IPPB4/415-605/13-4/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana - przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 18 listopada 2013 r. (data nadania 20 listopada 2013 r., data wpływu 25 listopada 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 7 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-605/13-2/JK2 (data nadania 8 listopada 2013 r., data doręczenia 13 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 7 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-605/13-2/JK2 (data nadania 8 listopada 2013 r., data doręczenia 13 listopada 2013 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz przeformułowanie pytania Nr 3, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do przedstawionego stanu faktycznego i dotyczyć indywidualnej sprawy Wnioskodawcy oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego odnośnie przeformułowanego pytania Nr 3.

Pismem z dnia 18 listopada 2013 r. (data nadania 20 listopada 2013 r., data wpływu 25 listopada 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 15 sierpnia 2013 r. opuścił Polskę i przeniósł się do Rumunii. Wnioskodawca rozwiązał obecnie istniejący stosunek pracy i podjął zatrudnienie w Rumunii. W Rumunii Wnioskodawca jest zatrudniony na czas nieokreślony na podstawie umowy o pracę, przez pracodawcę posiadającego swoją siedzibę na terenie Rumunii. Wnioskodawca podlega ubezpieczeniom społecznym zgodnie z lokalnymi przepisami prawa obowiązującymi w Rumunii. Wnioskodawca opuścił Polskę wraz z wszystkimi członkami jego najbliższej rodziny tj. żoną i dwojgiem dzieci. Cały majątek ruchomy podatnika (w tym meble, wyposażenie domu, samochód) zostanie przewieziony do Rumunii w ciągu najbliższego czasu. W Polsce podatnik posiada mieszkanie, które w zależności od sytuacji na rynku nieruchomości albo zostanie sprzedane albo będzie wynajmowane. W roku 2013, w okresie do wyjazdu z Polski podatnik był zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktowany jako rezydent podatkowy w Polsce. W okresie do 15 sierpnia br. centrum interesów osobistych i gospodarczych podatnika znajdowało się w Polsce, gdzie wraz z Wnioskodawcą mieszkała jego najbliższa rodzina, posiadał on mieszkanie oraz był zatrudniony.

W roku 2013 do chwili wyjazdu do Rumunii Wnioskodawca głównie przebywał na terenie Polską, natomiast od momentu wyjazdu do Rumunii jego wizyty w Polsce będą miały sporadyczny charakter. Jednocześnie w roku 2013 Wnioskodawca będzie przebywać na terenie Rumunii przez okresy nie przekraczające łącznie 183 dni. Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Ze względu na fakt, że Wnioskodawca nie posiada specjalistycznej wiedzy zakresu rumuńskiego prawa podatkowego nie jest on w stanie ustalić, czy od chwili przyjazdu to Rumunii stał się on rumuńskim rezydentem podatkowym zgodnie z tamtejszym prawem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w okresie od 15 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy w zeznaniu podatkowym za rok 2013 Wnioskodawca ma obowiązek wykazać jedynie przychody uzyskane z tytułu wynagrodzenia za pracę świadczoną na terenie Polski od dnia 15 sierpnia 2013 r., czy też powinien również wykazać w nim przychody uzyskane z tytułu pracy świadczonej na terenie Rumunii w okresie po 15 sierpnia 2013 r.

3. Czy uzyskiwanie przez Wnioskodawcę podlegającego ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, w trakcie jego pobytu w Rumunii przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i/lub miejsca garażowego położonego w Polsce spowoduje, że podatnik będzie uznany, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1a ustawy, jako osoba posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną która:

Zgodnie z art. 4a ustawy przepisy art. 3 ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Tak, więc w sytuacją gdy dana osoba jest traktowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako rezydent podatkowy w Polsce i jednocześnie zgodnie z przepisami podatkowymi państwa, z którym Polska zawarła umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest ona również uznawana za rezydenta podatkowego tego państwa, wówczas niezbędne jest posiłkowanie się normami kolizyjnymi zawartymi w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przypadku Wnioskodawcy, od 15 sierpnia 2013 r. zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1a ustawy podatnika przestał być rezydentem podatkowym w Polsce ze względu na fakt, że wraz z wyjazdem do Rumunii w tym miesiącu dokonał on czynnością których skutkiem było przeniesienie jego centrum interesów, życiowych z Polski do Rumunii. Zgodnie ze stosowaną przez organy podatkowe praktyka pod pojęciem "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną polityczną kulturalną i obywatelską podatnika, jego przynależność do organizacji społecznych, klubów itp. Natomiast przez "centrum interesów gospodarczych" należy rozumieć przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej podatnika, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe zaciągnięte kredyty konta bankowe, itd. (patrz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lipca 2010 r. Nr IPPB4/415-291/20-5/MP).

Drugim warunkiem którego spełnienie będzie skutkować uzyskaniem przez podatnika statusu rezydenta w Polsce jest długość jego pobytu na terenie Polski. W przypadku, gdy długość pobytu w Polsce przekracza w danym roku kalendarzowym 183 dni, wówczas zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, osoba taka będzie traktowana jako posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienia ustawy oraz elementy stanu faktycznego związane ze zmianą miejsca zamieszkania Wnioskodawcy można przyjąć, że od dnia 15 sierpnia 2013 r. utracił on status rezydenta podatkowego w Polsce. Okolicznościami jakie przemawiają za tego rodzaju twierdzeniem jest to, że Wnioskodawca wyjechał z Polski w towarzystwie jego całej najbliższej rodziny tj. żony oraz dzieci, a co za tym idzie jego centrum interesów osobistych znalazło się w Rumunii a nie w Polsce, działalność zawodowa Wnioskodawcy, która jest jego jedynym źródłem utrzymania prowadzona będzie wyłącznie na terenie Rumunii, co konsekwentnie oznacza, że jego centrum interesów ekonomicznych będzie znajdować się poza terytorium Polski. Co za tym idzie w okresie po 15 sierpnia 2013 r. podatnik będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy osoby podlegające na terenie Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, opodatkowane są jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski. Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy za dochody (przychody) osiągane na terenie Polski rozumie się w szczególności dochody (przychody) z:

Ad. 3)

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych by dana osoba została uznana za posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniczne jest by spełniała jeden z poniżej wymienionych warunków:

W sytuacji, gdy dana osoba nie spełnia żadnego z ww. warunków uznaje się, iż nie posiada ona miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce - jest nierezydentem podatkowym w Polsce i podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W celu określenia, czy dana osoba posiada na terenie Polski "ośrodek interesów życiowych" koniczne jest zbadanie całokształtu okoliczności, które mogą wskazywać na istnienie związków o charakterze osobistym i ekonomicznym łączących daną osobę z Polską. W pierwszej kolejności należy rozpatrywać istnienie więzi rodzinnych, towarzyskich, zatrudnienia, działalności politycznej, kulturalnej i wszelkiej innej działalności, oraz położenie miejsca wykonywania działalności gospodarczej i miejsca. z którego dana osoba zarządza swoim majątkiem. W przypadku podatnika w związku z faktem wyjazdu z Polski do Rumunii dojdzie do przeniesienia jego centrum interesów osobistych, gdyż wraz z podatnikiem przeniesie się cała jego najbliższa rodzina, czyli żona oraz dzieci. Dojdzie również do przeniesienia centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy, gdyż podstawowe źródło utrzymania podatnika będzie znajdować się poza Polską, ponieważ podatnik będzie świadczyć pracę w Rumunii, na podstawie umowy zawartej z lokalnym pracodawcą. Z Polską Wnioskodawcę będzie łączyć jedynie fakt posiadania w Polsce mieszkania, które ze względu na istniejącą obecnie sytuacją na rynku nieruchomości, podatnik ma zamiar zachować w oczekiwaniu na polepszenie koniunktury i uzyskanie korzystniejszej ceny sprzedaży. Do tej chwili Wnioskodawca w celu optymalizacji kosztów będzie w miarę możliwości wynajmować mieszkanie. Co za tym idzie, można stwierdzić, że podstawowe i najistotniejsze związki osobiste (towarzysząca w Rumunii podatnikowi rodzina) oraz ekonomiczne (zatrudnienie na terenie Rumunii przez rumuńską firmę) wskazują na to, że "centrum interesów życiowych" Wnioskodawcy stała się Rumunia, natomiast dalsze posiadanie przez podatnika w Polce nieruchomości jako lokaty kapitału i ewentualnego dodatkowego źródła przychodu z najmu, jest kwestią poboczną dla jego całokształtu sytuacji osobistej i gospodarczej. Uzyskiwanie przez podatnika przychodu z najmu nieruchomości położnej na terenie Polski nie stanowi okoliczności, która jest spełniałaby przesłanki zawarte w pkt 1 lub 2 art. 3 ust. 1a ustawy i co za tym idzie skutkowałaby uzyskaniem przez Wnioskodawcę miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski.

Drugim warunkiem, którego spełnienie będzie skutkować uzyskaniem przez Wnioskodawcę statusu rezydenta w Polsce jest długość jego pobytu na terenie Polski. W przypadku, gdy długość pobytu w Polsce przekracza w danym roku kalendarzowym 183 dni, wówczas zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, osoba taka będzie traktowana jako posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Wyżej powołany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa umowy z dnia 23 czerwca 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rumunii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r. Nr 109, poz. 530), dalej Umowa.

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Określenie powyższe nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie w zakresie dochodu i majątku osiąganego ze źródła tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 wyżej powołanej Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w następujący sposób:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 15 sierpnia 2013 r. opuścił Polskę i przeniósł się do Rumunii. Wnioskodawca rozwiązał obecnie istniejący stosunek pracy i podjął zatrudnienie w Rumunii. W Rumunii Wnioskodawca jest zatrudniony na czas nieokreślony na podstawie umowy o pracę, przez pracodawcę posiadającego swoją siedzibę na terenie Rumunii. Wnioskodawca podlega ubezpieczeniom społecznym zgodnie z lokalnymi przepisami prawa obowiązującymi w Rumunii. Wnioskodawca opuścił Polskę wraz z wszystkimi członkami jego najbliższej rodziny, tj. żoną i dwojgiem dzieci. Cały majątek ruchomy podatnika zostanie przewieziony do Rumunii w ciągu najbliższego czasu. W Polsce podatnik posiada mieszkanie, które w zależności od sytuacji na rynku nieruchomości albo zostanie sprzedane albo będzie wynajmowane. W roku 2013, w okresie do wyjazdu z Polski podatnik był zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktowany jako rezydent podatkowy w Polsce. W okresie do 15 sierpnia 2013 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych podatnika znajdowało się w Polsce, gdzie wraz z Wnioskodawcą mieszkała jego najbliższa rodzina, posiadał on mieszkanie oraz był zatrudniony. W roku 2013 do chwili wyjazdu do Rumunii Wnioskodawca głównie przebywał na terenie Polską natomiast od momentu wyjazdu do Rumunii jego wizyty w Polsce będą miały sporadyczny charakter. Jednocześnie w roku 2013 Wnioskodawca będzie przebywać na terenie Rumunii przez okresy nie przekraczające łącznie 183 dni. Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Ze względu na fakt, że Wnioskodawca nie posiada specjalistycznej wiedzy zakresu rumuńskiego prawa podatkowego nie jest on w stanie ustalić, czy od chwili przyjazdu to Rumunii stał się on rumuńskim rezydentem podatkowym zgodnie z tamtejszym prawem.

W świetle przedstawionych faktów, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy od 15 sierpnia 2013 r. znajduje się w Rumunii. Fakt uzyskiwania dochodu z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Rumunii, a także wyjazd z najbliższą rodziną niezbicie świadczy, że centrum interesów życiowych oraz gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Rumunii. Ponadto, od momentu wyjazdu do Rumunii (tekst jedn.: od 15 sierpnia 2013 r.) Jego wizyty w Polsce będą miały sporadyczny charakter.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie spełnia warunku, określonego w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, że posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Jednocześnie podkreślić należy, że normy kolizyjne wynikające z art. 4 ust. 2 Umowy, stosowane są w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej i miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i w Rumunii (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

Jednakże Wnioskodawca w uzupełnieniu stanu faktycznego wniosku wskazał, że nie jest w stanie ustalić, czy od chwili przyjazdu to Rumunii stał się on rumuńskim rezydentem podatkowym zgodnie z tamtejszym prawem. Zatem, brak informacji, że Wnioskodawca posiada podwójną rezydencję podatkową powoduje, że nie zaistniała konieczność ustalenia jego miejsca zamieszkania w oparciu o art. 4 ust. 2 Umowy.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Rumunią Wnioskodawcę łączą ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Rumunii. W tym państwie wykonuje pracę zarobkową, a także w tym kraju przebywa również Jego rodzina, a jego pobyty w Polsce po 15 sierpnia 2013 r. są sporadyczne, zatem Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższego nie zmienia fakt uzyskiwania przez Wnioskodawcę w trakcie jego pobytu w Rumunii przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i/lub miejsca garażowego położonego w Polsce.

Zagadnienia dotyczące pracy najemnej w umowie polsko-rumuńskiej zostały uregulowane w art. 16 tej Umowy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. Umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 17, 19, 20 i 21 niniejszej umowy, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to wypłacane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zatem Wnioskodawca posiadając w okresie od dnia 15 sierpnia 2013 r. dla celów podatkowych miejsce zamieszkania w Rumunii i osiągając tam dochody z tytułu pracy, Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczania się z tych dochodów w Polsce i składania zeznania podatkowego - dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przepisem szczególnym jest art. 6 Umowy regulujący zasady opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego.

Na podstawie art. 6 ust. 1 Umowy polsko-rumuńskiej, dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego) położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

W myśl art. 6 ust. 2 Umowy określenie "majątek nieruchomy" posiada takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Umawiającego się Państwa, w którym majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych lub leśnego, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa powszechnego dotyczące własności gruntów, budynków, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji pokładów mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Barki, statki, statki powietrzne, pojazdy drogowe i kolejowe nie stanowią majątku nieruchomego.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 postanowienia ust. 1 niniejszego artykułu stosuje się do dochodu osiąganego z bezpośredniego używania, dzierżawy, jak również innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

Zgodnie z powyżej wyrażonymi zasadami, państwo miejsca położenia majątku nieruchomego dysponuje pełnym prawem do nakładania podatku na dochody z niego uzyskiwane przez osoby będące rezydentami innych państw.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, regulując kwestie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego, nie definiują samego pojęcia majątku nieruchomego. Postanowienia umów stanowią jedynie, że określenie to posiada takie znaczenie, jakie daje mu prawo tego umawiającego się państwa, w którym majątek nieruchomy jest położony.

Nie znaczy to jednak, że każde z państw może całkowicie dowolnie rozstrzygać co stanowi majątek nieruchomy w rozumieniu umowy.

W celu uniknięcia rozbieżności interpretacyjnych umowy określają rodzaje mienia i prawa, które państwa muszą zawsze traktować jako majątek nieruchomy. Określenie to obejmuje więc, co do zasady, mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi czy prawa użytkowania nieruchomości.

Jednocześnie należy podkreślić, że prawo państwa, w którym majątek nieruchomy jest położony do nałożenia podatku na dochód uzyskiwany z nieruchomości ma zawsze pierwszeństwo przed prawem państwa rezydencji.

Zatem w odniesieniu do uregulowań zawartych w art. 3 ust. 2b pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również postanowieniach art. 6 Umowy polsko-rumuńskiej uznać należy, że w przypadku przychodów (dochodów) uzyskiwanych z tytułu nieruchomości położonej w Polsce przez osobę podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, decydujące znaczenia w kwestii zasad opodatkowania ma miejsce położenia nieruchomości, z której przychód (dochód) ten jest osiągany. Podstawowym kryterium przesądzającym o konieczności rozliczenia podatku w danym państwie w przypadku nierezydenta jest bowiem miejsce położenia nieruchomości.

W świetle opisanego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że niezależnie od wybranej formy opodatkowania Wnioskodawca będzie zobowiązany w Polsce rozliczać się z przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu lokalu mieszkalnego. Ewentualne dochody z tego tytułu Wnioskodawca winien wykazać w zeznaniu rocznym.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnieniu, należy stwierdzić, że od dnia 15 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Faktu tego nie zmieni uzyskiwanie przez Wnioskodawcę w trakcie jego pobytu Rumunii przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i/lub miejsca garażowego położonego w Polsce.

Ponadto, Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczania się w Polsce z dochodów uzyskanych z tytułu pracy świadczonej na terenie Rumunii po dniu 15 sierpnia 2013 r.

Natomiast Wnioskodawca będzie zobowiązany w Polsce rozliczać się z przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i/lub miejsca garażowego, które winien będzie wykazać w zeznaniu rocznym.

Jednocześnie tutejszy organ wyjaśnia, że przywołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organów podatkowych dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.