IPPB4/415-5/09-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2008 r. (data wpływu 2 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2008 r. i latach następnych - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2008 r. i latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, który 7 stycznia 2008 r. wyjechał z Polski w celu wykonywania pracy na rzecz włoskiej spółki z grupy R. Do końca roku 2007 Wnioskodawca był traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, tj. jako osoba podlegająca opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce. Wnioskodawca przebywa na terytorium Włoch w celu świadczenia pracy na rzecz włoskiej spółki R.., z którą podpisał umowę o pracę. Włoska umowa zawarta jest na czas nieokreślony. Jednocześnie umowa o pracę z polską spółką R. zostala rozwiązana i Wnioskodawca nie jest już dłużej pracownikiem R. (Poland) S.A. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie bezpośrednio od włoskiej spółki, a jego składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne są opłacane we Włoszech. W lipcu 2008 r. do Wnioskodawcy dołączyła narzeczona, która od tego czasu również przebywa z nim we Włoszech. Wnioskodawca od 7 stycznia 2008 r. i w kolejnych latach oddelegowania nie będzie przebywał w Polsce z wyjątkiem krótkotrwałych podróży turystycznych. Szacowany czas pobytu w Polsce w roku 2008 to 8 dni w ciągu 2008 r.. Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w W. Wnioskodawca podczas pobytu we Włoszech planuje wynająć mieszkanie i nie będzie dla niego stale dostępne. We Włoszech Wnioskodawca osobiście wynajmuje mieszkanie oraz opłaca z własnych środków wszystkie koszty związane z utrzymaniem wynajmowanego lokalu. We Włoszech Wnioskodawca jest uznawany za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, podlegającą tam opodatkowaniu od całości swoich dochodów uzyskanych od dnia przyjazdu do Włoch. W związku z tym, Wnioskodawca złożył zgłoszenie aktualizacyjne NIP-3 do swojego Urzędu Skarbowego wskazując w nim włoski adres jako swoje miejsce stałego zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2008 i w latach następnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko do dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się osobę fizyczną która:

Wnioskodawca uważa, że w myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Według Wnioskodawcy od 7 stycznia 2008 r. Jego centrum interesów ekonomicznych znajduje się we Włoszech, gdyż przebywa on w tym kraju i wykonuje tam pracę. Umowa o pracę zawarta z polskim pracodawcą została rozwiązana. Wnioskodawca podkreśla, że cały dochód otrzymywany jest od włoskiej spółki R. i należny jest za pracę wykonywaną we Włoszech, zatem jest to dochód osiągnięty z włoskiego źródła. W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że centrum interesów ekonomicznych usytuowane jest na terenie Włoch. Wnioskodawca jest objęty ubezpieczeniami społecznymi we Włoszech oraz włoskim ubezpieczeniem zdrowotnym.

Analizując położenie centrum interesów osobistych Wnioskodawca zauważa, iż Jego narzeczona zamieszkuje razem z nim we Włoszech. W okresie świadczenia pracy dla włoskiego podmiotu, pozostawione w Polsce mieszkanie nie będzie dla Wnioskodawcy dostępne. Wnioskodawca posiada także samochód zarejestrowany na terytorium Włoch. Konsekwentnie, fakt spędzania przez Wnioskodawcę większości roku na terenie Włoch oraz zamieszkanie narzeczonej wraz z nim we Włoszech przesądza o ulokowaniu tam Jego centrum interesów osobistych. Dodatkowo Wnioskodawca deklaruje brak woli do powrotu do Polski po zakończeniu oddelegowania na terytorium Włoch. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stwierdza, iż pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie nie może zostać uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Jeżeli chodzi o długość oraz częstotliwość przebywania w Polsce to Wnioskodawca podaje, że w roku 2008 pobyt ten nie przekroczy 183 dni. Wnioskodawca nie spędza w Polsce urlopów ani weekendów. W roku 2008 Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski sporadycznie, tym samym również druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce dla celów podatkowych, według Wnioskodawcy nie zostanie spełniona, gdyż spędzi w Polsce w roku 2008 około 7 dni. Większą część roku (358 dni) będzie przez niego spędzona we Włoszech.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stwierdza, iż od początku roku 2008, a także w kolejnych latach, jeśli okoliczności faktyczne pozostaną analogiczne jak w roku 2008, powinien zostać uznany za osobę nieposiadającą miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ośrodek Jego interesów życiowych znajduje się we Włoszech, a Jego pobyt na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca uważa, że powinien podlegać w 2008 r., a także w latach następnych, podczas których będzie przebywał za granicą, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium. Natomiast dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. we Włoszech) nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. t. j. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" zawarta jest w art. 4 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U.z 1989 r. Nr 62, poz. 374). W rozumieniu tego przepisu określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż w dniu 7 stycznia 2008 r. Wnioskodawca wyjechał z Polski w celu wykonywania pracy na rzecz włoskiej spółki, z którą ma podpisaną umowę na czas nieokreślony. Jednocześnie umowa o pracę z polską spółką została rozwiązana, co oznacza, że Wnioskodawca nie jest już dłużej pracownikiem tej spółki. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie bezpośrednio od włoskiej spółki, a Jego składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne są opłacane we Włoszech. W lipcu 2008 r. do Wnioskodawcy dołączyła narzeczona, która od tego czasu przebywa z nim we Włoszech. Wnioskodawca również w tym kraju wynajmuje mieszkanie i opłaca z własnych środków wszystkie koszty związane z utrzymaniem wynajmowanego lokalu. Wnioskodawca posiada także samochód zarejestrowany na terytorium Włoch. Wnioskodawca od 7 stycznia 2008 r. i kolejnych latach oddelegowania nie będzie przebywał w Polsce z wyjątkiem krótkotrwałych podróży turystycznych. Szacowany czas pobytu w Polsce w roku 2008 to 8 dni. Wnioskodawca złożył NIP-3 do Urzędu Skarbowego wskazując w nim włoski adres zamieszkania jako miejsce stałego zamieszkania. Dodatkowo Wnioskodawca deklaruje brak woli do powrotu do Polski po zakończeniu oddelegowania na terytorium Włoch.

Reasumując, w roku 2008 oraz w latach następnych, o ile nie ulegną zmianie okoliczności wynikające z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny, różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.