IPPB4/415-584/14-4/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2014 r. (data wpływu 11 lipca 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 września 2014 r. (data nadania 18 września 2014 r., data wpływu 22 września 2014 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-584/14-2/AM, IPPB5/423-640/14-2/AM z dnia 9 września 2014 r. (data nadania 9 września 2014 r., data doręczenia 11 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z udostępnieniem samochodów służbowych Spółki pracownikom - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z udostępnieniem samochodów służbowych Spółki pracownikom.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-584/14-2/AM, IPPB5/423-640/14-2/AM z dnia 9 września 2014 r. (data nadania 9 września 2014 r., data doręczenia 11 września 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedłożenie oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii dokumentu, z którego wynika prawo Pana do samodzielnego występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego lub przesłanie prawidłowo podpisanego wniosku (zgodnie z informacjami zawartymi w wyciągu z Krajowego Rejestru Sądowego Spółki), oraz doprecyzowanie stanu faktycznego poprzez wskazanie czy samochody służbowe używane przez Konsultantów stanowią składniki majątku Spółki. Spółka korzysta z opisanych samochodów na podstawie zawartych przez nią umów leasingu operacyjnego, oraz najmu.

Pismem z dnia 15 września 2014 r. (data nadania 18 września 2014 r., data wpływu 22 września 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką z o.o., zajmuje się działalnością konsultingową specjalizującą się w dostarczaniu rozwiązań informatycznych dla przemysłu, administracji publicznej i firm usługowych. Wnioskodawca zatrudnia pracowników w postaci konsultantów (dalej "Konsultant"). Działalność Konsultanta jest związana z częstymi wyjazdami do klientów Spółki. Ze względu na charakter pracy Konsultant 80% czasu pracy spędza na wyjazdach do klientów Spółki. Wnioskodawca posiada samochody służbowe przeznaczone dla swoich pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Wnioskodawca uregulował kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Regulaminem, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy Spółki. Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków służbowych na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca dysponuje miejscami dla posiadanych samochodów służbowych oddawanych do używania pracownikom. Jednakże na zasadzie wyjątku Wnioskodawca umożliwia także parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkami Konsultanta, ze względu na konieczność zapewnienia Konsultantowi możliwości szybkiego dotarcia do klientów, u których realizuje prace wdrożeniowe i informatyczne. Jak wspomniano, zakres obowiązków służbowych Konsultantów korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich mobilności, jak również realizacji obowiązków służbowych, także poza stałym miejscem wykonywania pracy. Opisana powyżej sytuacja występuje w przypadku gdy Konsultant umówiony jest na spotkanie z klientem w godzinach porannych, natomiast miejsce spotkania z klientem znajduje się bliżej miejsca zamieszkania Konsultanta niż siedziby Spółki lub też dojazd do miejsca spotkania z klientem z miejsca zamieszkania Konsultanta jest znacznie dogodniejszy ze względu na ogólny czas dojazdu lub ułatwienia w ruchu komunikacyjnym. Powoduje to, że pokonywana przez Konsultanta trasa pomiędzy jego miejscem zamieszkania, a miejscem spotkania jest krótsza niż w przypadku, gdyby Konsultant zabierał samochód z parkingu Spółki i z tego miejsca udawał się na spotkanie z klientem. Często też nawet w przypadku, gdyby trasa z miejsca zamieszkania do miejsca spotkania z klientem była dłuższa niż gdyby Konsultant wyruszał z parkingu Spółki, dojazd na miejsce spotkania z miejsca zamieszkania Konsultanta ze względów komunikacyjnych jest znacznie ułatwiony. Tym samym czas faktycznych czynności Konsultanta wykonywanych u Klienta jest znacznie dłuższy i bardziej efektywny, bowiem Konsultant nie traci czasu, aby najpierw dojechać do siedziby Spółki, wziąć samochód i następnie udać się do klienta. Wnioskodawca pokrywa koszt podróży samochodem służbowym Konsultanta, w tym również koszt przejazdu autostradą płatną. Przedmiotem interpretacji jest wątpliwość Wnioskodawca czy w opisanym przypadku, gdy Konsultant w dniu poprzedzającym umówione spotkanie lub pracę u Klienta - przejeżdża samochodem służbowym do miejsca zamieszkania, a następnego dnia rano udaje się na miejsce spotkania z klientem - Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód Konsultanta z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego przez niego oraz czy wydatki poniesione przez Wnioskodawca w związku z użytkowaniem samochodów służbowych przez pracowników stanowić mogą koszt uzyskania przychodu.

Samochody służbowe używane przez Konsultantów stanowią składniki majątku Spółki. Spółka korzysta z opisanych samochodów na podstawie zawartych przez nią umów leasingu operacyjnego, oraz najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z umożliwieniem Konsultantom parkowania - samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów do miejsca spotkania z klientem, po stronie Konsultanta korzystającego z samochodu służbowego powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, a Wnioskodawca jest zobowiązany do doliczenia przychodu Konsultantom z tytułu korzystania z samochodu służbowego.

2. Czy wydatki związane z powierzeniem Konsultantowi samochodu służbowego, w tym m.in. wydatki na przejazd samochodem służbowym z miejsca parkowania będącego miejscem zamieszkania Pracownika, do miejsca spotkania z klientem, Wnioskodawca może potraktować jako koszt uzyskania przychodu.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie nr 1 wniosku w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniosek w pozostałym zakresie, tj. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie 2 wniosku) został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z umożliwieniem Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów do miejsca spotkania z klientem, po stronie Konsultantów korzystających z samochodów służbowych nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Umożliwienie Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania jest uzasadnione potrzebą umożliwienia Konsultantom sprawnego dojazdu do miejsc spotkań z klientem, tj. do miejsc wykonywania pracy, w szczególności, jeżeli Konsultant rozpoczyna dzień od wyjazdów służbowych, mając możliwość parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, unika konieczności wcześniejszego dojazdu do stałego miejsca wykonywania pracy, by następnie rozpocząć przejazd samochodem służbowym poza stałe miejsce wykonywania pracy. Efektem tego jest skrócenie czasu dojazdu i zaoszczędzenie czasu Konsultanta, który efektywniej wykonuje obowiązki służbowe. Umożliwienie Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscach zamieszkania jest zatem podyktowane interesem Spółki, która dąży do maksymalnie efektywnego wykorzystania czasu pracy swoich pracowników. Możliwość parkowania samochodu w miejscu zamieszkania Konsultanta nie powinna być więc uznawana w opisanym przypadku za przysporzenie na rzecz pracownia, Konsultant dojeżdżając samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, działa w interesie Spółki. Pozwala to bowiem ograniczyć czas jaki Konsultant spędza w podróży. Podróż ta wydłuża się, jeżeli Konsultant najpierw musi odebrać samochód służbowy z parkingu Spółki i później musi odstawić taki samochód po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych. Jest to bardzo istotne w szczególności, jeżeli jadąc do klienta ze swojego miejsca zamieszkania nie przejeżdża koło Spółki i musiałby jechać celowo, aby móc skorzystać z samochodu służbowego. W opisanej sytuacji należy uznać, że Konsultant nie uzyskuje od Spółki świadczenia, które mogłoby stanowić dla niego przychód podlegający opodatkowaniu. Konsultant dojeżdżając samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, nie wykorzystuje samochodu służbowego dla celów osobistych, lecz dla celów służbowych. Dojeżdżając samochodem realizuje bowiem interes Spółki, której zależy na ograniczeniu czasu spędzanego przez Konsultantów na dojazdach do i z miejsca wykonywania pracy. Jest to bowiem uzasadnionym dla Spółki rachunkiem ekonomicznym. Z uwagi na charakter pracy Konsultantów użytkujących samochody służbowe, ekonomicznie uzasadnionym jest, aby parkowali oni wykorzystywane przez siebie samochody w miejscu ich zamieszkania, tak aby w przypadku wyjazdów do klientów nie musieli uprzednio dojeżdżać do stałego miejsca wykonywania pracy. W ocenie Wnioskodawcy, nieracjonalne byłoby, gdyby w sytuacjach wskazanych wyżej Konsultant musiał jechać do Spółki w celu zabrania samochodu służbowego i następnie dojeżdżać do klienta, zwłaszcza jeżeli dystans z miejsca zamieszkania Konsultanta do miejsca spotkania z klientem jest mniejszy niż trasa z siedziby Spółki do miejsca spotkania z klientem. Podsumowując, zakres zadań i związana z nim konieczność zapewnienia Konsultantom odpowiedniej mobilności i dyspozycyjności są zasadniczym powodem umożliwienia Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania. W związku z tym, jazdy przez Konsultantów użytkujących samochody służbowe z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i następnie z miejsca zamieszkania do miejsca spotkania z klientem Spółki powinny być uznane za jazdy dla celów służbowych, a nie osobistych i jako takie nie powinny skutkować powstaniem po stronie Konsultantów przychodu podlegającego opodatkowaniu. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do doliczania Konsultantowi przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepis art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 -2b.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenia za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, tak jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca (Spółka) zatrudnia pracowników w postaci konsultantów (Konsultant). Działalność Konsultanta jest związana z częstymi wyjazdami do klientów Spółki. Ze względu na charakter pracy Konsultant 80% czasu pracy spędza na wyjazdach do klientów Spółki. Wnioskodawca posiada samochody służbowe przeznaczone dla swoich pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Samochody służbowe użytkowane przez Konsultantów,nie stanowią składników majątku Spółki. Spółka korzysta z opisanych samochodów na podstawie zawartych przez nią umów leasingu operacyjnego, oraz najmu. Wnioskodawca uregulował kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez przyjęcie Regulaminu zasad przyznawania i użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Regulaminem, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy Spółki. Podstawowym celem przyznania Użytkownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania ich obowiązków służbowych na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca dysponuje miejscami parkingowymi dla posiadanych samochodów służbowych oddawanych do używania pracownikom. Jednakże na zasadzie wyjątku Wnioskodawca umożliwia także parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkami Konsultanta, ze względu na konieczność zapewnienia Konsultantowi możliwości szybkiego dotarcia do klientów, u których realizuje prace wdrożeniowe i informatyczne. Zakres obowiązków służbowych Konsultantów korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich mobilności, jak również realizacji obowiązków służbowych, także poza stałym miejscem wykonywania pracy.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenia przez płatnika miejsc parkowania w miejscach zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsce parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującym regulaminem.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania (garażowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie (garażowanie) samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, że umożliwienie Konsultantom parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania w celu dojazdu do miejsca spotkań z klientami - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym, Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów służbowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.