IPPB4/415-661/13-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest funkcjonariuszem w służbie stałej Zakładu Karnego. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 12 sierpnia 2013 r. przyznano Wnioskodawcy prawo do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego za okres od dnia 9 września 2010 r. do dnia 11 stycznia 2012 r. w wysokości 4.080,00 zł. Po przedłożeniu ww. wyroku w Zakładzie Karnym we wrześniu 2013 r. wypłacono łączną kwotę 3.378,00 zł (netto). Uwzględniając wykorzystaną kwotę wolną od podatku (art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 2.280 zł) w roku podatkowym 2013, płatnik kwotę 3.707,52 opodatkował w wysokości 18%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opodatkowanie kwoty 3.707,52 zł odnosząc się wyłącznie do roku podatkowego 2013, było zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego przysługującego funkcjonariuszowi Służby Więziennej zawarte zostały w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej oraz w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszowi Służby Więziennej z tytułu braku mieszkania.

Zgodnie z art. 178 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, funkcjonariuszowi przysługuje równoważnik pieniężny, jeżeli on sam lub jego małżonek nie posiada w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu. Z art. 179 ust. 1 wynika, że wysokość równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wynosi 8 zł dziennie.

Z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszowi Służby Więziennej z tytułu braku mieszkania wynika że równoważnik pieniężny wypłaca się na pisemny wniosek funkcjonariusza. Odpowiedni wniosek Wnioskodawca złożył dnia 9 września 2010 r. dyrektorowi jednostki organizacyjnej. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są równoważniki pieniężne za brak kwatery, wypłacone: funkcjonariuszom Policji i Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu oraz strażakom Państwowej Straży Pożarnej - do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł.

Uwzględniając powyższe przepisy należy uznać, że zwolnienie w kwocie 2.280 zł dotyczy za każdy rok podatkowy. Płatnik, wypłacając Wnioskodawcy jednorazowo w 2013 r. równoważnik pieniężny w wysokości zasądzonej przez Sąd Rejonowy w wysokości 4.080 zł za rok 2010, 2011 i 2012 winien więc naliczyć należną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych uwzględniając kwotę ww. zwolnienia za każdy rok podatkowy, którego dotyczyła wypłata. Opodatkowanie kwoty 3.707,52 zł jest - zdaniem Wnioskodawcy - niezgodne z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w przypadku terminowych wpłat należnego równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego podatek nie zostałby naliczony.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko opierając się i korzystając z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2012 r. Nr ITPB2/415-475/12/RS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 77 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są równoważniki pieniężne za brak kwatery, wypłacone: funkcjonariuszom Policji i Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu oraz strażakom Państwowej Straży Pożarnej - do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł.

Wskazać przy tym należy, że przy stosowaniu wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze przepis art. 84 Konstytucji RP, dotyczący zasady powszechności opodatkowania. Z zasady tej wywieść można regułę, że wszelkie przepisy dotyczące zwolnień i ulg podatkowych, stanowiące odstępstwo od tej zasady, wymagają ścisłej ich interpretacji, wykluczając jednocześnie jakąkolwiek interpretację rozszerzającą. Dlatego też niedopuszczalne jest uzupełnianie przepisu prawa w drodze interpretacji o treść, której ten przepis nie zawiera.

Z treści wniosku wynika, że wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 12 sierpnia 2013 r. Wnioskodawcy jako funkcjonariuszowi Zakładu Karnego, został naliczony równoważnik za brak lokalu mieszkalnego za okres od dnia 9 września 2010 r. do dnia 11 stycznia 2012 r. w wysokości 4.080,00 zł. Po przedłożeniu ww. wyroku we wrześniu 2013 r. wypłacono łączną kwotę 3.378,00 zł. Uwzględniając wykorzystaną kwotę wolną od podatku w roku podatkowym 2013, płatnik kwotę 3.707,52 opodatkował w wysokości 18%. Wnioskodawca uważa, że zwolnienie w kwocie 2.280 zł dotyczy każdego roku podatkowego.

Ze stanowiskiem tym, nie można się zgodzić. Ze zwolnienia przedmiotowego określonego w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy, korzystają bowiem równoważniki pieniężne wypłacone w danym roku kalendarzowym (roku podatkowym), a tym samym do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł w tym właśnie roku oraz niezależnie od tego, czy były one należne również za inne lata podatkowe.

W związku z powyższym, przychód w postaci równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wypłacony funkcjonariuszowi Służby Więziennej (Zakładu Karnego) w roku 2013, należny za okres od dnia 9 września 2010 r. do dnia 11 stycznia 2012 r. korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy, do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł w roku podatkowym 2013 (będącym rokiem wypłaty przedmiotowego świadczenia). Nadwyżka ponad wskazaną kwotę podlega natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach obowiązujących w 2013 r. jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Zatem tutejszy organ nie dokonuje oceny stanowiska w odniesieniu do kwot wskazanych we wniosku.

Jednocześnie tutejszy organ informuje, że przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.