IPPB4/415-551/10-4/MP - Zwolnienie od podatku dochodowego świadczeń pieniężnych w postaci kart pre-paid, sfinansowanych z ZFŚS.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2010 r. (data wpływu do 5 lipca 2010 r.) oraz piśmie z dnia 7 września 2010 r. (data wpływu 10 września 2010 r., data nadania 9 września 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 września 2010 r. (data nadania 2 września 2010 r., data odbioru 6 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń przyznanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci kart przedpłaconych - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń przyznanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci kart przedpłaconych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozważa podpisanie umowy na zakup kart przedpłaconych na okaziciela, tzw. pre-paid, z jednym z banków, który zaproponuje najlepszą ofertę. Karty finansowane będą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Rzeczone karty byłyby wydawane pracownikom jako finansowa pomoc świąteczna (Boże Narodzenie i Wielkanoc). Wnioskodawca zaznacza, iż wartość świadczeń przyznanych pracownikom uzależniona jest od wysokości zarobków (zarabiający najmniej otrzymywać będą karty o najwyższym saldzie).

Specyfika tego rodzaju produktu polega na tym, że wydawany jest on bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, użytkownikom nie jest też przyznawany kredyt. Transakcje są autoryzowane do wysokości salda na specjalnym, technicznym rachunku, który należy zasilić przed użyciem karty. Takie karty nie muszą być personalizowane, tj. nie zawsze umieszczane jest na nich imię i nazwisko użytkownika. Umożliwia to swobodne przekazywanie zasilonej karty innym osobom. Otrzymujący kartę może za jej pośrednictwem dokonać płatności za towary i usługi, jednakże nie może jej spieniężyć np. w bankomacie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie karty pre-paid stanowi świadczenie pieniężne korzystające ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych co oznacza, że Spółka nie musi pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do wysokości ustalonego w przepisie limitu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W świetle powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

* świadczenie jest w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych

* świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

* świadczenie ma charakter rzeczowy bądź pieniężny,

* jego wysokość nie przekracza w roku podatkowym 380 zł.

W opinii Wnioskodawcy, dwie pierwsze przesłanki, o których mowa wyżej zostały zatem spełnione. Po pierwsze zakup kart pokrywany będzie w całości ze środków zgromadzonych na rachunku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Po drugie, wydawanie kart pre-paid w związku z pomocą świąteczną należy zaklasyfikować jako świadczenie mające związek z działalnością socjalną. Z ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wynika bowiem, iż działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Z kolei zgodnie z zasadami przyjętymi w Spółce, środki Funduszu w zakresie pomocy świątecznej będą dzielone w zależności od wysokości zarobków (zarabiający najmniej otrzymywać będą karty o najwyższym saldzie).

Według Wnioskodawcy, dla możliwości zastosowania przedmiotowego zwolnienia pozostaje zatem ustalenie, czy w przypadku karty przedpłaconej mamy do czynienia ze świadczeniem pieniężnym, o których mowa w powyższym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż w doktrynie podkreśla się, że świadczenie pieniężne mieści w sobie pojęcia świadczenia gotówkowego i bezgotówkowego. Przy czym pierwsze z nich jest wykonywane przez zapłatę (czyli wydanie wierzycielowi odpowiedniej ilości znaków pieniężnych), drugie - w drodze bankowego rozliczenia pieniężnego, które w tym przypadku pełni funkcję zapłaty. Zgodnie z art. 63 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Karta pre-paid nie jest zdefiniowanym prawnie produktem, dlatego zdaniem Wnioskodawcy, jako że jest to produkt bankowy, należy sięgnąć do samej definicji karty płatniczej.

Przez kartę płatniczą rozumie się zaś kartę identyfikującą wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu (art. 4 ust. 1 pkt 4 Prawo bankowe).

Analogicznie zatem jak w przypadku karty płatniczej, karta pre-paid upoważnia posiadacza do dokonania zapłaty. Co więcej karta pre-paid stanowi formę technicznego przekazania środków pieniężnych w formie elektronicznej (doładowania). Karta przedpłacona z doładowaniem stanowi instrument pieniądza elektronicznego, a zatem zastępuje środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi. Nie ma wątpliwości, iż karta ta stanowi ekwiwalent pieniądza, tym samym również i zapłatę kartą płatniczą pre-paid należy traktować tak samo jak zapłatę gotówką

W opinii Wnioskodawcy, można zatem uznać, iż świadczenia w postaci karty przedpłaconej z wprowadzoną na nią wartością pieniężną mającą charakter pieniądza elektronicznego, są świadczeniami pieniężnymi i nie należy utożsamiać ich z bonem, czy talonem lub też innym znakiem uprawniającym do wymiany na usługę. Służy ona (jako środek płatniczy) do zapłaty za towar lub usługę, a nie do wymiany na towar lub usługę, co jest cechą tych drugich. Pracownicy otrzymujący rzeczone karty stają się dysponentem pieniędzy na nich umieszczonych, którymi mogą płacić za towary i usługi.

W związku z powyższym, uznać należy, że świadczenia pieniężne w postaci kart przedpłaconych, po spełnieniu warunku w postaci sfinansowania tego świadczenia w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, mogą korzystać ze zwolnienia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy-w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) - wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z powyższym od dnia 1 stycznia 2009 r. zwolnieniem zawartym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są również otrzymane przez pracownika z związku z finansowaniem działalności socjalnej, świadczenia pieniężne z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) karta płatnicza - to karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

Stosownie do art. 63 ust. 1 ww. ustawy rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Zgodnie z treścią art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca rozważa podpisanie umowy na zakup kart przedpłaconych na okaziciela, tzw. pre-paid, z jednym z banków. Karty finansowane będą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Rzeczone karty byłyby wydawane pracownikom jako finansowa pomoc świąteczna. Wnioskodawca zaznacza, iż wartość świadczeń przyznanych pracownikom uzależniona jest od wysokości zarobków (zarabiający najmniej otrzymywać będą karty o najwyższym saldzie). Otrzymujący kartę może za jej pośrednictwem dokonać płatności za towary i usługi, jednakże nie może jej spieniężyć np. w bankomacie.

Karta przedpłacona to rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Transakcje są autoryzowane do wysokości salda na specjalnym, technicznym rachunku, który należy zasilić przed użyciem karty. Taka karta nie musi być personalizowana, tj. nie zawsze umieszczone jest na niej imię i nazwisko użytkownika.

Rolą tych kart jest zapewnienie pracownikom środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Prawo do zwolnienia podatkowego uzależnione jest przede wszystkim od sposobu finansowania świadczenia. Zwolnienie pracownikom przysługuje tylko wówczas, gdy świadczenia zostały sfinansowane poprzez zakładowy fundusz świadczeń socjalnych albo poprzez fundusze związków zawodowych działających u pracodawcy.

Z technicznego punktu widzenia, karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. W identyczny sposób przebiega proces autoryzacji transakcji, ich ewidencji i rozliczeń.

Zatem kartę tą należy uznać za świadczenie pieniężne, z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych i nie utożsamić jej z bonem czy talonem lub też innym znakiem uprawniającym do wymiany na usługę czy towar. Karta ta nie służy bowiem do płacenia tylko w określonych sieciach handlowych - jak również płacąc za jej pośrednictwem nie ma - tak jak w przypadku bonu czy talonu - obowiązku kupienia towaru za określoną kwotę wynikającą z nominału tych ostatnich. Skoro karta ta jest środkiem płatniczym - de facto działającym jak każda karta bankomatowa, to brak jest podstaw, aby nie uznać, że pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż ww. świadczenia pieniężne, a więc otrzymane przez pracowników karty przedpłacone finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzystają ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. do wysokości limitu określonego w tym artykule, pod warunkiem, że istotnie świadczenie to jest realizowane w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zwolnienie obejmuje świadczenia wypłacone od początku 2009 r. Limit w wysokości 380 zł określony w wyżej powołanym przepisie ma zastosowanie do wszystkich świadczeń pieniężnych i rzeczowych sfinansowanych w danym roku podatkowym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.