt w Polsce raczej przekroczy 183 dni w roku. Z uwagi na tymczasowy charakter oddelegowania do Polski, Wnioskodawca będzie podlegał hiszpańskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych i opłacał składki na obowiązkowe hiszpańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne. Wnioskodawca jest kawalerem i posiada partnerkę życiową, która mieszka razem z nim w Hiszpanii i nie planuje przenosić się do Polski. Dodatkowo w Hiszpanii znajduje się mieszkanie będące współwłasnością Wnioskodawcy i jego partnerki, które jest dla niego stale dostępne i z którego korzysta w czasie pracy wykonywanej w Hiszpanii, w dni wolne oraz weekendy spędzane w Hiszpanii. W Polsce Wnioskodawca mieszka obecnie w hotelu, w przyszłości może będzie mieszkać w wynajmowanym i opłacanym przez pracodawcę mieszkaniu. Po zakończeniu wykonywania obowiązków w Polsce Wnioskodawca planuje powrót do Hiszpanii. Zarówno w 2010 r. jak i w latach poprzednich Wnioskodawca jest uznawany za rezydenta podatkowego Hiszpanii, w związku z czym opodatkowaniu podlega całość dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia. Status rezydenta może być potwierdzony uzyskaniem certyfikatu rezydencji od władz hiszpańskich.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w 2010 r. po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski, będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Hiszpanii jak i w Polsce. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca przebywa i pracuje w Polsce, natomiast z Hiszpanią ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (tam znajduje się jego centrum aktywności życiowej) oraz posiada tam majątek i jest uznany za rezydenta podatkowego tego państwa, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 umowy.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, stwierdza się, iż stosownie do art. 4 ust. 2 umowy, nie posiada on miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Hiszpanią.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.