IPPB4/415-55/12-2/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1995 r. jest pracownikiem etatowym telewizyjnego nadawcy (T. S.A.) Do końca 1999 r. Wnioskodawczyni pełniła w T. S.A. funkcję kierownika produkcji. Od wprowadzenia 1 stycznia 2000 r., tzw. systemu producenckiego - m.in. ustanawiającego stanowisko producenta wewnętrznego i powołującego agencje producenckie Wnioskodawczyni jest zatrudniona w agencji producenckiej T. S.A. na stanowisku wewnętrznego producenta audycji TV. Wnioskodawczyni specjalizuje się przede wszystkim w produkcjach rozrywkowych, artystycznych, publicystycznych i edukacyjnych, a także związanych z oprawą programu.

Zgodnie z przepisami wewnętrznymi T. S.A. (Uchwałą Zarządu) - specyfikującymi funkcje stanowiska pracy "Producentem wewnętrznym - jest pracownik zatrudniony w agencji produkcji audycji telewizyjnych na stanowisku pracy "producent", któremu powierza się wytworzenie dla anten lub kontrahentów zewnętrznych, audycji telewizyjnej zgodnie z zatwierdzonym scenariuszem i w ramach środków określonych w kosztorysie tej audycji". Z kolei zgodnie z obowiązującą ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, audycja TV bezspornie wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim. Audycja TV klasyfikowana jest jako utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ww. ustawy. Każdorazowo cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Jednocześnie obszar działalności telewizyjnej koncentruje się w domenie sztuki i kultury masowej. Producent TV jest on kluczowym współautorem utworu, mającym newralgiczne znaczenie dla kształtowania audycji począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Powszechnie potwierdza to specyfika zawodowa stosowana w branży telewizyjnej i filmowej, literatura branżowa, związany z zawodem proces edukacyjny realizowany na uczelniach i wydziałach artystycznych. W zakresie obowiązków Wnioskodawczyni leży osobista odpowiedzialność za każdy aspekt audycji, w tym za warstwę kreatywną jak również finansową i organizacyjną. Odpowiada ona za opracowanie koncepcji audycji, dobór odpowiednich twórców umożliwiających osiągnąć oczekiwany rezultat artystyczny, w tym m.in. reżysera, scenarzysty, realizatora obrazu, dźwięku oraz światła, autora oprawy muzycznej, scenografii, grafiki, montażysty. W jej gestii leży zarówno dobór nabywanych praw, pozyskanie elementów inscenizacyjnych - scenografii, kostiumów, wybór odpowiednich obiektów zdjęciowych, pozyskanie aktorów, prowadzących lub/i osób występujących w audycji. Bezpośredni udział Wnioskodawcy w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest tym samym niezwykle rozległy i przekłada się bezpośrednio na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. S.A. (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu), Wnioskodawczyni każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego.

System wynagradzania Wnioskodawczyni w T. S.A., podobnie jak w przypadku pozostałych grup zawodowych o charakterze twórczym - reżyserów TV, scenarzystów, autorów obrazu, dźwięku, realizatorów światła, montażystów, grafików, scenografów, itp. w dominującej części bezpośrednio powiązany jest z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy poszczególnych produkcjach audycji. Jest to element bezspornie różnicujący sposób zatrudnienia i wynagradzania Wnioskodawczyni względem grup zawodowych nie związanych w T. z działalnością twórczą i comiesięcznie premiowanych zwykłą premią motywacyjną. Tak samo jak w przypadku ww. zawodów twórczych, umowa o pracę Wnioskodawczyni w T. S.A. nie określa nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o pracę. W tym zakresie T. S.A. korzysta z zapisów art. 12.1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o"nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskiego praw majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron". Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana ewidencja czasu pracy w T. S.A. nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. W przypadku sprawowanej przez Wnioskodawczynię funkcji producenta telewizyjnego, dodatkową trudność dla takiej ewidencji stanowiłyby wszelkie bezpośrednio przynależne pracy producenta czynności kreacyjne, jak choćby stworzenie ogólnej koncepcji projektu programowego czy dokonanie optymalnego skompletowania składu zespołu produkcyjnego w części twórczej - zaangażowanie wszelkich autorów, realizatorów, scenografów, aktorów, prowadzących, uczestników, itp. Działania te nie są bowiem możliwe do prostego przyporządkowania zasadzie 8-godzinnego czasu pracy, a identyfikacja z normami czasu pracy wynika jedynie z obligatoryjnych wymogów kodeksowych. W praktyce nie ma możliwości mechanicznego wyłączenia kreatywnego myślenia o projekcie po przepracowaniu określonej ilości godzin w ciągu dnia. Co więcej, realnie nie ma możliwości określenia, ile wymyślenie i dopracowanie szczegółów danej koncepcji programowej pochłonąć ma czasu. Zważywszy na powyższe pracodawca nie ma możliwości wykorzystania dla potrzeb ewidencyjnych specjalnego systemu rozliczeniowego odpowiednio rejestrującego czas pracy z podziałem na czynności bezpośrednio twórcze oraz inne.

Reasumując, pełniąc funkcję producenta audycji telewizyjnych Wnioskodawczyni jest bezspornie aktywnym współtwórcą utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonywana przez Wnioskodawczynię praca bezspornie stanowi "przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze" wyczerpującą definicję utworu chronionego prawem autorskim. Praca Wnioskodawczyni polega na kreatywnym współtworzeniu utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z charakterem i specyfiką audycji Wnioskodawczyni podejmuje szeroką inicjatywę twórczą i odpowiada za kreatywny, organizacyjny, a także finansowy aspekt produkcji. Tym samym stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ocenie Wnioskodawczyni spełnia w pełnym zakresie przesłanki do uzyskiwania prawa stosowania 50% kosztu uzyskania przychodów w związku z wykonywaną pracą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy uzyskując przychody z tytułu wykonywania funkcji wewnętrznego producenta audycji telewizyjnych w rozliczeniach z lat 2007-2011 Wnioskodawczyni miała prawo stosować zryczałtowaną - 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie argumentów określających stan faktyczny oraz poczuciem jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich Wnioskodawczyni uważa, iż w związku ze sprawowaniem funkcji wewnętrznego producenta audycji telewizyjnych przysługuje Jej prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztu uzyskania przychodu. Według Wnioskodawczyni wykonywane przez Nią czynności są jednoznacznie czynnościami twórczymi, niepowtarzalnymi, cechują się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniają przesłanki określone domenie utworu zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) - co zdaniem Wnioskodawczyni, w tym przypadku zachodzi.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika wdanym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód".

Odnosząc się precyzyjnie do wykładni prawnej, Wnioskodawczyni uważa, iż dla zaistniałego stanu faktycznego zastosowanie mają następujące zapisy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% nie ma w tym przypadku znaczenia forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, tj. czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenie. Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, zazwyczaj będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Tak jak wskazano wcześniej, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Zgodnie z naczelnym dla ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych art. 1 ust. 1 przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jednakże podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.