IPPB4/415-656/10-4/JS - Zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania wypłaconego pracownikowi na podstawie orzeczenia sądowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2010 r. (data wpływu 18 sierpnia 2010 r.) oraz w piśmie z dnia 20 października 2010 r. (data nadania 20 października 2010 r., data wpływu 21 października 2010 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 12 października 2010 r. (data nadania 13 października 2010 r., data odbioru 14 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi na podstawie orzeczenia sądowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi na podstawie orzeczenia sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę z tytułu likwidacji stanowiska pracy. Pracownik odwołał się do sądu. Nastąpiła ugoda między pracodawcą, a pracownikiem. Pracodawca zobowiązał się wypłacić kwotę 20.000 netto tytułem odszkodowania związanego z rozwiązaniem umowy o pracę. Od wypłaconego odszkodowania zapłacono podatek 18%. Od kwoty 24.390 zł został naliczony podatek w kwocie 4.390 zł. (netto pracownik otrzymał 20.000 zł).

Wnioskodawca wskazuje, że wypłacone świadczenie ma charakter odszkodowania. Nie jest to rekompensata za utracone przez pracownika korzyści w wyniku rozwiązania umowy. Wypłata odszkodowania nastąpiła 9 lipca 2010 r.

Pismem z dnia 12 października 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Powyższe uzupełniono w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy słusznie postąpiono naliczając i odprowadzając podatek od wyżej wymienionego odszkodowania - ugody sądowej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Analizując powtórnie przepisy podatku dochodowego od osób fizycznych - art. 21 ust. 1 pkt 3 uważa, iż podatek został naliczony i zapłacony niesłusznie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. W opisanym stanie faktycznym do przychodu ze stosunku pracy zaliczane są świadczenia wypłacone przez pracodawcę tytułem odszkodowania bowiem źródłem wypłaty tego świadczenia był łączący uprzednio pracownika stosunek pracy z Wnioskodawcą wypłacającym świadczenia.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę z tytułu likwidacji stanowiska pracy. Pracownik odwołał się do sądu. Nastąpiła ugoda między pracodawcą a pracownikiem. Pracodawca zobowiązał się wypłacić kwotę 20.000 netto tytułem odszkodowania związanego z rozwiązaniem umowy o pracę. Wnioskodawca wskazuje, że wypłacone świadczenie ma charakter odszkodowania. Nie jest to rekompensata za utracone przez pracownika korzyści w wyniku rozwiązania umowy. Wypłata odszkodowania nastąpiła 9 lipca 2010 r.

Z wniosku wynika, że rozwiązanie umowy o pracę zostało dokonane przez pracodawcę z uwagi na likwidację stanowiska pracy, a nie przez pracownika. W związku z tym należy uznać, iż określone w ugodzie świadczenie przyznane byłemu pracownikowi nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tego świadczenia ma przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ww. ustawy, zwolnienie wynikające z tegoż przepisu dotyczy odszkodowań wypłaconych na podstawie ugody. Jak wyżej wykazano Wnioskodawca dokonał wypłaty odszkodowania ustalonego ugodą sądową.

W związku z tym wypłacona przez Wnioskodawcę na podstawie ugody sądowej kwota odszkodowania z tytułu likwidacji stanowiska pracy korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b, a zatem od wypłaconego świadczenia Wnioskodawca nie był zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowiska Wnioskodawcy nie można było uznać za prawidłowe ze względu na sposób argumentacji, iż przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bowiem jak już wykazano wyżej zastosowanie do tego świadczenia ma przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.