IPPB4/415-74/11-2/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 4 listopada 2008 r. Wnioskodawca nabył wraz z ówczesną małżonką lokal mieszkalny na podstawie umowy sprzedaży. Lokal mieszkalny został nabyty za kwotę 456.651,00 PLN (słownie: czterysta pięćdziesiąt sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt jeden złotych). Wnioskodawca wraz z małżonką nie dysponował wystarczającą kwotą na zakup lokalu mieszkalnego i w związku z tym całość kwoty na jego nabycie została sfinansowana z kredytu bankowego. Kredytu udzielił Bank S.A. na podstawie umowy kredytu sporządzonej w dniu 14 grudnia 2006 r. (kredyt bankowy będzie zwany w dalszej części "kredytem hipotecznym" lub "kredytem"). Kwota przyznanego kredytu hipotecznego to 606.651 (słownie: sześćset sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt jeden) złotych - kredyt był indeksowany kursem wymiany waluty obcej CHR (frank szwajcarski). Część kredytu hipotecznego w kwocie 150.000 (słownie sto pięćdziesiąt tysięcy) złotych została przyznana na wykończenie lokalu mieszkalnego jednak ta transza kredytu nie została wypłacona.

Po nabyciu lokalu mieszkalnego Wnioskodawca nie zameldował się w nim na pobyt stały ani pobyt czasowy. W międzyczasie Wnioskodawca wraz z żoną rozwiedli się. W związku z zaistniałą okolicznością postanowiono sprzedać przedmiotowy lokal mieszkalny.

Po wielu nieudanych próbach sprzedaży w dniu 15 lipca 2010 r. lokal mieszkalny został sprzedany na podstawie umowy sprzedaży za kwotę 615.000 (słownie sześćset piętnaście tysięcy) złotych.

W związku z wcześniej wspomnianą umową kredytową Wnioskodawca zobowiązany był po sprzedaży lokalu mieszkalnego do całościowej spłaty wspomnianego kredytu. Suma wszystkich rat kapitałowych wyniosła 197.936,78 franków szwajcarskich (CHR), co stanowi łącznie kwotę 627.265,08 (słownie sześćset dwadzieścia siedem tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć złotych osiem groszy) złotych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w rozumieniu art. 22 ust. 6c ustawy o PIT spłata kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego stanowi udokumentowany koszt nabycia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ppkt a ustawy o PIT źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o PIT przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22 ust. 6c ustawy o PIT koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania (z zastrzeżeniem ust. 6d, który nie ma zastosowania w omawianym stanie faktycznym). Ustawa o PIT (w art. 22 ust. 6e) precyzuje jakie dokumenty pozwalają ustalić wysokość nakładów, ale nie precyzuje jakie dokumenty są konieczne by udowodnić wysokość kosztów nabycia. Ustawa o PIT nie wprowadza definicji kosztów nabycia, a zatem konieczne jest więc przeprowadzenie wykładni prawa.

Podstawową dyrektywą w przeprowadzeniu wykładni prawa jest dyrektywa językowa. W przypadku pojęć, które mogą wywoływać wątpliwości co do ich znaczenia ustawodawca wprowadza definicje pojęć ustawowych - w tym przypadku ustawodawca zrezygnował z tej możliwości. Zakładając racjonalność ustawodawcy należy domniemywać, że przyczyną rezygnacji była chęć zrównania pojęcia ustawowego "koszty nabycia" z rozumieniem potocznym tego sformułowania. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego PWN koszt to "suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś", natomiast nabyć (nabywać) "otrzymać coś na własność, płacąc za to" (Słownik Języka Polskiego PWN ze strony internetowej www.sip.pwn.pl - opracowany na podstawie wspólnej bazy dwóch najważniejszych słowników Wydawnictwa Naukowego PWN: Uniwersalnego słownika języka polskiego i Wielkiego słownika wyrazów obcych). Na podstawie tych definicji można wnioskować, że kosztami nabycia jest suma pieniędzy wydatkowana na kupno czegoś na własność - zatem w rozumieniu potocznym każda kwota wydatkowana na nabycie lokalu mieszkalnego na własność będzie kosztem nabycia (również spłata kredytu wydatkowanego na ten cel).

Kolejnym etapem wykładni przepisu art. 22 ust. 6c ustawy o PIT jest odniesienie się do dyrektyw systemowych, w wyniku czego zostanie ustalone znaczenie i rola tego przepisu uwzględniając jego usytuowanie w ramach ustawy o PIT. (...)

(...) Doktryna prawa podatkowego zauważa, że "kosztów transakcji nie można utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu. Koszty te nie pomniejszają przychodu; są jednym z dwu elementów składających się na przychód. Dopiero odjęcie kosztów od ceny daje przychód będący albo podstawą do opodatkowania, albo punktem wyjścia do ustalenia dochodu." (Stella Brzeszczyńska, Opodatkowanie obrotu nieruchomościami przez osoby fizyczne - wybrane problemy, SERWIS Monitora Podatkowego 4/2007).

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT do przychodów nie zalicza się otrzymanych kredytów, a do kosztów nie zalicza się wydatków na spłatę kredytów (art. 23 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT). Jednakże biorąc pod uwagę fakt, że koszty nabycia nie mogą być utożsamiane z kosztami uzyskania przychodów i zastosowanie tych przepisów w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe, gdyż przychodem z tytułu zbycia nieruchomości jest cena wyrażona w umowie, która w tym przypadku równa się kwocie przypadającej bankowi - zatem kosztem nabycia powinna być spłata kredytu umożliwiającego nabycie nieruchomości.

Mając na uwadze racjonalność ustawodawcy należy wnioskować, że brak utożsamiania kosztów nabycia z kosztami uzyskania przychodów ma prowadzić do możliwości uznania wydatków na spłatę zaciągniętego kredytu hipotecznego jako kosztów nabycia. Gdyby racjonalny ustawodawca chciał wyłączyć wydatki na spłatę zaciągniętego kredytu hipotecznego z kosztów nabycia zrobiłby to wyraźnie w przepisie art. 22 ustawy o PIT (albo w innym przepisie ustawy o PIT).

Po przeprowadzeniu wykładni systemowej należy również odnieść się do wykładni funkcjonalnej tego przepisu, która wiąże się z ustaleniem jakie wartości i oceny kierowały racjonalnym ustawodawcą przy ustalaniu brzmienia tego przepisu. Przy ustaleniu wykładni funkcjonalnej pomocne jest zbadanie jak zostały skonstruowane przepisy dotyczące opodatkowania sprzedaży nieruchomości. (...) W przepisach dotyczących sprzedaży nieruchomości ustawodawca posłużył się pewnymi pojęciami niedookreślonymi. Należy sądzić, że użycie niedookreślonego pojęcia "koszty nabycia" miało na celu opodatkowanie podatkiem dochodowym faktycznego zysku (w sensie ekonomicznym) osiągniętego przez podatników na danych transakcjach sprzedaży nieruchomości (racjonalny ustawodawca stosując pojęcia niedookreślone unika kazuistyki przepisów i nieprzewidzenia sytuacji, które mogłyby w danym stanie faktycznym zaistnieć). W omawianym stanie faktycznym podatnik nie osiągnął zysku (de facto transakcja przyniosła mu stratę), tak więc zasadne jest rozumowanie zaliczające wydatki na spłatę kredytu do kosztów nabycia. Biorąc pod uwagę powyższe byłoby wbrew woli ustawodawcy opodatkowanie tej transakcji poprzez nieuwzględnienie jako kosztów nabycia spłaty kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży.

Wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna potwierdzają możliwość zaliczenia do kosztów nabycia wydatków na spłatę kredytu hipotecznego w przedmiotowym stanie faktycznym, warto również odnieść się do doktryny prawa podatkowego.

Doktryna prawa podatkowego zajmowała się omawianym zagadnieniem poruszając kwestię tzw. kosztów transakcyjnych. Zdaniem Pani Stelli Brzeszczyńskiej (Stella Brzeszczyńska, Opodatkowanie obrotu nieruchomościami przez osoby fizyczne - wybrane problemy, SERWIS Monitora Podatkowego 4/2007) kosztami transakcyjnymi są "...zarówno koszty, które warunkują dokonanie transakcji, jak i koszty dodatkowe, które ponosi się w związku z nią." Pani S. Brzeszczyńska podaje jako przykład taksę notarialną bez której zapłacenia notariusz nie dokona czynności - w opinii podatnika taka sama sytuacja ma miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym, gdyż bez zaciągnięcia i spłaty kredytu hipotecznego transakcja w ogóle nie doszłaby do skutku. Ponadto Pani S. Brzeszczyńska zauważa, że "do kosztów odpłatnego zbycia można zaliczyć więc wszelkie wydatki, do których zapłaty, w związku z transakcją (...) (...) obliguje ustawa lub umowa cywilnoprawna" - w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobligowany do spłaty kredytu hipotecznego.

Na marginesie należy zaznaczyć, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o PIT, który reguluje tzw. ulgę meldunkową (podatnik nie był zameldowany w zbytym lokalu mieszkalnym).

W związku z powyższym (niemożnością zastosowania tzw. ulgi meldunkowej oraz wynikami przeprowadzonej wykładni przepisów ustawy o PIT należy zastanowić się, które z pozostałych przepisów ustawy o PIT znajdą zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym).

Artykuł 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje zasady ustalania różnic kursowych - zgodnie z ust. 10 tego art. zasady ustalania różnic kursowych określone w ust. 1-9 stosują podatnicy prowadzący działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej.

Przepis powyższy nie wyłącza możliwości obliczania różnic kursowych przez podatników nie prowadzących działalności gospodarczej, uzyskujących przychody z innych źródeł przychodów niż działalność gospodarcza lub działy specjalne produkcji rolnej. Powyższy przepis reguluje bowiem obowiązki podatników prowadzących działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej i jego obowiązywanie nie może być w drodze negacji rozszerzane na osoby nie prowadzące działalności gospodarczej.

O tym, że art. 24c reguluje obowiązki podatników prowadzących działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej przesądza użyte w art. 24c ust. 10 sformułowanie "stosują" oraz brak wyłączenia (w postaci słowa "tylko", wyłącznie" itp.). (...)

(...) Powyższa teza znajduje uzasadnienie w doktrynie prawa podatkowego. W opinii zleconej z dnia 3 sierpnia 2006 r. o projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druki sejmowe 732 i 732-A) prof dr hab. Marek Kalinowski przy okazji omawiania zmian w ustalaniu różnic kursowych zauważa: "Z przepisu ust. 10 wynika, że obowiązek ustalania różnic kursowych na zasadach określonych w przepisie art. 24c stosowany jest przez wszystkich podatników prowadzących działalność gospodarczą oraz działy specjalne produkcji rolnej."

W opinii podatnika przepisy art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznaczają, że w przypadku podatników nie prowadzących działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej przy ustalaniu różnic kursowych zastosowanie znajdują inne przepisy ustawy o PIT - należy zastosować przepis art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz przepis art. 11 ust. 3 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu ("kosztem" będzie w przedmiotowym stanie faktycznym koszt nabycia w postaci spłaty zaciągniętego kredytu hipotecznego). Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 3 ustawy o PIT przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursów z dnia otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, ogłaszanych przez bank, z którego usług korzystał podatnik, i mających zastosowanie przy kupnie walut ("przychodem" będzie w przedmiotowym stanie faktycznym zaciągnięty kredyt).

Stosując analogię (z braku odpowiednich przepisów dotyczących obliczania różnic kursowych przez podatników nie prowadzących działalności gospodarczej, co zostało wyżej udowodnione) będzie możliwe ustalenie różnic kursowych oraz ustalenie w prawidłowej wysokości podatku dochodowego związanego ze sprzedażą lokalu mieszkalnego, o którym mowa w przedmiotowym stanie faktycznym. (...)

Podsumowując należy zauważyć, że przedstawione argumenty prawne przemawiają za możliwością zaliczenia do kosztów nabycia, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o PIT, wydatków na spłatę kredytu hipotecznego zaciągniętego w celu nabycia lokalu mieszkalnego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodu jest - z zastrzeżeniem ust. 2 - odpłatne zbycie:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., stosuje się zasady określone w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

W związku z tym, iż Wnioskodawca nabył przedmiotowy lokal mieszkalny w dniu 4 listopada 2008 r. zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2008 r..

W myśl art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r., od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku dokonania sprzedaży.

Podstawą obliczenia podatku zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć m.in.:

* koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,

* prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,

* koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,

* wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej,

* koszty i opłaty sądowe.

Należy wyjaśnić, iż kosztów odpłatnego zbycia nie należy utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, których zasady ustalania zostały uregulowane w art. 22 ust. 6c i 6d.

Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania (art. 22 ust. 6c ww. ustawy).

Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6f cytowanej ustawy koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

W świetle powyższego, definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, iż koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły jej wartość, a poczynione zostały w czasie posiadania nieruchomości.

Z przestawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 4 listopada 2008 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny. Na zakup nieruchomości został poniesiony koszt zaciągnięcia kredytu bankowego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zaciągnięty kredyt nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu ani kosztu jego uzyskania. Zaciągnięcie kredytu jest wyłącznie sposobem na pozyskanie pieniędzy na zapłatę ceny za nabycie nieruchomości. Do kosztów uzyskania przychodów i kosztów odpłatnego zbycia nie mogą być zaliczone wydatki związane ze spłatą kredytu bankowego.

Kosztem uzyskania przychodu nie są w świetle art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty spłaty kredytów zaciąganych na sfinansowanie zakupu nieruchomości, lecz wyłącznie koszty nabycia tej nieruchomości. Koszty nabycia zaś określają umowy notarialne sprzedaży, na podstawie których podatnicy stają się właścicielami lub współwłaścicielami nieruchomości.

Wydatki poniesione na spłatę kredytu nie mogą być także potraktowane jako nakłady, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy, poczynione w trakcie posiadania zbywanej nieruchomości, gdyż w żaden sposób nie wpływają na podwyższenie wartości samej nieruchomości.

Stanowisko takie jest uzasadnione faktem, iż skoro zaciągnięcie kredytu i uzyskanie pieniędzy od banku nie jest w świetle prawa podatkowego traktowane jako osiągnięcie przez podatnika przychodu do opodatkowania, a tym samym od kwoty kredytu nie płaci się w momencie jego uzyskania podatku dochodowego, to oczywistym jest fakt, że wydatki na spłatę kredytu nie mogą być kosztem uzyskania przychodu.

Zatem wydatki związane z kredytem zaciągniętym na nabycie zbywanej nieruchomości nie mogą być kosztami uzyskania przychodu, podobnie jak zaciągnięcie kredytu nie jest przychodem do podatkowania.

Jak wynika z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie posiadania nieruchomości.

W związku z powyższym tylko te wydatki, które miały wpływ na powiększenie wartości w okresie posiadania nieruchomości, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia.

Reasumując, należy stwierdzić, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane ze spłatą kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego nie stanowią kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, gdyż nie mieszczą się w dyspozycji art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spłata kredytu hipotecznego stanowi wydatki związane z pozyskaniem środków pieniężnych na nabycie nieruchomości, które nie mogą być potraktowane jako nakłady poniesione w czasie posiadania nieruchomości, gdyż w żaden sposób nie wpływają na podwyższenie wartości nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.