IPPB4/415-553/14-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 24 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej zwrotu wydatków na zakup paliwa do samochodu służbowego i opłat parkingowych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej zwrotu wydatków na noclegi.

W dniu 24 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej jako: Pracodawca) planuje zwiększyć skalę działalności w zakresie dystrybucji m.in. elektronicznych elementów i obwodów drukowanych oraz komputerów i urządzeń peryferyjnych. W związku z powyższym Spółka zatrudniła pracownika na stanowisku Przedstawiciela Handlowego (dalej jako: Przedstawiciel Handlowy lub Pracownik), mającego stale miejsce zamieszkania na terenie W., który w celu realizacji powierzonych zadań służbowych, pozyskiwania i obsługi Klientów spółki, zobligowany jest do ciągłego przemieszczania się po określonym obszarze na terytorium Polski. Podstawą stosunku pracy zawartego z Przedstawicielem Handlowym jest umowa o pracę, w której oznaczono miejsce pracy jako cale terytorium Polski. Specyfika pracy przedstawicieli handlowych, tzn. częstotliwość wyjazdów oraz obszar ich działania, wskazuje, że podróże niniejszej grupy zawodowej nie będą mogły być kwalifikowane do podróży służbowych w rozumieniu przepisów art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, dalej jako: k.p.). Z tego względu spółka T. nie będzie wypłacała Pracownikowi diet oraz innych należności przysługujących zgodnie z Kodeksem pracy za czas odbywania podróży służbowej. Ewentualne rozliczenie diet odbywać się będzie w przypadku odbywania sporadycznych zagranicznych wyjazdów Pracownika.

Jednocześnie umowa o pracę przewiduje, że Pracodawca jest zobowiązany do pokrycia wszelkich kosztów ponoszonych przez Pracownika w celu i w związku z wykonaniem przedmiotowej umowy o pracę. Zatem Pracodawca zobligował się do pokrycia wszelkich kosztów ponoszonych w celu realizacji obowiązków służbowych, tj. wydatki na noclegi w czasie podróży lub pobytu u Klienta, zakup paliwa do samochodu służbowego, opłaty parkingowe itp. Przedmiotowe wydatki będą udokumentowane fakturami bądź innymi dowodami zewnętrznymi wystawionymi na Spółkę, która będzie formalnym i faktycznym nabywcą świadczeń, jednocześnie Strony uzgodniły, że faktury za wydatki w czasie podróży lub pobytu u Klienta Pracownik będzie regulował firmową kartą kredytową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna traktować zwrot kosztów poniesionych przez Pracownika w celu i w związku z wykonaniem umowy o pracę, tj. równowartość kosztów noclegu w czasie podróży lub pobytu u Klienta, zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat parkingowych itp. jako przychód pracownika ze stosunku pracy oraz jako płatnik powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wartość finansowanych przez Spółkę noclegów w czasie podróży lub pobytu u Klienta, kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat parkingowych itp. nie stanowi przychodu zatrudnionego Przedstawiciela Handlowego ze stosunku pracy oraz jako płatnik nie powinien pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stosownie do ogólnych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody uważa się otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w tym również świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych są wszelkie realne przysporzenia majątkowe (pieniężne bądź niepieniężne) osoby fizycznej, charakteryzujące się zaspokojeniem konkretnych potrzeb osobistych danej osoby.

W świetle przepisów prawa podatkowego nieodpłatne świadczenie obejmuje "wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy" (uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, podtrzymująca stanowisko prawne wyrażone w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., FPS 9/02). Zatem powstanie przysporzenia, bez względu na fakt zidentyfikowania strony świadczącej, jest warunkiem koniecznym do określenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka zatrudniła na podstawie umowy o pracę Przedstawiciela Handlowego, wskazując, że jego miejscem pracy jest obszar całego kraju. Specyfika wykonywanej pracy powoduje, że Pracownik w celu realizacji swoich obowiązków (pozyskiwania i obsługi Klientów spółki) zobligowany jest do ciągłego przemieszczania się po określonym obszarze. W związku z faktem, że mobilność Pracownika jest nieodłącznym i stałym elementem wykonywanych, wynikających z umowy o pracę obowiązków, Spółka nie będzie traktować podróży Przedstawiciela Handlowego jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy (tzn. nie będzie wypłacać diet i innych należności związanych z podróżą służbową zgodnie z Kodeksem pracy).

Niemniej jednak Pracownik będzie ponosił wydatki związane z wykonywanymi czynnościami służbowymi poza siedzibą Pracodawcy i jednocześnie poza miejscem zamieszkania Pracownika, tj. wydatki na noclegi w podróży, zakup paliwa do samochodu służbowego, opłaty parkingowe, opłaty za autostrady itp. Niniejsze wydatki zostaną udokumentowane fakturami bądź innymi dowodami zewnętrznymi, zgodnie z którymi Spółka zostanie wskazana jako formalny i faktyczny nabywca świadczenia. Strony uzgodniły, że za faktury Pracownik będzie płacił firmową kartą kredytową. Dodatkowo umowa o pracę przewiduje, że Pracodawca jest zobowiązany do pokrycia wszelkich kosztów ponoszonych przez Pracownika w celu i w związku z realizacją obowiązków służbowych.

Na mocy art. 22 Kodeksu pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Wobec tego przepisy prawa pracy nie nakładają na Pracownika obowiązku ponoszenia za Pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Zadanie służbowe polegające na pozyskiwaniu nowych i obsłudze obecnych Klientów spółki zmierza jednoznacznie do osiągnięcia podstawowego celu gospodarczego Spółki jakim jest uzyskanie przychodu. Zatem wszelkie wydatki związane z wypełnianiem obowiązków określonych w umowie o pracę, w tym finansowanie kosztu noclegu Pracownika, stanowią racjonalny gospodarczo wydatek spółki.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponoszone ww. wydatki wynikają bezpośrednio z wykonywania obowiązków służbowych, mających swe źródło w umowie o pracę i nie mają związku z celami osobistymi pracownika. Przedstawiciel Handlowy spółki nie będzie odbiorcą świadczenia ani Pracodawca nie będzie ponosił kosztów "za pracownika" (zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ponoszone przez Pracownika wydatki będą związane wyłącznie z celami służbowymi, w celu realizacji zadań w imieniu i na rzecz Spółki i to Spółka, a nie Pracownik, będzie faktycznym beneficjentem przedmiotowych wydatków.

Zatem brak przysporzenia majątkowego po stronie Pracownika oznacza, że nie powstanie przychód do opodatkowania. Skoro tak, Spółka jako płatnik nie powinna pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zbieżne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2011 r., sygn. Nr IPPB2/415-3/11-4/AS, uznając, że zwrotu wydatków poniesionych przez przedstawicieli handlowych (m.in. na noclegi w trasie), związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę pracodawca nie powinien traktować jako przychodu ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy. Wydatki te nie mają bowiem związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi.

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/ Wa 2629/11. Zdaniem Sądu zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Zatem ze względu na zapisy umowy o pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określonym w umowie obszarze działalności firmy - poza miejscem zamieszkania pracownika - nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu i innych wydatków zwróconych pracownikowi w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

Analogiczną konkluzję zawiera wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2642/12, zgodnie z którą spółka "zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie powinna traktować jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych."

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka planuje zwiększyć skalę działalności w zakresie dystrybucji m.in. elektronicznych elementów i obwodów drukowanych oraz komputerów i urządzeń peryferyjnych. W związku z powyższym Spółka zatrudniła pracownika na stanowisku Przedstawiciela Handlowego, mającego stale miejsce zamieszkania na terenie W., który w celu realizacji powierzonych zadań służbowych, pozyskiwania i obsługi Klientów spółki, zobligowany jest do ciągłego przemieszczania się po określonym obszarze na terytorium Polski. Podstawą stosunku pracy zawartego z Przedstawicielem Handlowym jest umowa o pracę, w której oznaczono miejsce pracy jako cale terytorium Polski. Specyfika pracy przedstawicieli handlowych, tzn. częstotliwość wyjazdów oraz obszar ich działania, wskazuje, że podróże niniejszej grupy zawodowej nie będą mogły być kwalifikowane do podróży służbowych w rozumieniu przepisów art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeksu pracy. Z tego względu spółka nie będzie wypłacała Pracownikowi diet oraz innych należności przysługujących zgodnie z Kodeksem pracy za czas odbywania podróży służbowej. Ewentualne rozliczenie diet odbywać się będzie w przypadku odbywania sporadycznych zagranicznych wyjazdów Pracownika. Jednocześnie umowa o pracę przewiduje, że Pracodawca jest zobowiązany do pokrycia wszelkich kosztów ponoszonych przez Pracownika w celu i w związku z wykonaniem przedmiotowej umowy o pracę. Zatem Pracodawca zobligował się do pokrycia wszelkich kosztów ponoszonych w celu realizacji obowiązków służbowych, tj. wydatki na noclegi w czasie podróży lub pobytu u Klienta, zakup paliwa do samochodu służbowego, opłaty parkingowe itp. Przedmiotowe wydatki będą udokumentowane fakturami bądź innymi dowodami zewnętrznymi wystawionymi na spółkę, która będzie formalnym i faktycznym nabywcą świadczeń, jednocześnie Strony uzgodniły, że faktury za wydatki w czasie podróży lub pobytu u Klienta Pracownik będzie regulował firmową kartą kredytową.

Odnosząc się do kwestii zwrotu pracownikom wydatków na noclegi, należy wskazać, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie, świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów biurowych, czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu, czy wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych, czy żywieniowych pracownika, dla którego - zgodnie z zawartą umową o pracę - wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, Spółka nie wystawia poleceń wyjazdów służbowych dla pracowników oraz pracodawca nie wypłaca diet i ryczałtów za nocleg - tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie - do świadczeń otrzymanych przez tych pracowników (których miejscem wykonywania pracy jest pewien obszar geograficzny) nie ma możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Spółka ponosi i będzie ponosić wydatki za noclegi w czasie podróży lub pobytu u Klienta pracownika (przedstawiciela handlowego) w związku z jego wyjazdami - nie będącymi podróżami służbowymi - w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki - to wartość tego świadczenia (noclegu) - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - stanowić będzie dla pracownika nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy do wysokości nieprzekraczającej kwoty miesięcznie 500 zł.

Zaś wartość świadczenia - przekraczająca kwotę miesięcznie 500 zł - ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Natomiast w odniesieniu do kwestii zwrotu wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów służbowych przez pracowników do wykonywania obowiązków służbowych należy wyjaśnić, że dokonywany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów za paliwo i opłat parkingowych, nie powoduje uzyskania przez pracownika przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów eksploatacyjnych. Zauważyć przy tym należy, że wydatki na paliwo oraz opłaty parkingowe nie mają charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu zwrotu kosztów za paliwo oraz opłat parkingowych.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że zwrot przedstawicielowi handlowemu wydatków na nocleg w czasie podróży lub pobytu u Klienta stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej - ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej - Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy. Natomiast zwrot kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat parkingowych, nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym, po stronie Spółki nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ani też obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych oraz interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych, dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach, nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeżeli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Na podstawie art. 14e ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunały Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W stosunku do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Nr IPPB2/415-3/11-4/AS z dnia 21 marca 2011 r. zostały podjęte działania w trybie art. 14e ustawy - Ordynacja podatkowa, którą Minister Finansów z urzędu zmienił, stwierdzając jej nieprawidłowość.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.