IPPB4/415-610/14-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 14 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej zwrotu wydatków na zakup paliwa do samochodu służbowego i opłat parkingowych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej zwrotu wydatków na noclegi.

W dniu 14 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: "Spółka" lub S.) prowadzi działalność na terenie całej Polski w zakresie usług informatycznych, których odbiorcami są głównie duże i małe przedsiębiorstwa oraz instytucje administracji publicznej. Do podstawowych obszarów działalności firmy należą: doradztwo informatyczne, produkcja i wdrażanie oprogramowania, integracja rozwiązań, audyt i testowanie oprogramowania, dostarczanie infrastruktury informatycznej, a także outsourcing informatyczny.

Część pracowników zatrudnionych w Spółce, w związku z charakterem wykonywanej pracy, w umowach o pracę będzie miała wskazane miejsce wykonywania pracy "teren całego kraju" lub w inny sposób zdefiniowany region (np. województwo lub wybrane województwa). Charakter pracy wykonywanej przez tzw. pracowników mobilnych (mogą to być przykładowo przedstawiciele handlowi, serwisanci) wymaga faktycznego wykonywania pracy na terenie wskazanym jako miejsce wykonywania pracy w umowach o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy do różnych miejscowości zlokalizowanych na powyższym terenie, często poza okolicami miejsca zamieszkania.

Wyjazdy powyższych pracowników w ramach obszaru wskazanego jako miejsce świadczenia pracy, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. Mając na względzie powyższe, Spółka nie będzie wystawiać poleceń wyjazdów służbowych dla ww. pracowników i nie będzie wypłacać należności przysługujących pracownikom zgodnie z odpowiednimi przepisami w przypadku podróży służbowych. Jednocześnie pracownicy mobilni będą ponosić wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należeć będą głównie wydatki na nocleg, a także zwrot kosztów podróży (np. paliwa, opłat za parking). Wydatki te będą miały bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umów o pracę i nie będą one w żadnym wymiarze w związku z celami osobistymi pracowników.

Dokumenty potwierdzające zakup (rachunki, faktury) powyżej wskazanych usług będą wystawiane na Spółkę jako nabywcę i to ona faktycznie (tekst jedn.: ze swoich zasobów majątkowych) będzie ponosić te koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik powinna traktować pokrycie wydatków scharakteryzowanych w ramach stanu faktycznego (tekst jedn.: głównie koszty noclegów i przejazdów) jako przychód ze stosunku pracy pracowników mobilnych oraz pobierać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.: dalej ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowi, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei z przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyżej wskazanych przepisów, a także w oparciu o orzecznictwo sądów administracyjnych za przychody w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno pieniężną, jak i niepieniężną w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W ocenie Spółki wydatki, które będą ponoszone w związku z wypełnianiem obowiązków służbowych przewidzianych umowami o pracę pracowników mobilnych nie będą stanowiły dla nich przysporzenia majątkowego. Konieczność noclegu i przejazdów wynika z potrzeb pracodawcy, a nie pracownika. Ponadto, dokumenty na podstawie których będą ponoszone wydatki wystawiane będą na Spółkę, która będzie figurować na fakturach i rachunkach jako realny nabywca usług. Wydatki te będą w bezpośrednim związku z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę.

Przedmiotowe wydatki nie mają natomiast związku z celami osobistymi pracowników, pracownik nie będzie odnosić bowiem wskutek ich poniesienia realnej, osobistej korzyści, którą mógłby swobodnie zadysponować. Trudno uznać, że nocleg poza miejscem stałego zamieszkania, związany z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowi zaspakajanie osobistych potrzeb pracowników. Spółka, chcąc w optymalny sposób wykorzystać czas pracy pracowników, wymaga, aby pracownik nie wracał na nocleg do domu, jeśli następnego dnia ma odbyć kolejne spotkania, a miejsce tych spotkań jest bliższe miejscu ostatniego spotkania niż miejsce zamieszkania. Konieczność noclegu pracowników wynika z potrzeb pracodawcy, a nie osobistych potrzeb pracowników. To Spółka wyraźnie nakazuje pracownikom skorzystanie z noclegów (również w granicach obszaru miejsca świadczenia przez nich pracy) kierując się z jednej strony potrzebą i obowiązkiem (ciążącym na Spółce jako pracodawcy) zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, z drugiej optymalizacją kosztów oraz wolą maksymalnie efektywnego wykorzystywania czasu pracy przez pracowników.

Interesem Spółki bowiem nie jest to, aby pracownicy jeździli "w te i z powrotem", ale aby odbywali określone spotkania, w określonych lokalizacjach.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadza żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego, który swoją normą obejmuje wyłącznie realne przysporzenia majątkowe, nie zaś zwrot wydatków poniesionych w czyimś imieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: "WSA") w Warszawie jednoznacznie uznał, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę nie może być uznana za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W uzasadnieniu wyroku z dnia 7 marca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2642/12) wskazano: "(...) Sąd podzielił stanowisko Spółki, że poniesione przez pracowników Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanego stanu faktycznego wynikało, że wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz Spółki. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe w postaci wartości noclegu sfinansowanego przez pracodawcę. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego "przysparzać" to "powiększyć liczbę czegoś lub sprawić coś", zatem przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie ze względu na zapisy umowy o pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określonym w umowie obszarze działalności firmy - poza miejscem zamieszkania pracownika - nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu. Podnieść należy, że zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu, zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników". Nie ulega wątpliwości, że wydatki poniesione w przedmiotowej sprawie będą wynikać z realizacji zawartych z pracownikami umów o pracę, w których wskazano wprost miejsce świadczenia pracy. Wydatki poniesione przez pracodawcę zatem są ściśle związane z realizacją przepisów Kodeksu pracy, z których wynika, że pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod Jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę.

Z tych też powodów wskazać należy, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu/przejazdów pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę nie może być uznana za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W ocenie sądów administracyjnych należy wyraźnie odróżnić sytuację, w której pracodawcy realizując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy zapewniają swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami pracowniczymi nocleg, od sytuacji, w której pracodawca zapewnia swym pracownikom dodatkowe świadczenie w postaci np. "pakietów medycznych".

Powyższe podejście potwierdzają również inne wyroki WSA w Warszawie, w tym wyrok Sądu z 18 czerwca 2012 r. (sygn. III SA/Wa 2629/11).

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku, że wydatki scharakteryzowane w ramach stanu faktycznego (tekst jedn.: koszty noclegów oraz przejazdów) nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy pracowników mobilnych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność na terenie całej Polski w zakresie usług informatycznych. Do podstawowych obszarów działalności firmy należą: doradztwo informatyczne, produkcja i wdrażanie oprogramowania, integracja rozwiązań, audyt i testowanie oprogramowania, dostarczanie infrastruktury informatycznej, a także outsourcing informatyczny. Część pracowników zatrudnionych w Spółce, w związku z charakterem wykonywanej pracy, w umowach o pracę będzie miała wskazane miejsce wykonywania pracy "teren całego kraju" lub w inny sposób zdefiniowany region (np. województwo lub wybrane województwa). Charakter pracy wykonywanej przez tzw. pracowników mobilnych wymaga wykonywania pracy na terenie wskazanym jako miejsce wykonywania pracy w umowach o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy do różnych miejscowości zlokalizowanych na powyższym terenie, często poza okolicami miejsca zamieszkania. Wyjazdy powyższych pracowników w ramach obszaru wskazanego jako miejsce świadczenia pracy, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. Mając na względzie powyższe, Spółka nie będzie wystawiać poleceń wyjazdów służbowych dla ww. pracowników i nie będzie wypłacać należności przysługujących pracownikom zgodnie z odpowiednimi przepisami w przypadku podróży służbowych. Jednocześnie pracownicy mobilni będą ponosić wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należeć będą głównie wydatki na nocleg, a także zwrot kosztów podróży (np. paliwa, opłat za parking). Wydatki te będą miały bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umów o pracę i nie będą one w żadnym wymiarze w związku z celami osobistymi pracowników. Dokumenty potwierdzające zakup (rachunki, faktury) powyżej wskazanych usług będą wystawiane na Spółkę jako nabywcę i to ona faktycznie (tekst jedn.: ze swoich zasobów majątkowych) będzie ponosić te koszty.

Odnosząc się do kwestii zwrotu pracownikom wydatków na noclegi, należy wskazać, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie, świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów biurowych, czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu, czy wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych, czy żywieniowych pracownika, dla którego - zgodnie z zawartą umową o pracę - wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, Spółka nie wystawia poleceń wyjazdów służbowych dla pracowników oraz pracodawca nie wypłaca diet i ryczałtów za nocleg - tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie - do świadczeń otrzymanych przez tych pracowników (których miejscem wykonywania pracy jest pewien obszar geograficzny) nie ma możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Spółka ponosi i będzie ponosić wydatki za noclegi w czasie podróży pracownika (przedstawicieli handlowych, serwisantów) w związku z jego wyjazdami - nie będącymi podróżami służbowymi - w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki - to wartość tego świadczenia (noclegu) - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - stanowić będzie dla pracownika nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy do wysokości nieprzekraczającej kwoty miesięcznie 500 zł.

Zaś wartość świadczenia - przekraczająca kwotę miesięcznie 500 zł - ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Natomiast w odniesieniu do kwestii zwrotu wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów służbowych przez pracowników do wykonywania obowiązków służbowych należy wyjaśnić, że dokonywany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów za paliwo i opłat parkingowych, nie powoduje uzyskania przez pracownika przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów eksploatacyjnych. Zauważyć przy tym należy, że wydatki na paliwo oraz opłaty parkingowe nie mają charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu zwrotu kosztów za paliwo oraz opłat parkingowych.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że zwrot pracownikowi wydatków na nocleg w czasie podróży stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej - ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej - Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy. Natomiast zwrot kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat parkingowych, nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym, po stronie Spółki nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ani też obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.