IPPB4/415-532/09-4/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie z dnia 29 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r., data nadania 29 października 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 22 października 2009 r. Nr IPPB4/415-532/09-2/SP (data nadania 23 października 2009 r., data odbioru 28 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu pracy wykonywanej w Finlandii w 2007 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia z tytułu pracy wykonywanej w Finlandii w 2007 r..

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2007 r. osiągnął dochody w Polsce. W tym samym roku wykonywał też pracę najemną za granicą. Od dnia 12 czerwca 2007 r. do dnia 7 grudnia 2007 r. tj. przez 170 dni świadczył pracę dla firmy posiadającej siedzibę w Wielkiej Brytanii. Za okres ten posiada angielski certyfikat rezydencji. Firma angielska oddelegowała Wnioskodawcę od dnia 12 czerwca 2007 r. do pracy w Finlandii i tam de facto świadczył pracę. Comiesięczne wynagrodzenie za pracę otrzymywał od firmy angielskiej w walucie Euro przelewem na zagraniczny rachunek bankowy prowadzony w walucie Euro w Finlandii. Wynagrodzenie wypłacone było do 10 każdego miesiąca w różnej wysokości uzależnionej od ilości przepracowanych przez Wnioskodawcę godzin. Po zakończeniu każdego miesiąca Wnioskodawca otrzymywał od angielskiej firmy będącej Jego pracodawcą dokument potwierdzający wysokość osiągniętych dochodów z wyszczególnieniem kwoty wynagrodzenia brutto, łącznej kwoty potrąceń podatku i innych świadczeń oraz innych potrąceń z wynagrodzenia, a także kwotę wynagrodzenia netto. Dokument ten sporządzony w walucie Euro nie zawierał jednakże kwoty potrącenia samego podatku. Po zakończeniu świadczenia pracy Wnioskodawca otrzymał od firmy angielskiej dokument P-45 sporządzony w walucie GBP obejmujący okres Jego pobytu w Finlandii z wyszczególnioną kwotą osiągniętych dochodów w GBP i kwotą odprowadzonego do Anglii podatku również w GBP.

Firma, w której Wnioskodawca jest zatrudniony w Polsce udzieliła Wnioskodawcy (na Jego prośbę) urlopu bezpłatnego na okres pracy w Finlandii. Podczas wykonywania ww. pracy rodzina Wnioskodawcy jak również posiadane nieruchomości i rachunki bankowe pozostawały w Polsce.

Wnioskodawca z Wielką Brytanią nie miał żadnych powiązań osobistych poza tym, że na okres pracy w Finlandii firma zameldowała Go w Wielkiej Brytanii. Natomiast jeśli chodzi o powiązanie gospodarcze to świadczył pracę w Finlandii na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii. Firma, w której pracował w Finlandii założyła dla Niego rachunek bankowy w celu przelewania zarobków na konto. Po zakończeniu pracy rachunek bankowy został zlikwidowany.

Pismem z dnia 22 października 2009 r. Nr IPPB4/415-532/09-2/SP wezwano Wnioskodawcę do doprecyzowania stanu faktycznego wniosku oraz do wskazania jakiego okresu podatkowego dotyczą pytania przedstawione we wniosku.

Wnioskodawca uzupełnił powyższe pismem z dnia 29 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody zagraniczne powinny zostać rozliczone na podstawie art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ firma, dla której świadczył pracę miała siedzibę w Wielkiej Brytanii, tam było Jego miejsce pracy i od tej firmy otrzymywał wynagrodzenie. Wnioskodawca uważa, iż ze względu na nieprzekroczenie w roku podatkowym 183 dni pobytu za granicą nie nabył statusu rezydenta w Finlandii. Dodatkowo posiada certyfikat rezydencji w Anglii. Na podstawie Art. 22 konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii, w której zawarto metodę unikania podwójnego opodatkowania tzw. metodę wyłączenia z progresją, przewidziano zwolnienie z podatku dla zagranicznych dochodów. Firma angielska od wynagrodzenia Wnioskodawcy nie odprowadzała podatku do Finlandii, lecz do Anglii nie ma więc możliwości ustalenia i rozliczenia kwoty podatku na zasadach zawartych w art. 27ust. 9 i 9A.

Zdaniem Wnioskodawcy, do pomniejszenia otrzymanego dochodu osiągniętego za granicą o kwotę wolną od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien brać pod uwagę wysokość diety obowiązującej w Wielkiej Brytanii ze względu na faktyczne świadczenie pracy dla firmy angielskiej.

Według Wnioskodawcy do ustalenia wysokości dochodu osiągniętego za granicą i przeliczenia na polskie złote powinien wziąć pod uwagę wynagrodzenie wykazane w dokumencie P-45 otrzymanym od firmy angielskiej będącej Jego pracodawcą. Być może ze względu na fakt, iż w Finlandii obowiązującą walutą jest EURO wynagrodzenie wypłacane przez firmę angielską w GBP na rachunek bankowy prowadzony w EURO zostawało automatycznie przewalutowywane na walutę obowiązującą w Finlandii. W związku z otrzymywaniem wynagrodzenia na zagraniczny rachunek bankowy przeliczenie uzyskanego przychodu na polskie złote powinno nastąpić po kursie średnim walut obcych z dnia uzyskania przychodu, ogłaszanym przez Narodowy Bank Polski. Dodatkowo bank stosował różne kursy walut obcych i nie jest możliwe dostosowanie odpowiedniego kursu kupna walut obcych banku, z którego usług korzystał.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2007 r. wykonywał pracę w Finlandii, natomiast pracodawca miał siedzibę w Wielkiej Brytanii.

Zatem w przedmiotowej sprawie będą miały zastosowanie przepisy umowy polsko-fińskiej, gdyż w przypadku osiągania przychodów z pracy najemnej kwestie ich opodatkowania należy rozpatrywać w oparciu o przepisy umowy zawartej z krajem, w którym praca jest wykonywana. Fakt, że siedziba firmy, z którą podpisano umowę o pracę znajdowała się w Wielkiej Brytanii, skąd wypłacane było wynagrodzenie na konto Wnioskodawcy w Finlandii pozostaje bez wpływu na to, przepisy których umów o unikaniu podwójnego opodatkowania należy zastosować.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie może mieć zastosowania konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Zatem w przedmiotowej sprawie będzie miała zastosowanie umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku podpisanej w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84) i zmienionej protokołem sporządzonym w Helsinkach dnia 28 kwietnia 1994 r. zmieniającym ww. umowę (Dz. U. z 1995 r. Nr 106, poz. 517).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 polsko - fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega obowiązkowi podatkowemu w tym Umawiającym się Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiąga ze źródeł w nim położonych, albo z majątku, jaki posiada w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Jak z powyższego wynika definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" w obu ww. umowach odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż podczas wykonywania pracy w Finlandii rodzina Wnioskodawcy jak również posiadane nieruchomości i rachunki bankowe pozostawały w Polsce. Wnioskodawca z Wielką Brytanią nie miał żadnych powiązań osobistych, poza tym, że na okres pracy w Finlandii firma zameldowała Go w Wielkiej Brytanii. Powiązania gospodarcze polegały na świadczeniu pracy w Finlandii na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii w okresie 12 czerwca 2007 r. do dnia 7 grudnia 2007 r., tj. przez okres 170 dni.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż w 2007 r. Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Oznacza to, że Wnioskodawca podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Z kolei miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy.

Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W konsekwencji, w odniesieniu do 2007 r. należy wziąć pod uwagę umowę zawartą z krajem, w którym Wnioskodawca wykonywał w tym roku pracę, tj. umowę polsko-fińską.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-fińskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie.

Jednakże, w myśl art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w okresie 12 czerwca 2007 r. do 7 grudnia 2007 r. Wnioskodawca wykonywał pracę na terytorium Finlandii (170 dni), świadcząc pracę dla firmy posiadającej siedzibę w Wielkiej Brytanii. Comiesięczne wynagrodzenie za pracę otrzymywał od firmy angielskiej w walucie Euro przelewem na zagraniczny rachunek bankowy prowadzony w walucie Euro w Finlandii. W 2007 r. Wnioskodawca osiągnął również dochody w Polsce.

Zatem, w odniesieniu do pracy wykonywanej w Finlandii przez okres 170 dni stwierdzić należy, że zostały spełnione warunki określone w art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko-fińskiej bowiem, Wnioskodawca przebywał (wykonywał pracę) w Finlandii nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i wynagrodzenie było wypłacane przez firmę, która jak wynika z wniosku nie ma w tym państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, gdyż jej siedziba znajduje się w Wielkiej Brytanii oraz wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, który pracodawca Wnioskodawcy posiada w Finlandii.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że uzyskane przez Wnioskodawcę dochody w 2007 r. z tytułu wykonywania pracy w Finlandii są opodatkowane - na podstawie ww. art. 15 ust. 2 wyłącznie w Polsce na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powołana umowa przewiduje w treści art. 23 metodę rozliczenia podatku, która ma zapobiec podwójnemu opodatkowaniu (tzw. metodę proporcjonalnego odliczenia). Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. umowy, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód lub posiada majątek, który - zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy - może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas - jeśli postanowienia ustępu 2 nie mają zastosowania - pierwsze wymienione Umawiające się Państwo zezwala na:

Metodę tą stosuje się jednak tylko wtedy, gdy w Finlandii został zapłacony podatek od osiągniętych dochodów. W przypadku gdy w Finlandii nie ma obowiązku zapłaty podatku nie stosuje się ww. metody, gdyż nie występuje podwójne opodatkowanie. Przychody są opodatkowane tylko w jednym kraju (w Polsce).

Mając zatem na uwadze obowiązujące uregulowania i odnosząc się do poruszonej przez Wnioskodawcę kwestii zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania wskazać należy, że zasady określone w art. 27 ust. 8, ust. 9 i ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają zastosowanie wyłącznie do dochodów podlegających opodatkowaniu w kraju ich źródła. Ustalenie bowiem, że dochód podlega opodatkowaniu za granicą nie wyłącza możliwości jego opodatkowania w Polsce. Wprowadzone regulacje mają więc na celu uniknięcie sytuacji, w której podatnik ponosiłby podwójny ciężar podatkowy. Zasady te nie dotyczą natomiast tych rodzajów dochodów osiąganych w innym państwie, co do których umowa przewiduje opodatkowanie tylko w państwie będącym miejscem zamieszkania podatnika. Takie dochody podlegają opodatkowaniu, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, w tym przypadku na zasadach ogólnych według skali określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Wnioskodawca, mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czasowo przebywający za granicą, który osiągnął dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegające opodatkowaniu w Polsce jest obowiązany w myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożyć w urzędzie skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8 (druk PIT -36).

Wnioskodawca wypełniając zeznanie podatkowe za dany rok podatkowy jest uprawniony do stosowania przewidzianych w ustawie ulg i zwolnień.

Odnosząc się do pytania trzeciego należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r. - wolna od podatku jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Wysokości diet, o których mowa w powołanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Kwoty diet wyrażone zostały w walucie kraju, którego dotyczą. W przypadku Wnioskodawcy krajem tym jest Finlandia.

Jak z powyższego wynika zwolnienie to ma zastosowanie do osób czasowo przebywających za granicą w związku z oddelegowaniem ich do pracy za granicę i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, wtedy gdy w umowie o pracę określone zostaje inne od dotychczasowego (stałego miejsca pracy pracownika) miejsce świadczenia pracy, tj. miejsce położone poza krajem, w którym znajduje się siedziba pracodawcy i obejmuje ono jedynie część przychodów.

Zatem dla osoby czasowo przebywającej za granicą w związku z oddelegowaniem jej do pracy w Finlandii i uzyskującej dochody ze stosunku pracy wolna od podatku dochodowego w Polsce jest część przychodów w kwocie odpowiadającej 30% diety określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

W odpowiedzi na pytanie czwarte należy wskazać, iż zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r., przychód, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 3 przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursów z dnia otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, ogłaszanych przez bank, z którego usług korzystał podatnik, i mających zastosowanie przy kupnie walut. Jeżeli podatnik nie korzysta z usług banku, przychody przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych z dnia uzyskania przychodów, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z zastrzeżeniem ust. 4.

Artykuł 11 ust. 4 ustawy stanowi, że w przypadku jeśli bank, z którego usług korzysta podatnik, stosuje różne kursy walut obcych i nie jest możliwe dostosowanie kursu, o którym mowa w ust. 3 zdanie pierwsze, do przeliczenia na złote przychodu uzyskanego przez podatnika stosuje się kurs średni walut obcych z dnia uzyskania przychodu, ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca pracował za granicą na podstawie umowy o pracę. Comiesięczne wynagrodzenie za pracę otrzymywał od firmy angielskiej w walucie Euro przelewem na zagraniczny rachunek bankowy prowadzony w walucie Euro w Finlandii. Wynagrodzenie wypłacone było do 10 każdego miesiąca w różnej wysokości uzależnionej od ilości przepracowanych przez Wnioskodawcę godzin. Po zakończeniu każdego miesiąca Wnioskodawca otrzymywał od angielskiej firmy będącej Jego pracodawcą dokument potwierdzający wysokość osiągniętych dochodów z wyszczególnieniem kwoty wynagrodzenia brutto, łącznej kwoty potrąceń podatku i innych świadczeń oraz innych potrąceń z wynagrodzenia, a także kwotę wynagrodzenia netto. Dokument ten sporządzony w walucie Euro nie zawierał jednakże kwoty potrącenia samego podatku. Po zakończeniu świadczenia pracy Wnioskodawca otrzymał od firmy angielskiej dokument P-45 sporządzony w walucie GBP obejmujący okres Jego pobytu w Finlandii z wyszczególnioną kwotą osiągniętych dochodów w GBP i kwotą odprowadzonego do Anglii podatku również w GBP.

Wobec powyższego Wnioskodawca wysokość uzyskanych z tego tytułu przychodów winien przeliczyć według wyżej wymienionych zasad. Przychodem są, jak przepis stanowi, postawione do dyspozycji podatnika lub otrzymane środki pieniężne, co oznacza, że w celu ustalenia wysokości uzyskanego w Finlandii przychodu należy dokonać przeliczenia całej kwoty przychodu uzyskanego od brytyjskiego pracodawcy (kwota brutto).

Pomocnymi dokumentami w celu ustalenia wysokości uzyskanego przychodu będą informacje o wysokości uzyskanego przychodu wystawione przez płatnika zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje wystawione przez brytyjskiego pracodawcę, jak również dokumenty w postaci pasków płacowych (payslipy), a także wszelkie inne dowody na podstawie których można ustalić wysokość uzyskanego przychodu (np. wyciągi bankowe).

Dla celów podatkowych za przychód z pracy najemnej za granicą, należy uznać, kwotę brutto wynagrodzenia, tj. przed jakimkolwiek potrąceniem dokonanym przez płatnika tego wynagrodzenia, w tym również przed potrąceniem kwot tytułem należnego podatku.

W związku z powyższym otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie brutto w walucie Euro przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych z dnia wpływu wynagrodzenia na konto, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski.

Reasumując, należy stwierdzić, iż uzyskane przez Wnioskodawcę dochody w 2007 r. będą opodatkowane wyłącznie w Polsce na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód osiągnięty za granicą przez Wnioskodawcę w 2007 r. należy pomniejszyć za każdy dzień pobytu za granicą o kwotę odpowiadającą 30% równowartości diety z tytułu podróży służbowej do Finlandii.

Do przeliczenia dochodu zagranicznego na polskie złote należy wziąć pod uwagę wartość wynagrodzenia w kwocie brutto według kursu średniego walut obcych z dnia wpływu wynagrodzenia na konto, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski.

Ponadto należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.