IPPB4/415-559/09-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2009 r. (data wpływu 26 sierpnia 2009 r.) oraz w piśmie, które wpłynęło w dniu 23 września 2009 r. (data nadania 22 września 2009 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 18 września 2009 r., Nr IPPB4/415-559/09-2/JK (data nadania 18 września 2009 r. data odbioru 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń medycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń medycznych.

Pismem z dnia 18 września 2009 r. Nr IPPB4/415-559/09-2/JK tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przesłanie dokumentu (oryginału lub kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez osoby do tego uprawnione), z którego wynika prawo do występowania w imieniu Spółki z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Powyższe zostało uzupełnione pismem, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 23 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej "Spółka") oferuje swoim pracownikom opiekę medyczną na podstawie umowy zawartej przez Spółkę z firmą medyczną świadczącą tego rodzaju usługi. Objęcie pracowników opieką medyczną następuje w ten sposób, że pracownicy Spółki, przy wstępowaniu w stosunek pracy lub w czasie jego trwania składają pracodawcy oświadczenie woli o chęci korzystania z usług medycznych oferowanych przez firmę medyczną. Złożenie przez pracownika deklaracji o przystąpieniu do opieki medycznej skutkuje objęciem pracowników tym świadczeniem. Pracownicy deklarują również, czy chcieliby, aby opieką medyczną objęci byli również ich współmałżonkowie oraz dzieci. Umowa zawarta pomiędzy pracodawcą a firmą medyczną określa kwotowo wartość świadczenia medycznego dla konkretnego pracownika. Pakiet medyczny dla pracownika składa się z dwóch części: opieki medycyny pracy i opieki profilaktycznej. Pakiet medyczny dla członków rodziny obejmuje wyłącznie opiekę profilaktyczną. Wartość pakietu jest zróżnicowana w zależności od tego, czy opieką objęty został tylko pracownik, czy również jego współmałżonek lub dzieci. Wysokość ta jest również uzależniona od charakteru pakietu (pracownikom przysługują pakiety medyczne różniące się zakresem oferowanych usług medycznych - w zależności od zajmowanego przez nich stanowiska). Wysokość pakietu medycznego jest w całości finansowana przez Spółkę.

Opłata za abonament medyczny za pracownika ma charakter stały - niezależnie od tego, czy pracownik faktycznie korzystał z konkretnych usług medycznych.

Spółka nie posiada informacji, którzy pracownicy, współmałżonkowie pracowników oraz dzieci pracownika realnie korzystają z pakietu medycznego, tj. korzystają w danym okresie rozliczeniowym z konkretnej usługi medycznej. W ramach abonamentu pracownik ma bowiem zapewnioną możliwość skorzystania ze świadczenia medycznego, natomiast nie musi faktycznie otrzymać świadczenia w postaci usługi medycznej.

Świadczenie w postaci usług z zakresu medycyny pracy nie jest doliczane do przychodu pracownika stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość pakietu obejmująca świadczenie w postaci opieki medycznej o charakterze profilaktycznym są kwalifikowane do przychodu pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość pakietu medycznego dla pracownika oraz członków rodziny pracownika finansowana przez Spółkę jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, od którego Spółka jest zobowiązana, jako płatnik pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy

W opinii Spółki istnieją istotne wątpliwości prawnopodatkowe dotyczące kwalifikacji wartości pakietu medycznego do przychodów pracownika ze stosunku pracy i w konsekwencji wystąpienia po stronie Spółki obowiązków płatnika podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przepisie tym zostały wskazane jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne.

Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. I tak ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc następnie zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

W tym miejscu trzeba podkreślić, iż ustawodawca nie przewidział ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niedopuszczalne jest zatem stosowanie metody obliczania wartości świadczenia w inny sposób niż przewidziany dla danego świadczenia w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ponadto przesłanką konieczną do wykazania jest to, że otrzymane świadczenie w postaci opieki medycznej jest przychodem pracownika. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym stanie faktycznych Spółka zakupuje świadczenia medyczne, za które ponosi opłatę ryczałtową, bez względu na to, czy pracownicy lub ich rodziny z usług objętych pakietem medycznym skorzystali. W omawianej sprawie Spółka uznaje zatem, że świadczenia medyczne zostały jedynie postawione do dyspozycji pracowników. Jednakże postawienie świadczenia do dyspozycji nie można utożsamiać z jego otrzymaniem. Nie każdy bowiem pracownik korzysta w okresie rozliczeniowym z usługi medycznej, jak również pracownicy korzystają z tych usług w różnym stopniu. Spółka nie otrzymuje informacji, czy dany pracownik lub członek jego rodziny korzysta z usługi medycznej oraz w jakim zakresie. A zatem nie można stwierdzić, czy pracownik świadczenie otrzymał. Ponadto Spółka nie jest w stanie wyodrębnić wartości konkretnej usługi medycznej z wartości pakietu.

Podsumowując, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie prawo do skorzystania ze świadczenia).

Zatem o przychodzie pracownika można mówić dopiero po spełnieniu dwóch warunków: pracownik musi faktycznie korzystać z postawionych do dyspozycji świadczeń medycznych (otrzymać świadczenie w postaci usługi medycznej), a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowym stanie faktycznym oba te warunki nie są spełnione.

W ocenie Spółki w odniesieniu do członków rodziny pracownika mamy do czynienia ze świadczeniem na rzecz osoby trzeciej, a nie ze świadczeniem na rzecz pracownika, zatem nie powinno ono być traktowane jako przychód pracownika ze stosunku pracy.

Nie można bowiem uznać, iż Spółka płacąc ryczałtowe wynagrodzenie za świadczenie usług medycznych na rzecz członków rodziny pracownika spełnia świadczenie pieniężne za swojego pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik nie ma bowiem obowiązku zapewnienia opieki medycznej członkom swojej rodziny, więc abonament za świadczenie usług medycznych na rzecz członków rodziny pracownika nie może być traktowany, jako dochód pracownika, lecz jest działaniem na rzecz osób trzecich.

Przedstawione przez Spółkę stanowisko prawne potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 225/09) oraz wyrok WSA w Warszawie z 20 sierpnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 625/08).

Jednocześnie Spółka pragnie zauważyć, że zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowanie prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne).

Powyższe zostało podkreślone w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/08), który stwierdził, że "skoro organ wydając interpretację indywidualną może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie."

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca może ponadto ponosić inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Wartość tego rodzaju świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż w przypadku zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Natomiast w przypadku obowiązkowych świadczeń medycznych, do których zapewnienia Wnioskodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi jego przychodu w rozumieniu ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka objęła opieką medyczną pracowników i ich rodziny.

Jeżeli pracodawca oprócz kosztów opieki medycznej nad pracownikiem opłaca również abonament medyczny za członków jego rodziny, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika i członków jego rodziny stanowi przychód ze stosunku pracy. Abonament medyczny dla członków rodziny jest nieodpłatnym świadczeniem otrzymanym przez pracownika. Należy zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia. Nie ma zatem uzasadnienia, aby w tym przypadku przychód przypisywać osobie trzeciej.

Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania lub nie skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika i jego rodzinę "abonamentu medycznego" (o określonej wartości pieniężnej). Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Przychód z przedmiotowego tytułu powstaje w momencie dokonania opłaty, na podstawie której pracownik otrzymuje prawo do korzystania z usług medycznych. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika i członka rodziny, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych pakietem, pracownik (bądź członek rodziny) w danym miesiącu może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika i członków jego rodziny, nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika (członka jego rodziny), w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz jej pracowników nie jest korzystanie przez tych pracowników i członków ich rodzin, z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników i członków ich rodzin opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość faktycznie skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

Konieczne jest dodanie stwierdzenia, iż w przypadku pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. W momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. W tym przypadku znana jest wartość jednego pakietu. W tej sytuacji ustalenie przychodu na poszczególnych pracowników wydaje się sprawą oczywistą, nawet jeżeli umowa nie określa jednostkowej ceny pakietu medycznego.

Reasumując należy stwierdzić, iż wartość dodatkowego świadczenia medycznego dla pracownika i członków jego rodziny, niezwiązanego z medycyną pracy, którego na mocy odrębnych przepisów Spółka nie jest zobowiązana ponosić, stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie, a pracodawca ma obowiązek doliczyć go do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych. Fakt skorzystania lub nie skorzystania przez pracownia w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń. Przy czym należy wskazać, iż świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których finansowania pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu Pracy lub innych ustaw, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ponadto należy dodać, iż zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne).

W myśl powyższego interpretacje ogólne mają zagwarantować jednolitość stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tego rodzaju interpretacje mogą być wydawane wyłącznie przez Ministra Finansów z urzędu, publikowane zaś w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Finansów oraz zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej. Każda zmiana treści tych interpretacji musi być również publikowana. Interpretacje indywidualne - tak, jak wydana w przedmiotowej sprawie - wydawane są na wniosek zainteresowanego.

Natomiast indywidualne interpretacje prawa podatkowego w indywidualnych sprawach zainteresowanego odnoszą się do konkretnych spraw i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Nie są one źródłem prawa materialnego. Powołane zaś przez Stronę wyroki sądów dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcie w nich zawarte jest wiążące

A zatem stwierdzić należy, iż powołane przez Spółkę orzeczenia sądowe zapadły w indywidualnych sprawach i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie ale nie stanowią źródła prawa i nie posiadają mocy formalnej wiążącej tak do podatników jak i również w stosunku do organów podatkowych, podobnie jak orzeczenie przeciwne do stanowiska Strony np. wyrok WSA we Wrocławiu z 21 września 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 354/09.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.