IPPB4/415-528/14-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późń zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2014 r. (data wpływu 11 lipca 2014 r.) uzupełniony pismem z dnia 22 września 2014 r. (data nadania 24 września 2014 r., data wpływu 25 września 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 15 września 2014 r. Nr IPPB4/415-528/14-2/JK (data nadania 16 września 2014 r., data doręczenia 18 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w Polsce i w Niemczech - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w Polsce i w Niemczech.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 15 września 2014 r. Nr IPPB4/415-528/14-2/JK (data nadania 16 września 2014 r., data doręczenia 18 września 2014 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, doprecyzowanie stanu faktycznego, sprecyzowanie pytania w formie pytającej, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, a także dotyczyć indywidualnej sprawy Wnioskodawcy oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania.

Pismem z dnia 22 września 2014 r. (data nadania 24 września 2014 r., data wpływu 25 września 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2012 r. Wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę w niemieckiej spółce z o.o. (Gmbh). Z całą rodziną Wnioskodawca mieszkał i był zameldowany w tym czasie w Berlinie. W Niemczech odprowadzane były składki na ubezpieczenia oraz zaliczki na podatek dochodowy.

Z dniem 1 sierpnia 2012 r. - po powrocie z całą rodziną do Polski - Wnioskodawca podjął pracę w spółce polskiej. Od tego też momentu zaliczki na podatek dochodowy przekazywane były do Urzędu Skarbowego w Polsce. W 2013 r. Wnioskodawca rozliczył całość dochodów z Niemiec i z Polski - w Niemczech, ponieważ większą część roku podatkowego przebywał na terytorium Niemiec (7 miesięcy w Niemczech, 5 miesięcy w Polsce). Polskie dochody zostały uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniego progu podatkowego. Rozliczenie nastąpiło za pośrednictwem firmy doradztwa podatkowego zgodnie z przepisami niemieckiego prawa podatkowego. Zeznania podatkowego za rok 2012 (PIT) Wnioskodawca nie składał w polskim Urzędzie Skarbowym, wychodząc z założenia, że całość dochodów za rok 2012 rozliczył w Niemczech. We wrześniu 2012 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie z Urzędu Skarbowego w celu "złożenia zeznania podatkowego PIT-37/PIT-36 za rok 2012". Wnioskodawca udał się do US w O., pokazał niemiecki rozliczenie podatku dochodowego i wyjaśnił swoją sytuację. Jakkolwiek pracownicy US nie potrafili jednoznacznie uzasadnić, dlaczego Wnioskodawca ma po raz drugi rozliczać te same dochody osiągnięte w 2012 r. w Niemczech i w Polsce, zasugerowali żeby "na wszelki wypadek" Wnioskodawca złożył PIT w US. Wnioskodawca odbył rozmowę z zastępcą Naczelnika US, który jakkolwiek nie był przekonany że jest to konieczne, zasugerował, żeby Wnioskodawca to zrobił i zwrócił się o indywidualną interpretację Jego przypadku, która będzie ostatecznie wiążąca dla obu stron. Wnioskodawca złozył zatem PIT-36 w dniu 23 września 2013 r. (i potem korektę) w dniu 1 października 2013 r.) do US oraz zapłacił na konto US 1.321 zł kwoty do zapłaty w związku z rozliczeniem podatku.

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 22 września 2014 r. Wnioskodawca poinformował, że według wiedzy Wnioskodawcy miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w 2012 r. były Niemcy, gdzie był zameldowany, zatrudniony, ubezpieczony i płacił z tego tytułu podatek dochodowy. W 2012 r. przez większą część roku (czyli przez ponad 183 dni) Wnioskodawca przebywał wraz z rodziną na terenie Niemiec. Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji, nigdy nie był Mu do niczego potrzebny. Pobyt Wnioskodawcy w 2012 r. nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym. W Polsce Wnioskodawca był w 2012 r. przez 5 miesięcy, czyli całe 150 dni. Do końca lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał wraz z rodziną i pracował na terenie Niemiec. Wnioskodawca posiada dokumenty świadczące o zameldowaniu Jego, Jego żony i dzieci w Berlinie, świadectwa szkolne z niemieckich szkół itp.; wraz z zakończeniem pracy w Niemczech cała rodzina wróciła do Polski, Wnioskodawca podjął pracę w Polsce, dzieci od 1 września poszły do rejonowej szkoły itp. Przez cały ten czas Wnioskodawca posiadał konto bankowe zarówno w Niemczech jak i w Polsce, kredytów i polis nie posiadał, nie prowadził również żadnych inwestycji w tym czasie. W Polsce rodzina miała dom, który był wynajmowany podczas nieobecności w kraju, w Niemczech mieszkali w wynajmowanym mieszkaniu. Od kwietnia 2009 r. do końca lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał i pracował w Niemczech czyli przez ponad 183 dni w roku podatkowym 2012 r. Wynagrodzenia Wnioskodawcy bezpośrednio były wypłacane i ponoszone przez podmiot mający siedzibę w Niemczech, ponieważ był zatrudniony na umowę o pracę w niemieckiej Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością W. D. Gmbh (po zmianie nazwy QW D. Gmbh). Ww. spółka dysponuje niemieckim certyfikatem rezydencji podatkowej. Wnioskodawca nie przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w 2012 r. Ponadto Wnioskodawca poinformował, że w 2012 r. małżonkowie wynajmowali dom w J. w okresie od stycznia do końca maja; zaliczki na podatek z tego tytułu były odprowadzane do US w O. na zasadzie ryczałtowej, a potem uwzględniony w PIT-28 złożonym na początku 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osoba, zatrudniona na umowę o pracę w Niemczech przez ponad 183 dni w danym roku podatkowym, mająca w tym kraju "centrum interesów życiowych" (fakt pracy i przebywania za granicą wraz z rodziną) i rozliczająca na tej podstawie całość dochodów osiągniętych w 2012 r. w Niemczech i w Polsce, powinna jeszcze raz dokonać rozliczenia podatków (już raz rozliczonych) również w Polsce oraz zapłaty z tego tytułu (po raz drugi) podatku od tychże dochodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest to wbrew umowie między Rzecząpospolitą Polska a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, która w § 15 definiuje, gdzie powinno odbyć się rozliczenie podatków ze względu na ilość dni spędzonych/przepracowanych w danym kraju. W tym przypadku większą część roku podatkowego Wnioskodawca spędził w Niemczech, dlatego powinien rozliczyć się w tym właśnie kraju, co też Wnioskodawca uczynił. US zażądał od Wnioskodawcy złożenia ponownego rozliczenia, nie podając przy tym żadnego konkretnego uzasadnienia i wykazując w toku rozmów duże niezdecydowanie w kwestii interpretacji przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2013 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Niemcami.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2012 r. Wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę w niemieckiej spółce z o.o. (Gmbh). Z całą rodziną Wnioskodawca mieszkał i był zameldowany w tym czasie w Berlinie. Według wiedzy Wnioskodawcy Jego miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w 2012 r. były Niemcy, gdzie był zameldowany, zatrudniony, ubezpieczony i płacił z tego tytułu podatek dochodowy. W 2012 r. przez większą część roku (czyli przez ponad 183 dni) Wnioskodawca przebywał wraz z rodziną na terenie Niemiec. Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji. Pobyt Wnioskodawcy w 2012 r. nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym. W Polsce Wnioskodawca był w 2012 r. przez 5 miesięcy, czyli całe 150 dni. Do końca lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał wraz z rodziną i pracował na terenie Niemiec. Wnioskodawca posiada dokumenty świadczące o zameldowaniu Jego, Jego żony i dzieci w Berlinie, świadectwa szkolne z niemieckich szkół itp. Wraz z zakończeniem pracy w Niemczech cała rodzina wróciła do Polski. Wnioskodawca podjął pracę w Polsce, dzieci od 1 września poszły do rejonowej szkoły itp. Przez cały ten czas Wnioskodawca posiadał konto bankowe zarówno w Niemczech jak i w Polsce, kredytów i polis nie posiadał, nie prowadził również żadnych inwestycji w tym czasie. W Polsce rodzina miała dom, który był wynajmowany podczas nieobecności w kraju, w Niemczech mieszkali w wynajmowanym mieszkaniu. Od kwietnia 2009 r. do końca lipca 2012 r. Wnioskodawca przebywał i pracował w Niemczech czyli przez ponad 183 dni w roku podatkowym 2012 r.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca od kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2012 r., tj. do dnia przyjazdu do Polski spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech, ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów osobistych i gospodarczych, tj. mieszkał wraz z rodziną i pracował. Zatem w tym okresie Wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, tzn. podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski.

Sytuacja zmieniła się w momencie przyjazdu Wnioskodawcy do Polski, tj. od sierpnia 2012 r. Od dnia przyjazdu do Polski, to z Polską łączą Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Wraz z Wnioskodawcą do Polski przyjechała bowiem Jego rodzina (żona wraz z dziećmi), a także Wnioskodawca z tym dniem podjął pracę w polskiej spółce.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że od momentu przyjazdu do Polski, tj. od 1 sierpnia 2012 r. - od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych, Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W tym państwie Wnioskodawca wykonuje pracę zarobkową oraz zamieszkuje z własną rodziną. Zatem, od tego momentu Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości uzyskanych w tym okresie dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podsumowując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca od kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2012 r., posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, tj. podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych w Polsce, tj. uzyskanych dochodów z tytułu wynajmu domu. Dochody uzyskane w tym okresie na terytorium Niemiec nie podlegały opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca nie miał obowiązku rozliczania tych dochodów w Polsce. Od sierpnia 2012 r. Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od całości uzyskanych przez siebie dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem Wnioskodawca był zobowiązany do złożenia w Polsce zeznania za 2012 r. i rozliczenia się z dochodów uzyskanych od 1 sierpnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., tj. z uzyskanych w tym okresie dochodów w Polsce, jak i ewentualnie dochodów uzyskanych za granicą z uwzględnieniem danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.