IPPB4/415-723/09-4/JS - Opodatkowanie przychodów ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz odrębnej własności nieruchomości przyznanych spadkobiercy na podstawie przepisów dekretu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.) oraz piśmie z dnia 18 stycznia 2010 r. (data wpływu 21 stycznia 2010 r., data nadania 18 stycznia 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 6 stycznia 2010 r. Nr IPPB4/415-723/09-2/JS (data nadania 6 stycznia 2010 r., data odbioru 13 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa odrębnej własności nieruchomości przyznanych, na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu, spadkobiercy - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa odrębnej własności nieruchomości przyznanych, na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu, spadkobiercy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 19 października 2007 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni, jako następcy prawnego Władysławy K., udział w 4/36 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W oraz prawo współwłasności w 4/36 budynku wybudowanego w latach 30-tych na tej nieruchomości.

Właścicielka nieruchomości Władysława K. zmarła w dniu 5 kwietnia 1973 r., jej spadkobiercami zostali Jolanta K., Andrzej K. oraz Zbigniew K. Jolanta K. zmarła w dniu 28 grudnia 1998 r., jej spadkobiercami są Zbigniew K. oraz Andrzej K.. Andrzej K. zmarł w dniu 24 czerwca 1984 r., jego spadkobiercami są Magdalena K., Ewa L. oraz Wnioskodawczyni.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku nastąpiło w wykonaniu decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 6 lipca 2007 r. Decyzja została wydana w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na terenie miasta Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 729), dalej jako "Dekret". W uzasadnieniu decyzji Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy wyjaśnił, iż nieruchomość ta objęta jest działaniem Dekretu.

Z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie Dekretu, nieruchomość przeszła na własność gminy m. st. Warszawy, a z chwilą likwidacji gmin na rzecz Skarbu Państwa. Następnie przedmiotowa nieruchomość stała się własnością Dzielnicy - Gminy, co potwierdził Wojewoda, decyzją z dnia 4 marca 1993 r. Następnie nieruchomość, z mocy art. 20 ust. 1 ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361 z późn. zm.) stała się własnością miasta stołecznego Warszawy.

Ww. decyzją Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy oraz na podstawie umowy ustanowienia na 99 lat prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynków nastąpił zwrot na rzecz spadkobierców właścicielki nieruchomości dekretowej.

Wnioskodawczyni zamierza obecnie zbyć swój udział w prawie użytkowania wieczystego oraz udział w prawie współwłasności budynku posadowionego na nieruchomości.

Pismem z dnia 6 stycznia 2010 r. Nr IPPB4/415-723/09-2/JS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku, poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 18 stycznia 2010 r. (data wpływu 21 stycznia 2010 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wydanie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy, w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, decyzji administracyjnej ustanawiającej na rzecz Wnioskodawczyni, jako spadkobiercy prawnego właścicielki nieruchomości objętej działaniem Dekretu, udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udział w prawie współwłasności posadowionego na nieruchomości budynku oraz zawarcie w formie aktu notarialnego umowy ustanawiającej na 99 lat prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo odrębnej własności budynku, a obecnie zbycie udziału w użytkowaniu wieczystym oraz we współwłasności budynku będzie źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem, w sytuacji gdy zbycie zostanie dokonane przed upływem 5 lat od wydania decyzji administracyjnej o zwrocie nieruchomości oraz przed upływem 5 lat od zawarcia umowy ustanawiającej użytkowanie wieczyste...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydanie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy, w związku z art. 7 ust 1 i 2 Dekretu, decyzji administracyjnej ustanawiającej na rzecz Wnioskodawczyni, jako spadkobiercy prawnego właścicielki nieruchomości objętej działaniem Dekretu, udziału 4/36 w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału 4/36 w prawie współwłasności posadowionego na nieruchomości budynku oraz zawarcie w formie aktu notarialnego umowy ustanawiającej na 99 lat prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo odrębnej własności budynku, nie stanowi nabycia prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z powyższym sprzedaż tak ustanowionego prawa użytkowania wieczystego oraz sprzedaż prawa odrębnej własności budynku nie są źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż kwalifikacja stanu faktycznego według art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy winna uwzględniać cel regulacji wynikającej z tego przepisu. Według powyższego artykułu źródłem przychodów jest, między innymi, odpłatne zbycie: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W opinii Wnioskodawczyni z przepisu tego wynika, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu co do zasady nie podlega zakwalifikowaniu jako źródło przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dopiero dodatkowy element sprawia, że co do zasady nie stanowi źródła przychód w rozumieniu ww. ustawy i nie podlega opodatkowaniu, staje się źródłem przychodów w rozumieniu tej ustawy. Tym dodatkowym elementem i kryterium pozwalającym na traktowanie odpłatnego zbycia użytkowania wieczystego gruntu jako źródła przychodów jest upływ czasu - jeżeli odpłatne zbycie następuje przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego prawa, traktowane jest jako źródło przychodów. To dodatkowe kryterium po pierwsze wyłącza spod opodatkowania przychód uzyskany ze sprzedaży, którą można nazwać jako zwykłą, nieprofesjonalną, prywatną dokonywaną przez osobę fizyczną w związku z koniecznością zaspokojenia swoich własnych potrzeb życiowych; po drugie - pozwala na wychwycenie tych sytuacji gdy odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego następuje stosunkowo niedługo po ich nabyciu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w takiej sytuacji nabycie nie miało miejsca w celu zaspokojenia własnych potrzeb życiowych zbywcy (przede wszystkim mieszkaniowych) lecz cel spekulacyjny nastawiony na zysk, będący skutkiem na przykład wzrostu cen nieruchomości. Odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego przed upływem pięciu lat od jego nabycia może sugerować, że kryje się za tym działalność nastawiona na zysk (ukryta działalność gospodarcza). Cel przepisu jest zatem taki, że ma on sankcjonować spekulacyjny obrót nieruchomościami (czy to stanowiącymi własność zbywców, czy to przysługującymi im na warunkach określonych w prawie spółdzielczym, czy to oddanym w użytkowania wieczyste) poza jawnie prowadzoną działalnością gospodarczą, poddając przychody z takiego obrotu opodatkowaniem podatkiem dochodowym.

Wnioskodawczyni zaznacza, iż dodatkowym kryterium i dodatkowym elementem pozwalającym na traktowanie odpłatnego zbycia użytkowania wieczystego gruntów, jako źródła przychodów, jest upływ czasu, jeżeli odpłatne zbycie następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego prawa, traktowane jest jako źródło przychodów. Jak to wynika z orzecznictwa NSA oraz linii interpretacyjnej organów podatkowych, ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu nie powinno oceniać się w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Według Wnioskodawczyni, odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego nabytego w związku z art. 7 Dekretu powinno być uznane za neutralne podatkowo, na gruncie ustawy o podatku dochodowym. Jak wynika bowiem z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. III RN 18/02 "wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego, nie może być traktowane jako nabycie prawa użytkowania wieczystego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy. Sprzedaż, odpłatne zbycie tak ustanowionego prawa użytkowania wieczystego nie jest zatem źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, także wtedy, gdy została dokonana przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego oraz przed upływem 5 lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu praw użytkowania wieczystego i zawarciem umowy o ustanowieniu tego prawa".

Wnioskodawczyni twierdzi, iż oddanie w użytkowanie wieczyste nie jest równoznaczne w sensie prawnym ze zwrotem własności nieruchomości. Jednakże, w odniesieniu do skomunalizowanych gruntów warszawskich, może być traktowane jako swoista restytucja o charakterze rekompensacyjnym. Charakter ma duże znaczenie dla zastosowania w stosunku do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego, przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Wnioskodawczyni w swoim uzasadnieniu wskazuje, iż stanowisko takie potwierdzone zostało w interpretacjach o Nr IPPB2/415-1505/08-2/AS, IPPB2/415-1502/08-2/MG, IPPB2/415-1504/08-2/AK, IPPB2/415-902/08-2/AS, IPPB2/415-1036/08-2/AK, IPPB2/415-811/08-2/EC, IPPB2/415-412/09-2/SP, IPPB2/415-488/09-2/SP.

Konstytucyjna zasada równości oznacza, że wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez różnicowań zarówno dyskryminujących jak i faworyzujących (wyrok TK z 5 listopada 1997 r. sygn. K 22/97, OTK ZU Nr 3-4/1997, poz. 41).

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby przyjąć inną interpretację właściciel, który odzyskał skomunalizowaną nieruchomość, byłby w razie jej sprzedaży w gorszej sytuacji, niż osoba, która nabyła nieruchomość w tym samym czasie i nigdy jej nie utraciła. To byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości.

Wnioskodawczyni zaznacza, iż w dotychczasowym orzecznictwie przyjęto, że zwrot nieruchomości w trybie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy wcześniejszej już nieobowiązującej, jest restytucją - przywróceniem stosunków prawno-rzeczowych sprzed wywłaszczenia. Taki zwrot nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie stanowi również źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu (np. wyrok NSA z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt FPS 7/96; wyrok WSA z 9 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 582/08; wyrok NSA z 7 lutego 1996 r., sygn. akt SA/Kr 2097/95, wyrok NSA z 20 stycznia 1998 r., sygn. akt I SN/Ka 1033/96).

Ww. argumenty wskazują, że sprzedaż użytkowania wieczystego ustanowionego w związku z art. 7 Dekretu nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy także, gdy zostało dokonane przed upływem 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), do źródeł przychodów zalicza się m.in. odpłatne zbycie:

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo - administracyjnego, jak i karnego - orzeczenia sądowe jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej.

Zaś prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 19 października 2007 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni, jako następcy prawnego Władysławy K., udział w 4/36 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w Warszawie oraz prawo współwłasności w 4/36 budynku wybudowanego w latach 30-tych na tej nieruchomości. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz prawa odrębnej własności budynku nastąpiło w wykonaniu decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 6 lipca 2007 r. Decyzja została wydana w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na terenie miasta Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 729). Wnioskodawczyni zamierza obecnie zbyć swój udział w prawie użytkowania wieczystego oraz udział w prawie współwłasności budynku postawionego na nieruchomości.

Oddanie w użytkowanie wieczyste "gruntu warszawskiego" skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m.st. Warszawy gruntów oraz budynku wybudowanego na tym gruncie stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia "nabycie prawa" w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja o zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa - przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

Zatem ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego oraz zwrot nieruchomości znajdującej się na tym gruncie w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowany jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z Wnioskodawczynią umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności budynku posadowionego na tym gruncie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji planowana sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziału w prawie użytkowania wieczystego oraz udziału w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania nieruchomości oraz przeniesiono własność budynku na Wnioskodawczynię.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wydanych interpretacji indywidualnych, które zdaniem Wnioskodawczyni przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Z uwagi na to, iż wniosek z dnia 29 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy 1 zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz udziału w prawie współwłasności budynku posadowionego na tej nieruchomości, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 80,00 zł, tj. w wysokości odpowiadającej 2 zdarzeniom przyszłym, dodatkowa opłata dokonana w dniu 28 października 2009 r. w wysokości 40,00 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona, na wskazany przez Stronę adres zamieszkania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślenia wymaga, że w niniejszej interpretacji oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawczynię zdarzeniu przyszłym. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.