IPPB4/415-551/14-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późń zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2014 r. (data wpływu 22 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od początku 2015 r. Wnioskodawca planuje podjęcie pracy na terytorium Rosji. W związku z tym podpisze umowę o pracę na czas nieokreślony ze spółką mającą siedzibę w Rosji. Wynagrodzenie za pracę w Federacji Rosyjskiej wypłacane będzie w całości przez powyższą spółkę na konto bankowe Wnioskodawcy w lokalnym banku w Rosji. Z tytułu dochodów otrzymywanych na podstawie powyższej umowy, Wnioskodawca będzie opłacał podatek dochodowy od osób fizycznych w Rosji. Licząc od stycznia 2015 r. pobyt na terytorium Rosji będzie na czas nieokreślony. Ewentualne przyjazdy do Polski będą sporadyczne. Wnioskodawca posiada konto bankowe w Polsce jedynie z uwagi na fakt, że pobiera emeryturę wypłacaną przez biuro emerytalne. Wnioskodawca nie posiada żadnych innych źródeł dochodów poza wskazanymi powyżej. Małżonka Wnioskodawcy do czasu uzyskania przez nią świadczeń emerytalnych przebywać będzie w Polsce, po uzyskaniu emerytury planuje przeprowadzić się do Rosji. W trakcie pobytu Wnioskodawcy za granicą planuje go również odwiedzać. Wnioskodawca ma już dorosłe dzieci, samodzielne, samofinansujące się. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania w Polsce, z którego jednak na czas jego nieobecności będzie korzystała Małżonka i ponosiła koszty z nim związane. W Polsce Wnioskodawca nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, kulturalnych czy politycznych. Równocześnie, zamieszkując na terytorium Federacji Rosyjskiej będzie rozwijał kontakty biznesowe i osobiste, co potwierdza fakt utraty miejsca zamieszkania w Polsce. Zgodnie z uzyskanymi przez Wnioskodawcę informacjami w Rosji będzie uznany za tamtejszego rezydenta podatkowego po okresie około dwóch miesięcy od przybycia i podjęcia pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych od początku 2015 r., czy od początku 2016 r., zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwana dalej "ustawą z dnia 26 lipca 1991 r.") oraz art. 1 ust. 4 umowy z dnia 22 maja 1992 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (zwana dalej "umową z dnia 22 maja 1992 r.").

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego powyżej stanu faktycznego, od początku 2015 r., Wnioskodawca będzie posiadał ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, ponieważ od tego czasu na terytorium Polski nie będzie posiadać miejsca zamieszkania. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów podlegają w Polsce osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast zgodnie z ust. 2a powyższego artykułu, osoby fizyczne nieposiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną która:

Wymienione w powyższej definicji przesłanki są przesłankami rozłącznymi, co oznacza, że aby uznać, że podatnik zamieszkuje na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wystarczy spełnienie jednego z wymienionych warunków. Przepisy rosyjskie w zakresie uznania podatnika za swojego rezydenta również opierają się na kryterium 183 - dniowego pobytu. Z punktu widzenia rosyjskiego prawa podatkowego w przedstawionym stanie faktycznym z pewnością dojdzie do sytuacji uznania Podatnika za rosyjskiego rezydenta.

Istnieje zatem prawdopodobieństwo, że dojdzie do nałożenia się dwóch jurysdykcji podatkowych - tj. polskiej i rosyjskiej - z uwagi na szeroki zakres nieograniczonego obowiązku podatkowego przewidzianego przez przepisy prawa podatkowego obu państw. Zatem aby jednoznacznie stwierdzić, któremu z państw w rzeczywistości przysługuje prawo opodatkowania dochodu niezbędne jest indywidualne rozstrzygnięcie szczegółowych kwestii związanych z rodzajem związków łączących dany podmiot z konkretnym państwem. Taką rozgraniczającą rolę pełnią przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w przedmiotowej sprawie umowa z dnia 22 maja 1992 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

W przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, że zastosowanie znajdą postanowienia punktu a) powołanego wyżej artykułu umowy z dnia 22 maja 1992 r. i rezydencja podatkowa winna być ustalona w oparciu o kryterium powiązań osobistych i gospodarczych. Od chwili bowiem, kiedy Podatnik wyjedzie do Rosji, aby tam zamieszkać i podjąć pracę w Spółce mającej tam siedzibę, będzie miał w tym kraju ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, a zatem w Rosji będzie znajdował się jego ośrodek interesów życiowych.

Co więcej, można w tym miejscu przytoczyć stanowisko organów podatkowych. W indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 maja 2008 r. (Nr IPPB1/415 433/08 4/MO), dotyczącej podatnika, który wyjechał do pracy do Rosji na okres nie krótszy niż 3 lata Organ stwierdził, że "Wykonuje Pan prace na terytorium Rosji. Wynagrodzenie za ww. pracę stanowi główne źródło utrzymania Wnioskodawcy. W roku 2008 i w latach następnych obecność Pana w Polsce będzie incydentalna tj. zamierza Pan przyjeżdżać do Polski 3- 4 razy w roku na kilka dni w celu odwiedzenia rodziny. W Polsce Wnioskodawca posiada jedynie mieszkanie, które wynajmuje i płaci z tego tytułu zryczałtowany podatek od nieruchomości. Mając na uwadze fakt, że z Rosją łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569), stwierdzić natęży, że w 2008 r. i w latach następnych (o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny) będzie podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Niezależnie od powyższego, w przypadku uznania jednak, że miejscem zamieszkania w świetle polskich przepisów jest Polska, znajdzie zastosowanie punkt b) art. 4 ust. 1 umowy z dnia 22 maja 1992 r., zgodnie z którym, w sytuacji kiedy Podatnik ma stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w państwie, w którym zwykle przebywa. Zatem w omawianym stanie faktycznym będzie to Rosja.

Mając na uwadze fakt, że od chwili wyjazdu do Rosji Wnioskodawca będzie przebywał niemalże wyłącznie na terytorium Rosji, począwszy od 2015 r. oraz w kolejnych latach podatkowych pobyt w Rosji będzie trwał dłużej niż 183 dni, a zatem będzie rezydentem podatkowym w Rosji i uzyska certyfikat potwierdzający ten status po upływie około dwóch miesięcy od przybycia i rozpoczęcia pracy w tym kraju.

Ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy, będzie w Rosji, czego potwierdzeniem są m.in. następujące fakty:

c. Wnioskodawca będzie posiadać aktywny bankowy rachunek rozliczeniowy w Rosji,

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy od 2015 r. a nie od 2016 r. będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, nawet jeżeli uzyska certyfikat rezydencji miejsca zamieszkania w Rosji po upływie około dwóch miesięcy od okresu, w którym faktycznie będzie zamieszkiwał i pracował na terytorium Rosji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Moskwie w dniu 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569 z późn. zm.)

Na podstawie art. 1 ust. 2 umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce jej stałego pobytu, miejsce zarejestrowania osoby prawnej albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jeżeli dochód jest osiągany przez spółkę jawną, to miejsce zamieszkania ustala się w miejscu pobytu osoby podlegającej opodatkowaniu od takiego dochodu.

Natomiast art. 1 ust. 4 Umowy, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu Umawiających się Państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 2, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Rosją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że od początku 2015 r. Wnioskodawca planuje podjęcie pracy na terytorium Rosji. Wynagrodzenie za pracę w Federacji Rosyjskiej wypłacane będzie w całości na konto bankowe Wnioskodawcy w lokalnym banku w Rosji. Licząc od stycznia 2015 r. pobyt na terytorium Rosji będzie na czas nieokreślony. Ewentualne przyjazdy do Polski będą sporadyczne. Wnioskodawca posiada konto bankowe w Polsce jedynie z uwagi na fakt, ze pobiera emeryturę wypłacaną przez biuro emerytalne. Wnioskodawca nie posiada żadnych innych źródeł dochodów poza wskazanymi powyżej. Małżonka Wnioskodawcy do czasu uzyskania przez nią świadczeń emerytalnych przebywać będzie w Polsce, po uzyskaniu emerytury planuje przeprowadzić się do Rosji. Wnioskodawca ma już dorosłe dzieci, samodzielne, samofinansujące się. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania w Polsce, z którego jednak na czas jego nieobecności będzie korzystała Małżonka i ponosiła koszty z nim związane. W Polsce Wnioskodawca nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, kulturalnych czy politycznych. Równocześnie, zamieszkując na terytorium Federacji Rosyjskiej będzie rozwijał kontakty biznesowe i osobiste. Zgodnie z uzyskanymi przez Wnioskodawcę informacjami w Rosji będzie uznany za tamtejszego rezydenta podatkowego po okresie około dwóch miesięcy od przybycia i podjęcia pracy.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w myśl którego od dnia Jego wyjazdu do Rosji Wnioskodawca będzie posiadał ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić bowiem należy, że w okresie od momentu wyjazdu Wnioskodawcy do Rosji do momentu przyjazdu do Rosji Jego najbliższej rodziny (żony) Wnioskodawca spełniał będzie przesłanki do uznania, że dla celów podatkowych miał miejsce zamieszkania w obu państwach. W tym okresie mieszkał będzie i pracował w Rosji, jednocześnie jednak Jego małżonka pozostanie w Polsce.

Oznacza to, że państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy od momentu wyjazdu do Rosji do momentu przyjazdu do Rosji Jego małżonki uznać należy, że w tym okresie ściślejsze związki osobiste i gospodarcze łączyć będą Wnioskodawcę z Polską. Sam wyjazd za granicę, uzyskiwanie tam dochodów nie oznacza automatycznie, że podatnik przestaje być polskim rezydentem podatkowym. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem za granicę tzw. ośrodka interesów życiowych, a ten w sytuacji przedstawionej we wniosku będzie miał miejsce w momencie gdy do Wnioskodawcy dołączy Jego małżonka. Zatem dopiero od tego momentu Wnioskodawca podlegać będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanej we wniosku indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.